Είναι τα 40’s Supreme? Για να δούμε.

Η πρόσφατη ταινία της Νάνσυ Μάγιερς (παραγωγού επιτυχημένων ρομαντικών κομεντί) με πρωταγωνιστές τον Robert de Niro και την Anne Hathaway έχει τίτλο “O Αρχάριος” και tagline, «Η εμπειρία είναι πάντα στη μόδα».. Το διάβασα σε μια αφίσα στο δρόμο. Το ξαναδιάβασα. «Εμπειρία»… Προσωπικά η λέξη αυτή μου θυμίζει τη λέξη «ηλικία». Γιατί δεν μπορεί να έχεις εμπειρία και να είσαι είκοσι. Στα είκοσι έχεις ζήσει απλά, «καταστάσεις».

Το πλήθος αυτών και η επανάληψη τους είναι που χτίζει την εμπειρία. Να η σύνδεση λοιπόν. Σε ποια ηλικία έρχεται η εμπειρία; Και ποια είναι η καλύτερη ηλικία για να έχεις εμπειρίες; γιατί, στα ογδόντα σίγουρα έχεις πολλές εμπειρίες, μπορείς να κάνεις κάτι όμως με αυτές;

Η καλύτερη ηλικία για τη γυναίκα δεν είναι ηλικία. Είναι ….δεκαετία. Η δεκαετία των 40.

Προσωπικά μιλώντας, με το που πάτησα τα 40, λες και έκανα reboot στο μυαλό μου. Το βασικό μου motto είναι «να απολαμβάνω». Τα απλά πράγματα. Το χρώμα του δειλινού στο Αιγαίο, το χρώμα της ανατολής στο Ιόνιο, ένα δροσερό chardonnay, ένα σκωτσέζικο ουίσκι, ένα καλό αστείο, την καλή παρέα. Το φιλοσόφησα. Την προηγούμενη δεκαετία είχα πολλή δουλειά. Και πολύ άγχος για την πολλή δουλειά. Και πολλή συζήτηση για το πολύ άγχος για την πολλή δουλειά! Δεν είμαι όμως η μόνη. Μιλώντας με συνομήλικες φίλες, είδα πως γελάμε περισσότερο, αγχωνόμαστε λιγότερο (για τα μικρά θέματα), έχουμε πιο σταθερές αξίες. Κι όχι μόνο. Αλλά ας τα πάρουμε ανά κατηγορία (γιατί οι σαραντάρες είμαστε και οργανωτικές!).

Η δεκαετία της μόδας:

Σε όλες τις ηλικίες ακολουθούμε τις τάσεις της μόδας. Στη δεκαετία των σαράντα όμως, ξέρουμε να διαλέγουμε από τις τάσεις και να τα συνδιάζουμε με αυτά που μας αρέσουν. Αυτό λέγεται στυλ! Μη νομίζετε ότι έχουμε κάνει κρυφά σεμινάρια, ούτε ότι αυτό προέκυψε από τα τεύχη της Vogue που έχουμε διαβάσει (εντάξει, βοήθησε κι αυτό). Μια γυναίκα στα 40, ξέρει πλέον τι της πάει γιατί έχει φορέσει τα πάντα!

Έχουμε φορέσει τη μίνι φούστα και τη φούστα – ζώνη. Έχουμε φορέσει τα στενά και τους κορσέδες (δοξασμένη μόδα της Madonna με το Γκοτιέ κορσέ). Έχουμε φορέσει τα ξώ-κοιλα. Έχουμε βάλει την α-λα TomFord χαμηλόμεση καμπάνα αλλά και το σκίνι. Και ναι, ίσως έχουμε φορέσει και buggy παντελόνι. Και, κορίτσια, κακά τα ψέματα, αν δεν έχεις βάλει μπάγκι παντελόνι, ταιριασμένο με λευκό δερμάτινο μποτάκι και μπουφάν «φουφούλα» με ενσωματωμένες βάτες – μαξιλάρες, δεν έχεις γνωρίσει λάθος στυλιστικές επιλογές!

