Εικόνες ενός καλοκαιριού που φεύγει… Part Five: Tα Βιβλία.

Στα αγγλικά, καλά το λένε: “bookworm”, δηλαδή το σκουλήκι του βιβλίου, δηλαδή ότι πέφτει στα χέρια σου κυρία μου, το διαβάζεις, το μασουλάς σαν σκουλήκι και αν δεν σου άρεσε κιόλας, καλά να πάθεις. (αυτή είμαι εγώ…)Τώρα, κάτι άλλο, μεταξύ μας: Δεν πιστεύω κανέναν και καμία αν λέει ότι, «αχ ναι μωρέ, μου αρέσει να διαβάζω και μου αρέσουν τα βιβλία αλλά δεν έχω χρόνο λόγω: σχολής, πανεπιστημίου, δουλειάς, παιδιών, σπιτιού, σχέσης, περιορισμένου χρόνου, κλπ, κλπ, κλπ…Και δεν το πιστεύω, διότι και εγώ, ακριβώς τα ίδια λέω, για το γυμναστήριο.

Όλες τις υπέροχες παραπάνω δικαιολογίες, τις έχω στην άκρη της γλώσσας μου, όταν κάποιος με ρωτάει γιατί δεν γυμνάζομαι. Κυρίες μου, δεν γυμνάζομαι, για τον μόνο λόγο, ότι κατά βάθος δεν έχω καμία ιδιαίτερη διάθεση, αγάπη, χαρά, όρεξη για να πάω γυμναστήριο, απλούστατα διότι δεν μου αρέσει καθόλου. Βαριέμαι θανατηφόρα… Έως το σιχαίνομαι το γυμναστήριο.. Που σημαίνει: Κάνεις τελικά, ότι σου αρέσει και αν κάτι σου αρέσει πραγματικά, θα τον βρεις τον χρόνο, ακόμα και αν είναι την νύχτα, δέκα λεπτά πριν πέσεις μισο-λιπόθυμη από την κούραση στο κρεβάτι… Και αν κάτι δεν το κάνεις κέφι, δεν θα το κάνεις, που ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα.

Αρκεί να σας πω ότι το οικολογικό θρίλερ «Το Σμήνος» του Φράνκ Σέτσινγκ (1,200 σελίδες) ξεκίνησα να το διαβάζω, μόλις γέννησα,  μέσα στο μαιευτήριο (θα μου πεις το τελείωσα όταν ο κύριος Ρωμανός έγινε έξι μηνών, δηλαδή μετά από έξι μήνες) αλλά πάντως το τελείωσα, ενώ ταυτόχρονα διάβαζα για δεύτερη φορά το “The Woman in White” του Wilkie Collins, ένα από τα καλύτερα γοτθικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ… Σε γενικές γραμμές, διαβάζω ταυτόχρονα πάνω από ένα βιβλία…

Από την άλλη το γεγονός ισχύει. Αν κατά την διάρκεια του χειμώνα διαβάζω περίπου ένα βιβλίο τον μήνα, στις καλοκαιρινές διακοπές, διαβάζω 1,5 βιβλίο την εβδομάδα. Σε αυτή τη φάση, όντως μετράει ο λίγο πιο ελεύθερος χρόνος…Μετά από τα παραπάνω, όσες δεν κάνετε και τρελό κέφι τα βιβλία, μπορείτε να πάτε κατ’ ευθείαν στα σχόλια γιατί το νεσεσέρ δεν έχει αδειάσει ακόμα και σας χρειάζεται.

Οι υπόλοιπες εδώ.  Μαζί μου. Με τα πέντε βιβλία που διάβασα  τις προηγούμενες είκοσι μέρες. Στο πέμπτο δεν θα σας αναφέρω τίτλο γιατί δεν είμαστε τώρα για μηνύσεις…

Βιβλίο Πρώτο: Χαραυγή, Στέφανι Μέγιερ.

