Vincent Van Gogh. Tαλέντο και σκληρή δουλειά.

 

vangogh-32

 

Κάποιες φορές έχουμε την εντύπωση ότι το ταλέντο είναι αρκετό όσο αφορά τον δρόμο προς την επιτυχία – ειδικά όσο αφορά την τέχνη. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευα εγώ ότι ίσχυε στην περίπτωση ενός από τους αγαπημένους μου Ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, του Vincent Van Gogh. Kαι όμως δεν είναι έτσι.

 

Ο Vincent δούλεψε πολύ σκληρά για να τελειοποιήσει την τεχνική του και να φτάσει να θεωρείται σήμερα, ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

 

Το γεγονός ότι εργάστηκε πολύ σκληρά, το έμαθα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Άμστερνταμ όπου την πρώτη Ιουλίου επισκέφτηκα το εντυπωσιακό τριώροφο Vincent Van Gogh Museum και έμεινα εκεί μέσα από τις 10 το πρωί ως τις 3 το απόγευμα.

 

vincent-open

 

 

Γεννημένος το 1853 σε εξαιρετικά πουριτανική μεσοαστική οικογένεια της εποχής- ο πατέρας του ήταν πάστορας- ο Vincent αν και σχεδίαζε από μικρή ηλικία, επειδή ήταν ιδιαίτερα θρήσκος και ο ίδιος- προς το τέλος της εφηβείας του αποφασίζει να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και να γίνει πάστορας. Την κλίση και την αγάπη του στην ζωγραφική ανακαλύπτει γύρω στα 28 του χρόνια και αρχίζει τις σπουδές του στην Τέχνη, στο Λονδίνο και μετέπειτα στο Παρίσι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η καριέρα του ως ζωγράφος (και μάλιστα όχι ιδιαίτερα πετυχημένος εν ζωή) διαρκεί όλο και όλο μια δεκαετία (αυτοκτονεί στα 37 του με περίστροφο)

 

 

vin-7

 

 

Με την οικονομική βοήθεια του αγαπημένου του μικρότερου αδερφού Theo, o οποίος ήταν έμπορος τέχνης, ενόσω σπουδάζει δουλεύει ταυτόχρονα ακατάπαυστα, προσπαθώντας να τελειοποιήσει την τεχνική του στα χρώματα και την προοπτική των έργων του. Στο Παρίσι κάνει παρέα με τον Τουλούζ Λωτρέκ και τον Γκογκέν αλλά η ζωή του στιγματίζεται από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ήταν μετά από μια επίσκεψη του Γκογκέν στο σπίτι του στην Arles, που τον απειλεί με μαχαίρι και μετά από λίγο κόβει κομμάτι από το αυτί του. Με δική του πρωτοβουλία ζητά βοήθεια από το ίδρυμα για νευρολογικές ασθένειες Saint-Rémy.

 

 

 

Το 1885 ζωγραφίζει το έργο “The Potato Eaters” σύμφωνα με τους κριτικούς τέχνης- η πρώτη του σημαντική δουλειά η οποία αποτελείται από γήινους τόνους και σταθερές γραμμές. Επηρεάζεται από το έντονο φως της Νότιας Γαλλίας όπου ζει τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του. Τα έργα του τότε πλημμυρίζουν από χρώματα και αναπτύσσει το μοναδικό και άκρως αναγνωρίσιμο στυλ του το οποίο φτάνει στο απόγειο του κατά την παραμονή του στην πόλη Arles της Γαλλίας.

 

 

 

potato-eaters

 

 

Η αγάπη του για την αγροτική ζωή όπως την βλέπουμε στα έργα του, τα πορτρέτα, οι προσωπογραφίες, τα τοπία, η νεκρή φύση, τα σιταροχώραφα, τα πανύψηλα κυπαρίσσια, τα αγαπημένα του ηλιοτρόπια, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του έργου του. Σε μια δεκαετία ολοκληρώνει περισσότερα από 2,100 έργα, 860 ελαιογραφίες και περισσότερες από 1300 υδατογραφίες καθώς και σκίτσα.