Μπορεί η ντουλάπα μας να είναι η ντουλάπα της ταινίας Narnia (μια ντουλάπα χωρίς πλάτη, που σε οδηγεί σε μια άλλη διάσταση) αλλά ξέρουμε τι μας πάει και ποιο κομμάτι είναι για πού. Μπορεί να έχουμε δέκα μικρά μαύρα φορέματα, αλλά ποτέ δε θα βάλουμε το μικρό και μαύρο και σι-θρου σε παράσταση της Λυρικής Σκηνής… Μπορεί να αγοράσαμε το νέο μάξι πριντ φόρεμα, αλλά δε θα το βάλουμε και στην παιδική χαρά που βγάλαμε το βλαστάρι μας βόλτα!

Η δεκαετία των σχέσεων:

Διάβασα τις προάλλες ένα ανέκδοτο για τους άνδρες: «Οι άνδρες, είναι όπως οι οδηγοί ταξί. «Ας πάρω κι αυτή, στο δρόμο μου είναι»! Πολλές θα συμφωνήσουν ότι το ανέκδοτο αφορά και τα δύο φύλα, με τη διαφορά πως η γυναίκα, κάπου στη δεαετία των σαράντα, σταματά να οδηγά.. ταξί.

Έχουμε ερωτευτεί, έχουμε τσακωθεί, έχουμε κάνει υπερβάσεις. Έχουμε γνωρίσει πρίγκιπες αλλά έχουμε γνωρίσει και «κακά» παιδιά. Έχουμε κλάψει κι έχουμε κάνει άλλους να κλάψουν. Έχουμε συμπληρώσει όλα τα τεστ Cosmopolitan τύπου, «Βρες την αγαπημένη σου εποχή για να μάθεις ποιος είναι ο δικός σου τύπος άνδρα». Έχουμε διαβάσει εκατοντάδες άρθρα όπως «αν είσαι γυναίκα – σέξυ γατούλα, ταιριάζεις με το αρχέγονο αρσενικό και αν είσαι γυναίκα – μάνα, ταιριάζεις με το γλυκούλη αδέξιο» (κι αν δεν είμαι τίποτα από τα δύο; κι αν είμαι και τα δύο; δεν υπάρχει ιδανικός τύπος για μένα;).

Έχουμε, εχμ.., κοιμηθεί με αρκετούς ιδανικούς άνδρες και καταλήξαμε ότι δεν υπάρχει ιδανικός άνδρας αλλά ιδανικός για αυτή τη φάση / νύχτα/ ώρα της ζωής μου άνδρας και.. ηρεμήσαμε!  

Στη δεκαετία των σαράντα, η γυναίκα ξέρει να δεχτεί ένα κομπλιμέντο με την ίδια άνεση που ξέρει να το κάνει. Ξέρει πώς να ανεβάσει κάποιον αλλά ξέρει και πώς να τον παγώσει.

Η δεκαετία της φιλίας:

Κάτι που ζηλεύω στους άντρες είναι οι ξεκάθαρες σχέσεις που έχουν με τους κολλητούς τους. Αυτούς τουςεξής τρεις με τους οποίους βλέπει ποδόσφαιρο, ή τους τέσσερις συνάδελφους που πίνει μπύρες μετά τη δουλειά. Ποτέ δε θα τους ακούσεις να αναλύουν συναισθήματα και επιλογές.. Ίσως να υπάρχει ένας κολλητός, στον οποίον θα πετάξει τη φράση «φίλε, υπάρχει θέμα» και, τέλος. Και ο άλλος, ο κολλητός, θα καταλάβει ότι υπάρχει θέμα με γυναίκα και θα είναι έτοιμος για τα 2 σενάρια: Στο 1^ο θα είναι έτοιμος για βραδυά με ξύδια και τσιγάρα (σενάριο – χυλόπιτα) ενώ στο 2^ο θα είναι έτοιμος για έξοδα κουμπαριάς. Τόσο απλά!

Οι γυναίκες πιάνουμε φιλίες με όποια γυναίκα ακούσει τον πόνο μας. Αναλύουμε καταστάσεις και συμπεριφορές με βασικό συστατικό τον πόνο. Καταλήγουμε με δέκα «κολλητές», όπου με όλες έχουμε αποκλειστικές σχέσεις (γιατί η μία ζηλεύει τη σχέση μας με την άλλη) και που με όλες καλούμαστε να συμφωνήσουμε… Κορίτσια, υπομονή, η δεκαετία των σαράντα τα κόβει αυτά μαχαίρι!