Το κύκνειο άσμα της τετραλογίας του Twilight, δεν θα μπορούσε να είναι πιο φλύαρο. Τώρα κάποιες από σας θα μου πείτε ότι όλα τα βιβλία ήταν κάπως έτσι, το τέλος περίμενα για να το επιβεβαιώσω; Αλλά ας πούμε ότι το πρώτο ήταν πραγματικά κάτι το διαφορετικό, άγγιξε τις εφηβικές και όχι μόνο καρδιές, ενώ ο Edward, βρικόλακας, ξεβρικόλακας, δεν παύει να είναι ο άντρας που όλες κάπου, κάπως κάποτε, ευχηθήκαμε να μας ερωτευτεί… Το τέταρτο βιβλίο (που δεν ξέρω γιατί αλλά το διάβασα για δεύτερη φορά…) δυστυχώς γράφτηκε απλά για να μπορέσουν κάποιοι μαζί με την συγγραφέα να βγάλουν λίγα ακόμα χρήματα (λες και τα εκατομμύρια δολάρια που ήδη έχουν βγάλει δεν τους έφταναν…)

Βιβλίο Δεύτερο: Metro 2033, Dmitry Glukhovski

Τώρα, ο συγγραφέας είναι περίπου 32 ετών. Όταν ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο του on line, ήταν μόλις 27 και όπως λέει ο ίδιος τον βοήθησαν οι ίδιοι οι αναγνώστες του με τα σχόλιά τους. Αυτή τη στιγμή μόνο στη Ρωσία το έχουν διαβάσει 500.000 άνθρωποι και το νούμερο ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. (Το βιβλίο έγινε πλέον και video-game, αλλά ειλικρινά αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά…)

Eξηγήστε μου εσείς πως ένα τόσο νεαρό παιδί από την Ρωσία μπορεί να γράψει ένα  συγκλονιστικό μελλοντολογικό θρίλερ όπου σχεδόν σε κάθε του σελίδα να ανακαλύπτεις και ένα νέο μήνυμα: Οικολογικό, θρησκευτικό, μεταφυσικό, πολιτικό, φιλοσοφικό, χωρίς ούτε μια στιγμή να νιώθεις (ή τουλάχιστον εγώ) ότι αμπελοφιλοσοφεί.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Είκοσι χρόνια μετά τον πυρηνικό όλεθρο οι άνθρωποι που έχουν απομείνει ζουν σε μικρές ομάδες στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Μόσχας, σχεδόν στο σκοτάδι,  όπου και εκεί έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει «φατρίες» όπου η μια μάχεται την άλλη για δύναμη και εξουσία. Ο κάθε σταθμός είναι και μια μικρή «πόλη» με διάφορες «φατρίες». Αγροτών, στρατιωτών, φασιστών,  κομμουνιστών, λόγιων, σατανιστών, οικολόγων, θεοσεβούμενων, κλπ, κλπ, – ουσιαστικά μια μικρογραφία της ζωής στο έδαφος μόνο που τώρα λαμβάνει χώρα στα έγκατα της γης. Ο «πρωταγωνιστής» Αρτιόμ, ξεκινά ένα ταξίδι από τον έναν σταθμό στον άλλο, για να σώσει από «θανάσιμο» κίνδυνο κάτι που έχει ξεκινήσει από το έδαφος είκοσι χρόνια ραδιενέργειας έχουν δημιουργήσει νέες μορφές ζωής πάνω στη γη..) και απειλεί με αφανισμό τους ανθρώπους στα έγκατα. Το τέλος του βιβλίου είναι από τα πιο συγκλονιστικά που έχω διαβάσει και βέβαια δεν πρόκειται να σας το χαλάσω. Δεν θα πω τίποτα.  Θα σας γράψω μόνο μια μικρή πρόταση από το βιβλίο και θα σας το συστήσω ανεπιφύλακτα. «It appears that the devastation we brought upon ourselves was complete. Heaven, hell, and purgatory were atomised as well. So when a soul leaves the body, it has nowhere to go, and must remain here, in the metro. A harsh, but… not undeserved atonement for our sins, wouldn’t you agree?”

Βιβλίο Τρίτο: «Ο Κολοσσός του Mαρουσιού» του Ηenry Miller.

