H Omerta του κόσμου της ομορφιάς (κράτα το στόμα σου κλειστό)

 

Όταν δούλευα σε μηνιαίο περιοδικό, μια χαρά μου καθόταν. Tα νέα από τις εταιρίες για τα καινούργια τους προϊόντα, τα λάμβανα αρχές Ιουλίου, στο μεταξύ εγώ ήδη έγραφα το τεύχος Σεπτεμβρίου, είχα μπόλικο υλικό για να κάνω και τον μισό Οκτώβριο, όλα καλά δηλαδή, για να προλάβω χωρίς άγχος να κάνω και δυο και τρεις και καμιά φορά και τέσσερις (!) εβδομάδες διακοπές τον Αύγουστο και έτσι και εγώ να είμαι εντάξει στις «περιοδικές μου» υποχρεώσεις και σε σας να έγραφα τα νέα. Τα μπαγιάτικα. Γιατί αν έχεις μάθει κάτι τον Ιούλιο και οι αναγνώστες σου ενημερώνονται τον Οκτώβριο και εσύ κοντεύεις («περιοδικά» πάντα) να φτάσεις στα Χριστούγεννα, τι άλλο μπορεί να είναι;

 

Ναι, είναι κουραστικό πλέον. Γιατί με ένα εβδομαδιαίο, και με ένα καθημερινό μέσο – δε μπορείς να περιμένεις. Και ακόμα πιο απλά. Δεν θέλεις να περιμένεις, για να μοιραστείς τα νέα… Και γιατί να περιμένεις άλλωστε εσύ, όταν οι συνάδελφοι του εξωτερικού, ενώ λαμβάνουν τα ίδια νέα με σένα, την  ίδια εποχή και μπορούν να τα αναμεταδώσουν και εσείς οι savvy μπορείτε να τα διαβάσετε παντού στον ιστότοπο, εμείς να πρέπει να περιμένουμε; OMERTA. Ή αλλιώς, ο όρκος σιωπής της μαφίας αλλά και  του beauty world στην Ελλάδα (όπου όλα είναι λίγο πιο πίσω -tell me something I didn’t know- παντού ισχύει, δυστυχώς, αυτό στη χώρα μας…).

 

Να μην παρεξηγηθώ. Τα λατρεύω τα μεγάλα glossy μηνιαία περιοδικά και τα λάτρευα από δώδεκα ετών. Αλλά νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να αφήσουμε το κάθε μέσο να κάνει όπως πρέπει τη δουλειά του. Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα. Απλά θα αναφέρω το λιγωτικά αστείο μεγάλης εταιρείας καλλυντικών, όπου σε παρουσίαση νέων προϊόντων στο Παρίσι, έβαλε τις δημοσιογράφους να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι δεν θα ανέφεραν οτιδήποτε  άκουσαν στην επίσημη δημοσιογραφική παρουσίαση για τα νέα προϊόντα πριν τις ας πούμε 15 Σεπτεμβρίου, του τρέχοντος έτους που θα ήταν έτοιμη η εταιρεία να τα αποκαλύψει.

 

(Διότι αυτά που είχαν να αποκαλύψουν, δεν ήταν τα νέα για άλλη μια κρεμούλα και άλλη μια πουδρίτσα, αλλά γιατί είχαν εφεύρει τηλε-μεταφορέα που πατώντας ένα κουμπί, σε κλάσματα του δευτερολέπτου θα σε μετέφερε στους Ινουίτ της Αλάσκα και δεν ήθελαν να αποκαλύψουν το ground-breaking νέο και οι ανταγωνιστικές εταιρίες που έβαζαν και αυτές σε εφαρμογή έναν άλλο τηλε-μεταφορέα, θα τους την έκλεβαν την πατέντα, λέμε τώρα, κλπ, κλπ, κλπ, … Βeam me up Scottie… ή αλλιώς, Διακτινισέ με Σκότι και εγώ τώρα, θα πεθάνω στα γέλια… thank you Trekkies, for the inspiration… )

 

 

 

Τώρα, αυτό μπορεί να είναι και urban legend, δεν ήμουν εκεί να το ακούσω με τα αυτιά μου, αλλά το είπε συνάδελφος και ok, δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω. Όμως. Σε μια εποχή, που τα νέα κυκλοφορούν πριν ακόμα γίνουν νέα και αυτά στα οποία αναφερόμαστε, δεν πρόκειται να αλλάξουν την πορεία του κόσμου, όλα τα παραπάνω είναι απλώς φαιδρά. Γιατί δηλαδή, εγώ να μην μπορώ να σας γράψω τώρα κιόλας, για αυτά που ήδη ξέρω;

