Εικόνες ενός καλοκαιριού που φεύγει. Part three: Τα τατουάζ… τότε και τώρα.

Όχι τα μεταφορικά, (γιατί υπάρχουν και αυτά, που μας σημαδεύουν και πολύ δύσκολα τα ξεφορτωνόμαστε), μιλάω για τα κανονικά τατουάζ, τα tattoo… αυτά… Πριν από ένα χρόνο και παραπάνω, νομίζω ήταν πέρυσι τον Ιούλιο, (η Kat μπορεί να θυμάται καλύτερα από μένα) έγραψα γι αυτά και εσείς μπορείτε να δείτε πότε ακριβώς ανέβασα αυτό το σχετικό post αν κάνετε κλικ στο search πάνω δεξιά. Τότε, είχα κάνει ένα αφιέρωμα στο bb, όπου το θέμα ήταν τα τατουάζ με χέννα, αυτά είναι ιδανικά για το καλοκαίρι αλλά και αν δεν θέλετε να γίνει το δέρμα σας καμβάς για κάτι πιο μόνιμο.

Η δική μου εμπειρία και η πρώτη μου εικόνα από τατουάζ ήταν πολλά χρόνια πριν… Πρέπει να ήμουν γύρω στα οκτώ. Ο νονός μου, ο Νίκος (και θείος μου, πρώτος ξάδερφος της μητέρας μου) ένα «καλό» παιδί, από σοβαρή, αστική, συντηρητική οικογένεια των Αθηνών, μοναχοπαίδι και μοναχογιός και με έναν πάρα πολύ αυστηρό πατέρα (τον θείο Σωτήρη αδερφό της γιαγιάς μου…) ξεκίνησε να υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στο Βασιλικό Ναυτικό (έτσι ήταν τότε…) γύρω στα τέλη των 60’ς,  κάπου εκεί φαντάζομαι… Ως ναύτης πλέον -σοβαρός, ενήλικας, αυτόνομος, ή έτσι νόμιζε τότε – όταν ήταν γύρω στα 18-20, όφειλε να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση (και καλά έκανε…).

Η οποία επανάσταση, είχε την μορφή του τατουάζ- μια διπλή άγκυρα με τη ελληνική σημαία, ψηλά στο δεξί του μπράτσο και αν ο ίδιος επέστρεψε στο σπίτι του με μεγάλη περηφάνια γι’ αυτό, δεν συνέβη το ίδιο και στον πατέρα του (τον θείο Σωτήρη που λέγαμε πριν ) ο οποίος μπορεί να μην το έπαθε, αλλά στα 40 τόσα του, ήρθε πολύ κοντά στο εγκεφαλικό. Τατουααααάζ???? Ο γιος μου??? Το καμάρι μου????? Ο καλοαναθρεμένος??? Το καλό παιδί της οικογένειας??? Η περηφάνια μου??? Τι παιδί μεγάλωσα τελικά??? Πρεζάκια??? Ναρκομανή??? Φυλακόβιο??? Τρισάθλιο??? Μετά από όλα αυτά καταλάβατε ήδη φαντάζομαι (και επειδή πραγματικά ήταν και είναι πολύ καλό παιδί…) ότι του βγήκε πάρα πολύ ξινό αυτό το τατουάζ του νονού μου… Και το λυπηρό είναι, ότι αυτό κράτησε για πολλά χρόνια…

Θυμάμαι τον νoνό μου να μην κάνει μπάνιο στη θάλασσα, να ντρέπεται και ενώ όλοι ξέραμε πόσο καλός κολυμβητής ήταν, να μην μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο που δεν έμπαινε στην θάλασσα… Να φοράει μόνο μακρυμάνικα πουκάμισα ντάλα καλοκαίρι και  όταν τελικά παρατηρούσαμε το τατουάζ του, εκείνος να μην θέλει να μιλάει για αυτό και όταν εγώ και η Τζωρτζίνα – η κόρη του- τον πιέζαμε,  να τον βλέπουμε να αισθάνεται απίστευτα άσχημα και να αλλάζει θέμα… Στο τέλος, τέλος, τι σκληρά μπορεί καμιά φορά να γίνονται τα μικρά παιδιά, θυμάμαι ότι το κάναμε επί τούτου για να βλέπουμε πόσο άσχημα αισθανόταν…  Αχ, και που να ήξερε… που να ήξερε ότι τώρα σαράντα χρόνια μετά, στα 60 τόσα του, είναι πλέον τόσο προχωρημένος, το τατουάζ του (αυτή η άγκυρα με την ελληνική σημαία) είναι τόσο όμορφη, αυτό που έκανε εκείνος σαν επανάσταση τότε, είναι τόσο φυσιολογικό και νορμάλ το 2011…

