Πριν από λίγο γύρισα από την μαθητική παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου στο Μαρούσι. Δεν θα το κρύψω. Συγκινούμαι κάθε φορά που ακούω τα τραγούδια της Βέμπο. Συγκινούμαι όταν βλέπω τους ηλικιωμένους παλαίμαχους να κρατάνε τη σημαία και τις ηλικιωμένες κυρίες να φοράνε το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Όταν βλέπω τα πεντάχρονα αγοράκια με εθνικές στολές και τα μικρά κοριτσάκια ντυμένα Ελλάδα και Ειρήνη.
Μα πάνω απ όλα – και δεν ξέρω γιατί – συγκινούμαι με αυτήν την μοναδική εφηβική πλημμύρα. Λατρεύω τις ηλικίες των 14, των 15 των 16 και των 17. Αυτή την ηλικία μεταίχμιο που ισορροπεί ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Είναι τόσο πανέμορφα αυτά τα παιδιά. Τα μάτια τους λάμπουν τόσο πολύ με ζωντάνια, χαρά και ελπίδα. Τα κορίτσια που είδα σήμερα ήταν όλα τόσο όμορφα την στιγμή που χτυπάγανε τα τύμπανά τους στον ρυθμικό σκοπό των εθνικών εμβατηρίων. Είναι τόσο μοναδικό να βρίσκεται μπροστά σου όλη σου η ζωή για να την αρπάξεις και να την ζήσεις όπως ακριβώς θέλεις.
Είναι τόσο μοναδικό να ξέρεις ότι είσαι το μέλλον.
Αν το παρόν μας είναι δύσκολο, σήμερα ας νιώσουμε όλοι λίγο περήφανοι όχι μόνο για το παρελθόν μας αλλά πάνω απ όλα για το μέλλον μας. Ας δείξουμε σ’ αυτά τα παιδιά με όποιον τρόπο μπορούμε ότι τους έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη, ότι το αύριο που θα έρθει μαζί τους θα είναι πολύ καλύτερο από το σήμερα. Το αξίζουν.
Έχω χρόνια να πάω σε παρέλαση και πραγματικά ντρέπομαι που το λέω. Ευχαριστώ beautyblog για τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις.
pragmatika ta pitsirikia einai oti kallhtero!!!
xixi