 

Αποτελεί πεδίο έντονης συζήτησης μεταξύ των μοντέρνων ιστορικών τέχνης το πόσο η ψυχική του διαταραχή επηρέασε την τέχνη του. Παρόλα αυτά τα τελευταία του έργα δείχνουν έναν καλλιτέχνη στο απόγειο των δυνατοτήτων του, έχοντας απόλυτο έλεγχο των κινήσεών του με χάρη και περιεκτικότητα.

 

 

Διάσημα έργα του Vincent Van Gogh

 

2905_fullimage_vangogh zelfportret.jpg_560x350

 

vin-2

 

 

 

vin-9

 

 

AYAAQAHA-P264748

 

 

vincent-van-gogh-sheaves-of-wheat-ii

 

 

 

Vincent's-Bedroom-in-Arles

 

 

Αν πέρασε από το μυαλό σας, ότι δεν γράφω τυχαία σήμερα, για ταλέντο, αλλά ΠΑΝΤΑ σε συνδυασμό με σκληρή, επίμονη, επίπονη και σοβαρή δουλειά, δίκιο έχετε.

 

 

To εσωτερικό του Μουσείου Vincent Van Gogh

 

vincent-3

 

 

 

 

 

 

 

Όπως καταλάβατε τώρα, το focus point αυτού του ταξιδιού (αν και δεν θα έπρεπε) ήταν η επίσκεψη μου σε αυτό το μουσείο και κανονικά θα έπρεπε να το κλείσω τώρα το post, αλλιώς δεν θα προλάβω να το βγάλω το πρωί, αλλά να, δεν γίνεται να μην σας πω και κάποια ακόμα παραλειπόμενα και τελευταία θα αφήσω μια ιστορία με έναν «νυχτερινό» επισκέπτη στο ξενοδοχείο Bilderberg όπου διέμεινα

 

Παραλειπόμενα

 

Η θερμοκρασία στο Άμστερνταμ αρχές Ιουλίου, έφτασε τους 31 βαθμούς Κελσίου και έμαθα ότι στην Αθήνα έβρεχε και έριχνε χαλάζι (!!!!).

 

Ο κόσμος είχε πλημμυρίσει τις πλατείες (ελπίζω να ήταν τουρίστες και όχι οι «σκληρά» εργαζόμενοι Ολλανδοί) και ποδαράκια στις λιμνούλες για λίγη δροσιά.

 

 

dam-3

 

 

Έξυπνη επιχειρηματική κίνηση. Όποια από σας ενδιαφέρεται, το ξεκινάω πάντως. Πάγκος με καρπούζια, κομμένα έξυπνα και σερβιρισμένα σε μπολάκια, 3 ευρώ. Όποια θέλει να το ξεκινήσουμε και εδώ- καρπούζια έχουμε τα καλύτερα- στέλνει email.

 

 

dam

 

 

mail.google.com

 

 

Στις 10 η ώρα το πρωί μέτρησα γύρω στα 50 άτομα στην ουρά, για το Μουσείο Van Gogh. Στις 3 που βγήκα, ξεπερνούσαν τους 300…

 

 

museum

 

 

Νομίζω ότι έφαγα στο Άμστερνταμ το καλύτερο platter θαλασσινών στο Seafood and Grill Bar.

 

 

dam-food

 

 

Και τέλος, ο νυχτερινός επισκέπτης.. Μα την Παναγία δηλαδή, νομίζω ότι κάποια περίεργα, μόνο σε μένα συμβαίνουν και μάλιστα μου συμβαίνουν για να έχω μετά να σας τα λέω εδώ μέσα.

 

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Bilderberg (το επιλέξαμε λόγω της θέσης του, στην περιοχή των μουσείων και κυριολεκτικά 1 λεπτό από το μουσείο Van Gogh) αρκετά αργά, γύρω στις 10.30 με 11 το βράδυ και επειδή η πτήση ήταν μέσω Ζυρίχης, δυο αεροπλάνα, υπερένταση κλπ, είπαμε να μην πάμε αμέσως για ύπνο αλλά να χαλαρώσουμε πρώτα με ένα G&T, στον γραφικό κήπο που βρισκόταν ακριβώς απ’ έξω από το μπαρ του ξενοδοχείου.

