Καλησπέρα από την Κωνσταντινούπολη!

 

Αν έστω και μια από εσάς αναρωτιέται γιατί για αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν η μητρόπολη του κόσμου, η ομορφότερη πόλη της υφηλίου, το στολίδι της Ρωμαϊκής και αργότερα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας καθώς και το απόλυτο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής, δεν έχετε παρά να την επισκεφτείτε.

 

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εγώ βρίσκομαι εδώ για τρίτη φορά και το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι πρόκειται για μια πόλη που δεν μπορείς να την χορτάσεις.

 

Για μένα το πιο συγκλονιστικό είναι ότι όπου κοιτάξεις γύρω σου είναι πασιφανές το ελληνικό στοιχείο. Προσοχή: Όχι η Ελλάδα (όπως είναι σήμερα) αλλά το ελληνικό στοιχείο, αυτό που έκανε την  χώρα μας με περηφάνια να δίνει  τα φώτα της σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Και τότε, αλλά και τώρα η Κωνσταντινούπολη – όχι τυχαία –υπήρξε και είναι μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις στον κόσμο με πληθυσμό που αγγίζει τα 12 εκατομμύρια –γιατί ποιος άλλωστε δεν θα ήθελε να ζει εκεί;

Απλά θα σας αναφέρω: Την Αγία Σοφία τον πιο μεγαλόπρεπο ορθόδοξο ναό (που έκανε τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό που την αναστήλωσε να αναφωνήσει «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε, Σολομών!», θέλοντας έτσι να εκφράσει το θαυμασμό του για το μνημείο το οποίο ήταν πιο μεγαλόπρεπο ακόμα και  από τον Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα, το υπόγειο βυζαντινό υδραγωγείο που σου κόβει την ανάσα, τις ελληνικές επιγραφές σχεδόν σε κάθε στήλη όπου και αν πέσει το μάτι σου, (με πιο διάσημη την καρκινική  επιγραφή -την πιο γνωστή φράση στον κόσμο που διαβάζεται και ανάποδα: «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» σε ελεύθερη μετάφραση «πλύνετε και τις αμαρτίες σας όχι μόνο το πρόσωπό σας») που βρίσκεται στο προαύλιο της Αγιάς Σοφιάς, την συνοικία του Γαλατά και τον ομώνυμο πύργο, το ανάκτορο Τοπ Καπί και το τζαμί του Σουλεϊμάν, αλλά και το τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ, το πανέμορφο «Μπλε τζαμί». Στην ιστορία της, η Κωνσταντινούπολη υπήρξε πρωτεύουσα τριών αυτοκρατοριών: της Ρωμαϊκής (324–395), της Βυζαντινής (395 –1453), και της  Οθωμανικής (1453–1922) και ειλικρινά νομίζω ότι ένας από τους λόγους (εκτός από την γεωγραφική της θέση) είναι και η αδιαπραγμάτευτη φυσική της ομορφιά που δεν μπόρεσε να αφήσει κανέναν καίσαρα, αυτοκράτορα ή σουλτάνο ασυγκίνητο.

 

Αν υποτεθεί ότι το Λονδίνο και το Παρίσι είναι για την ιστορία «άγουρα» αγοράκια, η Κωνσταντινούπολη είναι σίγουρα μια αισθησιακή, ώριμη και ακαταμάχητη γυναίκα. Ξαπλωμένη νωχελικά,  η μισή στην Δύση και η άλλη μισή στην Ανατολή, λατρεμένη από τον πανέμορφο Βόσπορο, πνιγμένη στο πράσινο και το γαλάζιο, απλούστατα, δεν την χορταίνει το μάτι σου και το μόνο που ήθελαν όλοι οι σπουδαίοι άντρες της ιστορίας ήταν να την κάνουν δική τους, να την «κατακτήσουν».

 

Ουπς, σόρι παιδιά για την πολυλογία μου, αλλά εκτός του ότι αγαπώ Κωνσταντινούπολη η Ιστορία μαζί με την Έκθεση ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα (τι να κάνουμε αδυναμίες είναι αυτές…)

 

Αnyway, στα δικά μας τώρα, στην Κωνσταντινούπολη βρίσκομαι με μια αγαπημένη παρέα και με αγαπημένους ανθρώπους που επιφυλάσσουν για μας μια μεγάλη έκπληξη. (Εννοείτε ότι αυτή η έκπληξη αφορά την ομορφιά μας – αλλιώς ποιος ο λόγος να κάνω αυτό το post…) αλλά έχω δώσει υπόσχεση και δεν μπορώ να μιλήσω ακόμη για να μην την χαλάσω. Υπομονή μέχρι την Δευτέρα. Τότε θα τα μάθετε όλα.