Aφιερωμένο για τη Γιορτή της Μητέρας, από την Diadermine.

mothers-day-graphics

 

 

 

Mε αφορμή την Γορτή της Μητέρας που είναι αύριο, η Diadermine, δημιούργησε ένα video, το οποίο με άγγιξε πολύ και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, γι’ αυτό με «βλέπετε» εδώ, σήμερα Σάββατο. Κάποιες από εμάς εδώ μέσα, είμαστε μαμάδες, αλλά όλες είμαστε κόρες. Το video που θα δείτε αποτίνει φόρο τιμής, σε αυτή τη μοναδική σχέση στην σχέση μιας μητέρας με την κόρη της.

 

Υπήρξα για πάρα πολλά χρόνια, πάρα πολύ «δεμένη» με τη μητέρα μου και σήμερα ήρθε η ώρα να ομολογήσω κάτι: Τα τελευταία χρόνια και ειδικά από τότε που έγινα και εγώ μαμά, σα να μην έχουμε τη σχέση που είχαμε κάποτε.

 

Δεν ξέρω, ακριβώς τι έχει μεσολαβήσει.. Μεγαλώνει εκείνη (και εγώ μαζί της βέβαια) και δεν έχουμε την ίδια υπομονή; Έχουμε πλέον και οι δύο, πολύ πιο έντονα καθημερινά προγράμματα; Kάποιες φορές ερχόμαστε σε αντιπαράθεση για θέματα διαπαιδαγώγησης που αφορούν τον γιο μου και εγγονό της; Ότι και αν είναι η ουσία παραμένει, ότι σα να «χάθηκαν» κάπου, οι αμέτρητες ώρες ουσίας που περνάγαμε μαζί, είτε συζητώντας επί παντός επιστητού, είτε γελώντας με τα πιο απλά πράγματα, που για εμάς όμως ήταν αφάνταστα κωμικά (έχουμε ακριβώς την ίδια αίσθηση του χιούμορ), είτε περνώντας ώρες από κινηματογράφο σε κινηματογράφο, είτε κριτικάροντας το τελευταίο βιβλίο που είχαμε διαβάσει, είτε μιλώντας για ένα θεατρικό έργο, είτε κάνοντας ladies night και φαγητό και μαζί και η ξαδέρφη μου η Τζωρτζίνα και η νονά μου και δική της μαμά και κολλητές και αυτές οι δυο. Σα να χάθηκε κάπου σε αυτά τα χρόνια, αυτό το μοναδικό μας δέσιμο.

 

Η μαμά μου είναι ένα βράχος, αλλά θα παραδεχτώ ότι εγώ σαν χαρακτήρας είμαι πιο δυναμική και πιο εκρηκτική. Αν και της έχω πάρει σε πολλά, στην ηρεμία και τη στωικότητα δεν της πήρα, πήρα όλο το εκρηκτικό ταπεραμέντο της γιαγιάς και του μπαμπά μου. Άρα, ίσως φταίω εγώ, που «απομακρυνθήκαμε» κάπως. Εγώ, φύσει, πιο ανυπόμονη, απότομη, εγωίστρια, αλλά και σε μια εποχή της ζωής μου, που είχα να αντιμετωπίσω έναν κυκεώνα από δύσκολα προσωπικά και επαγγελματικά θέματα, φοβερές οικογενειακές απώλειες και ταυτόχρονα να προσπαθώ να ξαναβγώ στην επιφάνεια, να μην καταρρακωθώ, να μη με πάρει από κάτω, να ξανα αποδείξω στον εαυτό μου, ότι εξακολουθώ και στέκομαι στα πόδια μου και παράλληλα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να παλεύω για να μάθω πως να είμαι μια σωστή μητέρα η ίδια, και πως να αναθρέψω ένα παιδί καλό, καλό, καλό, κάπου εκεί, «έχασα» λίγο τη μαμά μου. Την καλύτερη μου φίλη. Δεν θα έπρεπε όμως. Έπρεπε να έχω την ωριμότητα, να σκεφτώ αλλά και να θυμηθώ κάποια πράγματα, τα οποία είναι ακόμα τόσο έντονα στη μνήμη μου:

 

Με έφερε στον κόσμο όταν ήταν 21 ετών κοριτσάκι, αλλά ήταν πάντα και πάνω από όλα ΜΑΜΑ.

 

Δεν υπήρχε περίπτωση, όσο κουρασμένη και αν ήταν, όσες δουλειές και αν είχε να κάνει, να μου στερήσει έστω και μια μέρα, το πάρκο.