 

Το ξενοδοχείο Bilderberg

 

bilderberg1

 

Ο γραφικός κήπος (….)

 

garden-2

 

 

Το μπαρ στο εσωτερικό

 

bar

 

Πρώτο φάουλ: Έρχεται ο μετρ ο οποίος μας λέει (όχι σε τίποτα teenagers, σε μεγάλους ανθρώπους απευθυνόταν) ότι απαγορεύεται να βγούμε και να πιούμε ποτό στον κήπο γιατί μπορεί να κάναμε φασαρία και να ενοχλούσαμε τους ένοικους, ή τους γείτονες στο απέναντι κτίριο…. Μείναμε άναυδοι φυσικά (δηλαδή τι; θα αρχίζαμε τα ουρλιαχτά;) και εγώ με περιέργεια ρώτησα «Τότε τι τον έχετε τον κήπο; Κλείστε τον.» Λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν ακολουθήσαμε τον κανόνα, που προφανώς εκείνη τη στιγμή τον σκέφτηκαν… Ήπιαμε ήρεμα και ήσυχα το ποτό μας – επιδείξαμε “καλή συμπεριφορά”- και πήγαμε για ύπνο.

 

Αφού λοιπόν ήμασταν «καλά παιδιά» και δεν ξεσηκώσαμε το ξενοδοχείο με τις φωνές μας το επόμενο βράδυ, εφόσον επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό, «μας άφησαν» οι «κηδεμόνες» του ξενοδοχείου, να ξανα πιούμε έξω στον κήπο, ένα G&T. Προσοχή τώρα, διαβάστε προσεκτικά: Είχε περάσει περίπου ένα τέταρτο που καθόμασταν στον κήπο, η ώρα ήταν γύρω στις 11:30 και όπως συζητούσαμε με χαμηλές φωνές ήρεμα και ήσυχα, με την άκρη του ματιού μου, πιάνω μια κίνηση στο εσωτερικό του μπαρ (σημειωτέον ήταν άδειο μέσα..).

 

Δε δίνω σημασία, συνεχίζω την συζήτηση.. Σε λίγα δευτερόλεπτα ξαναπιάνει το μάτι μου την κίνηση και αυτή τη φορά, κοιτάω πιο προσεκτικά προς το μέρος της κίνησης για να δω, να σουλατσάρει πάνω κάτω στο μπαρ, με την ησυχία του ένα …. ποντίκι!!! Εντάξει. Για να δείτε τι σημαίνει Θεία Δίκη. Φυσικά, ξεκινάω τα ουρλιαχτά, ο συνδαιτυμόνας είχε την πλάτη του, οπότε ακούγοντας εμένα να ουρλιάζω άρχισε να φωνάζει και αυτός, νομίζοντας ότι κάτι έπαθα, όχι μόνο το ξενοδοχείο ξεσηκώσαμε στο πόδι, όχι μόνο τους ενοίκους του απέναντι κτιρίου, έχω την εντύπωση ότι μέχρι και ο Vincent ξύπνησε παραδίπλα,  μετά από 120 χρόνια.. Περιττό να σας πω ότι την επόμενη μέρα, μάθαμε ότι ο στριμμένος ένοικος του απέναντι κτιρίου, έστειλε το πρωί την αστυνομία στο ξενοδοχείο. Καλά να πάθουν. Δεν λυπήθηκα καθόλου και θα σας πω και τον λόγο:

 

Δεύτερο φάουλ, πιο σημαντικό από το πρώτο: Απίστευτα ενοχλημένοι (είναι δυνατόν, ποντίκι να σουλατσάρει αμέριμνο σε ένα υποτίθεται boutique hotel;) φωνάξαμε τον υπεύθυνο. Η συζήτηση έτσι ακριβώς όπως εξελίχθηκε:

 

Εμείς:

 

«Excuse me sir, this is unacceptable! There is a mouse in your premises! What will you do about it?”

