H Omerta του κόσμου της ομορφιάς (κράτα το στόμα σου κλειστό)

Όταν δούλευα σε μηνιαίο περιοδικό, μια χαρά μου καθόταν. Tα νέα από τις εταιρίες για τα καινούργια τους προϊόντα, τα λάμβανα αρχές Ιουλίου, στο μεταξύ εγώ ήδη έγραφα το τεύχος Σεπτεμβρίου, είχα μπόλικο υλικό για να κάνω και τον μισό Οκτώβριο, όλα καλά δηλαδή, για να προλάβω χωρίς άγχος να κάνω και δυο και τρεις και καμιά φορά και τέσσερις (!) εβδομάδες διακοπές τον Αύγουστο και έτσι και εγώ να είμαι εντάξει στις «περιοδικές μου» υποχρεώσεις και σε σας να έγραφα τα νέα. Τα μπαγιάτικα. Γιατί αν έχεις μάθει κάτι τον Ιούλιο και οι αναγνώστες σου ενημερώνονται τον Οκτώβριο και εσύ κοντεύεις («περιοδικά» πάντα) να φτάσεις στα Χριστούγεννα, τι άλλο μπορεί να είναι;

Ναι, είναι κουραστικό πλέον. Γιατί με ένα εβδομαδιαίο, και με ένα καθημερινό μέσο – δε μπορείς να περιμένεις. Και ακόμα πιο απλά. Δεν θέλεις να περιμένεις, για να μοιραστείς τα νέα… Και γιατί να περιμένεις άλλωστε εσύ, όταν οι συνάδελφοι του εξωτερικού, ενώ λαμβάνουν τα ίδια νέα με σένα, την  ίδια εποχή και μπορούν να τα αναμεταδώσουν και εσείς οι savvy μπορείτε να τα διαβάσετε παντού στον ιστότοπο, εμείς να πρέπει να περιμένουμε; OMERTA. Ή αλλιώς, ο όρκος σιωπής της μαφίας αλλά και  του beauty world στην Ελλάδα (όπου όλα είναι λίγο πιο πίσω -tell me something I didn’t know- παντού ισχύει, δυστυχώς, αυτό στη χώρα μας…).

Να μην παρεξηγηθώ. Τα λατρεύω τα μεγάλα glossy μηνιαία περιοδικά και τα λάτρευα από δώδεκα ετών. Αλλά νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να αφήσουμε το κάθε μέσο να κάνει όπως πρέπει τη δουλειά του. Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα. Απλά θα αναφέρω το λιγωτικά αστείο μεγάλης εταιρείας καλλυντικών, όπου σε παρουσίαση νέων προϊόντων στο Παρίσι, έβαλε τις δημοσιογράφους να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι δεν θα ανέφεραν οτιδήποτε  άκουσαν στην επίσημη δημοσιογραφική παρουσίαση για τα νέα προϊόντα πριν τις ας πούμε 15 Σεπτεμβρίου, του τρέχοντος έτους που θα ήταν έτοιμη η εταιρεία να τα αποκαλύψει.

(Διότι αυτά που είχαν να αποκαλύψουν, δεν ήταν τα νέα για άλλη μια κρεμούλα και άλλη μια πουδρίτσα, αλλά γιατί είχαν εφεύρει τηλε-μεταφορέα που πατώντας ένα κουμπί, σε κλάσματα του δευτερολέπτου θα σε μετέφερε στους Ινουίτ της Αλάσκα και δεν ήθελαν να αποκαλύψουν το ground-breaking νέο και οι ανταγωνιστικές εταιρίες που έβαζαν και αυτές σε εφαρμογή έναν άλλο τηλε-μεταφορέα, θα τους την έκλεβαν την πατέντα, λέμε τώρα, κλπ, κλπ, κλπ, … Βeam me up Scottie… ή αλλιώς, Διακτινισέ με Σκότι και εγώ τώρα, θα πεθάνω στα γέλια… thank you Trekkies, for the inspiration… )

Τώρα, αυτό μπορεί να είναι και urban legend, δεν ήμουν εκεί να το ακούσω με τα αυτιά μου, αλλά το είπε συνάδελφος και ok, δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω. Όμως. Σε μια εποχή, που τα νέα κυκλοφορούν πριν ακόμα γίνουν νέα και αυτά στα οποία αναφερόμαστε, δεν πρόκειται να αλλάξουν την πορεία του κόσμου, όλα τα παραπάνω είναι απλώς φαιδρά. Γιατί δηλαδή, εγώ να μην μπορώ να σας γράψω τώρα κιόλας, για αυτά που ήδη ξέρω;