 

Δεν ήξερε κανένα παραμύθι (την Κοκκινοσκουφίτσα και αυτή με το ζόρι και μου την έλεγε και μισή…) αλλά μου τραγούδαγε κάτι υπέροχα τραγουδάκια, που σε ηλικία 4-5 ετών, νόμιζα, ότι ήταν παιδικά. Δεν ήταν όμως. Ήταν από τα αγαπημένα της musical του Broadway και του Hollywood. «Take my hand, I’m a stranger in Paradise” από το Kismet, “True Love” από το High Society, το «I want to live in America” από το West Side Story, το “Happy Talkie-Talkie” από το South Pacific, το Do Re Mi, από το Sound of Music, το «Singing in the Rain» (αυτό, όταν μας έπιανε βροχή…) κλπ κλπ. Όταν στα 20 και, σε κινηματογραφόφιλες παρέες, έκανα την έξυπνη με τις γνώσεις μου, έπρεπε να θυμάμαι, ότι αυτό το όφειλα, σε κείνη.

 

Δεν με ξύπνησε ποτέ, σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια, με τον άχαρο ήχο ενός ξυπνητηριού. Με ξύπναγε πάντα με μουσική.

 

Τη μέρα που έγινα 16 ετών, από το πρωί και όλη τη μέρα μέχρι το πάρτι μου, έπαιζε στο στερεοφωνικό, το τραγούδι “Happy Birthday Sweet Sixteen” του Neil Sedaka, από δικό της 45άρι δισκάκι που είχε φέρει 19 ετών από το Λονδίνο ( άσχετο, αλλά νομίζω η μαμά μου, μπορεί να είναι πολύ πλούσια και να μη το ξέρει.. έχει περίπου 500, 45 άρια δισκάκια, πρώτης κοπής που τα μάζευε από τη δική της μαμά αλλά και που αγόραζε και η ίδια από 10 ετών, από τα 50’s, τα 60’s και τα 70’s. Νομίζω αν τα πράγματα «αγριέψουν» περισσότερο, πρέπει να τα πάω σε κανέναν οίκο δημοπρασιών…)

 

Κάθε Πέμπτη, μετά το σχολείο, πάντα, μα πάντα, μου μαγείρευε χοιρινό με σέλινο (η αγαπημένη της και δική μου, ελληνική συνταγή) και μετά θα πηγαίναμε, οπωσδήποτε, σε ένα τοσοδούλικο βιβλιοπωλείο, για να χαζεύουμε με τις ώρες βιβλία.

 

Από τα 18 άρχισε να με «ζαλίζει» να μην σηκώνω τα φρύδια μου, γιατί θα κάνω ρυτίδες στο μεσόφρυο, να κάνω καθαρισμό κάθε βράδυ και 18 ετών μου αγόρασε και την πρώτη μου ενυδατική κρέμα.

 

Ακόμα και πιο πρόσφατα, σε επαγγελματικά ταξίδια με την αγαπημένη μου Ροζαλί, στο αεροδρόμιο μας ξεπροβόδιζε, λέγοντας «Κορίτσια μου, να ψωνίσετε, να αγοράσετε, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, να βγείτε, να διασκεδάσετε, να έρθετε πίσω με γεμάτες βαλίτσες και γεμάτες με εικόνες, γιατί το αξίζετε, εργάζεστε, κουράζεστε και είσαστε υπέροχες!»

 

Δεν με αμφισβήτησε ποτέ, πίστευε πάντα σε μένα, με ενθάρρυνε στα πάντα, και αν και πολύ ντροπαλή η ίδια, δεν το ήθελε αυτό για μένα και προσπάθησε σε όλη της τη ζωή, να μου δώσει όλα τα εφόδια, για να με κάνει ατρόμητη και θαρραλέα.

 

Τις γνώσεις μου για μουσική, κινηματογράφο, θέατρο, βιβλία, συγγραφείς, κουλτούρες, πολιτισμό, ταξίδια, τις οφείλω όλες σε εκείνη. Περισσότερο όμως από αυτά, οφείλω σε εκείνη ό,τι ανθρωπιά έχω.

 

Θα μπορούσα, να γράφω για ώρες, αλλά θα το σταματήσω εδώ. Αύριο λοιπόν, στη Γιορτή της, λέω να μη της πάρω, την «παραδοσιακή» ανθοδέσμη και βέβαια το αγαπημένο της άρωμα. Αύριο λέω να κάνω κάτι, που δυστυχώς, έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να το κάνω.

 

Να της πω: Μανούλα μου, σ’ αγαπώ.