 

Απάντηση υπεύθυνου:

 

«I’m sorry, there is nothing I can do about it…”

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Δηλαδή έστω και από τσίπα, αν σου πουν κάτι τέτοιο, ακόμα και αν τελικά δεν κάνεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τουλάχιστον λες στους πελάτες σου αυτό που επιβάλλεται να ακούσουν : «Λυπόμαστε πολύ, θα φωνάξουμε τον συντηρητή, καθαριστή, whatever και ελπίζουμε να λυθεί το πρόβλημα σύντομα. Όχι «there is nothing we can do about it!!»

 

 

Ακριβώς από εδώ βγήκε ο Μίκυ Μάους και άρχισε τις βόλτες του..

 

bilerberg-3

 

 

Τρελή και φανατική πατριώτισσα δεν με λες. Από παιδί θεωρώ τον εαυτό μου, πολίτη του κόσμου, πολίτη της Ευρώπης και αφάνταστα τυχερή που προέρχομαι από τη χώρα που προέρχομαι, που μου δίνει την μεγαλύτερη δεξαμενή για ιστορικές συζητήσεις (τις αγαπημένες μου)

 

 

Αλλά αυτό που μου συνέβη, όσο αφορά τους φίλτατους κατά τα άλλα Ολλανδούς, ειδικά σήμερα, ήθελα να σας το γράψω.

 

Πάμε για άλλα.

 

 

 

 

23 Σχόλια
  1. @Tzoulia. Tzoulia μου τι να πω!!!Την μια φορά κατσαρίδα τώρα ποντίκι τι να πω!!! Ψάχτω τουλάχιστον μεταφυσικά μήπως στην προηγούμενη ζωή κάτι είχε συμβεί!!!Παντως για την απαντήσει που σου έδωσε
    ο κύριουλης το λιγότερο απαράδεκτη!!!Αυτη είναι η τρανή Ευρωπαϊκή συμπεριφορά???Καλα να πάθουν
    όμως τόλμησαν να σας (κριτικάρουν)προκαταβολικά όλα εδώ πληρώνονται . Χαχαχαχαχ
    Λατρεύω τον Γκογκεν !!! Μια πληροφορία που διάβασα αλλά δεν γνωρίζω αν ισχύει είναι ότι στα τελευταία
    έργα του είχε μια έντονη προτιμήσει στο κίτρινο χρώματα και αυτό διότι έπινε πολύ αψέντι! Του προκάλεσε Ξανθοψια μια νόσο που του προκαλούσε να βλέπει το περιβάλλον του χρωματισμένο κίτρινο!
    Φιλια

  2. Τι να πω…. μπροστά στο στορυ με τον Μικυ Μάους, ούτε ο Βίνσεντ ουτε το Αμστερνταμ έχουν αξία σχολιασμού! Είσαι Θεά αγάπη μου!!!! είσαι Θεά!!!!!
    ΥΓ φρόντισε να αποφύγεις τη Βενετία σε επόμενο ταξίδι χι χι χι 😉

  3. Χα! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που… το τρώνε τα ποντίκια!!!!! Κλαίω! Για όλα τα μαθήματα ηθικής! Δε διαφωνώ με το γεγονός ότι κι εμείς πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να γίνουμε καλύτεροι, αλλά «I’m sorry, there is nothing I can do about it…” ε όχι ρε φίλε Ολλανδέ, δεν πάει έτσι. Πληρώνεσαι για αυτό! Και καλά!
    Van Gogh είχα δει κάπου πριν κάποια χρόνια, δε θυμάμαι που. Τον λατρεύω κι ας είχε κι αυτός τα θεματάκια του! Ποιος από αυτούς ήταν σώος άραγε;

  4. @SofiaT: Τα έτσουζε, τα έτσουζε ο Vincent.. Για την Ξανθοψία που λες δεν έχω διαβάσει κάτι, ούτε ειπώθηκε κάτι στο multimedia tour του Μουσείου, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον, θα το ψάξω…(ναι είχε λατρεία στο κίτρινο χρώμα και όλες του τις αποχρώσεις) Ασε βρε Σοφάκι, ούτε και εγώ δεν ξέρω τι να πω.. Κατσαρίδες, ποντίκια, ό,τι χειρότερο. Και εγώ η καμημένη, αντίθετα με τον Vincent ούτε ένα G&T δεν πρόλαβα να πιω με ησυχία…

