Είτε είσαι μοναχοπαίδι, είτε παιδί πολύτεκνης οικογένειας, θα φτάσει η στιγμή που από «ο γιος του κυρ Μανώλη», μια μικρή μονάδα μέσα στην οικογένεια, γίνεσαι ο «Παναγιώτης ο Μπέαρ των προσκόπων», ή από «η Αννούλα, η μικρή αδελφή» γίνεσαι «Η Άννα, το fashion icon». Μεγαλώνεις, αποκτάς προσωπικότητα, ενηλικιώνεσαι. Γίνεσαι ένας ενήλικας άνθρωπος ανάμεσα σε άλλους ενήλικους ανθρώπους.
Σε αυτή την διαδικασία ενηλικίωσης, το πιο βασικό «αξεσουάρ» που κουβαλάμε πάνω μας, είναι οι άνθρωποι, με τους οποίους περάσαμε από την μία εποχή στην άλλη.
Κάποιες φορές τους νιώθουμε σαν πινέζες σε τοίχο από φελλό, ξέρετε, αυτούς που συγκρατούν τις σημειώσεις μας. «Με τον Κώστα με έβρισκε το ξημέρωμα στο Wild Rose», «με την Κατερίνα πήγα εκείνο το σεμινάριο στο Λουτράκι και κάναμε μαζί το πιο τέλειο spa“, “την Αγγελική την τραβολογούσα στο γάμο του πρώην μου και ήρθε…!»
Κάποιες φορές, τους χρησιμοποιούμε σαν τις ετικέτες των μουσείων «Τώρα εισέρχεστε στη Μεσοζωϊκή Εποχή» και κάποιες άλλες φορές τους χρησιμοποιούμε ως σημείο αναφοράς, για την αγαπημένη μας φράση «δεν έχω Αλσχάϊμερ ακόμα». Κάθε φορά, που προσπαθούμε να θυμηθούμε συζητήσεις, διακοπές και έρωτες που έχουμε μοιραστεί μαζί τους σε κάποιες άλλες εποχές.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας, είναι η ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης μας!
Γι’ αυτό και τους αφήνουμε χώρο. Γι’ αυτό, ακόμα κι όταν ο τοίχος από φελλό γεμίζει ασφυκτικά από χαρτάκια, προτιμούμε ίσως τα δικά τους να τα στοιβάξουμε στην γωνία, παρά να τα πετάξουμε.
Δεν έχει σημασία που με τον Κώστα από το Wild Rose δεν έχεις κανένα κοινό πλέον (άραγε είχατε ποτέ;) Ούτε ότι από όταν αλλάξατε δουλειά, της Κατερίνας η καριέρα πήρε την άνω βόλτα ενώ η δική σου έπεσε στα τάρταρα.. Και με την Αγγελική, την κολλητή από τα παλιά, οι φορές που βρίσκεστε πλέον, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Άσε που πιστεύεις πως κάποια στιγμή η Αγγελική (ίσως σε κάποιο μεθυσμένο ξενύχτι) είχε κάνει παιγνίδι και με τον πρώην σου…
Είναι μερικές στιγμές όμως, που σε επισκέπτονται οι σκοτεινές σκέψεις. Σε πιάνει το παράπονο ότι αυτοί, οι άνθρωποι στη ζωή σου, σε απασχολούν περισσότερο από όσο πρέπει. Πως σε απασχολούν περισσότερο από ότι τους απασχολείς εσύ.
Φοβάσαι πως στο δικό τους τοίχο από φελλό, η πινέζα με το όνομά σου ίσως έχει ήδη πεταχτεί. Συνειδητοποιείς ότι η Αγγελική δε σε καλεί ποτέ πρώτη, παρά περιμένει από σένα να κάνεις την κίνηση. Η Κατερίνα δεν απαντά στα μηνύματά σου στο LinkedIn και καθώς έχει φτάσει τις 500+ γνωριμίες, σκέφτεσαι πως αν την καλέσεις εσύ, μπορεί να θεωρήσει ότι τη θέλεις για να σου βρει δουλειά. Ο Κώστας, ο επαναστάτης χωρίς αιτία, συνεχίζει μεν τις μπαρότσαρκες, αλλά δεν σε σκέφτεται πια και δεν σου προτείνει πλέον, να βγείτε μαζί.
Και αρχίζεις να πλέκεις σενάρια. Σκέφτεσαι πως αρκετό καιρό ανέχτηκες την αδιαφορία τους. Αρχίζεις να φλερτάρεις με την ιδέα να τους απομακρύνεις εσύ πρώτη. Προχωράς σε μοντάζ και μουσική επένδυση του σεναρίου (τώρα πια είναι ολόκληρη ταινία- σχεδόν έτοιμη για τις Κάννες). Σκέφτεσαι ότι δεν τους χρειάζεσαι. Ότι είσαι καλύτερα χωρίς αυτούς. Ότι αν χρειαστεί, θα βρεις άλλες, καλύτερες πινέζες και θα στοιβάξεις άλλα, καινούργια, πολύχρωμα χαρτάκια..