Πλέον λέμε στην κολλητή, χωρίς φόβο και πάθος, πως δε φταίνε τα 2 εκατομμύρια άντρες του λεκανοπεδίου Αττικής που δεν της στεριώνει γκόμενος, αλλά η ικανότητά της να μετατρέπεται σε μία νύχτα, από σέξυ γατούλα σε υστερικό γυναικάκι. «Παγώνουμε» την κολλητή που θεωρεί πως η ζωή μας πρέπει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Στην υπέροχη αυτή δεκαετία έχουμε πλέον φίλες από επιλογή, κι όχι από συνήθεια. Φίλες που βλέπουμε για πέντε λεπτά και λέμε τα πάντα ή που βγαίνουμε χωρίς να πούμε κουβέντα! Φίλες από τις οποίες ζητάμε την αλήθεια κι όχι τη συγκατάβαση. Φίλες που αν μας χρειαστούν, αφήνουμε παιδιά, σκυλιά και τρέχουμε στο πλάι τους, κι ας είχαμε να μιλήσουμε εβδομάδες.  

Η δεκαετία της ομορφιάς:

Last but not least, το αγαπημένο μας θέμα! Η ματαιοδοξία είναι γένους θηλυκού! Από το μαιευτήριο μέχρι το κοιμητήριο, οι γυναίκες ασχολούμαστε με το αν είμαστε όμορφες, λαμπερές, ξεκούραστες, αδύνατες, γυμνασμένες, κλπ. Όσα προϊόντα, θεραπείες και κοιλιακούς και να κάνουμε, ποτέ, μα, ποτέ δεν θα είμαστε ευχαριστημένες!

Δε θα σας χρυσώσω το χάπι ότι στη δεκαετία των σαράντα σταματάει να μας απασχολεί αυτό… είπαμε χρυσή, όχι… μαγική! Και οι ρυτίδες μας απασχολούν και η άνωση ή η πτώση του ποπού, μας απασχολεί και η κούραση, που μας ρίχνει σε λήθαργο από τις δέκα το βράδυ στον καναπέ, μας απασχολεί.

Ξέρουμε όμως με ποιες λίγες κινήσεις μπορούμε να γίνουμε κούκλες! Έχουμε διαβάσει λίιιγα παραπάνω άρθρα στο beautyblog.gr, έχουμε πειραματιστεί με κάποια λάθος χρώματα, έχουμε προσπαθήσει το smoky-eyes look, καταλήγοντας σε ρακούν-ελεύθερο-στην-Κηφισίας look (ναι, δεν πάει σε όλες).   Μπορεί το νεσεσέρ μας να το έχουμε πάντα μαζί μας (πάντα, γιατί ποτέ δε ξέρεις ποιόν θα δεις και που θα βρεθείς), αλλά πλέον δε κουβαλάμε 3 mascara και δέκα σκιές – για κραγιόν δε κάνω νύξη γιατί εκεί υπάρχει θέμα. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον, ότι κανένα μακιγιάζ όσο πετυχημένο και αν είναι δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγαπημένη μας κρέμα ημέρας. Το κατάλληλο προϊόν για εμάς είναι αυτό που θα ενυδατώσει την κουρασμένη και θαμπή επιδερμίδα μας (γιατί το προηγούμενο βράδυ ξενυχτήσαμε και τα σημάδια δυστυχώς στα 40 δεν φεύγουν μόνο με έναν καλό ύπνο) αυτό που θα μας χαρίσει λείανση και λάμψη, αλλά κυρίως αυτό που θα επιβραδύνει τα σημάδια του χρόνου (κοινώς τις «αγαπημένες» μας ρυτίδες) και όπου χρειάζεται, θα τα κάνει αναστρέψιμα. Στα 40 κυρίες μου, δεν πάμε πουθενά, χωρίς την αγαπημένη μας κρέμα περιποίησης.

Μετά από αυτά, ένα έχω να πω:

Ι love my forties και αυτό το hashtag παρακάτω με βρίσκει απολύτως σύμφωνη!

