Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Κάποιες αναμνήσεις μένουν μαζί μας όσα χρόνια και αν περάσουν… και δεν ξέρω το λόγο, αλλά νομίζω ότι κάποιες από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχουμε, είναι  καλοκαιρινές… Σας είχα πει σε κάποιο προηγούμενο post, ότι κάθε φορά που βρίσκομαι στο Λονδίνο, κατακλύζομαι από αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, αφού πέρναγα πάντα εδώ ένα μεγάλο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών.

Σήμερα θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία, η οποία ήρθε πολύ έντονα στο μυαλό μου, τις προηγούμενες μέρες και ήθελα κάποια στιγμή να μοιραστώ μαζί σας.

Και είμαι σίγουρη ότι μαζί μου, θα ταξιδέψετε και εσείς στην παιδική σας ηλικία και σε πολλές δικές σας αναμνήσεις, που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό σας, από περασμένα, πιο ξένοιαστα καλοκαίρια…

 Η λιμνούλα Serpentine και το restaurant-cafe, στο Hyde Park

Στην ιστορία, εκτός από μένα ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο παππούς μου, ο Brad…Να σας πω μόνο, ότι κάθε φορά που ο ίδιος διηγιόταν αυτή την ιστορία σε κάποιον,  έκλαιγε από τα γέλια. Έκλαιγε όμως, δάκρυα έπεφταν από τα μάτια του, όσα χρόνια και να είχαν περάσει.

Στο Λονδίνο τα καλοκαίρια, λάτρευα τις βόλτες με τον παππού, στο Hyde Park και συγκεκριμένα τις βαρκάδες στην λιμνούλα Serpentine, το παιγνίδι με τα σκιουράκια και την ιππασία με τα ponies, τα μικρά αλογάκια, ενώ πάντα, στο τέλος της μέρας, τρώγαμε “Mortadella Sandwiches” στο όμορφο υπαίθριο καφέ του πάρκου. Επίσης λάτρευα τα μικρά λεωφορεία με παγωτά, τα οποία πέρναγαν από κάθε γειτονιά του Λονδίνου, με παιδική μουσική από τα μεγάφωνα και με αυτό τον τρόπο καλούσαν τα παιδάκια από τα σπίτια τους να βγουν έξω και να αγοράσουν παγωτό. Το αγαπημένο μου; Χωνάκι βανίλια από τη μηχανή. Ξέρετε, αυτό που γίνεται ένα στροβιλιστό βουναλάκι πάνω στο χωνάκι και από πάνω σιρόπι κεράσι ή φράουλα και βέβαια ένα μακρόστενο κομμάτι σοκολάτα, flake. Και στην Αθήνα όμως το μόνο παγωτό που έτρωγα και μου άρεσε ήταν η βανίλια, σε μπολάκι και μάλιστα, πάντα δυο μπαλάκια, ούτε ένα, ούτε τρία. Α, όλα κι όλα, από επτά ετών, τις είχα τις προτιμήσεις μου.

 Γιούπι!! Έρχεται το λεωφορειάκι με τα παγωτά!!!

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, για κάποιο λόγο, το λεωφορειάκι με τα παγωτά δεν ήρθε ποτέ και ο παππούς μου με έβαλε στο αυτοκίνητο για να με πάει σε μια από τις πιο διάσημες Gelaterias του Λονδίνου, το Ιταλικό Marine Ices στο Camden Town. Φτάσαμε, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι, ο ένας απέναντι από τον άλλο και εγώ ήμουν γεμάτη χαρά, που και εκείνη τη μέρα δεν θα έχανα το αγαπημένο μου παγωτό βανίλια.

Θυμάμαι σαν τώρα, τις λέξεις του παππού μου: «Julia, εδώ που ήρθαμε, έχει όλα τα παγωτά του κόσμου… Ό,τι γεύση μπορείς να φανταστείς, ό,τι χρώμα μπορείς να σκεφτείς, ό,τι σχήμα, ό,τι μέγεθος… Να, δες τον κατάλογο και θα καταλάβεις…» Επτά ετών εγώ και με τις δικές μου συνήθειες, αλλά πάνω απ’ όλα ισχυρογνώμων και αγύριστο κεφάλι… «Όχι παππού, εγώ θέλω vanilla, σε μπολάκι και μάλιστα δυο, όχι τρία, όχι ένα, δυο μπαλάκια» «Μα… ρίξε μια ματιά στον κατάλογο,» επέμενε ο παππούς μου «σίγουρα κάτι άλλο θα δεις που θα είναι λίγο πιο συναρπαστικό από τα δυο μπαλάκια βανίλιας» «Όχι παππού, όχι!!» «Θέλω την βανίλια μου και δεν θα ανοίξω κανέναν κατάλογο!! Ι want my vanilla!!” Η στιχομυθία γινόταν, όσο το γκαρσόνι περίμενε για να πάρει την παραγγελία και απηυδισμένος πλέον ο παππούς μου, παρήγγειλε τα δυο μπαλάκια βανίλιας για μένα και κάτι ακαταλαβίστικο για τον εαυτό του…