 

Τι θα αλλάξει; Πόσο industrial espionage μπορεί να υπάρξει σε ένα μήνα, ποιος θα κλέψει από ποιoν, ή αν πραγματικά κάτι σας κάνει εντύπωση γιατί να το ξεχάσετε σε ένα μήνα όταν τελικά το δείτε μπροστά σας στο stand; Έχω την εντύπωση ότι αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο οι εταιρείες, το γεγονός δηλαδή ότι αν γραφτεί κάτι τώρα, μέχρι να εμφανιστεί στα δικά τους stands, θα έχει εξαφανιστεί από το δικό σας συλλογικό υποσυνείδητο με αποτέλεσμα τις χαμηλές πωλήσεις. Ακούστε όμως:  Tο αυτοκίνητό μου, το είδα σε ένα αφιέρωμα σε φωτορεαλιστική εικόνα σχεδόν ένα χρόνο πριν τελικά κυκλοφορήσει στην αγορά. Το editorial σε εξειδικευμένο έντυπο αυτοκινήτων ήταν τόσο καλό που ναι, έκανα υπομονή, περίμενα ένα χρόνο και όταν τελικά ήρθε και στην χώρα μας, το αγόρασα. Και μην φανταστείτε ότι ήταν και καμιά φοβερή και τρομερή μάρκα. Ένα απλό αυτοκινητάκι ήταν αλλά εμένα μου έκανε κλικ. Θα μου πεις το ίδιο είναι ένα αυτοκίνητο και μια κρέμα  προσώπου; Όχι, αυτό που είναι ίδιο, είναι το point.

 

Αυτό το γράφω, πριν προλάβετε να μου πείτε ότι, τι με ενδιαφέρει  ένα, οποιοδήποτε προϊόν, αν δεν μπορώ να το αποκτήσω αυτή τη στιγμή;; E, λοιπόν, για κάποια προϊόντα (και όχι μόνο…) και αξίζει η αναμονή και γίνονται ακόμα περισσότερο αντικείμενα πόθου, όταν τα περιμένεις με ανυπομονησία.

 

Και θα αναρωτηθείτε τώρα και δικαίως, γιατί δεν το κάνεις βρε Τζούλια; Τι σε σταματά από το να μας πεις τώρα κιόλας τα νέα του Σεπτεμβρίου; Ξέρω και εγώ;  Μάλλον ο χαρακτήρας μου και το γεγονός ότι αν μου πεις, μην πεις κάτι, μέχρι να σου πω εγώ το ok, απλά δεν το λέω. Αυτό με κυνηγά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και γι’ αυτό έχω κρατήσει μυστικά που μου έχουν πει φίλες μου εδώ και μια εικοσαετία. Ή μπορεί απλά, να είμαι κότα. Παίζει και αυτό και δυνατά μάλιστα.

 

Σαφώς και υπάρχουν υπέροχα προϊόντα εκεί έξω. Και το πιστεύω ακράδαντα. Και δεν κρατιέμαι να σας τα πω. Σαφώς και η δουλειά μου (εφόσον διαβάζετε beautyblog) είναι να σας ενημερώνω για αυτά. Σαφώς και η κοσμητολογία έχει κάνει πολύ σοβαρά βήματα προς τα μπρος και σαφώς εκεί έξω υπάρχει ένα προϊόν (κρέμα, κραγιόν, βαφή, άρωμα) σχεδόν σχεδιασμένο μόνο για εμάς που θα μας κάνει να νιώθουμε και να δείχνουμε πιο όμορφες, να αισθανθούμε έστω και για λίγο, πιο χαρούμενες και έτσι μόνο και μόνο για αυτό, θα αξίζει μέχρι τελευταίο σεντ (όχι  δραχμής, αλλά who knows…) τα λεφτά του. Μέχρι εκεί όμως.

