Kαλημέρα από το Μόναχο! Guten Morgen das Munchen!

Μην παραμυθιάζεστε, γρι δεν ξέρω από την Γερμανική, την παραπάνω φράση απλώς την γκουγκλάρισα και δεν είμαι και σίγουρη αν την έγραψα σωστά (απλά ήθελα να μπω λίγο στο German spirit…). Οι μόνες λέξεις που ξέρω είναι μπούνταμπαρ, σνίτσελ και άι, τσβάι, τράι, που μου έμαθαν με κόπο τα ξαδέρφια μου (μισοί Αυστριακοί) τα καλοκαίρια που έρχονταν στην Ελλάδα για να δουν την γιαγιά Βασιλική.

Anyway, είμαι πολύ στεναχωρημένη γιατί αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είμαι στο αεροπλάνο για το Μόναχο την πρωτεύουσα και καρδιά της Γερμανικής Βαυαρίας, καλεσμένη της εταιρίας Amway, αλλά ένας ιός με έχει καθηλώσει στο σπίτι και έτσι είμαι εδώ και σας γράφω και ελπίζω με την παρέα σας να γίνω καλύτερα γιατί τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και μια γρίπη είναι το τελευταίο που μου χρειάζεται. Σύντομα σε άλλο μου post πάντως θα σας γράψω για την Amway (πραγματικά μια εταιρία κολοσσός) αλλά για την ώρα θα σας διηγηθώ μια άλλη αστεία ιστορία για να μου φτιάξει λίγο το κέφι.

Πριν από περίπου 5 χρόνια το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο Μόναχο το οποίο είναι μόλις μία ώρα απόσταση από το Kitzbuhel της Αυστρίας όπου θα πέρναγα μια εβδομάδα για την Πρωτοχρονιά. (Εμείς το προφέραμε Κίτσμπουχελ οι Γερμανοί Κίτσμπιλ μέχρι να συνεννοηθούμε με τον οδηγό που θα μας πήγαινε μέχρι εκεί δεινοπαθήσαμε, αλλά anyway δεν είναι αυτό το point).  Δεν θα σας πω για την απερίγραπτη  ομορφιά αυτού του παραδοσιακού χωριού- τι να λέμε τώρα – ήταν σαν ψεύτικο, σαν να βγήκε από χριστουγεννιάτικη καρτ-ποστάλ.

Επίσης αν νομίζετε ότι στο δικό μας Πάσχα γίνεται χαμός με τα βαρελότα μάλλον δεν έχετε βρεθεί στην Αυστρία όταν αλλάζει ο χρόνος γιατί εγώ σας μιλάω ειλικρινά φοβήθηκα πάρα πολύ και αν δεν πέρναγα τόσο καλά θα είχα περάσει πάρα πολύ άσχημα. Μιλάμε ότι τινάζουν στον αέρα το χωριό. Τέλος πάντων, για την αλλαγή του χρόνου ήμασταν στο εξωτερικό μπαρ ενός υπέροχου ξενοδοχείου – όπως εμείς έχουμε beach bars το καλοκαίρι, εκείνοι έχουν snow-bars, μπαρ δηλαδή που βρίσκονται έξω μέσα στο χιόνι με μεγάλες θερμαινόμενες σόμπες και δυνατή μουσική όπου ο κόσμος πίνει και διασκεδάζει.

Αφού έγινε η αλλαγή του χρόνου, και χορέψαμε το παραδοσιακό βιενέζικο βαλς του Γιόχαν Στράους, εγώ άρχισα να πίνω γκλουβάιν ένα παραδοσιακό ποτό – ζεστό κόκκινο κρασί με μπαχάρια- που σε βοηθάει να παραμένεις ζεστός αλλά να κάνεις και το ανάλογο κέφι. Εκεί που στεκόμουν, με πλησιάζει ένας τύπος μου συστήνεται όλο ευγένεια, μου λέει ότι είναι Γερμανός (και όχι Αυστριακός) από το Μόναχο και μου προφέρει ένα σφηνάκι βότκα (inside info: δεν πίνω ποτέ βότκα γιατί στα 18 μου μέθυσα (πάρα πολύ) άσχημα με Black Russian).

Τον ευχαριστώ, του εξηγώ ότι δεν πίνω βότκα, εκείνος επιμένει, και προς χάριν της γιορτινής βραδιάς δέχομαι και πίνω το σφηνάκι. Μετά από αυτό, αρχίζει να μου εξηγεί τον τρόπο του να πίνω όσο θέλω βότκα και οποιοδήποτε άλλο ποτό και να μην μεθάω ποτέ. Επί λέξει μου είπε: “One Vodka, one Underberg!” όπου αργότερα έμαθα ότι το Underberg είναι το πιο διάσημο ελαφρώς αλκοολούχο αλλά και χωνευτικό ποτό της Γερμανίας όπου παρασκευάζεται με μυστική συνταγή. Και ήταν και η δική του μυστική συνταγή κατά του μεθυσιού.

Δηλαδή έπινε μια βότκα και αμέσως μετά ένα Underberg. Anyway, η βραδιά κυλούσε ευχάριστα και κάθε περίπου ένα τέταρτο ο νέος μου φίλος μου έφερνε ένα σφηνάκι βότκα και βεβαίως ένα Underberg πάντα με την ίδια ατάκα: “One Vodka, one Underberg” YOU NOT DRUNK!! H αλήθεια είναι ότι η συνταγή του έπιασε γιατί αν και έπινα δεν είχα μεθύσει – απλά ήμουν πολύ κεφάτη.  Μετά από καμιά ώρα (ειλικρινά ήταν gentleman) το κέφι είχε ανάψει για τα καλά, και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις άρχισε και το χαλαρό φλερτ. Ήταν εκείνη τη στιγμή που αποφάσισα να του αποκαλύψω το γεγονός: «By the way, I’m married, my husband is that guy drinking at the other side of the bar”.

Και αυτό που ακολούθησε είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ο Γερμανός μου φίλος με κοίταξε για τρία δευτερόλεπτα με απορία, κοίταξε για άλλα τρία δευτερόλεπτα τον άντρα μου, με ξανακοίταξε και αναφώνησε: ΟΚ!!! ΝΟ PROBLEM!! ΟΝΕ VODKA, ONE UNDERBERG FOR HIM!!!!  και γύρισε για να δώσει την παραγγελία στον μπάρμαν. Εννοείτε ότι στην επόμενη μισή ώρα είχαμε γίνει όλοι μια παρέα, και δεν το διαλύσαμε μέχρι που βγήκε για τα καλά ο ήλιος.

Ο λόγος που σας διηγήθηκα αυτή την ιστορία είναι γιατί πιστεύω ότι οι Γερμανοί είναι πιο γλεντζέδες από τους Άγγλους, (sorry guys but that’s the honest truth) πιο ανοιχτόκαρδοι από τους Γάλλους, και πιο ξενύχτηδες από τους Ιταλούς.  Ειδικά μετά από το ταξίδι μου στο Βερολίνο τον περασμένο Ιούλιο είμαι σίγουρη γι αυτό που σας λέω. Θέλω να πω, ότι έχω την εντύπωση ότι αυτό θα είναι ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι με μπόλικο χριστουγεννιάτικο πνεύμα  και εύχομαι οι φίλες μου που βρίσκονται τώρα εκεί να περάσουν υπέροχα.

Κλείνω λοιπόν αυτό το post στην υγειά της Κορίνας και της Νεφέλης:  Κορίτσια πιείτε και για μένα,  “One Vodka, one Underberg!” και Froehliche Weihnachten!