Special Olympics: Αληθινή Ομορφιά.

Το 2004 ήμουν κατά κάποιο τρόπο τυχερή γιατί ο φίλος μου ο Αλέξανδρος, αθλητής, κολυμβητής με μετάλλια και τώρα προπονητής,  ήταν ο υπεύθυνος manager για τους εθελοντές της κολύμβησης. Μου φύλαγε λοιπόν δυο θέσεις: Μια σαν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μια στους Παραολυμπιακούς.  Αν θυμάστε το 2004 ο απόλυτος star athlete,  ήταν ο Michael Phelps, όλοι εκεί ήθελαν να έχουν εισιτήρια,  πράγμα που σήμαινε για μένα, ότι ως εθελόντρια, σίγουρα θα είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά.

Όταν συζητήσαμε τα διάφορα διαδικαστικά, το έκλεισε το θέμα γρήγορα γιατί ήταν λογικό ότι αν είχα επιλογή ανάμεσα στους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες το λογικό ήταν να επιλέξω τους Ολυμπιακούς. Έκανε λάθος. Αποφάσισα τα εξής: Την πρώτη εβδομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων έφυγα διακοπές. Τη δεύτερη εβδομάδα  είχα αγοράσει εισιτήρια σχεδόν για όλα τα αγωνίσματα. Στους Παραολυμπιακούς ήμουν εθελόντρια.

Διαβάστε ποια ήταν η δουλειά μου: Εμείς, το team των εθελοντών ήμασταν μέσα στο κολυμβητήριο όταν γίνονταν οι αγώνες. Ήμασταν οκτώ, αλλά η δουλειά εκ περιτροπής γινόταν από τρεις: Εμείς οι τρεις ήμασταν υπεύθυνοι κάθε φορά για εκείνους που κέρδιζαν το πρώτο, το δεύτερο, και το τρίτο μετάλλιο (χρυσό, αργυρό, χάλκινο). Μόλις τέλειωνε ο κάθε αγώνας και κέρδιζαν οι τρεις πρώτοι, η δουλειά μας ήταν να τους παίρνουμε από την πισίνα, να τους συνοδεύουμε προς τα μέσα στην δεύτερη θερμαινόμενη πισίνα της χαλάρωσης, να τους αφήνουμε εκεί για πέντε λεπτά να χαλαρώσουν και μετά (εύκολα, δύσκολα, με φωνές, με παρακάλια..) να τους βγάζουμε, να τους ακολουθούμε στα αποδυτήρια, να περιμένουμε απ έξω, να σιγουρευτούμε ότι φόρεσαν την επίσημη στολή τους, και να τους συνοδεύουμε στην ουρά για να παραλάβουν το μετάλλιο τους.

Να σας εξηγήσω: Όλα αυτά έπρεπε να τα κάνουμε, διότι σε άλλη περίπτωση από την χαρά και τον ενθουσιασμό τους, μίλαγαν με τους συναθλητές τους, χοροπήδαγαν από την χαρά τους, έκαναν βόλτες γύρω – γύρω και όταν θα ερχόταν η ώρα για την τηλεοπτική μετάδοση του μεταλλίου τους απλά δεν θα ήταν εκεί. Με λίγα λόγια – δουλειά μας ήταν να είναι εκεί. Και από κει και πέρα αναλάμβαναν άλλοι εθελοντές που ή τους κράταγαν από το χέρι (αν οι αθλητές ήταν τυφλοί) ή τους βοηθούσαν να μην χάσουν την ισορροπία τους μέχρι να ανεβούν στο βάθρο των μεταλλίων, ή έσπρωχναν το καροτσάκι τους αν ήταν ανάπηροι.

Τι κάνεις όμως αν σου τύχει 19χρονος Ρώσος χωρίς καθόλου χέρια, (καθόλου, από τους ώμους) ο οποίος με τρελό χιούμορ και όρεξη για πλακίτσα  μπαίνει και βγαίνει από αποδυτήριο σε αποδυτήριο χωρίς να έχει ντυθεί, εσύ τρέχεις σαν τρελή πίσω του για κανένα πεντάλεπτο με παρακάλια, και στο τέλος σου ζητάει φιλάκι στο μάγουλο, εκβιαστικά για να βάλει την στολή του; Όταν Κινέζος με ένα πόδι, αντί να μπει στην πισίνα χαλάρωσης, σε τραβολογάει έξω για να καπνίσει τσιγάρο- κινέζικης μάρκας – και με το ζόρι θέλει και εσύ για να του κάνεις παρέα να καπνίσεις κινέζικο καπνό;  Όταν σε αναπηρικό καροτσάκι βραζιλιάνος θέλει πριν να πάρει  το μετάλλιο του, να του χορέψεις σάμπα;