#supreme40s

Lydia

Live, Laugh Love

Ως γυναίκα στην ίδια δεκαετία με την Lydia, αλλά πολύ περισσότερο ως αγαπημένη της φίλη (γνωριζόμαστε από 20 ετών) φαντάζεστε ότι όχι απλώς το διάβασα, αλλά το «ρούφηξα» στην κυριολεξία αυτό το κείμενο γιατί σε κάθε της πρόταση, προσπαθούσα να βρω κάπου κρυμμένη και εμένα- που σίγουρα είμαι, διότι η Lydia έκανε ένα μικρό flashback στο χρόνο και τότε σε αυτόν τον χρόνο για τον οποίο γράφει, ήμουν και εγώ εκεί. Κάναμε παρέα, γελάγαμε, κλαίγαμε, ερωτευόμασταν, χορεύαμε έως πρωίας, πηγαίναμε διακοπές, κάναμε sleepovers, ή φεύγαμε μαζί για σβ, στο εξοχικό κάποιας από εμάς.

Πάνω λοιπόν στο δικό της γραπτό, κάποιες μικρές προσθήκες και από μένα:

40s η δεκαετία της:

Αυτοπεποίθησης

(Δεν μιλάω μόνο για αυτοπεποίθηση εξωτερικής εμφάνισης, θα καταλάβετε.)

Βιωματικά Παραδείγματα:

Στα 20

Τέσσερις από εμάς, συμπεριλαμβανομένης και της Lydia (το θυμάσαι, Μαρίλι;) φεύγουμε για σκ στη Σαρωνίδα, στο εξοχικό της Αμαλίας. Οι άλλες δυο (Geo- Alexandra) είχαν ξαναπάει και όλες μαζί είχαν ανακαλύψει μια «κρυφή» παραλία (τι μανία και αυτή τότε..) όπου κατέβαινες κάτι κατσάβραχα για να τη φτάσεις. Εγώ πάλι όχι. Ήρθε η ώρα για μπάνιο στη θάλασσα, κατέβηκα κακήν κακώς τα κατσάβραχα, κάναμε μπάνιο, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Στο μέσον του κατσάβραχου, (όπου ούτε πίσω μπορούσα να πάω αλλά ούτε μπροστά)παθαίνω κρίση πανικού και μένω ακίνητη και ξαπλωμένη πάνω στο βράχο, για 5 λεπτά ως αγριοκάτσικο, κλαίγοντας και φωνάζοντας «σκοτώνομαι!! σκοτώνομαι!» (αν είχα σκοτωθεί φυσικά, δεν θα φώναζα). Οι άλλες με κοιτάνε σα χαζές. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Στο τέλος η σούπερ δυναμική Αμαλία, με πιάνει από τα μαλλιά, μετά από τα χέρια και αρχίζει να με τραβάει προς τα πάνω, βρίζοντάς με, ταυτόχρονα, «τελείωνε! τελείωνε με τις αηδίες! βλαμμένο!» μέχρι να με βγάλει στη «σωτηρία», της ασφάλτου. Φυσικά τότε δεν πίστευα ιδιαίτερα στον εαυτό μου ούτε στο ότι θα καταφέρω να ανέβω το κατσάβραχο και είχα πειστεί ότι θα άφηνα εκεί τα κόκαλα μου.

Στα 40

Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου ο γιος μου ήταν καλεσμένος σε πάρτι roller skating. Εγώ τον παρακολουθούσα και κάποια στιγμή έρχεται κοντά μου και μου λέει: «Μαμά σε παρακαλώ, έλα και εσύ να κάνεις roller skate” «Τρελάθηκες Ρωμανέ; Ούτε στα 20 δεν έκανα, θα κάνω τώρα;» «Και τι σημασία έχει αυτό μαμά; Έλα! ” Aλήθεια, σκέφτηκα.. τι σημασία έχει αυτό.. και τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί; Να σπάσω κανά πόδι; Δύσκολο. Να πέσω και να γίνω ρεζίλι μπροστά στο γιο μου, όλους του τους συμμαθητές του και όλους τους γονείς των συμμαθητών του; Μάλλον. Ε, οk, σκασίλα μου. Ναι, ανέβηκα σε roller skates, καλά μην περιμένετε triple axel, αλλά έκανα μια γύρα, δεν έπεσα, ψιλορεζίλι μάλλον έγινα, αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου. Γιατί πλέον  ναι, έχω αυτοπεποίθηση στα πάντα!

