Eικόνες ενός καλοκαιριού που φεύγει.Part one:Tα ελληνικά νησιά

Ξέρω ότι «επιστρέφουμε» όλες και όλοι σιγά –σιγά και σε λίγες (πολύ λίγες) μέρες, θα αρχίσω να σας ζαλίζω (ευχάριστα ελπίζω όπως μου είπε τις προάλλες και η Georgia) με νέα προϊόντα, καινούργιες συλλογές μακιγιάζ, τεχνικές εργασίες και βαφές μαλλιών, φθινοπωρινά μανικιούρ και πεντικιούρ, φρέσκες αποχρώσεις για το νεσεσέρ κλπ, κλπ, κλπ. Μέχρι τότε όμως και επειδή έχουμε ακόμα λίγες μέρες μέχρι να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι του 2011, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις καλοκαιρινές εικόνες που μου έκαναν εντύπωση.

Και σήμερα, επιλέγω ελληνικά νησιά. Φέτος έβαλα τρία στην ατζέντα μου: Την Φολέγανδρο, τη Μήλο και τον Πόρο. Από τα τρία περισσότερο «μου μίλησε» η Φολέγανδρος (ίσως γιατί στην Μήλο έμεινα μόνο δυο μέρες, ενώ ο Πόρος – τον οποίο επισκέπτομαι από 14 ετών είναι πλέον κάτι σαν το χωριό μου- τον αγαπώ πάρα πολύ αλλά τον έχω συνηθίσει και λίγο…) Γι αυτό και ξεκινώ με τη Φολέγανδρο.

Η Φολέγανδρος

Είχα ξαναπάει στην Φολέγανδρο πριν από περίπου 11 χρόνια όταν η αγαπημένη μου φίλη Χριστίνα είχε αρχίσει να πρωτολειτουργεί τον πανέμορφο Πήγαδο, έναν παραδοσιακό ξενοδοχείο με αυτόνομες κατοικίες, τρία λεπτά από το κέντρο της χώρας αλλά (για να μην πω  και ψέματα) ουσιαστικά το μόνο που θυμόμουν από αυτό το ταξίδι ήταν πρώτον ότι το μικροσκοπικό νησάκι μου άρεσε πολύ και δεύτερον ότι κάναμε ωραία ξενύχτια στην πλατεία της Χώρας.

Φέτος αποφάσισα να ξαναπάω (αν δεν το έκανα και φέτος μάλλον θα μου έκοβε την καλημέρα η Χριστίνα) και αυτή τη φορά με παρέα την κολλητή μου Ιβάνα (που ήρθε από το Λονδίνο γι αυτόν τον λόγο) και τον Χάρυ. (ο Χάρυ είναι θείος μου αλλά με καμία παραδοσιακή έννοια του όρου και αυτός θέλει ένα ολόκληρο post δικό του, οπότε θα σας πω άλλη φορά…)

Φτάσαμε λοιπόν ένα πρωί στο μικρό (πιο μικρό δεν γίνεται) λιμανάκι, αφήσαμε στο ξενοδοχείο τα πράγματά μας και αρχίσαμε σιγά – σιγά να «εξερευνούμε» το νησί. Λοιπόν, ξέρετε πως είναι όταν όλοι σκέφτονται το ίδιο πράγμα αλλά κανένας για κάποιο λόγο δεν λέει τίποτα; Αυτό ακριβώς συνέβη και στους τρεις μας όπου το πρώτο 24ωρο στην Φολέγανδρο είχαμε ήδη βαρεθεί (ένα εικοσάλεπτο θέλει όλο κι όλο το νησί για να το δεις από άκρη σε άκρη) και ο καθένας για τους δικούς του λόγους δεν ήθελε να πει στον άλλο, ότι αντί για τις τέσσερις μέρες που είχαμε αποφασίσει να μείνουμε, θέλαμε να φύγουμε την επόμενη κιόλας. Εγώ ντρεπόμουν γιατί ήμουν η οργανώτρια, η Ιβάνα γιατί δεν ήθελε να με στεναχωρήσει και ο Χάρυ… (ο Χάρυ δεν επιτρεπόταν να εκφέρει γνώμη γιατί τελευταία στιγμή αποφασίσαμε να τον πάρουμε μαζί μας – οπότε δεν του έπεφτε σε εκείνη τη φάση λόγος…). Το νησί? Ξερό, άγονο μέχρι εκεί που δεν παίρνει (νομίζω από την Φολέγανδο πρέπει να ονομάστηκε η γραμμή- άγονη) και αν εξαιρέσω την γραφική Χώρα και το κάστρο, είχε ελάχιστες παραλίες, δυο τρία χωριουδάκια (ο Θεός να τα κάνει- κάθε χωριουδάκι εννοώ πως είχε 5 σπίτια) και βέβαια αέρας, αέρας, αέρας και εγώ να προσπαθώ να θυμηθώ – τι μου είχε αρέσει τόσο πολύ σε αυτό το νησί και αποφάσισα να επιστρέψω…

