Εγώ και το Kerastase Nutritive Bain Satin.

Αν και ήμουν δεκατεσσάρων ετών, θυμάμαι σαν να ήταν χθες την μέρα που πήρα στα χέρια μου και πρωτοδοκίμασα ένα σαμπουάν και μια μάσκα Kerastase. Tον λόγο που την θυμάμαι ακόμα, θα τον διαβάσετε παρακάτω, αλλά να σας πω κατ αρχήν ότι για χρόνια μετά, τα έλεγα τα  μπεζ προιόντα-με-το-πορτοκαλί-καπάκι. Ε, εντάξει, δεν γεννήθηκα beauty editor.  Εννοούσα την σειρά Nutritive Bain Satin.

Και δεν μπορώ να πιστέψω, ότι είμαι έτοιμη να σας γράψω και να σας εξομολογηθώ αυτό που έκανα ένα καλοκαίρι στα δεκαπέντε μου (που εξαιτίας του ήρθα σε πρώτη επαφή με Kerastase), το οποίο είχα θάψει βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο μου και εύχομαι η μαμά μου να μην βρει ευκαιρία και σχολιάσει για πρώτη φορά εδώ μέσα… (θα γίνω που θα γίνω ρεζίλι σε σας, να μου έλειπε να με ξαναρχίσει στην ψαλμωδία)

Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι γνωρίστηκα στο αγαπημένο Μπούρτζι (σας έχω πει, λίγο έξω από την Χαλκίδα όπου πέρασα όλες μου τις εφηβικές διακοπές) με δυο πανέμορφες αδερφές. Την Λίζα και την άλλη, που δεν θυμάμαι το όνομά της (σας το ορκίζομαι δεν το έχω κλέψει από το έργο της Βουγιουκλάκη- Λίζα την έλεγαν τη μια και την άλλη δεν τη θυμάμαι…) Οι αδερφές ήταν είκοσι δύο και είκοσι τριών ετών και εγώ στα δεκατέσσερα, όχι απλά τις χάζευα- ήθελα να είμαι αυτές, κατά βάθος. Ήταν ξανθές, ψηλές, πρασινομάτες με υπέροχα σώματα και η Λίζα είχε την ομορφότερη απόχρωση που είχα δει ποτέ σε μαλλιά, στην μέχρι τότε ζωή μου. Ένα ανοιχτό μελί στην ρίζα, το οποίο όσο κατέβαινε μέχρι τους ώμους της, άνοιγε φυσικά για να φτάσει σε ένα υπέροχο, εκπληκτικό χρώμα, σχεδόν μπεζ. Εγώ με εντελώς φυσικά καστανά μαλλιά,  ξανοιγμένα μεν από τον ήλιο, αλλά καμία σχέση με αυτό το ξανθό αριστούργημα που έβλεπα κάθε μέρα μπροστά μου στην παραλία.

Κάναμε λίγο παρέα (ήταν πολύ καλά κορίτσια και έδιναν λίγη σημασία στο μικρό) και εγώ δεν άντεξα βέβαια και περίεργη εκ φύσης, κάποια στιγμή ρώτησα την Λίζα να μου πει αν τα μαλλιά της ήταν φυσικά, αν τα έβαφε, σε ποιο κομμωτήριο πήγαινε, τι έκανε τέλος πάντων και είχε αυτή την απίθανη απόχρωση. Η Λίζα (το θυμάμαι σαν να ήταν τώρα) κοίταξε με νόημα την αδερφή της και μου αποκάλυψε το (φθηνό) μυστικό. «Οξυζενέ, Τζούλια μου. Λίγο οξυζενέ» Οξυζενέ; Απάντησα εγώ. «Δηλαδή τι κάνεις με το οξυζενέ»; «Λοιπόν άκου. Θα πάρεις από το φαρμακείο ένα μπουκαλάκι οξυζενέ. Το πρωί, πριν βγεις στην παραλία θα πάρεις ένα βαμβάκι θα το ποτίσεις με λίγο οξυζενέ και θα περάσεις με αυτό τις άκρες των μαλλιών σου. Θα το τυλίξεις με λίγο ασημόχαρτο και μετά θα βγεις στον ήλιο, αλλά κάπου που να μην σε βλέπουν, με τα ασημόχαρτα στα μαλλιά! (αλίμονο!) Κάντο αυτό και θα δεις τι υπέροχη απόχρωση θα αποκτήσουν τα μαλλιά σου σε τέσσερις πέντε μέρες.»