Εκκαθάρισης

Βιωματικά Παραδείγματα

Στα 20

Γύρω στα 27 γνωρίζουμε μια κοπέλα μέσω δουλειάς. Πολύ καλό κορίτσι, με πολύ καλή διάθεση, διασκεδαστική, αστεία, κλπ κλπ. Αρχίζουμε να κάνουμε παρέα. Σύντομα ανακαλύψαμε ότι το καλό κορίτσι είχε ένα μεγάλο ελάττωμα. Έλεγε φοβερά ψέματα. Αφού το καταλάβαμε, απλά πιστεύαμε, τα μισά από ότι μας έλεγε, αρκεί τα ψέματα να μην γίνονται επικίνδυνα και απλά να μας διασκεδάζουν. Μέχρι που το τράβηξε το σκοινί. Είπε ένα τόσο άσχημο ψέμα, που αν εγώ και μια πολύ καλή μου φίλη, δεν είχαμε ήδη δημιουργήσει την στενή φιλική σχέση που έχουμε μέχρι σήμερα, απλά δεν θα ήμασταν ποτέ ξανά φίλες. Ευτυχώς το σώσαμε και φυσικά «αραιώσαμε» γρήγορα από την συγκεκριμένη κοπέλα.

Στα 40

Το άτομο, για το οποίο μιλάω, μας έκανε σχεδόν ταυτόχρονα friend request μέσω fb, πριν από δυο χρόνια. Η φίλη μου (πιο γλυκούλα και pr, έκανε accept) Εγώ φυσικά, δεν έκανα ποτέ accept. Στα 40,ξεκαθαρίζεις. Τους χιλιάδες και τα τοξικά άτομα δεν τα θες στη ζωή σου για να λες «κοιτάξτε με, κοιτάξτε πόσο δημοφιλής είμαι και πόσες φίλες έχω!»
Δεν σε αφορούν τα εκατοντάδες likes. Δεν τα θέλεις βρε αδερφέ! Θέλεις λίγα, αλλά να ξέρεις από πού προέρχονται. Στη ζωή σου, θες πλέον λίγους και καλούς. Στα 40- ειδικά όταν αυτά περιλαμβάνουν πλέον και social media- κάνεις το καλύτερο ξεσκαρτάρισμα και είσαι ευτυχής γι’ αυτό. Ότι δεν λύνει, κόβει χωρίς πολλές συζητήσεις επί συζητήσεων, μόνο και μόνο για να αναλωνόμαστε και να βαυκαλιζόμαστε για το πόσο «δημοφιλείς» είμαστε. Γιατί πλέον επιτέλους, ξεκαθαρίζω!

Υπομονής

Βιωματικά παραδείγματα

Στα 20

Την ξέρετε την γνωστή λαϊκή ρήση, “άντρα θέλω, τώρα τόνε θέλω;” Αυτή ήμουν εγώ. Δεν είχε φυσικά να κάνει με άντρα, αλλά με οτιδήποτε άλλο, είχε και παραείχε. Ταξίδι μου ερχόταν στο μυαλό; Έβγαζα εισιτήριο την ίδια μέρα. Μαλλί μου ερχόταν να αλλάξω; Έκλεινα ραντεβού το ίδιο απόγευμα. Παπούτσια έβλεπα σε περιοδικό; Τα ακύρωνα όλα και πήγαινα shopping εκείνη τη στιγμή, μπας και δεν τα βρω και «εξαφανιστούν» από το ράφι και Ω Θεέ μου!!!! Η πλήρης καταστροφή της διάθεσής μου, για κάνα μήνα!

Στα 40

Για πρώτη φορά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω να πάω στο Λονδίνο, πάνω από ένα χρόνο (!). Δεν πειράζει, περιμένω. Έχω υπομονή και όταν τελικά πάω, είμαι σίγουρη ότι θα είναι ένα από τα καλύτερα ταξίδια μου, ever. Τον Φεβρουάριο, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο που μας πέρασε, δεν πήγα καν να ανανεώσω τις ανταύγειες μου. Δεν έτρεχε τίποτα. Όταν τελικά το έκανα, το ευχαριστήθηκα διπλά. Έχω βάλει στο μάτι τώρα ένα ζευγαράκι μποτάκια, αλλά να σας πω κάτι; Δεν βιάζομαι κιόλας. Αν τα βρω καλώς, αν δεν τα βρω, θα βρω άλλα. Γιατί πλέον, ξέρω να κάνω υπομονή και ξέρω ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή μου.

