Μια από τις αγαπημένες μου ρομαντικές κομεντί, η ταινία «Love Actually», αρχίζει δείχνοντας πλάνα από το χώρο αφίξεων του αεροδρομίου Heathrow ενώ ο Hugh Grant μας αφηγείται πως όποτε αισθάνεται κακόκεφος, σκέφτεται τη γνήσια αγάπη που υπάρχει σε συτούς τους χώρους καθώς φίλοι και οικογένειες καλωσορίζουν ή αποχαιρετούν τους δικούς τους.
Έχοντας πρόσφατα τη τύχη να ταξιδέψω θα συμπληρώσω πως, η αγάπη και όλα τα συναφή της συναισθήματα (χαρά, ελπίδα, ευγένεια, συμπόνοια, κ.ο.κ.) υπάρχει όπου υπάρχουν και ταξιδιώτες!
Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός πως ένας ταξιδιώτης, όντας ο ίδιος συναισθηματικά φορτισμένος, είναι πιο οξυδερκής στα συναισθήματα των άλλων γύρω του.
Όπως για παράδειγμα το συνομωτικό χαμόγελο συνεπιβάτη όταν ανακαλύπτετε τη φροντίδα της αεροπορικής εταιρίας έστω και για μια πτήση που διαρκεί μόλις 90 λεπτά (ταινίες 1ης προβολής, καπνιστός σολωμός, δροσερό λευκό κρασί και κουβερτούλα!
Ή η αγωνία του οδηγού που περιμένει στις αφίξεις με την cute χειρόγραφη ταμπελίτσα Mrs lydIa.
Η χαρά του barista όταν παραγγέλνεις τούρκικο, βαρύ γλυκό κι έχεις την υπομονή να τον φτιάξει στη χόβολη.
Η συμπόνοια του οδηγού λεωφορείου που, ενώ βλέπει το λάθος εισητήριο, σε πηγαίνει εκεί που θες.
Η ανακούφιση νεαρού που βλέπει τους κόπους μάθησης αγγλικών να αποδίδουν, όταν κατανοείς τις οδηγίες που σου δίνει, για να βρεις το μοναδικό μέρος που σερβίρει αλκοόλ.
Το συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού, διεθνώς αναγνωρισμένη κίνηση συγκατάβασης, για το «ευχαριστώ», συνοδευόμενο από πλατύ χαμόγελο, όταν δίνεις τη θεση σου στο μετρό στη νεαρή μητέρα με το τρίχρονο στην αγκαλιά, όταν βλέπει πως είσαι ζωσμένη με χειραποσκευές.
Εδώ να σας πω πως από τη λέξη «ταξιδιώτης» {εκείνος που πηγαίνει από ένα μέρος σε ένα άλλο, ως επιβάτης ή και πεζός} – πόσο πεζή μετάφραση, indeed, προιτμώ τη λέξη «ταξιδευτής» {αυτός που ταξιδεύει από επιθυμία να γνωρίσει νέους τόπους και αγάπη για την περιπέτεια}, εδώ είμαστε!.
Κι αν η λέξη «περιπέτεια» σας φαίνεται τραβηγμένη (γιατί, για την Τουρκία μιλάμε, όχι για διαλογισμό στην Ινδία), προφανώς δεν σας έχουν σερβίρει «iskender kebab»!
Το ρητό «when in Rome, do as the Romans» πρέπει να είναι η αρχή του κάθε ταξιδευτή. Για παράδειγμα, όταν σου λένε «θα φας iskender kebab» δε λες «ευχαριστώ αλλά θα προτιμήσω το καλοψημένο μπέργκερ». Δίνεις την παραγγελία σου, υπολογίζοντας πόσα ιμόντιουμ έχεις φέρει μαζί σου, και περιμένεις. Και έρχεται πιατέλα (ατομική, όχι «ποικιλία στα τέσσερα») με το λεπτοκομένο αρνίσιο γύρο (ντονέρ), πάνω σε αραβικές πίτες που κολυμπούν σε κόκκινη σάλτσα… Και εκεί που ψάχνεις τον αναπνευστήρα καθώς πρόκειται να κάνεις μακροβούτι, ο γλυκούλης εμφανίζει μπακιρένιο κατσαρολάκι και περιχύνει τη πιατέλα με το αφρώδες περιεχόμενό του. «Μπύρα?», ρωτάς υπερήφανη (γιατί πρώτον η λέξη είναι ίδια και στη τουρκική, άρα δείχνεις γνώση και δεύτερον, δεν λες όχι για λίγο αλκοόλ, έστω και σερβίρισμενο μέσα στο φαγητό). Πόσο ανυποψίαστη… «Tereyağı», απαντά με πλατύ χαμόγελο, «butter». Εκίνη ακριβώς τη στιγμή ακούς μια αρτηρία να μπλοκάρει – από μόνη της, πριν κατέβει η μπουκιά, αλλά δε θα πεις όχι. Γιατί, είπαμε. Είσαι ταξιδιώτισα και αγαπάς τις εμπειρίες.