Καλά καταλάβατε, το επόμενο πρωινό με βρήκε στο φαρμακείο, αγόρασα οξυζενέ (άσχετη- καταλαβαίνετε τι volume μπορεί να πήρα- που να ήξερα…) και έβαλα μπρος το σχέδιο, γίνομαι -ξανθιά-φυσική- χωρίς- κανένας- να- το – πάρει – χαμπάρι-φθηνά και- σίγουρα- και- σε- όλους- λέω- ότι- τα- υπέροχα- μαλλιά- μου ξάνοιξαν- από- τον- ήλιο. Στο δρόμο όμως της επιστροφής, είχα μια φαεινή ιδέα. Και γιατί να το βάλω στις άκρες όπως η Λίζα και να μην το βάλω στην κορυφή και τη ρίζα οπότε να είμαι απολύτως φυσική ξανθιά από την ρίζα μου και όχι μόνο χαμηλά στις άκρες; Και αφού ξάνθαινα τέλεια στις ρίζες, θα μπορούσα να περάσω και στις άκρες και να ολοκληρωθεί τέλεια η μετάλλαξη.

Απίστευτα περήφανη για τον εαυτό μου και το brilliant σχέδιο που συνέλαβε ο εγκέφαλός μου, μουσκεύω το βαμβάκι (όχι λίγο όπως μου είχε πει η Λίζα, αλλά πάρα πολύ, έτρεχε από το πλάι το οξυζενέ) και αρχίζω να το απλώνω στην κορυφή του κεφαλιού και σχεδόν μέχρι τα αυτιά -τα μαλλιά μου ήταν λίγο κάτω από τους ώμους. Στην κουζίνα βρήκα το Sanitas της μαμάς, αλλά όπως καταλάβατε αντί για λίγο, έκοψα μισό μέτρο για να φτάνει για όλο το κεφάλι, καπελώθηκα με το ασημόχαρτο, μόνο οι κεραίες μου έλειπαν για να ολοκληρωθεί το styling του R2D2 και κρυφά, ανέβηκα στην ταράτσα. Σαν να με έτσουζε λιγάκι η κεφάλα μου (στην κυριολεξία κεφάλα) και σαν να παραζεστάθηκα, πέρασε κανένα τέταρτο, κατέβηκα κάτω, ξέβγαλα τα μαλλιά και πήγα για μπάνιο στη θάλασσα. Το βράδυ δεν είδα και καμιά ιδιαίτερη διαφορά αλλά έτσι κι αλλιώς η Λίζα με είχε δασκαλέψει ότι πρέπει να κάνω υπομονή τέσσερις-πέντε μέρες και έτσι και την επόμενη και την μεθεπόμενη δεν παρέκλινα από το σχέδιο.

Την τέταρτη μέρα, το βραδάκι είδα κάτι περίεργο στον καθρέφτη του μπάνιου… τα μαλλιά μου στην κορυφή σαν να «πορτοκαλίζανε» αρκετά, αλλά πάντως ξανθά δεν τα έλεγες με τίποτα. Καπελώθηκα –«καπέλο βραδιάτικα»; ρώτησε η μαμά μου- εγώ της είπα ότι είμαι trendy (αλήθεια που πήγε αυτή η έκφραση..) και το βραδάκι όταν γύρισα από τη βόλτα, κλείστηκα στο δωμάτιο για να μην με δει. Το πέμπτο πρωί απλά δεν μπορούσα να βγω έξω. Διότι κυρίες μου, το μισό μου κεφάλι δεν πορτοκάλιζε απλά, ήταν έντονο, πολύ έντονο καροτί και το υπόλοιπο μισό καστανό.

Έπαθα ταχυκαρδία, δεν ήξερα τι να κάνω- πόσες μέρες πια να κυκλοφορώ  καπελωμένη μέρα νύχτα και πήρα την απόφαση να φωνάξω τη μαμά μου στο μπάνιο. (Τι της έχω κάνει της γυναίκας – πως δεν έμεινε από καρδιά εκείνο το πρωί..) Όταν μπήκε στο μπάνιο και εγώ ξεκαπελώθηκα νομίζω ότι η τσιρίδα της ακούστηκε μέχρι την Αθήνα- φοβήθηκε κιόλας μέχρι να της εξηγήσω ότι απλώς τους έβαζα οξυζενέ και δεν είχα πάθει κάτι χειρότερο. Οι διακοπές κόπηκαν στη μέση απότομα, με πήρε στην κυριολεξία από τα μαλλιά, με έβαλε στο αυτοκίνητο, σε όλο το δρόμο εκείνη μουρμούριζε εγώ τσιμουδιά, δεν ήξερα που να κρυφτώ από την ντροπή μου και όπως- όπως, με κουτρουβάλιασε στο κομμωτήριο του κυρίου Στέλιου.

