Total Make Over: Αδυνάτισμα Part One

Γνώρισα τη Μαρία, τον Αύγουστο του 2011. Και σήμερα, θέλω  να σας διηγηθώ μια ιστορία. Ό, τι σας γράψω, χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι, είναι πραγματικά γεγονότα, τα οποία συνέβησαν έτσι ακριβώς όπως θα σας τα διηγηθώ. Καθίστε αναπαυτικά (ελπίζω να έχετε λίγο χρόνο ) και ξεκινώ.

Τον Αύγουστο λοιπόν, του 2011 (δηλαδή πριν από περίπου 15 μήνες) έκανα διακοπές με τον κύριο Ρωμανό στον Πόρο (όπως κάνω εξ’ άλλου κάθε καλοκαίρι από τότε που ήρθε στη ζωή μου ο κύριος Ρ, μια που είναι ένα νησάκι, που εκτός όλων των άλλων, clubs, bars, water sports, ski, τέλεια εστιατόρια, όμορφες παραλίες, προσφέρεται πολύ και για γονείς, με μικρά παιδιά..)

Ένα απόγευμα, γύρω στις 5, ο γιος μου ήθελε (και δεν σήκωνε κουβέντα) να τον πάω στις νεροτσουλήθρες του νησιού. Μια που δύσκολα του χαλάω χατίρι, λίγη ώρα μετά, μας βρήκε στις νεροτσουλήθρες, εγώ κάθισα σε μια ξαπλώστρα και ο κύριος Ρ, ξεκίνησε το παιγνίδι.

Δίπλα μου καθόταν μια γυναίκα με τον σύζυγό της, η οποία απ’ ότι κατάλαβα μετά από λίγο, είχε φέρει και εκείνη στις νεροτσουλήθρες τα δυο κοριτσάκια της, ηλικίας 4 και 7 ετών. Και το κατάλαβα, πρώτον διότι ο κύριος Ρωμανός, γρήγορα έπιασε φιλίες με τα κοριτσάκια και δεύτερον, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις οι δυο μαμάδες, εγώ και η μαμά της διπλανής ξαπλώστρας, με τα δυο κοριτσάκια, πιάσαμε κουβέντα.

Ή για να το πω πιο σωστά, ψιλοκουβέντα: Για τον Πόρο, τα παιδάκια μας, το καλοκαίρι, τον καιρό, τις νεροτσουλήθρες, τα εξοχικά, κλπ, κλπ, κλπ. Η αλήθεια είναι ότι επειδή το συγκεκριμένο μέρος δεν έχει ναυαγοσώστη (ο κύριος Ρ, παρόλο που κολυμπούσε από πέρυσι, εν τούτοις φόραγε και τα «τουβλάκια» του) είμαι και εγώ πάντα μαζί του, μέσα στην πισίνα, για παν ενδεχόμενο. Την συγκεκριμένη μέρα όμως (γιατί έτσι το θέλει πάντα, αυτός ο Μέρφι και ο νόμος του…) αισθάνθηκα ασφάλεια, κόσμος λίγος, ο κύριος Ρ, ακριβώς μπροστά μου και εγώ συνέχισα την κουβέντα με την διπλανή μητέρα.

Δεν άργησε να γίνει το κακό και το κατάλαβα σε δευτερόλεπτα, διότι ο κύριος Ρ, σπάνια κλαίει. Είναι από τα παιδάκια που πέφτουν, χτυπάνε και σηκώνονται αμέσως, τινάζονται και συνεχίζουν το παιγνίδι.

Σηκώθηκα αλαφιασμένη, έπεσα στην πισίνα και εκεί έγινε πραγματικότητα, ο χειρότερος εφιάλτης μιας μητέρας: Ο γιος μου αιμορραγούσε… και το αίμα, είχε πασαλείψει το μουτράκι του, οπότε δεν μπορούσα αμέσως να καταλάβω από που έτρεχε… από το κεφαλάκι του, από τη μυτούλα του από τα χείλη, από τα δόντια του, από που;;;

Aν κάτι του συμβεί, δεν βάζω ποτέ υστερικές φωνές, από τότε που ο μικρός γεννήθηκε, (το μόνο που φοβάμαι- φοβίες δηλαδή- είναι τον πνιγμό στο λαιμό από κάτι σκληρό, και τα ύψη, οπότε απλά, αυτά τα αποφεύγουμε, αλλά χωρίς υστερίες…) Δεν το έκανα, ακόμα και όταν “έτρωγε” τα μούτρα του, από ενός έτους, απλά, τον σήκωνα απάνω, τον χειροκροτούσα για τις επιδόσεις του στην Γυμναστική Εδάφους, εκείνος νόμιζε ότι κάτι απίθανο είχε κάνει, οπότε και να πόναγε λίγο, γέλαγε και τέλος.