Όταν Αυστραλός με ένα χέρι, αντί να ντυθεί,  σου ζητάει πληροφορίες για την Μύκονο γιατί έχει ακούσει ότι εκεί υπάρχουν ωραίες κοπέλες και θέλει να τις «τσεκάρει» με τους κολλητούς του μετά τους αγώνες; Όταν τετραπληγικός Ισραηλινός θέλει εσύ να σπρώξεις το αναπηρικό του καροτσάκι μέσα στην αίθουσα των μεταλλίων (ενώ δεν είναι η δουλειά σου) και φοβάσαι κιόλας μην περδικλωθείς και γίνεις ρεζίλι μπροστά στις παγκόσμιες τηλεοπτικές κάμερες, αλλά παρόλα αυτά  αρνείται  αν δεν το κάνεις, να πάρει το (χρυσό του) μετάλλιο; (Τα έκανα όλα…) Ποιος manager όσο καλός και να είναι, μπορεί να σε προειδοποιήσει για την απρόβλεπτη φύση των ανθρώπων και τέλος ποιος σου έχει διδάξει το απίστευτο ανθρώπινο μεγαλείο;

Ως (θέλω να ελπίζω)  κάπως ευαίσθητη σαν άνθρωπος, είχα την εντύπωση ότι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα πρόσφερα κοινωνικό έργο. Και θα βοηθούσα. Και παρόλο που θα στενοχωριόμουν πολύ και  θα έκανα κάτι  που ενδεχομένως θα επηρέαζε αρνητικά την ψυχολογία μου-  θα άξιζε τον κόπο, τις ώρες και την κούραση μου (διότι εννοείται, ήταν κάτι που έκανα τα απογεύματα μετά από ένα 8ωρο δουλειάς στο γραφείο).

Και αυτό ακριβώς έγινε. Αλλά από την ανάποδη. Διότι τελικά πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι αθλητές πρόσφεραν σε μένα κοινωνικό έργο. Όχι, δεν στεναχωρήθηκα ούτε μια στιγμή γι’ αυτά τα παιδιά. Ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκα λύπη ή οίκτο. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν πόνεσα για την αναπηρία τους. Δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ, εκτός ίσως από μια φορά, για τον μικρό μου τετραπληγικό ισραηλίτη Γιτζάκ (Isaac, Ισαάκ) και αυτό από χαρά και περηφάνια, όταν πήρε το χρυσό του μετάλλιο με μένα δίπλα του.

Γιατί ενώ εγώ μπορεί να αγχωθώ, να στενοχωρηθώ, να νιώσω άσχημα και να χάσω τον ύπνο μου, για καθημερινές σαχλαμάρες εκείνοι, όλοι τους, (χωρίς χέρια, πόδια, μάτια) με έκαναν να αισθανθώ μια απερίγραπτη, άγρια, ανείπωτη, βαθιά, αρχέγονη χαρά. Μια χαρά, που  πολύ απλά, μου την προκάλεσαν οι ίδιοι. Όλοι τους, ένας προς έναν και ο καθένας ξεχωριστά ζούσαν την κάθε στιγμή με τόση συγκλονιστική ευτυχία, με τόση εσωτερική δύναμη, με τόση αγάπη για τον εαυτό τους και τους γύρω τους,  που μου έμαθαν μέσα σε λίγες μέρες, τι σημαίνει να αγαπάς τη ζωή, ότι και αν αυτή έχει να σου προσφέρει, με όλο σου το είναι, όποιο και αν σου έχει (τελικά) χαρίσει ο Θεός. Και για αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές, τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Με εξαίρεση τη γέννηση του γιου μου, και με την ελπίδα να μην γίνομαι γραφική,  εκείνη η εβδομάδα όπου ήμουν εθελόντρια στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας 2004 – ήταν η πιο ευτυχισμένη, γεμάτη, αληθινή, της ζωής μου.

Φέτος τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά. Και πάλι ήρθα σε επαφή με τον Αλέξανδρο. Και πάλι ζητώ πολλούς μήνες να είμαι εθελόντρια στους Special Olympics. Δεν τα κατάφερα. Και αυτό με λυπεί πολύ. Βέβαια τώρα είμαι μαμά. Και ο χρόνος μου πιο περιορισμένος. Αλλά λυπάμαι βαθιά που δεν θα ξαναζήσω αυτό το μοναδικό μεγαλείο. Τουλάχιστον όμως  μου αρκεί που εκείνες τις μέρες, πριν από επτά χρόνια τις  θυμάμαι πάλι τόσο έντονα που είναι σαν να τις ξαναζώ.  Διότι δυστυχώς η ζωή (έχει τον τρόπο της) με έκανε να τις ξεχάσω.

Αλλά τώρα, τις θυμήθηκα πάλι. Και αυτό μου φτάνει. Και τώρα είμαστε εδώ. Και χειροκροτούμε. Εγώ, και ο γιος μου. Και του εξηγώ με απλά λόγια, για την μόνη αληθινή ομορφιά.  Αυτή της ψυχής. Και δεν λυπάται. Αντίθετα χαίρεται. Και χειροκροτεί με όλη την δύναμη των χεριών του, που μετράνε τέσσερα χρόνια.

Εγώ και ο αγαπημένος μου φίλος και «συνάδελφος» Βασίλης

Ο Βραζιλιάνος Fernando λάτρης της Samba!

O Λευκορώσος πρωταθλητής και το team των εθελοντριών

Η ομάδα των Αυστραλών αθλητών

Οι εθελοντές και ο «αρχηγός» μας, ο Αλέξανδρος, καθισμένος

Ο αγαπημένος μου Γιτζάκ κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο ύπτιο