Σαν να την ακούω τώρα μέσα στα αυτιά μου: «Στέλιοοοοοοο!!! Κοίτα τι έκανε αυτηηηηηηή!!!!! Τι θα κάνουμε τώρααα;;;;;;; Σε δυο εβδομάδες ξεκινάει σχολείο πως θα την στείλω έτσι;;;;;;;”; Ο κύριος Στέλιος απεφάνθη: «Βαφή. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο». «Βαφηηηηηή??? Βαφηηηηηή? Μα είναι μόνο δεκατεσσάρων, από τώρα βαφή;» η τσιρίδα της μαμάς μου. «Κοίταξε, πρέπει να της κάνω μια βαφή στο φυσικό της χρώμα για να συνεφέρουμε αυτό το χάλι και να ευχόμαστε να είναι μόνο μια φορά που θα χρειαστεί, γιατί το οξυζενέ «ξερνάει».

Το οξυζενέ ξερνάει, ή εγώ ήμουν έτοιμη να ξεράσω από ταραχή, ντροπή, και φόβο για τα μεθεόρτια και την τιμωρία που σίγουρα θα ερχόταν; Τώρα να σας πω, αφού θα μου τα έβαφε που θα μου τα έβαφε, σκέφτηκα μήπως που πέταγε καμιά ξανθιά ανταύγεια για να μου φύγει και το μαράζι, αλλά όταν πήγα να το προτείνω, παραλίγο να πεταχτώ εγώ, από το παράθυρο του κομμωτηρίου.

Στρογγυλοκάθεται η μαμά μου σε μια καρέκλα και ούτε που ξανακουνήθηκε μέχρι να τελειώσει η βαφή και να ανασάνει, που δεν είχε μπροστά της πια την κουρούπα-καρότο αλλά εμένα την «νορμάλ» δεκατετράχρονη κόρη της με κανονικό κεφάλι.

Φεύγοντας από το κομμωτήριο και καθώς πλήρωνε (ναι, εκείνη βέβαια, που να τα βρω εγώ τα λεφτά έτσι κι αλλιώς το χαρτζιλίκι κόπηκε για δυο εβδομάδες) ο κύριος Στέλιος έβγαλε από την προθήκη τους δυο σωτήρες, σαμπουάν και μάσκα Kerastase Nutritive Bain Satin. Και είπε στην μαμά μου: «Άκου, τα πουλάω και ξέρω ότι δεν είναι φθηνά, αλλά είναι εξαιρετικά και εφόσον η κόρη σου κατάφερε και στα δεκατέσσερα της αναγκάστηκε να βάψει τα μαλλιά της, τουλάχιστον ας λούζεται με αυτά, ας κάνει και την μάσκα δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, για να μην παρά-αγριέψουν, να διατηρηθούν απαλά και ευκολοχτένιστα και να μην γίνουν εντελώς τζίβα.» Και εκεί στα δεκατέσσερα, κατάλαβα την διαφορά μεταξύ σαμπουάν και σαμπουάν Kerastase. Και από τότε, μπήκε για πάντα στη λίστα των favorites.

Αυτή ήταν μια ιστορία μαλλιών-Τζούλιας. Η άλλη δεν είναι τόσο αστεία… Ήμουν είκοσι, από λάθος της κομμώτριας  κατέληξα με άσπρα, κάτασπρα μαλλιά και επειδή ήταν Χριστούγεννα νόμιζε ο κόσμος ότι ήθελα να ντυθώ Άγιος Βασίλης. Αυτή θα σας την πω άλλη φορά…

Teaser: Για την υπομονή λοιπόν που κάνατε όσες από εσάς διαβάσατε μέχρι τέλους τις εφηβικές μου εξυπνάδες και αν δεν με κοροϊδεύετε τώρα πολύ (γιατί το λίγο το έχω σίγουρο) αύριο σας περιμένει σούπερ Kerastase δώρο.