Είμαι σίγουρη πως όλες έχουμε παρόμοια επεισόδια να διηγηθούμε από ταξίδια μας. Εμπειρίες που θέλουμε να θυμόμαστε γιατί τα καταφέραμε χωρίς τη βοήθεια των ιμόντιουμ, ή που θέλουμε να ξεχάσουμε, γιατί πληρώσαμε το ένα ποτήρι λευκό κρασί όσο όλο το γεύμα (σαλάτα, κυρίως πιάτο και γιαουρτάκι με γλυκό του κουταλιού παρακαλώ)!
Θα μου πείτε, «μα, και στην Ελλάδα μπορώ να δοκιμάσω ισκεντέρ κεμπάμπ. Κι εγώ θα δώσω τη θέση μου σε μια μητέρα στο αττικό μετρό. Και εδώ έχει τύχη να δώσω οδηγίες σε τουρίστες. Και στη γειτονιά μου δε ξέρουν να φτιάχνουν καλό εσπρέσο» Συμφωνώ. Απαντήστε μου όμως σε αυτό: Γιατί δε τα ζούμε με την ίδια ένταση;
Όπως έλεγα στην αρχή, ως ταξιδευτής είσαι συναισθηματικά φορτισμένος. Είσαι ευάλωτος σε καταστάσεις. Δεν υπάρχει η ασφάλεια της καθημερινότητας και, μαζί με αυτή, δεν υπάρχουν και οι μπάρες που βάζουμε γύρω απ’ τα συναισθήματά μας. Χαμογελάμε πλατιά ακόμα και στους ταξιτζήδες. Πιάνουμε κουβέντα σε αγνώστους μέσα στο ασανσέρ. Μυρίζουμε ακόμη και τον αέρα. Προσέχουμε να ακούσουμε και τον πιο μακρινό συρμό. Δίνουμε προσοχή στις γεύσεις και έτσι μας φαίνονται μοναδικές. Κι όταν γυρίσουμε, αγκαλιάζουμε σφιχτά τα αγαπημένα μας πρόσωπα γιατί, ουσιαστικά, έτσι θέλουμε να τους αγκαλιάζουμε κάθε μέρα (και τώρα έχουμε δικαιολογία).
Τι κρατάμε από ένα ταξίδι; Τις στιγμές. Τις εικόνες. Τις σκέψεις. Τηναγάπη. Travel, actually!
Φωτο-gallery
1. “Relax and enjoy your flight” Tαινία α’ προβολής «Τα μυαλά που κουβαλάς», απολαμβάνοντας καπνιστό σολωμό και παγωμένο λευκό κρασί.
2. When in Rome… παραγγέλνεις τούρκικο, βαρύ γλυκό φτιαγμένο στη χόβολη
3. Ask for directions, in the middle of nowhere
4. Bursa Iskender kebab: Το πάρτυ των αισθήσεων
5. The silk city: Η Προύσα είναι διάσημη για τα μεταξωτά της και το Kozahan είναι η κύρια αγορά τους. Ταχύρυθμο σεμινάριο στον συνάδελφο, οδεύοντας προς τα εκεί, με τίτλο: Σε τι διαφέρουν οι πασμίνες από τα μαντήλια και τα φουλάρια…!
6. Τι κάνουμε αν έχουμε 3 ώρες stop over στην Κωνταντινούπολη;
Α. Grand Bazaar
Β. Γρήγορο χάζι στους δύο γίγαντες, Αγία Σοφία & Μπλε Τζαμί, που στέκονται σαν να είναι έτοιμοι για πάλη. Δυστηχώς το Μπλέ Τζαμί ήταν αντίθετα στον ήλιο και η φωτογραφία το αδικεί. Η καλύτερη ώρα του είναι το δειληνό (αλλά αυτό είναι άλλο ταξίδι 😉
Τι κρατάμε από ένα ταξίδι; Τις στιγμές. Τις εικόνες. Τις σκέψεις. Τηναγάπη. Travel, actually!