Τέλος, με κίνδυνο αυτό που θα γράψω να ακουστεί υπερφίαλο, θεωρώ ότι είμαι πιο όμορφη τώρα, από ότι ήμουν στα 20 ή στα 30 μου. Είχα πάντα καλή επιδερμίδα, ένα καλό δέρμα χωρίς ιδιαίτερα ψεγάδια και προβλήματα, αλλά ήμουν και πολύ εκφραστική. Ό, τι ένιωθα φαινόταν αμέσως στο πρόσωπό μου με τις αντίστοιχες φυσικά εκφραστικές ρυτίδες. Ειδικά όταν γέλαγα, θύμωνα, διάβαζα – πράγματα που έκανα πολύ- ζάρωνα πάντα το μέτωπό μου.

Σαν τώρα θυμάμαι τη μαμά μου να μου λέει, από τα 15 κιόλας «Τζούλια μη ζαρώνεις το μέτωπό σου! Μίλα ήρεμα. Θα κάνεις ρυτίδες!». «Α, παράτα με μαμά» ήταν η δική μου απάντηση. «Καλά, δε σε νοιάζει τώρα, αλλά όταν πατήσεις τα 30 και θα τις έχεις κάνει τις ρυτίδες στο συγκριμένο σημείο, θα τα ξαναπούμε.» Και ναι, τα ξαναείπαμε. Γιατί εκεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας των 20 και αρχών της δεκαετίας των 30, ένα πρωί πρόσεξα κάτι στο μέτωπό μου, που δεν το είχα ξαναδεί. Τι ήταν αυτό τώρα; Τρεις αχνές μεν αλλά σίγουρες δε, οριζόντιες γραμμούλες. Και δυο κάθετες γραμμούλες ανάμεσα ακριβώς στα φρύδια μου (αυτό που αν έγραφα τώρα beauty post θα το ονόμαζα «μεσόφρυο»).

Δε μου άρεσε και πολύ αυτό που είδα, αλλά τότε δεν έδωσα και πολύ σημασία. Χρόνο με το χρόνο, όμως, οι γραμμούλες άρχισαν να γίνονται πιο βαθιές. Ξαφνικά, κάπου εκεί, ξέσπασε και στην Ελλάδα η μόδα του Botox. Να λοιπόν, που υπήρχε τρόπος να τις ξεφορτωθώ αυτές τις ρυτιδούλες – είχαν γίνει πλέον τέτοιες- χωρίς ιδιαίτερο κόπο, με μόνο κίνδυνο να δείχνω συνεχώς έκπληκτη αλλά και αυτό χαριτωμένο είναι. Tην ίδια εποχή κατέφθασαν και τα fillers τα ενέσιμα υλικά υαλουρονικού οξέος κλπ κλπ (απόλυτα ασφαλή). Πως να το κάνω όμως αυτό, εγώ που έχω φαρμακο-φοβία και γενικά φοβία; Δεν το έκανα όπως φαντάζεστε αλλά στα 34-35, ήταν το μαράζι μου. Τις σιχαινόμουν αυτές τις «γραμμορυτίδες».

Λοιπόν, να σας πω κάτι; Αυτό δεν ισχύει πια. Θα ακουστεί κλισέ και το ξέρω, αλλά τις αγαπώ αυτές τις ρυτιδούλες γιατί πλέον έχω καταλάβει το πιο σημαντικό: οτι πρέπει να αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι. Και έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα τους, αλλά βέβαια δεν λέω όχι αν παρουσιαστεί μια καλή κρέμα που μου τις απαλύνει ειδικά πρόσφατα που χρησιμοποιώ μια κρέμα ημέρας που και τις απαλύνει και κάνει την επιδερμίδα μου λεία και λαμπερή (θα σας πω αύριο γι αυτή).

Γιατί ας είμαστε ειλικρινής μεταξύ μας: όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, θέλω να βλέπω μόνο εμένα και όχι αυτές, να σκέφτομαι τις εμπειρίες μου πίσω τους, αλλά να μη βλέπω τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό μου, να νιώθω όμορφη εσωτερικά αλλά και εξωτερικά κάθε μέρα που περνά.

Kαι να σκέφτομαι και τη μητέρα μου και το κάθε “α παράτα μας” που της έχω πει. Και όταν της το έλεγα (εκείνη ήταν στο κατώφλι των 40 τότε) με κοίταζε με νόημα και μου τραγουδούσε ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια.  Το I don’t wanna loose you της Tina Turner που ξεκινάει με τον στίχο: “Women, of a certain age…”

Τζούλια.

#supreme40s