Και μετά την βόλτα (που ελπίζω να μην σας κούρασε) down memory lane, φτάνουμε εδώ. Στο 2011. Και είμαι σίγουρη ότι θα με ρωτήσετε: Και εσύ Τζούλια; Ποια είναι η γνώμη σου για τα τατουάζ; Σου αρέσουν ; Έχεις κάνει; Αν όχι σκέφτεσαι να κάνεις; Αν ο γιος σου θελήσει να κάνει μια μέρα, όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά να γεμίσει το σώμα του με τατουάζ πως θα το πάρεις; Χαλαρά; Αδιάφορα; Με φόβο; Με βαθύτερο νόημα (όπως ο θείος Σωτήρης πριν από 40 χρόνια;)

Όλα αυτά, που σας έγραψα παραπάνω, πέρασαν από το μυαλό μου σχεδόν σε κλάσματα δευτερολέπτου (έτσι είναι και είναι και το λογικό, αν το σκεφτείτε) όταν είδα στην παραλία που συνήθως κάνουμε μπάνιο με τον κύριο Ρωμανό, να περνάει Κινέζος καλλιτέχνης στην τέχνη των τατουάζ με χένα (αμάν!! Με ένα ή με δυο ν???). Και εκείνη την στιγμή σε δευτερόλεπτα, αποφάσισα ότι ήθελα ένα τατουάζ. Και μάλιστα όχι μόνο να το κάνω εγώ, αλλά βασικά, να κάνει ένα ο κύριος Ρωμανός, ένα ο φίλος του στις διακοπές ο οκτάχρονος Χρήστος, άλλο ένα, ο διπλανός μου (θα σας εξηγήσω άλλη φορά τι σημαίνει για μένα «διπλανός») και ήμουν έτοιμη να κεράσω και οποιαδήποτε άλλη ομπρέλα έκανε κέφι να κάνει τατουάζ με χένα (καλά μην τρελαθείτε κιόλας με την γαλαντομία μου, 2^Ε έκανε το ένα τατουάζ με χένα με τα κινέζικα ιδεογράμματα… δεν θα έπεφτε έξω ο προϋπολογισμός μου….)

Ο κύριος Ρωμανός αποφάσισε ότι στα Κινεζικά ιδεογράμματα ήθελε να είναι «Λύκος», ο Χρήστος ο οκτάχρονος κολλητός του, «Δράκος» ο «διπλανός» μου λόγω ηλικίας λίγο πιο σοφιστικέ έκανε δυο: Ένα στον έναν καρπό που έγραφε «Σεβασμός» και έναν στον άλλον που έγραφε «Καρχαρίας». Και εγώ κορόιδευα για ώρα και του έλεγα ότι ουσιαστικά έγραψε πάνω του, «Σεβασμός στον Καρχαρία» και έτσι πρέπει, αν χωρίς φόβο, κάνεις surf στα άγρια νερά της Ινδονησίας.

Το απίστευτο ήταν, ότι για άλλη μια φορά κατάλαβα την δύναμη της συλλογικής σκέψης, διότι δεν είχαν περάσει ούτε τρεις μέρες και ξαφνικά όλα τα παιδάκια στον Πόρο είχαν σε κάποιο σημείο του σώματος τους ένα τατουάζ με χένα (κάπου να φαίνεται πάντως…)

Και συνεχίζω. Μου αρέσουν τα τατουάζ; Θέλω ο γιος μου να γεμίσει μια μέρα με αυτά; Να μην μπορώ να βλέπω το πανέμορφο κορμί του αλλά μόνο ζωγραφιές (αμφιβόλου αισθητικής…) Κοιτάξτε. Για τους λόγους του θείου μου 40 χρόνια πριν (καλές οικογένειες, σεβασμός, ντροπή, τα «καλά παιδιά»  κλπ, κλπ, κλπ) σκασίλα μου πολύ μεγάλη. Για λόγους αισθητικής πάλι (αυτό το πανέμορφο κορμάκι να γεμίσει με μελανά σημάδια, που μπορεί να μη είναι και όλα πετυχημένα) όχι. Δεν θέλω.

