Αegean: Eκεί ψηλά, εκεί ψηλά στον ουρανo.

Βασικά στο μυαλό μου έχω την μελωδία, “Πως τον λεν, πως τον λεν τον ποταμό…” (άσχετο…). Λοιπόν… από πέρυσι ήθελα να το κάνω αυτό. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το έκανα. Απλά δεν σας το είπα τότε… Ε, λογικό… Έχει περάσει και ένας χρόνος… Άλλη η σχέση μας τότε, άλλη τώρα… Τι εννοώ; Ότι πέρυσι, σχεδόν ακριβώς τον ίδιο μήνα και την ίδια ημερομηνία (μπορείτε να το δείτε στο bb, άλλωστε…) ήθελα να σας γράψω ένα post την ώρα που το αεροπλάνο ήταν στα 38,000 πόδια… Και το έκανα τελικά … Τότε δεν σας το είπα, αλλά σας το λέω τώρα.

Και θα σας πω και ποιό post ήταν, το οποίο, το έγραφα μέσα στο αεροπλάνο, με παρέα, έναν διπλανό χαριτωμένο 60άρη κύριο: Ήταν το post:  Στα άδυτα του Top Shop (και ένα δωράκι για εσάς..) Ναι το παραδέχομαι… Αυτό το post, γράφτηκε μέσα από το αεροπλάνο, με τον κυριούλη δίπλα μου να με βλέπει να γράφω ακατάπαυστα και να νομίζει ότι είμαι σοβαρό μέλος, γραμματέας ίσως, της κυβέρνησης- που γράφω τα πρακτικά… Μα, αλήθεια λέω… Τον είδα πως με κοίταζε… Ξέρετε, το βλέμμα το πλάγιο, λίγο σοβαρό, λίγο, «σε επεξεργάζομαι τώρα, αλλά δεν το δείχνω και πολύ… διότι πρώτον κουνάει το αεροπλάνο, και δεύτερον μόλις μου σέρβιραν vegetarian λαζάνια και έχω πέσει με τα μούτρα…»

Ε, μα άδικο έχω;

Καλά, γελάω πολύ, αλλά και από αμηχανία ίσως, διότι το ρημαδο- αεροπλάνο έχει τρελαθεί στο κούνημα… Kαι όχι μόνο αυτό, μπορεί να γράφω το post, αλλά δεν ξέρω σε πόση ώρα θα το ποστάρω, διότι για internet στην πτήση δεν έχουν προνοήσει ακόμα…

Στο μεταξύ, ας μου εξηγήσει κάποια από εσάς πως γίνεται εγώ, (που αν δεν κούναγε το αεροπλάνο βαριόμουν- και αν το ταξίδι ήταν λιγότερο από τέσσερις ώρες, δεν το έβλεπα για ταξίδι… έχω κάνει, πάνω από δέκα φορές, κάτι απίστευτα δεκαεξάωρα μόνη μου, πάνω από τα rocky mountains, L.A., and back…) τα τελευταία τέσσερα χρόνια κάθε φορά που πέφτουμε σε συννεφάκι, να ασχολούμαι… (Μου είπαν, ότι έχει να κάνει με τον κύριο Ρωμανό και τελικά, μπορεί να έχουν και δίκιο…)

Όμως τώρα, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Ότι και να γίνει εγώ θα γράψω ένα post για τα κορίτσια μου, μέσα στο αεροπλάνο, πτήση Aegean, Α3 608, London Heathrow, Terminal 1, προορισμός Λονδίνο, ώρα 19:15.  Kαι συνεπιβάτης δίπλα μου,  η μαμά.

Και τι να γράψω εδώ πάνω αγαπημένες; Τι να σας πω;… Λέω λοιπόν να γυρίσω το ρολόι κάποια χρόνια πίσω, όταν εγώ ήμουν δεκαοκτάρα και η μαμά (μόνο εικοσιένα χρόνια με περνάει…) κοντά σαράντα. Και πάλι ετοιμαζόμασταν για Λονδίνο… για να περάσουμε τις γιορτές με την εκεί οικογένεια.

Και στα 38.000 πόδια, λέω να σας αφηγηθώ, μία, πέρα ως πέρα αληθινή ιστορία.. (πάντα άλλωστε, αληθινές σας αφηγούμαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τις γράφω στα 38,000 πόδια..  συνήθως στο Μαρουσάκι είμαι….)

Και να κάνω και το χατίρι της Anna, η οποία όταν σας διηγήθηκα την ιστορία Kerastase, μου ζήτησε να της διηγηθώ και την ιστορία, Τζούλια-με –άσπρα-μαλλιά-σαν- τον-Άγιο Βασίλη.