Σκέφτεσαι ότι έχουν ήδη καταλάβει πολύ χώρο στη ζωή σου.
Η ζωή όμως δεν είναι σκληρός δίσκος, να δούμε στις «ιδιότητες» αν έχει γεμίσει. Και κανενός η ζωή δεν «κράσαρε» από τους ανθρώπους που κάποτε έστω και για λίγο, υπήρξαν δευτεραγωνιστές και όχι κομπάρσοι της ζωής και της καθημερινότητας μας.
Κι αν σήμερα σκέφτεσαι να αδειάσεις το τοίχο σου, αν σήμερα σκέφτεσαι να πετάξεις τις πινέζες και να απομακρύνεις από τη ζωή σου την Αγγελική, τον Κώστα και την Κατερίνα, ώστε να κάνεις χώρο για νέους φίλους (που λες ότι θα έρθουν και το έχεις σίγουρο), σκέψου ξανά. Ίσως σκέφτονται το ίδιο με σένα. Ίσως απλά πρέπει εσύ να σηκώσεις πρώτη το τηλέφωνο και ας είναι για άλλη μια φορά.
Και πριν πετάξεις για πάντα τις πινέζες τους, ρίξε μια ματιά στον άδειο φελλό, που τόσα χρόνια γέμιζες με αγάπη.
Σου αρέσει;
Ο άνθρωπος δεν είναι νησί. Δεν είναι μόνος του. Κι αν είναι, δε θα’ πρεπε.
Lydia
Live Laugh Love
Αν ηξερες τι συζητηση ειχα αποψε… αν ηξερες τι σκεψεις κανω… δεν εχω τι να πω… δεν εχω τι να σκεφτω…
Αυτήν την φράση “κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί”την είχα διαβάσει στο “Για ποιον χτυπά η καμπάνα”του Χέμινγουει πριν χρόνια και ζαμάνια και μου είχε “μείνει”…Έλεγε περίπου “κανένας άνθρωπος δεν ειναι νησί,κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου”Αλλά αυτό που με είχε αγγίξει θυμάμαι είναι η φράση μη ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα..
Αν μπει στην άκρη ο εγωισμός όλα γίνονται.Και δεν χρειάζεται να πλάθουμε ολόκληρα σενάρια και να αναρωτιόμαστε τι έγινε,γιατί χαθήκαμε και τέτοια μελοδραματικά.Μόλις το σκεφτούμε κάνουμε πράξη τη σκέψη μας και τελείωσε εκεί ή εκεί θα ξαναρχίσει.Και είναι ωραία αυτά που ξαναρχίζουν και νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που σταμάτησε.Και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι νησί αλλά λιμάνι.Και γίνεσαι κι εσύ πλεούμενο και βρίσκεις τα λιμάνια σου.Έτσι πάνε αυτά…αμοιβαία
Μουτς
Καλημέρα κορίτσια. Αυτη η φράση μας σημαδεύει, ειδικά τις γυναίκες. Γιατί, έχουμε το προσόν να αντιληφθούμε εγκαίρως μια κατάσταση, μια απομάκρυνση πριν γίνει παρελθόν. Από την άλλη, ακριβώς αυτή μας η αντίληψη, μας σπρώχνει να την αναλύσουμε (ίσως πιο πολυ απο όσο πρέπει).
Litsa, πολύ μου άρεσε το “Και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι νησί αλλά λιμάνι”…! <3
μ΄έκανες να σκεφτώ πολλά που ήταν στην άκρη
– thank you
@lydia <3 🙂
Πραγματικα το τάημινγκ του αρθρου ειναι απιστευτο.
Σ’ ευχαριστω πολυ,μου εδωσες δυναμη.. \^.^/
Εξαιρετικό…
To Alex: Μόλις διάβασα το σχόλιο σου για τις dark thoughts που έκανες. Ελπίζω να πέρασαν, αλλά αν δε, τότε λπίζω να είδες το “τοίχο από φελό άδειο” χωρίς τις πινέζες..
Να σας εξομολογηθώ κάτι αστείο;
Η έμπνευση για το άρθρο ήρθε μετά από ακύρωση μιας συνάντησης με κολλητές, τελευταία στιγμή. Κάθησα στον η/υ και χύθηκε ποτάμι η ανάγκη για “απομάκρυνση ανθρώπων”… Σκέψεις όπως “προφανώς και με απασχολούν περισσότερο από οτι εγώ” ή “γιατί να μου ακυρώσουν τελευταία στιγμή; βρήκαν κάτι καλύτερο”. Η γραφή όμως ξεπέρασε τα στιγμιαία συναισθήματα και είδε τη μεγάλη εικονα, τη μεγάλη ζωή, τη Good Life. 🙂