Lancaster και Κορίτσια στον Ήλιο!

Λευκή, κάτασπρη σαν το γάλα (όπως για παράδειγμα, η Mous Mous) δε με λες. Σίγουρα όμως δε με λες και μελαχρινή. Ανήκω και εγώ στον χρυσό μέσο όρο της σταράτης. Δηλαδή στο DNA μου, υπάρχει το ξέξασπρο της μαμάς μου και το μελαχρινό του μπαμπά μου, οπότε λογικά εγώ είμαι κάπου στη μέση (με μια μικρή τάση προς τη μαμά).

Η μαμά μου ας πούμε, σχεδόν πάντα όσο και να προσέξει –δυστυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να μην καεί λίγο και να μην κοκκινίσει τις πρώτες μέρες στη θάλασσα. Ο μπαμπάς μου πάλι (είναι και κολυμβητής και έχει ψηθεί το σώμα του) δεν ξέρει τι σημαίνει κοκκινίζω. Εγώ πάλι αν ξεφύγω λίγο μπορεί να κοκκινίσω, αλλά νορμάλ – όχι σαν αστακός – και τα τελευταία χρόνια το αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι, γιατί το κοκκίνισμα μου, που ήταν χαριτωμένο όταν ήμουν δεκαοκτώ και είκοσι, σήμερα όλο και κάποια πανάδα θα μου αφήσει, την οποία θα δω σε όλο της το μεγαλείο, κατά τον Οκτώβριο.

Παρόλα αυτά, φτάνω μόνο μέχρι ένα σημείο μαυρίσματος. Δηλαδή αφού πάρω ένα κάποιο χρώμα μετά από περίπου δέκα μέρες διακοπές, δεν υπάρχει περίπτωση να μαυρίσω πιο βαθιά, ακόμα και αν αυξήσω τις ώρες που κάθομαι στον ήλιο. Τώρα βέβαια δεν έχει τύχει να κάνω διακοπές για κανένα τρίμηνο σε  εξωτικό νησί για να δω αν θα άλλαζε αυτό- αλλά υπό κανονικές συνθήκες δηλαδή δεκαπέντε, είκοσι, μάξιμουμ εικοσιπέντε μέρες διακοπές στα πάτρια εδάφη,  ισχύει το παραπάνω.

Στην εφηβεία και μέχρι τα δεκαοκτώ μου, δεν υπήρχε περίπτωση μετά τις διακοπές να μην συγκρίνω το μαύρισμά μου (καλά το κάνω και τώρα, για να σας πω την αλήθεια) με αυτό της ξαδέρφης μου της Τζωρτζίνας (το ξέρω ότι το διαβάζεις αυτό και ξέρεις που θα καταλήξω…). Και σε αυτή τη σύγκριση δεν υπήρχε περίπτωση να βγω νικήτρια. Πάντα – ενώ ουσιαστικά κάναμε ίδιες περίπου μέρες διακοπές- όταν θα επιστρέφαμε τον Σεπτέμβριο θα είχε πιο βαθύ, πιο έντονο, πιο ηλιοκαμένο χρώμα. Εννοείτε ότι και εκείνη είναι σταράτη- αλλιώς δεν θα τίθετο θέμα σύγκρισης.

Ένα καλοκαίρι στο αγαπημένο Μπούρτζι, έξω από την Χαλκίδα εκεί που πέρασα όλα τα εφηβικά μου καλοκαίρια, ήρθε για διακοπές μια όμορφη  γυναίκα με ένα μικρό κοριτσάκι – ήταν περίπου τριανταπέντε, τριανταέξι ετών τότε και εγώ της μίλαγα στον πληθυντικό- καλά να πάθω και τα λούζομαι τώρα από τις δεκαοχτάχρονες, αλλά ας μην αγγίξω αυτό το θέμα. Η κυρία Βάσω λοιπόν έβαζε κάθε μέρα την πετσέτα της δίπλα στην δική μου και ξεκίναγε μια ιεροτελεστία την οποία κάθε μέρα παρακολουθούσα ευλαβικά από την διπλανή πετσέτα: Πρώτα άπλωνε μια αντηλιακή λοσιόν στο σώμα της, καθόταν λίγο κάτω από τον ήλιο, μετά κολυμπούσε, για κανένα 15λεπτο, έβγαινε έξω σκουπιζόταν, απλώνε πάλι την αντηλιακή της λοσιόν και μετά έβγαζε από την τσάντα της ένα κάτι, που δεν είχα ξαναδεί στην παραλία, ένα πορτοκαλί, στρογγυλό βάζο, που μέσα είχε ένα υλικό σαν μαρμελάδα, σκούρο καφέ-πορτοκαλί (αστείο μου φάνηκε στην αρχή) το άπλωνε σε όλο της το σώμα το οποίο αμέσως έπαιρνε μια σοκολατένια απόχρωση και μετά έκανε «ηλιοθεραπεία».