  5. @Stella: Αν τολμήσω να ξαναπάω Βενετία, βλέπω να βγάζουν την μπάντα του Δήμου, οι κυρίες κατσαρίδες και οι κύριοι ποντικοί…

  6. @Sonia: Εκδικήθηκε η Θεία Δίκη, για όλες και όλους μας! Συμφωνώ απόλυτα με το ότι πρέπει και εμείς να γίνουμε καλύτεροι. Και εμείς και αυτοί, για να ζήσουν και αυτοί καλά και εμείς καλά (και όχι με το ζόρι και το “έτσι θέλω”, καλύτερα.)

  7. Τζούλια μου,μέσα στο μυαλό μου είσαι;έλεος!Μόλις σήμερα διάβαζα σχόλια ολλανδών για το ελληνικό ζήτημα τα οποία με εξόργισαν.Ειδικά μια απο αυτές έλεγε ότι ανυπομονούν να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη!Άκου εκεί να ανυπομονούν κιόλας!Κ τώρα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το ποντίκι;Μη δω Ολλανδό,χάθηκε!!!!!έχω λιγάκι έως πολύ τα νεύρα μου, όπως οι περισσότεροι νομίζω, δυστυχώς.Το τελευταίο έργο του Van Gogh είναι από τα αγαπημένα μου.

  8. Φαντάσου τρομάρα που θα πήρε το κακόμοιρο το ποντικάκι!!!!!! Φυσικά και κάνω πλάκα. Όχι για να μη λένε πως μόνο εμείς οι Έλληνες είμαστε ότι να ναι.

  9. Κι εγώ το έχω σκεφτεί ότι όλα τα παράξενα σε σένα συμβαίνουν για να έχεις να μας διηγείσαι μέσα από το bb. Υπέροχο το μουσείο, εντυπωσιακοί και τεράστιοι οι χώροι του. Για τους “υπεύθυνους” νομίζω ότι με κάλυψαν τα κορίτσια -ας μην τα επαναλάβω- , αλλά για την καρπουζοεπιχείρηση δεν αναφέρθηκε καμία… Μήπως να το σκεφτούμε καλύτερα???? χμ!!!

  10. Το καρπούζι πρέπει να είναι η νέα επιχείρηση μια και όταν είχα πάει εγώ οι πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα έκαναν θραύση με μαγαζάκια σε κάθε γωνία του κέντρου.Ως καλλιτέχνης θα σου πω δύο πράγματα:όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν μια δόση ψυχεδέλειας ή κρυφών παθών και κανένας,όσο ταλέντο κι αν διαθέτει,δε θα γίνει ποτέ no1 χωρίς πολύ σκληρή δουλειά.Στο λέω εκ πείρας..΄Οσο για τον ποντικό,εμείς εδώ λέμε:είδαμε έναν κουμπάρο!!

  11. Κάποια εποχή,π.γ.(προ γαμου χιχιχι)είχα γνωρίσει με δυο κολλητές μου στο κλαμπ Ακρωτήρι κάποια παρέα κούκλων και ευγενέστατων Ολλανδών και είχαμε περάσει ένα ονειρικό 2ημερο μαζίτους γεμάτο βόλτες,αστεία και εκδρομές..Από τότε έλεγα τα καλύτερα για τους Ολλανδούς,αλλά με αυτά που έγιναν τελευταία επηρεάστηκα αρνητικά θα έλεγα απέναντί τους,μέχρι που ήρθε και η παραπάνω ιστορία της Τζούλιας και έδεσε το γλυκό..Απαράδεκτη συμπεριφορά και κάτι μου λεει ότι είναι άσχημα επηρεασμένοι και αυτοί,αλλά και πάλι θα έπρεπε να είναι πάνω από όλα επαγγελματίες..Πάντως οι πίνακες είναι εκπληκτικοί!