 

Σήμερα αυτό το post δεν το αφιερώνω σε εμάς που είμαστε μαμάδες. Το αφιερώνω στις μητέρες μας, που κάποιες από αυτές, είναι και γιαγιάδες. Όσο για εσάς, που η μητέρα σας, δεν είναι πια με τη φυσική της παρουσία δίπλα σας (εσείς ξέρετε, ποιες και ποιοι είσαστε) θέλω να σας στείλω όλη μου την αγάπη και μια μεγάλη αγκαλιά. Η μητέρα σας ΕΙΝΑΙ δίπλα σας.

 

Σήμερα λοιπόν, ας δούμε όλες μαζί αυτό το video και ακόμα καλύτερα, η κάθε μια μαζί με τη δική της μητέρα

 

 

 

 

16 Σχόλια
  1. Τζα!!!Καλημέρα Τζούλια,καλημέρα bbgirls.Πολύ συγκινητικό video και τόσο αληθινό.Να χαιρόμαστε τις μανούλες μας κι αυτές εμάς..Φιλιάααααα

  2. Καλησπέρα…Πολύ όμορφο βίντεο. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!

  3. Bράδυ πρωί μ εκανες να κλάψω! Χαλάλι σου! Αυτό με το πρωινό ξύπνημα με μουσική το είχα κι εγώ! Και την παρατήρηση με τα φρύδια! Σωστή εδώ που τα λέμε.Μόνο που μου συνέβη το αντίθετο εμένα. Περνώντας τα χρόνια κατάφερα να έρθω πιο κοντά με τη μαμά μου κάτι που δεν είχα ποτέ μικρότερη! Όπως και να χει να τις χαιρόμαστε! Κι εσείς οι τυχερές μανούλες να είστε καλά να μεγαλώνετε καλά παιδιά!

  4. @goldie: Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας, αγαπημένη μου.

  5. Καλό μεσημέρι! Πολύ συγκινητικό το βίντεο, αλλά εξίσου συγκινητικά και τα όσα έγραψες.Όπως πάντα με το γράψιμό σου αγγίζεις και τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μανούλες!Πραγματικά αυτή είναι μια γιορτή που κάθε χρόνο την βλέπω με ιδιαίτερη ευαισθησία, όχι από τότε που έγινα κι εγώ μαμά, αλλά πάντα.Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μια χρονιά να μην πάρω το δωράκι της μαμάς μου και να μην της πω χρόνια πολλά.Μπορεί να μην της πάρω κάποια χρονιά στην γιορτή της, που λέει ο λόγος, αλλά στην γιορτή της μητέρας αυτό δεν θα γίνει ποτέ, όσο ζει και όσο ζω…..Τα φιλιά μου και την αγάπη μου σε όλες τις μανούλες!!!!!

  6. Ό,τι κ να γράψω για τη μαμά μου,δεν θα καταφέρω ποτέ να περιγράψω πόσο ”μάνα” είναι.Δεν αξίζω ούτε το μισό απ’όσο αξίζει εκείνη.
    Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες!!!!

  7. Τι συγκινητικό βίντεο. Οι μαμάδες μας αφιερώνουν όλη τη ζωή τους για εμάς και ως μητέρα συγκινούμε ακόμα περισσότερο γιατί καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο τι σημαίνει να είσαι μητέρα και γιατί υπάρχει ημέρα γιορτής γι’αυτή. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!!!

  8. Καλησπέρα!!! Εξαιρετικό post και η περιγραφή της παιδικής σου ηλικίας άπαιχτη. Η μανούλες μας αξίζουν πολλά και αφού μπορούμε και το διαπιστώνουμε και το γιορτάζουμε έστω μια φορά το χρόνο και θυμόμαστε κάτι από την παιδική μας ηλικία και τον τρόπο που μας μεγάλωσε μπράβο τους! Φιλιά Πολλά και να τις χαίρεστε όλες!!