Το αστείο και το γέλιο, μου κόπηκαν γρήγορα, γιατί ενώ ξεκινήσαμε μπάνια και διακοπές την ίδια μέρα, την δεύτερη εβδομάδα η κυρία Βάσω είχε κάνει ένα απίστευτο, μπρονζέ (καλά, τότε δεν την ήξερα την λέξη- ούτε βέβαια και τα σοφιστικέ αντηλιακά προϊόντα), σοκολατένιο, λαμπερό, πλούσιο μαύρισμα και εγώ είχα φτάσει μεν στο σημείο που λέγαμε, αλλά μέχρι εκεί. Καμία σχέση με το δικό της χρώμα. Ενώ λοιπόν μέχρι τότε είχαμε μια καλημέρα, μια μικρή συζήτηση για τη θάλασσα, τον καιρό, τον αέρα κλπ, αποφάσισα να την ρωτήσω ποιο ήταν το μυστικό της για αυτό το υπέροχο μαύρισμα. Όταν την ρώτησα, απλά έβγαλε από την τσάντα της το πορτοκαλί βαζάκι και μου είπε επί λέξει «Lancaster είναι Τζούλια μου και διάβασε μόνη σου πως λέγεται… Αυτό το προϊόν είναι που με βοηθάει να κάνω αυτό το μαύρισμα και πρέπει να το δοκιμάσεις. Θα με θυμηθείς…».

Το ίδιο μεσημέρι που γύρισα σπίτι άρχισα τις διαπραγματεύσεις με τη μαμά να αυξήσει λίγο το χαρτζιλίκι της εβδομάδας, την κατάφερα και το ίδιο απόγευμα βρέθηκα στο αστικό για Χαλκίδα, περπάτησα στην Αβάντων (ο εμπορικός δρόμος της) μπήκα στο πρώτο κατάστημα καλλυντικών που βρήκα μπροστά μου και βγήκα με το όνειρο για βαθύ μαύρισμα στα χέρια μου, μέσα σε ένα πορτοκαλί βαζάκι. Η επιχείρηση «μαυρίζω- όπως- ποτέ- πριν- και- μπαίνω- στο- μάτι- της- Τζωρτζίνας»  ξεκίνησε την άλλη μέρα το πρωί, διότι μου έμεναν άλλες δεκαπέντε μέρες διακοπών και ότι έκανα έπρεπε να το κάνω μέσα σε αυτό το διάστημα.

Έφτασε με το καλό ο Σεπτέμβριος,  τέλειωσαν οι διακοπές και την πρώτη μέρα της επιστροφής – εγώ από Μπούρτζι και η Τζωρτζ, από Ακράτα, συναντηθήκαμε όπως πάντα, για να πούμε τα νέα μας, τα φλερτ μας, ποια πήγε πιο πολλές φορές clubbing, ποια χώρισε, ποια τα ξανάφτιαξε, καταλάβατε τώρα, ας μη μπω σε λεπτομέρειες. Και αυτό που ήθελα να συμβεί, αλλά το έπαιξα στην αρχή άνετη, συνέβη: Η πρώτη της ερώτηση ήταν «Καλά πως μαύρισες τόσο και με τόσο ωραία απόχρωση φέτος;» Και εγώ για να πάρω το αίμα μου πίσω από όλα τα προηγούμενα χρόνια (σιγά μην της αποκάλυπτα και με τη πρώτη το μυστικό μου) άρχισα να της λέω διάφορες μπούρδες, για καροτοσαλάτες που έτρωγα κάθε μέρα, για μαύρες πετσέτες που τραβάνε τις ακτίνες του ήλιου, την άφησα να βράζει στο ζουμί της για κανένα δίωρο και να ρίχνει κλεφτές ματιές στο μαύρισμα μου και όταν ήρθε η ώρα να χωρίσουμε δεν άντεξα και της το είπα. «Lancaster Sun Tan Deepener Jar, στο πορτοκαλί στρογγυλό βάζο. Αλλά κάνε υπομονή μέχρι του χρόνου …(αυτό της το δήλωσα με σατανικό γέλιο). Γιατί για φέτος ξαδερφούλα, το τέλειο μαύρισμα θα το έχω εγώ.

Η Τζωρτζίνα τόσα χρόνια μετά, δεν ξεκινάει ποτέ τις διακοπές της αν στην τσάντα της δεν έχει ένα Sun Tan Deepener Jar. Και που είσαι Τζωρτζ…, διάψευσέ με, αν μπορείς.

Beauty Tip: To Lancaster Sun Tan Deepener Jar, θα το χρησιμοποιήσετε εφόσον έχετε ήδη μαυρίσει λίγο για να δείτε τα εντυπωσιακά του αποτελέσματα. Επίσης θα το βρείτε με SPF 6 ή με καθόλου SPF (οι πιο τολμηρές). Επίσης αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να χρησιμοποιήσετε πρώτα σαν βάση ένα προϊόν με υψηλό δείκτη προστασίας και να απλώσετε στη συνέχεια ένα στρώμα από το Tan Deepener για να είσαστε σίγουρες και για την προστασία σας αλλά και για τέλειο χρώμα.