 

Διότι πείτε μου ειλικρινά: Κάθε μια από εσάς που ξυπνάτε το πρωί και σκέφτεστε, το σχολείο σας, τους βαθμούς σας, το Πανεπιστήμιο, τις εξετάσεις, το πτυχίο, την δουλειά σας, το γραφείο σας, τη σχέση σας, το αγόρι σας, τον σύντροφο, τον σύζυγο, τους  γονείς σας, τη γιαγιά σας, τον παππού σας, το λατρεμένο σας παιδάκι, το ΜΕΛΛΟΝ σας, ειλικρινά στην καθημερινότητά σας είναι τόσο σημαντική η στρατηγική της κάθε εταιρίας ή η νέα φόρμουλα, της νέας κρέμας της τάδε εταιρείας, ή τι θα ποστάρει το beautyblog, ώστε μέχρι να το μάθετε, δεν θα κοιμηθείτε το προηγούμενο βράδυ; (εδώ και αν γελάω…)

 

Ίσως το καταλάβατε τελικά. Δεν παίρνω και πολύ στα σοβαρά ούτε τον εαυτό μου, ούτε αυτό που κάνω. Γιατί άλλο η σοβαρότητα και εντελώς άλλο η σοβαροφάνεια. Και δεν ντρέπομαι και καθόλου γι αυτό.

 

Παρόλα αυτά, πρόσφατα, ένα υψηλό, στέλεχος κορυφαίας εταιρίας (γυναίκα) το δήλωσε ξεκάθαρα: «Σιγά βρε παιδιά, όταν μας λένε εμάς τα νέα στις παρουσιάσεις στο εξωτερικό, ακόμα και δυο μήνες πριν τα πούμε σε εσάς και είμαστε τουλάχιστον διακόσια άτομα που τα ακούμε.. είναι δυνατόν να μην διαρρεύσει κάτι;» Να ας πούμε ένας άνθρωπος που μπορεί να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους προοπτική.

 

 

 

Προχθές, μετά από ένα hi-tech, επαγγελματικό γεύμα, σε ξενοδοχείο των Βορείων προαστίων, όπου έμαθα τα πραγματικά εξαιρετικά νέα αγαπημένης μάρκας, πήγα τον γιο μου να παίξει και να κάνει ποδήλατο στην κεντρική πλατεία στο Μαρούσι. Μετά από λίγο ήρθε ο κύριος Ρωμανός και μου είπε, «μαμά, σε αυτό το παγκάκι, μένει ένας κύριος… είναι το ΣΠΙΤΙ  του αυτό, μαμά!!! Και εγώ όταν γίνω πολύ ψηλός (εννοεί όταν θα μεγαλώσει..) θα του πάρω πολλά φαγητά για να γεμίσει την κοιλίτσα του!!» Ο γιος μου κάτι κατάλαβε… και εγώ είδα το παράδοξο της καθημερινότητας μου.

Και δεν το παίζω καλή – αν ήμουν πραγματικά καλή- θα έβγαζα 100, 200, 300, 500, 1.000 ευρώ, θα του τα έδινα και ίσως να του εξασφάλιζα φαγητό (απλά φαγητό!!!) για ένα χρόνο. Σημειώστε ότι ο άστεγος αυτός άνθρωπος δεν ζητιάνευε στην πλατεία. Έδωσα στον κύριο Ρωμανό δυο ευρώ και άλλα δυο ο παππούς του. Και ο Ρωμανός του τα πήγε. Εγώ ντράπηκα να πλησιάσω.  Αλλά έβλεπα από μακριά. Ο άνθρωπος, μόλις του έδωσε ο γιος μου τα τέσσερα ευρώ, σηκώθηκε και πήγε κατ’ ευθείαν στο σούπερ μάρκετ απέναντι, στον Βερόπουλο, στην αρχή της πλατείας. Δηλαδή, μόλις τα πήρε, πήγε να αγοράσει φαγητό. Με τέσσερα ευρώ. Kαι αν σας βγάλει ο δρόμος σας αύριο σε αυτήν πλατεία θα καταλάβετε ποιος είναι. Θα τον δείτε. Εγώ πάλι αύριο θα σας γράψω post για την νέα κρέμα/κραγιόν/σκιά/βαφή/άρωμα/ της τάδε εταιρείας. Και δεν μπορώ κιόλας να γράψω αυτό που θέλω… Προοπτική…. Omerta.