Μετά από κανένα δεκάλεπτο, είδα από το βάθος της αίθουσας να έρχεται το γκαρσόνι με κάτι που δεν είχα ξαναδεί στην μέχρι τότε ζωή μου… Ένα τεράστιο ψηλό γυάλινο ποτήρι, που μέσα είχε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου… κίτρινο, κόκκινο, ροζ, μοβ, πράσινο, γαλάζιο, πορτοκαλί, σε στρώσεις, με φρούτα, με μπόλικη σαντιγί, πασπαλισμένο με κάτι χρωματιστά ψιχουλάκια (έτσι τα έβλεπα τότε…) και από πάνω καρφωμένα παιγνιδάκια, μικροί ακροβάτες που αναποδογύριζαν, σημαιούλες, ομπρελίτσες, μικρά βεγγαλικά που έβγαζαν αστράκια… το….

Knickerbocker Glory!!

Τρελάθηκαν τα επτάχρονα μάτια μου, έχασα τα λόγια μου και απλά μούγκριζα και τράβαγα από το μανίκι τον παππού μου για να του τραβήξω την προσοχή  σε αυτή τη φαντασμαγορία… Ο παππούς μου (φλεγματικός, βέβαια..) σημασία δεν μου έδωσε, μέχρι που το γκαρσόνι έφτασε στο τραπέζι μας… «Ω Θεέ μου, είναι δυνατόν αυτό αριστούργημα να προορίζεται για μένα…» σκέφτηκα… και κορδώθηκα, με περηφάνια… Με εντελώς ανέκφραστο πρόσωπο και εξακολουθώντας να μην μου δίνει σημασία, ο παππούς μου, πήρε από τον δίσκο ένα  μπολάκι με δυο μπαλάκια βανίλιας (είχε εξαφανιστεί  στα μάτια μου αυτό, μπροστά στο άλλο…), το έβαλε μπροστά μου και βέβαια τοποθέτησε μπροστά του, το ασύλληπτο «Knickerbocker-Glory», το παγωτό για το οποίο είχε γίνει διάσημη σε όλα τα παιδάκια του Λονδίνου, η συγκεκριμένη gelateria, γιατί έφτιαχνε το καλύτερο…

«Come on, what are you waiting for», ήταν η επόμενη ατάκα του, με απόλυτη σοβαρότητα. «Here’s your vanilla ice cream. Eat it.”

Ήταν η έκφρασή μου, που έφερνε στον  παππού μου δάκρυα στα μάτια από τα γέλια, μέχρι τη μέρα που «έφυγε». Κατά τα λεγόμενά του και ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να διατηρήσει ένα σοβαρό και ήρεμο πρόσωπο, σήκωσε το μακρύ ειδικό κουτάλι για το παγωτό και την ώρα που πήγε να το βυθίσει στο μοναδικό Knickerbocker Glory, εγώ, κιτρίνισα, πρασίνισα, κοκκίνισα  και βέβαια σαν τυπικό επτάχρονο έβαλα τα κλάματα μαζί με φωνές …

«Όοοοοχιιιι!!!! Μπου χου χου!!!! Nooooooooo!!!  Μην το χαλάσεις!!! Μπου χου χου!!!! Μην το φάαααας!!! Μπου χου χου!!! Το θέλωωωωωω!!!!! Μπου χου χου!! Είναι δικόοοοοοο μου!!!!!!!» “Δως τοοοοοο μουυυυυυυ!!!!!” Μας άκουσε όλο το μαγαζί…

Ε, εντάξει, μέχρι εκεί μπόρεσε να κρατηθεί, και να μην ξεσπάσει σε γέλια μετά δακρύων (ο παππούς μου, όταν γέλαγε με την καρδιά του, έκλαιγε…) αφού όλο αυτό, το έκανε διότι έτσι κι αλλιώς το Knickerbocker Glory, το προόριζε για μένα και ήταν και ο λόγος που εκείνο το απόγευμα με πήγε στο Marine Ices. Και βέβαια, ο ίδιος, κατέληξε με τα δυο μπαλάκια βανίλιας μου….

…και μου δίδαξε ταυτόχρονα, ένα σπουδαίο μάθημα, που έμεινε μαζί μου, από τότε: Μην μένεις στα ίδια, από φόβο και συνήθεια, εγωισμό και στενοκεφαλιά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πόσο καλύτερο μπορεί να είναι, αυτό που σε περιμένει στην επόμενη γωνία…

Και επειδή εκτός από όλα τα άλλα, το καλοκαίρι είναι και εποχή για αποφάσεις, σκέψεις και επαναδιαπραγματεύσεις, σας εύχομαι, Καλό Υπόλοιπο Καλοκαιριού, Αγαπημένες μου!

Το Marine Ices στο Λονδίνο, ξύπνησε τις αναμνήσεις μου… εκτός από το παγωτό Knickerbocker Glory, έμαθα και κάτι πολύ πιο σπουδαίο εκεί μέσα…