Lydia
Live Laugh Love
Ενα υπέροχο ταξιδιάρικο post, γεμάτο μνημες, μυρωδιές, γεύσεις, συναισθήματα, εικονες και χρώματα. Παρεπιπτόντως, στην χώρα καταγωγής της οικογένειας μου, οπότε με άγγιξε για έναν λόγο παραπάνω. Εχοντας ταξιδέψει συνεχώς κι ανελλειπώς για περισσότερα από είκοσι χρόνια, αυτό που έχω να πως είναι, ότι το μεγαλύτερο, το πιο σημαντικό πανεπιστημιο της ζωής μου ήταν τα ταξίδια μου! Το μεγαλύτερο μέρος της ψυχοσύνθεσης μου, το οφείλω σε αυτές τις εμπειρίες και σ’αυτήν τη γνώση που αποκόμισα. Γύριζα στην Ελλάδα μόνο για ν’ άλλάξω βαλίτσα κι ύστερα μιά άλλη ήπειρος, μια άλλη χώρα, νέοι άνθρωποι, καινούργιες ανακαλύψεις, επιστροφη σε παλιά γνώριμα μονοπάτια. Εχεις δίκιο Lydia είναι άλλο πράγμα ο τουρίστας κι άλλο ο ταξιδιώτης (εγω αυτούς τους όρους χρησιμοποιούσα για να κάνω τον διαχωρισμό) κι ήθελα παντα να μέινω ένας ταξιδιώτης. Λυπάμαι που οι περισσότεροι έλληνες δεν μαθαίνουν να ταξιδεύουν από μικροί, δεν ξαχύνονται τα παιδιά μας στους δρόμους της επικοινωνίας και της ανταλλαγής εμπειριών, δεν γνωρίζουν τον όμορφο πολυπολυτισμικό πλανήτημας, δεν έχουν την κουλτούρα του ταξιδιού, έτσι όπως συμβαίνει σε άλλους λαούς, που το ταξίδι είναι λίανση, στρογγύλεμα των πεποιθήσεων, άνοιγμα του μικρόκοσμου μας. Πάντα αποχαιρετούσα τα group που συνόδευα λέγοντας τους “εύχομαι να κανετε πάντα όμορφα ταξίδια, που θα ανοίγουν τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής σας”! Το ίδιο θα ευχηθώ σε όλες μας και πάλι! Μακάρι να κάνουμε όμορφα ταξίδια, πάντα θα υπάρχει ένας όμορφος, υπέροχος κόσμος ν΄ανακαλύψουμε είτε περνάει από τ΄αστραφτερά μνημεία μια ευρωπαικής πρωτεύουσας είτε από από τα φαινομενικά βρώμικα σοκάκια μιας γειτονιάς του Μαγκρέμπ… Λυδία σ΄ευχαριστω πολυ εγω προσωπικά που μου θύμησες σήμερα, πόσο όμορφα έιναι τα ταξίδια και πόσο τ΄αγαπώ!
Εχοντας ταξιδέψει σε καποιες γνωστές ευρωπαϊκές πόλεις που σίγουρα έχουμε επισκεφθεί οι περισσότερες,εχω να πω οτι είναι μοναδική εμπειρία..τοσο η αναμονή του ταξιδιού οσο και το ιδιο το ταξιδι και ολα αυτα που ζεις,βλέπεις και μαθαινεις. Τουρκία δεν εχω παει ακομα,αλλα θέλω οπωσδήποτε να την επισκεφθω (θελω απο τοτε που μικρη θυμαμαι ο παππους μου που ηταν Ποντιος εβλεπε δακρυβρεχτα τουρκικα εργα με μια πανεμορφη μεγαλη ηθοποιο της Τουρκίας την Τουρκαν Σοραι νομιζω λεγοταν κ τα εβλεπα και εγω μαζι του και ακουγαμε με συγκινηση τις υπεροχες τουρκικες μελωδίες και τραγούδια). Υπέροχη η περιγραφή της Λυδίας
Μεγάλο πράγμα τα ταξίδια! Λατρεύω να ταξιδεύω σαν Τοξότης (Stella ξέρεις εσύ!) και πραγματικά ότι σου μένει τελικά σαν αναμνήσεις είναι οι μυρωδιές, οι γεύσεις και οι εικόνες των τόπων που επισκέφθηκες.
Εξαιρετικές οι εικόνες που μας έδειξες Lydia και το βουτυράκι στο κεμπάπ το μύρισα και το γεύτηκα ως εδώ!!
Φιλιά πολλά!
Ειμαι σοκαρισμένη με τα σημερινά γεγονότα στην Άγκυρα σήμερα, λιγο μετα που ανέβηκε αυτό το post στον αέρα. Εύχομαι τα πραγματα να μη χειροτερέψουν.
Θλιβερά τα νέα απο Τουρκία (άγκυρα) σήμερα κ επ’ουδενι το χιούμορ της διήγησης δε θα πρεπει να μειώσει τη θλίψη γ τους συνανθρώπους μας.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα… @Lydia με “ταξίδεψες” με το σημερινό post
Καλησπέρα κορίτσια. Τι όμορφα σχόλια! Κρατάω την ευχή της Στέλλας για όλες κ όλους μας.
“Να κανετε πάντα όμορφα ταξίδια, που θα ανοίγουν τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής σας”!
<3