 

Γιατί αν όλοι σταματήσουμε για μια στιγμή να κοιτάζουμε και αρχίσουμε-επιτέλους- να βλέπουμε, τότε  θα συνειδητοποιήσουμε γρήγορα ποια είναι τα  μικρά. Τα ασήμαντα. Τα ουκ άνευ. Αυτά που στην αληθινή ζωή δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία. Το ότι ας πούμε, εγώ γράφω κάποιες φορές το Ε με ΑΙ, και το ΑΙ με Ε και ίσως δεν βάζω και τα κόμματα εκεί που πρέπει, αλλά εκεί που τα νιώθω,  (με κουράζει η ελληνική γραμματική και η παθητική και η ενεργητική φωνή, και το λάθος το κάνω από τότε που ήμουν στην έκτη δημοτικού (και θα εξακολουθήσω να το κάνω ,but, really… who gives a shit??) Και ακριβώς το ίδιο θέλω να νιώθετε και εσείς.

 

Και εγώ εδώ. Με πολλά και ενδιαφέροντα νέα μπροστά μου, αλλά και με τον όρκο σιωπής του εγχώριου beauty world. Είπαμε Omerta. Αλλά τελικά, μπορεί κάποιοι να χάνουν… και εξάλλου στην πορεία, αυτές που πρέπει κερδίσουν, είσαστε μόνο εσείς.

 

Sorry, για το παραπάνω λογύδριο και  την ακράτεια γλώσσας , αλλά τα είπα και ξεθύμανα και επειδή οι περισσότερες από εσάς μάλλον λείπετε διακοπές, ευτυχώς, δεν έχω ζαλίσει πολλές, πολύ… Εξάλλου, μου φτάνει μία…

 

Επίσης, όσες από εσάς μου γράψατε και νομίζατε ότι έκανα διακοπές και γι αυτό και άργησα να σας γράψω post, να σας πω ότι δεν ήμουν διακοπές… εδώ ήμουν την τελευταία εβδομάδα… απλά δεν είχα καμία, μα καμία έμπνευση… γι’ αυτό και αύριο θα ανεβάσω ένα guest post και κάποιες θα χαρούν πολύ…

 

21 Σχόλια
  1. best post ever koritsi!! honest kai real….
    ps: ta kommata ta vazeis ekei akrivws pou prepei (h’ tespa ekei pou thelw kai egw na mpainoun)

  2. Tι κανετε αγαπημένες μου; Δεν κοιμάστε ακόμα;;; Ούτε και εγώ… μαζί σας είμαι..

  3. Αυτή την ευαίσθητη φάτσα (που φυλάξου, γιατί όταν θα μεγαλώσω θα τον παντρευτώ!), την γαλούχησε μια εξίσου ευαίσθητη ψυχή που σίγουρα ξέρει να ξεχωρίζει το εφήμερο από το παντοτινό, όπως και την σημασία ενός ψυχολογικού lift-me-up που μπορεί να δώσει ένα ασήμαντο κραγιόν/σκια/λιπ-γκλος…
    Μην πτοείσαι λοιπόν, πολλοί μπορεί να αντιμετωπίζουν καθημερινά ανούσια εμπόδια, καθυστερήσεις και ηλίθιες απαιτήσεις, αλλά λίγοι είναι αυτοί που μπορούν και το εξωτερικεύουν .. καλή ώρα σαν εσένα!
    Love you just because you are …you!

  4. Αν πρόκειται (το έγραψα σωστά το αι????) να πάρει εσένα, έως που τον βάζω από τώρα στην κατάψυξη… ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑN ΕΣΕΝΑ (και μια κόρη, εδώ που τα λέμε…) I know, that you know, what I’m talking about.. And I’m sooooooo happy…

  5. Και θα του χαρίσω τη σουπερ ρακέτα-ψήστη κουνουπιών με ηχητικό εφφέ, δώρο της μανούλας μου από πλανόδιο στην παραλία … γελάω μόνη μου στη βεράντα με mosquito bbq…

  6. Aaaaaa!! Την ξέρω και εγώ αυτή… την έχει αγοράσει ο gadgetάκιας μπαμπάς μου!!! χεχεεεεεεε!!!χεχε χε !!!

  7. Πόσο δίκιο έχεις.Καθημερινά λέω στον εαυτό μου πως πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με τα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα,γιατί μόνο όταν στερηθείς κάτι που θεωρείς δεδομένο,μόνο τότε το εκτιμάς.Πίστεψέ με,αυτό το ξέρω καλά.