  9. Πριν εννέα χρόνια, το 2005, το Πάσχα είχε πέσει Πρωτομαγιά. Όταν πήγα Λαγονήσι μέσα στη μεγαλοβδόμαδα να δω τους γονείς μου και να περάσω τις γιορτές μαζί τους, ίσως να ήταν και το σαββατοκύριακο των Βαΐων, δεν θυμάμαι πια ακριβώς, είχα κλείσει κι ένα ραντεβού με την φίλη μου την Βάσια για νύχια. Έβαλα με το έτσι θέλω τη μαμά μου να κάνει κι αυτή μανικιούρ –πεντικιούρ. Η μαμά ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα κοκέτα. Εγώ πήρα σίγουρα από τη μαμά της, τη γιαγιά μου, βέρα Κωνσταντινουπολίτισσα. Η μαμά λοιπόν που εκείνο τον καιρό αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, εκφύλιση ωχράς κηλίδας κι είχε ήδη χάσει το 99% της όρασης της, δεν ήταν και ποτέ κοκέτα, με το ζόρι μας καθόταν με τη Βάσια να κάνει μανικιούρ-πεντικιούρ. Είδαμε και πάθαμε να την πείσουμε. Εγώ όμως ήμουν αποφασισμένη, ότι αυτό θα ήταν το προκαταβολικό μου δώρο για κείνη, για τη Γιορτή της Μητέρας κι έτσι την έπεισα. Θυμάμαι, ότι η Βάσια με τα χίλια ζόρια, της έκανε στα χέρια ένα απαλό λευκό που χρησιμοποιούσε τότε και στο γαλλικό, γιατί η μαμά δεν ήθελε χρώμα στα νύχια της, κι ύστερα εκείνη προσπαθούσε πολύ, πάρα πολύ να δει την απόχρωση, φέρνοντας πολύ πολύ κοντά τα νύχια της στα μάτια της κι έλεγε «α… τι ωραίο»…. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή, γιατί κοιταχτήκαμε κι οι δυο με τη Βάσια στα μάτια και ξέραμε πως δεν μπορούσε να δει το χρώμα στα νύχια της…
    Χάρηκε όμως! Αυτό το θυμάμαι καλά!
    Η μαμά μου πέθανε στον ύπνο της, την Παρασκευή μετά το Πάσχα στις 6 Μαΐου, ξημερώματα Ζωοδόχου Πηγής, από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η κηδεία της έγινε την επομένη, το Σάββατο. Την Κυριακή στις 8 ξημέρωσε η Γιορτή της Μητέρας.

  10. Τζούλια μου αυτή η ανάρτηση, το βίντεο αλλά και τα σχόλια των ΒΒGirls άγγιξαν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την λέξη “μητέρα”…. μπορείς μόνο να νιώσεις την μεγάλη ζεστή αγκαλιά της και την άνευ όρων αγάπη που χαρίζει στα παιδιά της. Εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου και να’ναι πάντα γερές και ευτυχισμένες!

  11. Σε καλό σου!Συγκινήθηκα.Για την ακρίβεια έκλαψα.Εγώ δεν είμαι μανούλα αλλά αγαπάω πολύ την δική μου και ελπίζω κάποια μέρα να αξιωθώ να αποκτήσω και εγώ ένα παιδάκι.Να την χαίρεσαι!

  12. Τζούλια μου καλή τόσο μα τόσο αληθινά όλα όσα γράφεις και όσα μοιράζεσαι μαζί μας, το άρθρο σου είναι τρυφερό και πολύ συγκινητικό και το video της Diadermine ειναι υπέροχο!
    Κάθε μέρα της λέω ότι την αγαπώ πολύ γιατί η ζωή είναι σύντομη και δεν ξέρω πόσο καιρό θα την βλέπω για να μπορώ να της το λέω ! Οπότε κορίτσια να θυμάστε σε όσους αγαπάτε να το δείχνετε και να το λέτε γτ η αγάπη μας κάνει πιό πλούσιους και πιό ευτυχισμένους!

  13. Τι υπέροχα συγκινητικό βίντεο..ουφ με πήραν τα ζουμιά..σαν την αγάπη της μάνας καμμίά!

  14. Αφού διάβασα αυτά που τόσο όμορφα και αληθινά περιγράφεις και έχοντας ήδη συγκινηθεί, είπα να δω και το βιντεάκι, για να με αποτελειώσει. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν είμαι με τη μαμά μου όπως ήμασταν παλιά. Θες λίγο η φοιτητική ζωή και η ανεξαρτησία μακριά από το σπίτι ή το γεγονός ότι “μεγαλώνεις” και αρχίζεις να έχεις χίλιες δυο σκοτούρες (επαγγελματικές, συναισθηματικές), μοιραία, νομίζω, απομακρύνεσαι. Το γεγονός όμως παραμένει πώς η μαμά είναι πάντα εκεί, σε χαρές και σε λύπες, ένα τηλεφώνημα να της πεις τα πάντα, το πώς πέρασες τη μέρα σου, του τι σου συνέβη και ας σε “μαλώνει” που δεν προσέχεις και αρρώστησες ξανά ή γιατί μαγείρεψες πάλι μπιφτέκια που τα ξαναέφτιαξες πάλι πριν 3 μέρες! Γιατί η αγάπη σημαίνει να νοιάζεσαι με το δικό σου τρόπο. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μαμάδες! <3

Αφήστε το σχόλιο σας

Το e-mail δεν θα εμφανιστεί.