Τι θα αλλάξει; Πόσο industrial espionage μπορεί να υπάρξει σε ένα μήνα, ποιος θα κλέψει από ποιoν, ή αν πραγματικά κάτι σας κάνει εντύπωση γιατί να το ξεχάσετε σε ένα μήνα όταν τελικά το δείτε μπροστά σας στο stand; Έχω την εντύπωση ότι αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο οι εταιρείες, το γεγονός δηλαδή ότι αν γραφτεί κάτι τώρα, μέχρι να εμφανιστεί στα δικά τους stands, θα έχει εξαφανιστεί από το δικό σας συλλογικό υποσυνείδητο με αποτέλεσμα τις χαμηλές πωλήσεις. Ακούστε όμως:  Tο αυτοκίνητό μου, το είδα σε ένα αφιέρωμα σε φωτορεαλιστική εικόνα σχεδόν ένα χρόνο πριν τελικά κυκλοφορήσει στην αγορά. Το editorial σε εξειδικευμένο έντυπο αυτοκινήτων ήταν τόσο καλό που ναι, έκανα υπομονή, περίμενα ένα χρόνο και όταν τελικά ήρθε και στην χώρα μας, το αγόρασα. Και μην φανταστείτε ότι ήταν και καμιά φοβερή και τρομερή μάρκα. Ένα απλό αυτοκινητάκι ήταν αλλά εμένα μου έκανε κλικ. Θα μου πεις το ίδιο είναι ένα αυτοκίνητο και μια κρέμα  προσώπου; Όχι, αυτό που είναι ίδιο, είναι το point.

Αυτό το γράφω, πριν προλάβετε να μου πείτε ότι, τι με ενδιαφέρει  ένα, οποιοδήποτε προϊόν, αν δεν μπορώ να το αποκτήσω αυτή τη στιγμή;; E, λοιπόν, για κάποια προϊόντα (και όχι μόνο…) και αξίζει η αναμονή και γίνονται ακόμα περισσότερο αντικείμενα πόθου, όταν τα περιμένεις με ανυπομονησία.

Και θα αναρωτηθείτε τώρα και δικαίως, γιατί δεν το κάνεις βρε Τζούλια; Τι σε σταματά από το να μας πεις τώρα κιόλας τα νέα του Σεπτεμβρίου; Ξέρω και εγώ;  Μάλλον ο χαρακτήρας μου και το γεγονός ότι αν μου πεις, μην πεις κάτι, μέχρι να σου πω εγώ το ok, απλά δεν το λέω. Αυτό με κυνηγά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και γι’ αυτό έχω κρατήσει μυστικά που μου έχουν πει φίλες μου εδώ και μια εικοσαετία. Ή μπορεί απλά, να είμαι κότα. Παίζει και αυτό και δυνατά μάλιστα.

Σαφώς και υπάρχουν υπέροχα προϊόντα εκεί έξω. Και το πιστεύω ακράδαντα. Και δεν κρατιέμαι να σας τα πω. Σαφώς και η δουλειά μου (εφόσον διαβάζετε beautyblog) είναι να σας ενημερώνω για αυτά. Σαφώς και η κοσμητολογία έχει κάνει πολύ σοβαρά βήματα προς τα μπρος και σαφώς εκεί έξω υπάρχει ένα προϊόν (κρέμα, κραγιόν, βαφή, άρωμα) σχεδόν σχεδιασμένο μόνο για εμάς που θα μας κάνει να νιώθουμε και να δείχνουμε πιο όμορφες, να αισθανθούμε έστω και για λίγο, πιο χαρούμενες και έτσι μόνο και μόνο για αυτό, θα αξίζει μέχρι τελευταίο σεντ (όχι  δραχμής, αλλά who knows…) τα λεφτά του. Μέχρι εκεί όμως.

Διότι πείτε μου ειλικρινά: Κάθε μια από εσάς που ξυπνάτε το πρωί και σκέφτεστε, το σχολείο σας, τους βαθμούς σας, το Πανεπιστήμιο, τις εξετάσεις, το πτυχίο, την δουλειά σας, το γραφείο σας, τη σχέση σας, το αγόρι σας, τον σύντροφο, τον σύζυγο, τους  γονείς σας, τη γιαγιά σας, τον παππού σας, το λατρεμένο σας παιδάκι, το ΜΕΛΛΟΝ σας, ειλικρινά στην καθημερινότητά σας είναι τόσο σημαντική η στρατηγική της κάθε εταιρίας ή η νέα φόρμουλα, της νέας κρέμας της τάδε εταιρείας, ή τι θα ποστάρει το beautyblog, ώστε μέχρι να το μάθετε, δεν θα κοιμηθείτε το προηγούμενο βράδυ; (εδώ και αν γελάω…)

Ίσως το καταλάβατε τελικά. Δεν παίρνω και πολύ στα σοβαρά ούτε τον εαυτό μου, ούτε αυτό που κάνω. Γιατί άλλο η σοβαρότητα και εντελώς άλλο η σοβαροφάνεια. Και δεν ντρέπομαι και καθόλου γι αυτό.