  8. Ketty μου, για να μου γράφεις αυτές τις γραμμές, νιώθω ότι αυτό που θέλεις να μου πεις είναι πολύ σημαντικό… Είμαι μαζί σου λατρεμένη μου… Χαμογέλα, τόσο για αυτά που μπορείς, όσο και γι αυτά που δεν μπορείς… Προσπάθησε.. Κάποιοι θα νιώσουν την χαρά σου…όπου και αν βρίσκονται…

  9. Πολύ σωστά τα όσα γράφεις. Έχω παραπάνω πράγματα(ρούχα, καλλυντικά, …) από όσα χρειάζομαι και θέλω περισσότερα. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να βάλεις όριο, στο τι ακριβώς χρειάζεσαι. Γιατί η αγορά σε πείθει ότι χρειάζεσαι κάτι παραπάνω. Όταν περναώ όμως από μια πλατεία και βλέπω έναν άστεγο στενοχωριέμαι γιατί τα χρήματα αυτά θα του έδιναν φαγητό και στέγη. Στην καθημερινότητά μας, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε τι έχει πραγματικά σημασία.

  10. Σου το είχα πει και πρόσφατα, σε ένα mail, και θα το ξαναγράψω. Σε ξεχωρίζω γιατί απλά είμαι 20, είσαι δεν-εχω-ιδέα-πόσο, και παρότι καθημερινά ζαλίζομαι από όσα βλέπω και παρουσιάζεις, τα οποία και θέλω όλα, δεν με έχεις κάνει στιγμή να πιστέψω ότι πρέπει να πατήσω πάνω σε αυτά για να είμαι ευτυχισμένη και χαρούμενη. Αίσθάνομαι την αξιοπρέπειά σου. Και χαίρομαι που παρότι κάνεις τόσο καλά τη δουλειά σου, αναγνωρίζεις (και μας την τονίζεις κιόλας) τη ματαιδοξία όλων αυτών που σίγουρα δεν μπορούν να είναι η ευτυχία μας!
    Καληνύχταααα 🙂

  11. Julia mou gia alli mia fora, “egrapses”!!!
    To diavasa olo sou to keimeno kai eniwsa me ti ENTASH to egrafes ekeini tin stigmi!!! Pragmatika, ean perasw apo auti tin plateia tha dw ton “kurio”!
    Filenada, OMERTA!!! Eisai katapliktiki!!! Pes ta “exw apo ta dontia”, i thes na upograpsoume “ypeuthini dilwsi….”
    SUGKLONISTIKI JULIA….w r looking forward your guest post!!!!
    Kisses NTOUBLH!!!

  12. amazing post!!! Πολύ με συγκίνησες! Πολλά φιλάκια

  13. Για άλλη μια φορά,my dear Julia,κατάφερες να μας αποδείξεις γιατί & πως αξίζεις 100% την αγάπη μας!Είμαστε πάντα μαζί σου!Συνέχισε να μας συντροφεύεις με τα μοναδικά σου κείμενα!Πολλά φιλιά & στον κύριο Ρωμανό,που είναι πολύ τυχερός που είσαι η μαμά του!

  14. «Κάθε μια από εσάς που ξυπνάτε το πρωί και σκέφτεστε, το σχολείο σας, τους βαθμούς σας, το Πανεπιστήμιο, τις εξετάσεις, το πτυχίο, την δουλειά σας, το γραφείο σας, τη σχέση σας, το αγόρι σας, τον σύντροφο, τον σύζυγο, τους γονείς σας, τη γιαγιά σας, τον παππού σας, το λατρεμένο σας παιδάκι, το ΜΕΛΛΟΝ σας, ειλικρινά στην καθημερινότητά σας είναι τόσο σημαντική η στρατηγική της κάθε εταιρίας ή η νέα φόρμουλα, της νέας κρέμας της τάδε εταιρείας, ή τι θα ποστάρει το beautyblog, ώστε μέχρι να το μάθετε, δεν θα κοιμηθείτε το προηγούμενο βράδυ; (εδώ και αν γελάω…)
    Ίσως το καταλάβατε τελικά. Δεν παίρνω και πολύ στα σοβαρά ούτε τον εαυτό μου, ούτε αυτό που κάνω. Γιατί άλλο η σοβαρότητα και εντελώς άλλο η σοβαροφάνεια. Και δεν ντρέπομαι και καθόλου γι αυτό».