Δεν νομίζω να αγάπησε άλλος συγγραφέας την Ελλάδα, όσο ο Αμερικανός Henry Miller. Στο βιβλίο αυτό γραμμένο το 1939 περιγράφει το ταξίδι του στην Ελλάδα και την γνωριμία του με λόγιους και προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σεφέρης ο Γκίκας ο Κατσίμπαλης. Στον Κατσίμπαλη άλλωστε αναφέρεται ο τίτλος ο βιβλίου του, αυτός ήταν ο «κολοσσός»,  ένας ανοιχτόκαρδος, πανέξυπνος, γενναιόδωρος και  larger than life Έλληνας, το οποίο ο Ηenry Miller λάτρεψε. Περισσότερο όμως λάτρεψε την χώρα μας, τον τρόπο ζωής μας, τα νησιά μας, το φως μας, την θάλασσα μας, τον ίδιο τον αέρα που αναπνέουμε. Πρόκειται για ένα βιβλίο ύμνο στην Ελλάδα και τους Έλληνες και χάρηκα τόσο πολύ που το ξαναδιάβασα φέτος το καλοκαίρι γιατί νομίζω τώρα (σε αυτές τις δύσκολες εποχές) περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και ίσως πρέπει όλοι να το διαβάσουμε και να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία και να πιστέψουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας ότι όλα θα πάνε καλά. Εξ άλλου όπως γράφει και στο βιβλίο του ο Henry Miller,  “Greece still remains under the protection of the Creator. God’s magic is still at work here, and no matter what the race of man will do or try to do, Greece is still a sacred precinct- and my belief is, it will remain so, until the end of time…”

Βιβλίο Τέταρτο: «Το σταυροδρόμι των ψυχών» της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Εντάξει, το συγκεκριμένο το τελείωσα σε δυο μέρες, διαβάζεται ευχάριστα, είναι αρκετά ενδιαφέρον, η συγγραφέας «αγγίζει» το θέμα  μετεμψύχωση, κάνει μια όμορφη αναδρομή στην Αγγλία και την Ιρλανδία στις αρχές του 20^ου αιώνα, αλλά η απόλυτη πρωταγωνίστρια αυτής της ερωτικής ιστορίας δεν είναι άλλη από την Αμοργό- όπου μετά από αυτό το βιβλίο θέλω οπωσδήποτε να πάω, -πρέπει να είναι ένα συγκλονιστικό νησί και οι περιγραφές της συγγραφέως ήταν ομολογουμένως πολύ γλαφυρές, σε κάποιες στιγμές νιώθεις σαν να είσαι εκεί. Μεταξύ μας στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου συγκινήθηκα αρκετά, νομίζω πρέπει να έριξα και δυο – τρία δακρυάκια. Όπως λέει η Χρυσηίδα «Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην ακολουθούμε τον δρόμο της καρδιάς και πολύ μεγάλη για να την αντέξουμε, σαν έχουμε κάνει λάθος επιλογές»

Βιβλίο Πέμπτο- δεν- μπορώ- να- σας- πω- τον- τίτλο. Είπαμε δεν είμαστε τώρα για μηνύσεις. Από πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο η συγγραφέας έχει εκδώσει αρκετά ακόμα και ήταν χωρίς αμφιβολία ότι πιο χαζό έχω διαβάσει στη ζωή μου και αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά πως γίνεται έτσι εύκολα να εκδώσεις ένα βιβλίο ακόμα και αν οι σελίδες του είναι γεμάτες με εντελώς εξωπραγματικές καταστάσεις μαζί με απίστευτες αμπελοφολοσοφίες. Συγνώμη αν γίνομαι αφοριστική – εδώ που τα λέμε μάλλον δεν θα έπρεπε- αλλά όταν για μένα η έκδοση ενός βιβλίου είναι σκοπός και όνειρο ζωής, ειλικρινά εξοργίζομαι καμιά φορά με την ευκολία κάποιων ανθρώπων.

Παρασκευή κορίτσια μου… σιγά – σιγά το νεσεσέρ φτάνει στο τέλος του… θέλω δυο ακόμα σήμερα για να βοηθήσουν στο ξεκαθάρισμά του…