Ήταν χειμώνας. Για την ακρίβεια, μέσα Δεκεμβρίου… Εκείνη την εποχή, λοιπόν και για περίπου ένα χρόνο, η μαμά μου ορκιζόταν στο όνομα της Έφης. Ποιά ήταν η Effie, θα με ρωτησετε τώρα, και σας προλαβαίνω. (κουνάει πολύ, το ρημάδι, αλλά τέλος πάντων..) Η Effie (έτσι έγραφε τον εαυτό της στην καρτ βιζιτ..) ήταν μια εικοσάχρονη κοπελίτσα και κομμώτρια. Αλλά δεν εργαζόταν για το δικό της κομμωτήριο. Αν με ρωτήσετε, δεν νομίζω ότι είχε ποτέ εργαστεί για κομμωτήριο.. Η Effie, ήταν μια κοπέλα που (από ότι έδειξε η ιστορία) είχε μάλλον τελειώσει κάποιο σεμινάριο, και έφτιαχνε μαλλιά σε σπίτια…Και προφανώς, κάποια κυρία το σφύριξε αυτό στη ψυχοπονιάρα (εντελώς όμως…) μαμά μου, και η μαμά μου αποφάσισε να την «βοηθήσει». Και για περίπου ένα χρόνο, ξεχάσαμε το κομμωτήριο και όλα τα έκανε η Εffie-Έφη…

(επανέρχομαι, παρα-κουνάει και πρέπει να πιάσω το χέρι της μαμάς… η οποία ταξιδεύει με αεροπλάνο αρκετές φορές τον χρόνο, από τα δεκατέσσερα και κάθε χρόνο χειροτερεύει… κάντε την πρόσθεση και θα καταλάβετε…)

Επιστρέφω λοιπόν και εγώ, σε εκείνον τον Δεκέμβρη… Που εγώ και η μαμά μου, ετοιμαζόμασταν για Λονδίνο. Άντε πάλι.. Τα ίδια λέω, πρέπει να φταίει το κούνημα…

Τα νύχια τα φτιάξαμε, τα ψώνια τα κάναμε, τα δώρα τα αγοράσαμε, τις βαλίτσες τις βγάλαμε από την αποθήκη, και λίγες μέρες πριν το ταξίδι, έπρεπε βέβαια να κάνουμε και το καθιερωμένο beaute.

Επιστρατεύεται, ποιος άλλος; Η Effie. Η προστατευόμενη της κυρίας Βάρσας, δηλαδη. Της μαμάς μου (η οποία φιρί- φιρί το πάει, να μου το σπάσει το χέρι απόψε, αλλά εγώ στο ύψος μου…).

Έρχεται λοιπόν η Miss Effie, όλοι χαρούμενοι, όλοι χαλαροί, όλοι χαρωποί, όλοι με κάποια ιστορία και η Effie με τα κομμωτικά παύλα βαφτικά συμπράγαλα. Εγώ ήθελα, απλά, λίγες ανταύγειες. Η κυρία Βάρσα, το πήγε λίγο πιο κομπλικέ το πράγμα. Ήθελε: Κόψιμο, βάψιμο, φτιάξιμο και να, μωρέ, επειδή το μαλλί παρά ήταν ίσιο, μια μικρή, μικρούλα, τόση δα, περμανάντ, για να κρατάνε τα μαλλιά, στην υγρασία του Λονδίνου.

Γέλιο, στο γέλιο, ιστορία στην ιστορία, η ώρα πέρναγε,  πέρναγε και  η Effie το ντεκαπάζ στα δικά μου τα μαλλιά, κόβει το μαλλί της μαμάς ( όση ώρα περίμενα εγώ) της απλώνει και την βαφή,  (εγώ εξακολουθώ να περιμένω…), τελειώνει η βαφή, της βάζει το υγρό της περμανάντ (ακόμα περιμένω, σημειώστε το αυτό…) και  μετά από κανένα δίωρο, εγώ είμαι ακόμα με τα ασημόχαρτα στα μαλλιά, η μαμά με κάτι που ήταν σαν σκουληκάκια στα δικά της, ήμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, μέχρι την ώρα της αποκάλυψης…

Κάποια στιγμή λοιπόν, επιτέλους, αφού είχαμε ξεπατωθεί στην παρλαπίπα,  θυμάται και την δουλειά της η Effie (τι να πω, η Βάρσα-μαμά φταίει για όλα…) με κουτρουβαλιάζει στο μπάνιο μας, με λούζει, μου βάζει την πετσέτα τουρμπάν, με οδηγεί στην κουζίνα-ατελιέ (εκεί γινόταν το beaute) και με τα πολλά γίνεται η αποκάλυψη… Η Τζούλια, με άσπρα, κάτασπρα μαλλιά …σαν τον Άγιο Βασίλη… άσπρη, ξέξασπρη και απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη..