    Κάθε μέρα που ξυπνάω το πρωί σκέφτομαι πολλά και πολύ…. Το επαγγελματικό μου μέλλον, τη δουλειά που είχα κι αγαπούσα, τη δουλειά που έχω και πρέπει να ευγνωμονώ, ακόμα κι αν δεν την αγαπώ, τον σύντροφο μου και τη συνεχή πορεία μας, την αγάπη, τη φροντίδα και την τρυφερότητα που πρέπει να δίνω σ΄ αυτόν, στους φίλους μου, σ’ όλους όσους αγαπώ. Ακόμα σκέφτομαι το σπίτι μου, τι θα μαγειρέψω γυρίζοντας, ποιος θα κάνει τα ψώνια και πως θα τα βγάλουμε πέρα με τους λογαριασμούς. Αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα κι αν έκανα τη βλακεία της ζωής μου που δεν έφυγα στο εξωτερικό όταν έπρεπε… Όλα αυτά είναι εξαιρετικά σημαντικά! Είναι εκατοντάδες σημαντικές σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου…. Όταν όμως θέλω να ξεφύγω, όταν θέλω να τονώσω τη ματαιοδοξία και τη φιλαρέσκεια μου, όταν θέλω να νοιώσω τη χαρά της ζωής και τον ενθουσιασμό να είμαι γυναίκα, όσο μπορώ περιποιημένη κι ελκυστική, τότε θα διαβάσω για καλλυντικά, για τη νέα κρέμα, για το αστραφτερό λιπ γκλος για το συγκλονιστικό άρωμα που υπόσχεται να «μεταμορφώσει τη ζωή μου». Και μη μου πείτε ότι αυτά είναι «δεύτερα», μικρά κι ασήμαντα, γιατί για μένα είναι τα μπαχαρικά και το αλάτι μου, είναι η παιδιάστικη χαρά μου, είναι το δικαίωμα μου στο ενήλικο παιχνίδι ! Αυτό δεν είναι ο κόσμος της ομορφιάς για όλες μας? Το δικαίωμα στο ενήλικο παιχνίδι, κι εσύ Τζούλια μέσα από το Beautyblog, μας ενώνεις όλες σε μια μεγάλη παρέα και μας το δίνεις. Χωρίς ενοχές λοιπόν, για τίποτα! Κάθε πράγμα στη θέση του, στην ώρα του, στη σειρά του, στα όρια του !
    Όσο για τον κύριο της πλατείας, ίσως το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι να συνεχίσουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει, όπως καλή ώρα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ακόμα κι αν αυτό που του δώσαμε, ήταν μόνο τέσσερα κι όχι χίλια ευρώ. Γιατί αν αρχίσουμε να προσπερνάμε στο πέρασμα μας, αν δε βλέπουμε πια γύρω μας τους κυρίους της κάθε πλατείας, τότε είναι που θα έχουμε χάσει το πιο σημαντικό απ΄ όλα!

  15. Eίμαι τόσο περήφανη και συγκινημένη από τα λόγια σας, νιώθω τέτοια τιμή που με αποκαλείτε φίλη σας, που φτάνω να πιστεύω ότι με όλα μου τα ελαττώματα, ίσως τελικά κάτι έκανα σωστά στη ζωή μου… αλλιώς δεν εξηγείται η τύχη μου, να σας έχω δίπλα μου… σας αγαπώ όλες και κάθε μια ξεχωριστά.. Και ξέρω ότι το ξέρετε.

  16. spaw to omorfo kefali mou gia to panemorfo megalo (ouxi ilikiaka) stelechos…:)
    ifistantai kai tetoia profanws:(

    Fili.

  17. @Αngelina: Mε κάλυψες απολύτως…
    (Κι επίσης συγχαρητήρια για την επιλογή σου!! ‘Αντρα τον κύριο Ρωμανό και πεθερά την Τζούλια!!Πςςςς…Tί άλλο??!)

  18. Α! Και Τζούλια…Μη νομίζεις…Ειδικά μες στην εξεταστική, δεν ξέρεις με τί ανυπομονησία έκανα συνέχεια refresh στη σελίδα του bb όταν έκανα διαλείμματα περιμένοντας νέο σου ποστ…..

Αφήστε το σχόλιο σας

Το e-mail δεν θα εμφανιστεί.