Γι’ αυτό και αποφάσισα ότι ο κύριος Ρωμανός έπρεπε τώρα στα 4 να κάνει τατουάζ έστω και με χένα (2νν ή 1???) που ήδη για να σας πω και την αλήθεια έχει κιόλας ξεθωριάσει… Όμως μου ήρθε ιδέα και μαζί με αυτή και κόλπο. Ποιο ήταν αυτό; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Έχω την εντύπωση ότι οτιδήποτε απομυθοποιούμε νωρίς είναι μόνο για το καλό μας. (Είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα μας, που δίνουμε στα παιδάκια μας να δοκιμάσουν κρασάκι από τα δέκα τους,  έχουμε πολύ μικρό ποσοστό αλκοολισμού, ενώ αντίθετα οι ΗΠΑ, που το ποτό επιτρέπεται μόνο μετά τα 21, οι έφηβοι έχουν την εντύπωση ότι διασκεδάζω σημαίνει, γίνομαι τύφλα στο μεθύσι, με ότι και αν επιφέρει αυτό;)

Από τη στιγμή που κάτι δεν θα είναι επικίνδυνο για την υγεία του γιού μου (τατουάζ, σκουλαρίκι στη μύτη ή άλλου, φούστα σε βραδινό ραντεβού, λίγο μάσκαρα για να δείχνει πιο όμορφος – γιατί,,, ορκίζεται καμία από εσάς ότι αυτό δεν θα συμβεί μετά από 15 χρόνια;;; και μην ακούσω σαχλαμάρες για αντρισμό, ο αντρισμός λλού φαίνεται..)  δεν τραβάω κανένα, μα εντελώς κανένα ζόρι. Και αν ήθελα να κάνει τατού (έστω και χένας) από τα τέσσερα του είχα τους λόγους μου: Όταν απομυθοποιείς κάτι, δεν μπορεί να γίνει τόσο σημαντικό στην πορεία της ζωής σου.  Είμαι σχεδόν σίγουρη (θα τα ξαναπούμε βέβαια, ελπίζω σε καμία δεκαετία, αν είμαστε όλες εδώ) ότι ο γιος μου, έχει ήδη απομυθοποιήσει τα τατουάζ. Γιατί όχι άλλωστε; Όταν η μαμά του, όχι μόνο δεν του τα απαγόρεψε, αλλά του «αγόρασε» και ένα αυτή η ίδια. Μου αρέσουν τα τατουάζ; Ναι βεβαίως, μέχρι ένα σημείο. Εδώ όμως ταιριάζει ένα από τα αγαπημένα μου αρχαία γνωμικά: «Παν μέτρον άριστον».

Τι τατουάζ έκανα εγώ;;;…. (Ναι!! Και βέβαια έκανα και εγώ κινέζικο, ιδεογράφημα,  τατουάζ με χένα. Στον καρπό μου…) Λοιπόν… το τατουάζ μου, λέει Ρωμανός, στα Κινέζικα… και για πρώτη φορά, σκέφτομαι σοβαρά, μήπως το κάνω και μόνιμο… (και μην τολμήσει καμιά σας έστω και για αστείο, να με πει χαζομαμά…

Το τατουάζ ‘Wolf” – «Λύκος» του κύριου Ρωμανού…

Το τατουάζ  “Dragon” – «Δράκος» του κολλητού του Ρωμανού του οκτάχρονου Χρήστου και ο αγαπημένος Κινέζος καλλιτέχνης «επί τω έργω»

Ο «διπλανός» με δυο τατού: «Σεβασμός» στον ένα καρπό, «Καρχαρίας» στον άλλο.

Το δικό μου tattoo είναι απλό… Το όνομα Ρωμανός στα Κινέζικα…

(Btw, σιγά- σιγά αδειάζει το νεσεσέρ του καλοκαιριού… αλλά χρειάζομαι άλλες δύο «νοικοκυρές» σήμερα για βοήθεια…)