Χαμογελάω, χαρούμενη και ικανοποιημένη, για τις ξανθές ανταύγειες, που επιτέλους, έχουν και την έγκριση της μαμάς, εγώ βέβαια, δεν έχω δει ακόμα τον εαυτό μου, (το κουζίνα-ατελιέ δεν έχει προνοήσει για καθρέπτη…) η μαμά είναι έτοιμη να βάλει την γνωστή τσιρίδα, αλλά δεν την παίρνει (η Effie, είναι δική της αποκάλυψη, άλλωστε, πώς να την βάλει την τσιρίδα μπροστά μου…) κοκκινίζει, πρασινίζει, κιτρινίζει, χλωμιάζει, αλλα έρχεται και η δική της ώρα….

(και να, κουνάει τώρα στα 38,000, σκασιλάρα μου, περνάω καλά…)

Και η δική της ώρα ήταν πολύ χειρότερη… διότι δεν φτάνει που τα μαλλιά της ήταν  χρώμα κομοδινί…. Δεν φτάνει που από το «λίγο κόψε τα στις άκρες Effie μου», ήταν κουρούπα,…

…το εκπληκτικό, υπέροχο, ολοκληρωμένο στεγνό styling μετά την απλή, λίγη, όσο πατάει η γάτα περμανάντ ήταν… « Σγουρό, χαρωπό, προβατάκι, του αγρού.» Στην κυριολεξία όμως.

Αχαχαχχχαχαχαχαχχαχαχ, Μπα σε καλό μου και πλησιάζουν και οι Απόκριες αλλά να, κάπως έτσι ήταν το styling…

Αν και της έχω μεγάλη αδυναμία, κατά μια έννοια.. καλά να πάθει… θυμάστε που μου ούρλιαζε, όταν έβαλα οξυζενέ στα μαλλιά μου στα δεκαπέντε; Όλα τελικά, εδώ πληρώνονται…

Και δεν φτάνει αυτό, αλλά η μαμά μου, μετά από το αρχικό σοκ, την πλήρωσε κιόλας την Effie… Και την ξεπροβόδησε ευχάριστα εκτός σπιτιού… « Γεια σου Effaκι μου, τα ξαναλέμε …» (όχι ότι την ξαναείδαμε ποτέ, από τότε…)

Και μετά, έχει δει καμιά σας τον Άγγλο κωμικό Benny Hill (Θεός σχωρέστoν..) Αυτόν που στα αστεία του, έτρεχε σαν να του είχαν βάλει νέφτι στον ποπό;

E, έτσι τρέχαμε και εμείς… Σαν τον Benny Hill… Εγώ κάτι κατάφερα, με πήγε η θεία Τζίκα σε ένα πολύ καλό κομμωτήριο της εποχής και κάπως σουλουπώθηκα.. Η μαμά όχι… Μετά από την ταλαιπωρία της βαφής και της περμανάντ μέσα σε δύο ώρες, δεν την αναλάμβανε κανένας, για να μην του μείνουν οι τρίχες της, στο χέρι του… Και αναγκάστηκε να ακούσει- μετά την προσγείωση τότε του αεροπλάνου- συν όλα τα άλλα, και την ατάκα (all time classic) του αδερφού της (θείου μου) ο οποίος ήρθε να μας υποδεχτεί και να μας παραλάβει από το αεροδρόμιο και η πρώτη του κουβέντα ήταν: “Βάρσα μου, πριν ταξιδέψεις, από τη χαρά σου, έβαλες, το δάκτυλό σου στην πρίζα;;;. (στο μεταξύ αν και αυτοί οι δύο λατρεύουν ο ένας τον άλλον- πάντα είχαν αντιπαλότητες.. Μόνο και μόνο που η μία- η μαμά- ήταν στα late sixties Μod- Beetles-Vespa κλπ, και εκείνος, Rocker-Rolling Stones-big Harley bikes, etc…) Χαμός μεταξύ τους…  Σας το ορκίζομαι, είναι αλήθεια… Νομίζω περισσότερο την έκαψε το σχόλιο του αδερφού της, παρά το χάλι των μαλλιών της…

Τέλος πάντων.. Ουσιαστικά γράφω αυτό το post για να σας πω (το ξέρω, το ξέρω… επίτηδες δεν σας το είπα, για να γράψω αυτό το post…) ότι σε λίγο προσγειώνομαι στο Λονδίνο. Το ταξίδι μου αυτή τη φορά- εκτός από το να δω την γιαγιάκα, τον θείο, τα ξαδέρφια και κάποιες πολύ-αγαπημένες φίλες- περιλαμβάνει και λίγη δουλίτσα…  Το inside info, είναι ότι θα μείνω με τη γιαγιά, η οποία στα 88 της, όχι ΔΕΝ έχει internet στο σπίτι μας. Έχει όμως ο θείος-rocker. Ο οποίος μένει δέκα λεπτά απόσταση από το σπίτι της γιαγιάς. Και εκεί θα συνδέσω τον υπολογιστή μου. Και θέλω και φέτος, όπως και πέρυσι, να σας «πάρω μαζί μου» και σε αυτό το ταξίδι. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω… Θα το προσπαθήσω όμως, πολύ. Σας το υπόσχομαι.

See you soon αγαπημένες μου!!!!