  12. Τζα!!!Καλησπέρα παρεάκι μου.Από το πρωί γελάω αγαπημένη μου με την περιπέτειά σου.Η απάντηση του υπεύθυνου όλα τα λεφτά χαχαχαχχαχα
    Τα φιλιά μου

  13. @maryl: Αγαπώ όλους τους ανθρώπους από όποια χώρα και αν προέρχονται και στο λεξιλόγιο μου δεν υπάρχει η λέξη ρατσισμός. Δεν θέλω να γενικεύω. Παρόλα αυτά, δεν αντέχω την αγένεια, επίσης από όπου και αν προέρχεται. Δεν την συγχωρώ εύκολα. Μιλώντας για την εμπειρία μου, θα μείνω στην αυθάδεια και την αγένεια, με μια δόση “χαζομάρας”. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για την επιχείρηση σου, είναι να την μειώνεις εσύ ο ίδιος και αυτό εξέλαβα στο εν λόγω hotel. (ασε Μαράκι, είναι όντως κούκλοι αυτοί οι Ολλανδοί…..και gentlemen…)

  14. @ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: Να’το το κορίτσι μου με το επιχειρηματικό πνεύμα! (πάντως εγώ το λέω σοβαρά. Εσύ δες για άδειες..)

  15. Axaxa, Julia, o Mickey nomizo itan i attcaction tou Amsterdam, oles aftes oi poleis pou exoun potami eina gemates pontikia idios n einai palies, vevaia i antidrasi eeee ti na kanoume einai aparadekti, mia kritiki me polla meion sto tripadvisor nomizo tha touse syneferei ligo.
    O Van Gogh einai o agapimenos mou zografos – exo kai mia tasi pros tou salemenous antropous – ksereis esy! 😉
    Filia polla!

  16. Η αλήθεια είναι ότι ο van Gogh δεν μου αρέσει. Ότι έχω δει απο έργα του (δυστυχώς μόνο απο φωτογραφίες άρα δεν ξέρω αν έχω τη σωστή προοπτική) με αποπροσανατολίζει και μου βγάζει αρνητικά συναισθήματα.

    Όσο για το ποντίκι πως κάνεις έτσι;;;;; Σε κάποιες διακοπές μου είχαμε και τον Μίκυ και την Μίνι που έκαναν σουλάτσο στα δοκάρια της κουζίνας …. και επειδή ο Ντίσνευ είχε σημαδέψει την παιδική ηλικία όλων μας, κανείς δεν ήθελε να σκοτώσει, φαρμακώσει, απομακρύνει τις δύο ποντικόφατσες. Είχαμε καταλήξει να ταίζουμε τα μικρά που μετά απο δεκαπέντε μέρες μας είχαν συνηθίσει τόσο πολύ που έκοβαν βόλτες πάνω απο τα κεφάλια μας.

  17. @mako: Κάνεις κέφι να ξανα- ουρλιάξω; Έρχομαι από εκεί, γιατί είναι κρίμα να ακούσουν τα ουρλιαχτά μου, μόνο οι από εδώ.

  18. Axaxa Julia oxi agapimeni!! Itan sponta gia tous – polyagapimenous kata ta alla – karkinous (to zodio) tis zois mou!!!

  19. Μπήκα μια “βόλτα” για να ξεκολλήσω από τα μαύρα μαντάτα της Βουλής και από εκεί που είχα μούτρα βρέθηκα να γελάω. Αχ αγαπημένη…
    Ιστορία της τέχνης δεν έκανα ποτέ, αν εξαιρέσεις κάποια εξάμηνα βυζαντινής στη σχολή και πάντα θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν κάθισα να ασχοληθώ λίγο. Τα έργα του Van Gogh τα γνωρίζω αλλά ποτέ δε με άγγιξαν ιδιαίτερα, αντίθετα του Λωτρέκ πάντα μου έκαναν εντύπωση και έχω και μια μικρή συλλογή από κάποιες ωραίες αφίσες που αγόρασα στο Παρίσι (ταξίδι του μέλιτος, ο άντρας μου κατάλαβε τι καταναλωτικό πλάσμα παντρεύτηκε χιχι).
    Για τον ποντικό τι να πω…μετά τον Ρατατούη τα βλέπω με άλλο μάτι!

Αφήστε το σχόλιο σας

Το e-mail δεν θα εμφανιστεί.