Κυρίες μου, τόσο θέλει η Φολέγανδρος… Είκοσι τέσσερις ώρες (και ίσως λέω και πολλές) για να σε αρπάξει στα γοητευτικά της δίχτυα με τέτοια απίστευτη ορμή, που κάποιες φορές σε αφήνει άναυδο. Ποια θα μου απαντήσει τι είναι αυτό μοναδικό, το περίεργο, το ενεργειακό, το μεταφυσικό, -πως ακριβώς να το περιγράψω, ούτε ξέρω πια σε αυτή την χώρα -και ένας ξερός, μικροσκοπικός βράχος, στο μέσο του Αιγαίου για εμάς τους Έλληνες, του πουθενά για τον υπόλοιπο πλανήτη, μπορεί να κρύβει τόση ιδιαίτερη, άγρια, ασυνήθιστη ομορφιά; Πως σε αυτό το άγονο μέρος οι άνθρωποι καλλιεργούν παραδοσιακά και εσύ μπορείς να φας τις νοστιμότερες ελίτσες, τα μικρά αγγουράκια που μοσχομυρίζουν, την απίθανη πίτα με καραμελωμένα κρεμμύδια, την ματσάτα; (παραδοσιακό πιάτο με σπιτικά μακαρόνια. Πως, κάθε πρωί που ξυπνάς και αγκαλιάζει το μάτι σου αυτό το βαθύ μπλε της θάλασσας, ψηλά από την καλντέρα, η απόλυτη σχεδόν ευλαβική ησυχία σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι είσαι και εσύ μέρος της φύσης; Και ότι ένα κομμάτι σου είναι μέρος του αέρα, της θάλασσας, των βράχων;

Θα ολοκληρώσω με την Φολέγανδρο και θα σας πω αυτό που έγραψα στην Kat όταν μου ζήτησε τη γνώμη μου για το νησί: Η Φολέγανδρος είναι ένα άγριο, αραιοκατοικημένο, γυμνό, ατμοσφαιρικό και ρομαντικό νησί όπου σε κάποια σημεία νιώθεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει…(Τέλος εύχομαι να μην αμπελοφιλοσοφώ, έχω και ειδικό post- μνεία στις αμπελοφιλοσοφίες και θα το ανεβάσω σύντομα…)

Η συνέχεια αναμενόμενη τελικά. Στις τρεις μέρες κανείς μας δεν ήθελε να φύγει- εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλο το πώς νιώσαμε στην αρχή και πως αυτό άλλαξε τόσο δραστικά αλλά ευτυχώς στο επόμενο λιμάνι μας περίμενε η Μήλος, (και η στεναχώρια μετριάστηκε κάπως…) αλλά υποσχέθηκα στην Χριστίνα ότι θα είμαι εκεί και του χρόνου… Η Φολέγανδρος κατάλαβα ότι δεν χορταίνεται εύκολα, όχι γιατί έχει τόσα να δεις, αλλά γιατί έχει πολλά να νιώσεις…και θυμήθηκα τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να την λατρέψω πριν από έντεκα χρόνια…

Η Μήλος

Μπορεί να γεννήθηκε στην Κύπρο η Θεά της Ομορφιάς αλλά μάλλον τελικά το κορίτσι ερωτεύτηκε τη Μήλο και ίσως γι αυτό βρέθηκε εκεί μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα..

Το αρχαίο, πανάρχαιο νησί με τον θαυμαστό ορυκτό πλούτο είναι κατοικημένο από τη Νεολιθική εποχή και τα ευρήματα φτάνουν πίσω, στα 7.000 χρόνια. Κατ αρχήν η Μήλος είναι μεγάλη. Καμία σχέση με την Φολέγανδρο και δυστυχώς δυο μέρες (τόσες μας είχαν απομείνει) δεν φτάνουν ούτε για αστείο για να την εξερευνήσεις.  Αν κάποιες από εσάς έχετε πάει παρακαλώ θα ήθελα κάποιες παραπάνω πληροφορίες γιατί εγώ τουλάχιστον, για να πω ότι πραγματικά την είδα, πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπάω. Έχω όμως την εντύπωση (και παρακαλώ διορθώστε με αν κάνω λάθος) ότι η Μήλος φιλοξενεί τις ομορφότερες παραλίες του Αιγαίου. Και εδώ πραγματικά το μικρό μου οδοιπορικό μπορεί να είναι μόνο φωτογραφικό…

Ο Πόρος

Είναι ιδέα μου ή ο Πόρος είναι το μόνο αρσενικό ανάμεσα σε πάμπολα θηλυκά και κάποια ουδέτερα νησάκια; Τον αγαπώ πολύ τον Πόρο και τον αγάπησα από δεκατεσσάρων ετών όταν με πρωτοπήγε εκεί ο Χάρυ, (ο θείος που λέγαμε παραπάνω…) αν και όταν ήμουν περίπου δεκαοκτώ, δεκαεννιά – το ξέρω και το παραδέχομαι – τον σνόμπαρα λίγο… πως μπορούσα άλλωστε τότε να τον συγκρίνω με την Σαντορίνη, την Μύκονο, την Πάρο έστω και τις Σπέτσες – τα αγαπημένα μου «κοσμοπολίτικα» μέρη;

Και μου το έλεγε ο Χάρυ ο οποίος τότε ήταν τριανταεπτά και μετά από δεκάδες «κοσμοπολίτικα» ταξίδια ανά τον κόσμο, ανακάλυψε τον έρωτα σε αυτό το μικρό καταπράσινο νησάκι του Σαρωνικού (που είναι σαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό). Θα δεις… θα δεις… πρέπει να μεγαλώσεις λίγο ακόμα για τον εκτιμήσεις… Δίκιο είχε. Γιατί κάθε χρόνος που περνάει τον αγαπώ και περισσότερο τον Πόρο- ο οποίος τελικά έχει από κάτι για κάθε γούστο.