Παρόλα αυτά, πρόσφατα, ένα υψηλό, στέλεχος κορυφαίας εταιρίας (γυναίκα) το δήλωσε ξεκάθαρα: «Σιγά βρε παιδιά, όταν μας λένε εμάς τα νέα στις παρουσιάσεις στο εξωτερικό, ακόμα και δυο μήνες πριν τα πούμε σε εσάς και είμαστε τουλάχιστον διακόσια άτομα που τα ακούμε.. είναι δυνατόν να μην διαρρεύσει κάτι;» Να ας πούμε ένας άνθρωπος που μπορεί να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους προοπτική.

Προχθές, μετά από ένα hi-tech, επαγγελματικό γεύμα, σε ξενοδοχείο των Βορείων προαστίων, όπου έμαθα τα πραγματικά εξαιρετικά νέα αγαπημένης μάρκας, πήγα τον γιο μου να παίξει και να κάνει ποδήλατο στην κεντρική πλατεία στο Μαρούσι. Μετά από λίγο ήρθε ο κύριος Ρωμανός και μου είπε, «μαμά, σε αυτό το παγκάκι, μένει ένας κύριος… είναι το ΣΠΙΤΙ  του αυτό, μαμά!!! Και εγώ όταν γίνω πολύ ψηλός (εννοεί όταν θα μεγαλώσει..) θα του πάρω πολλά φαγητά για να γεμίσει την κοιλίτσα του!!» Ο γιος μου κάτι κατάλαβε… και εγώ είδα το παράδοξο της καθημερινότητας μου.

Και δεν το παίζω καλή – αν ήμουν πραγματικά καλή- θα έβγαζα 100, 200, 300, 500, 1.000 ευρώ, θα του τα έδινα και ίσως να του εξασφάλιζα φαγητό (απλά φαγητό!!!) για ένα χρόνο. Σημειώστε ότι ο άστεγος αυτός άνθρωπος δεν ζητιάνευε στην πλατεία. Έδωσα στον κύριο Ρωμανό δυο ευρώ και άλλα δυο ο παππούς του. Και ο Ρωμανός του τα πήγε. Εγώ ντράπηκα να πλησιάσω.  Αλλά έβλεπα από μακριά. Ο άνθρωπος, μόλις του έδωσε ο γιος μου τα τέσσερα ευρώ, σηκώθηκε και πήγε κατ’ ευθείαν στο σούπερ μάρκετ απέναντι, στον Βερόπουλο, στην αρχή της πλατείας. Δηλαδή, μόλις τα πήρε, πήγε να αγοράσει φαγητό. Με τέσσερα ευρώ. Kαι αν σας βγάλει ο δρόμος σας αύριο σε αυτήν πλατεία θα καταλάβετε ποιος είναι. Θα τον δείτε. Εγώ πάλι αύριο θα σας γράψω post για την νέα κρέμα/κραγιόν/σκιά/βαφή/άρωμα/ της τάδε εταιρείας. Και δεν μπορώ κιόλας να γράψω αυτό που θέλω… Προοπτική…. Omerta.

Γιατί αν όλοι σταματήσουμε για μια στιγμή να κοιτάζουμε και αρχίσουμε-επιτέλους- να βλέπουμε, τότε  θα συνειδητοποιήσουμε γρήγορα ποια είναι τα  μικρά. Τα ασήμαντα. Τα ουκ άνευ. Αυτά που στην αληθινή ζωή δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία. Το ότι ας πούμε, εγώ γράφω κάποιες φορές το Ε με ΑΙ, και το ΑΙ με Ε και ίσως δεν βάζω και τα κόμματα εκεί που πρέπει, αλλά εκεί που τα νιώθω,  (με κουράζει η ελληνική γραμματική και η παθητική και η ενεργητική φωνή, και το λάθος το κάνω από τότε που ήμουν στην έκτη δημοτικού (και θα εξακολουθήσω να το κάνω ,but, really… who gives a shit??) Και ακριβώς το ίδιο θέλω να νιώθετε και εσείς.

Και εγώ εδώ. Με πολλά και ενδιαφέροντα νέα μπροστά μου, αλλά και με τον όρκο σιωπής του εγχώριου beauty world. Είπαμε Omerta. Αλλά τελικά, μπορεί κάποιοι να χάνουν… και εξάλλου στην πορεία, αυτές που πρέπει κερδίσουν, είσαστε μόνο εσείς.

Sorry, για το παραπάνω λογύδριο και  την ακράτεια γλώσσας , αλλά τα είπα και ξεθύμανα και επειδή οι περισσότερες από εσάς μάλλον λείπετε διακοπές, ευτυχώς, δεν έχω ζαλίσει πολλές, πολύ… Εξάλλου, μου φτάνει μία…

Επίσης, όσες από εσάς μου γράψατε και νομίζατε ότι έκανα διακοπές και γι αυτό και άργησα να σας γράψω post, να σας πω ότι δεν ήμουν διακοπές… εδώ ήμουν την τελευταία εβδομάδα… απλά δεν είχα καμία, μα καμία έμπνευση… γι’ αυτό και αύριο θα ανεβάσω ένα guest post και κάποιες θα χαρούν πολύ…