Για τους ιστιοπλόους είναι ο παράδεισος και κάθε χρόνο μαζεύονται στο λιμάνι του. Για τους αθλητικούς έχει μεγάλη παράδοση στο σκι και στην κωπηλασία ενώ ένα από τα γνήσια τέκνα του νησιού είναι και Ολυμπιονίκης στο συγκεκριμένο σπορ. Πολλά εστιατόρια, καλό και φθηνό φαγητό, στο λιμάνι στη Χώρα, στο Νεώριο, στο Ασκέλι, όμορφα μπαράκια, ένα από τα ομορφότερα clubs σε νησί, το Sirocco με την εκπληκτική θέα στον Σαρωνικό –ειδικά τις νύχτες με φεγγάρι- παραλίες που μοιάζουν φτιαγμένες για μικρά παιδιά με τα πεντακάθαρα αλλά και ρηχά νερά τους και μια θάλασσα «λάδι», αλλά και την πιο άγρια και ενήλικη παραλία της Βαγιωνίας στο πίσω μέρος του νησιού, ο Ρωσικός Ναύσταθμος (ερείπιο πια αλλά με μοναδική γοητεία) η Ναυτική Βάση (εκεί και το ωραιότερο Πάσχα του νησιού, στην εκκλησία της Βάσης)  ο αρχαίος ναός του Ποσειδώνα, το γραφικό και ιστορικό Μοναστήρι, τεράστια πλατάνια, πανέμορφο δάσος και βουνό,  οk, ο Πόρος έχει κάτι για κάθε ηλικία είτε είσαι τριών είτε ενενήντα τριών ετών.

Όπου και να πάω κάθε καλοκαίρι, θέλω οπωσδήποτε να περάσω και λίγες μέρες εδώ και πόσο μάλλον τα τελευταία τέσσερα χρόνια (ο κύριος Ρωμανός την πρώτη φορά που ήρθε ήταν 20 ημερών!) που και εκείνος έχει πλέον γνώμη και όλο τον χειμώνα περιμένει το ταξίδι του στον Πόρο- το αγαπημένο του μέρος- όπως λέει και ο ίδιος… (Συγνώμη για τις φωτογραφίες γιατί αν και συνήθως ανεβάζω φωτογραφίες που έχω τραβήξει εγώ η ίδια, σήμερα για κάποιο λόγο η φωτογραφική μου μηχανή δεν θέλει να συνεργαστούμε και αν αυτό μου το ξανακάνει, προβλέπω να διακοπεί για πάντα η συνεργασία μου μαζί της.)

Τώρα για αύριο, θα σας μιλήσω για τα δυο προϊόντα που  χρησιμοποιώ ανελλιπώς αυτές τις 20 μέρες διακοπών και τα έχω λατρέψει.

Άσχετο, αλλά… εντελώς άσχετο, όμως. Το βλέπετε αυτό το νεσεσέρ στην φωτογραφία; Μη γελάσετε με αυτό που θα πω… Το κουβαλάω μαζί μου στις διακοπές και περιέχει περίπου 50 με 60 καλλυντικά (χρώμα, όχι περιποίηση). Δεν είναι το δικό μου νεσεσέρ. Είναι απλά ένα νεσεσέρ γεμάτο μέχρι πάνω. Τα καλλυντικά αυτά δεν τα χρησιμοποιώ ποτέ, είναι άθικτα και ανήκουν σε καλοκαιρινές συλλογές. Γιατί το κάνω αυτό θα με ρωτήσετε τώρα. Θα σας πω άλλη φορά. Διότι προς το παρόν και επειδή θα πνιγώ όπως κάθε χρόνο με τις νέες φθινοπωρινές συλλογές, αυτό το νεσεσέρ πρέπει σύντομα να έχει αδειάσει για να γεμίσει με τα φρέσκα. Σήμερα λοιπόν και μέχρι τις 10 το βράδυ, δύο από εσάς θα με βοηθήσετε να αρχίσω να το αδειάζω… Και αυτό θα συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα μέχρι το νεσεσέρ να αδειάσει εντελώς. Καταλάβατε; Διότι αν δεν βάλετε εσείς ένα χεράκι στο beauty ξεκαθάρισμα ποιος θα το βάλει;

A, να μην ξεχάσω: To ποιες θα βοηθάτε θα το βλέπετε κάθε μέρα σαν σχόλιο στο ίδιο το post.