Εκείνη τη στιγμή όμως, με το αίμα παντού, απλώς κοκάλωσα… Χωρίς φωνές, χωρίς υστερίες αλλά και χωρίς καθόλου ψυχραιμία, κοίταζα, δεξιά και αριστερά, χαμένη, αλλού, σαν κότα που της έχουν κόψει το κεφάλι και ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι έχει πεθάνει και απλά το σώμα της τρέχει…

Ο μπαμπάς του, δεν είχε έρθει ακόμη στο νησί και εγώ ήμουν μόνη μου… και δεν είχα ιδέα τι να κάνω… και δεν ήρθε κανένας μα κανένας από τους ιδιοκτήτες να με βοηθήσει, να με ρωτήσει τι συνέβη, να πάρει κάπου τηλέφωνο, έστω να μου δώσει ένα αυτοκόλλητο επίδεσμο, κάτι τέλος πάντων…

Προσπάθησα, να τον ηρεμήσω και να καταλάβω πως και που χτύπησε και με τα πολλά μου εξήγησε, ότι την ώρα που κατέβηκε από την νεροτσουλήθρα, χτύπησε με φόρα, με το προσωπάκι του, πάνω στο κεφάλι ενός μεγαλύτερου παιδιού.

Αυτά όλα βέβαια, έγιναν σε δευτερόλεπτα, τα οποία εμένα μου φάνηκαν σαν αιωνιότητα και αντί να αρπάξω το παιδί μου, να βγω από την πισίνα και να δω τι θα κάνω και πόσο σοβαρό ήταν το χτύπημα, απλά καθόμουν μέσα στο νερό, με εκείνον αγκαλιά και κλαίγαμε μαζί…

Όπως φάνηκε όμως, τελικά, δεν ήμουν μόνη μου. Και δεν είσαι ποτέ μόνη, όταν δίπλα σου, έχεις την τύχη, να βρίσκονται πραγματικοί, Άνθρωποι..

Ο σύζυγος της διπλανής μητέρας, της Μαρίας, (ήρθε η ώρα να σας την συστήσω και επίσημα) ο Νίκος, έπεσε στην πισίνα, πήρε αγκαλιά τον κύριο Ρ, πήγε κατ’ ευθείαν στις ντουζιέρες και άρχισε να πλένει και να καθαρίζει από τα αίματα το παιδί μου, για να δούμε τουλάχιστον και για αρχή, που χτύπησε.

Παράλληλα η Μαρία, από μόνη της, άρχισε τα τηλέφωνα, στον παιδίατρο του Πόρου, συνέχισε, τηλεφωνώντας στο Ιατρικό Κέντρο του Γαλατά αλλά και στον δικό της παιδίατρο στην Αθήνα. Αφού ο Νίκος, ξέπλυνε με απίστευτη τρυφερότητα και γλυκόλογα το προσωπάκι του κυρίου Ρ (εγώ ακόμα δεν είχα «ξυπνήσει» από το σοκ) κατάλαβε σύντομα ότι το τραύμα, ήταν από το μπροστινό του δοντάκι, αλλά και τα χειλάκια του, ένα σημείο του προσώπου, που αιμορραγεί πολύ, ακόμα και αν δεν είναι σοβαρό.

Ξαναρχίζει τα τηλέφωνα η Μαρία, αυτή τη φορά σε παιδο-οδοντίατρο, στην Αθήνα (για να μην με περάσετε για τελείως αλλού και εγώ τα έχω όλα αυτά τα τηλέφωνα, όλων των γιατρών του κυρίου Ρ, στη μνήμη του κινητού μου αλλά και στην ατζέντα μου και τα καλώ ανά πάσα στιγμή, αλλά σας εξήγησα… εκείνη τη μέρα και με αυτή την αιμορραγία του κυρίου Ρ, απλά δεν υπήρχα… και  η αλήθεια, είναι αλήθεια…

Τηλέφωνο, στο τηλέφωνο, συμβουλή στη συμβουλή, ηρεμία και βοήθεια από τα παιδιά, τη Μαρία και το Νίκο,  σιγά -σιγά ξαναβρήκα τα συγκαλά μου, έβαλα το παιδί στο αυτοκίνητο και πήγαμε απέναντι στο Ιατρικό Κέντρο του Γαλατά. Η ιστορία δεν τελείωσε ακριβώς εκεί όσο αφορά το τραύμα, είχαμε και αρκετή συνέχεια, όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, αλλά δεν θα μακρηγορήσω άλλο, θα πω απλά, τέλος καλό, όλα (μετά από κάποιο διάστημα) καλά. Και σαφώς καλά, διότι το παιδί μου, δεν χτύπησε το κεφάλι του, χτύπησε το δοντάκι και το χειλάκι του και αυτά φτιάχνονται πολύ πιο εύκολα.

Προφανώς και στην τρέλα όλης εκείνης της στιγμής, μάλλον πρέπει να έδωσα το τηλέφωνό μου στη Μαρία. Το λέω αυτό διότι ούτε που το θυμάμαι, αλλά το βραδάκι κατά τις 8.30 έλαβα ένα τηλεφώνημα της, η οποία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με πήρε  για να μάθει αν όλα πήγαν καλά και αν ο κύριος Ρ, αισθανόταν καλύτερα… Πολύ μα πάρα πολύ το εκτίμησα το ενδιαφέρον της και της είπα ότι όλα είναι πολύ καλύτερα.

Εκείνη τότε, με κάλεσε την επόμενη μέρα στο εξοχικό της σπίτι, για να παίξουν τα παιδάκια μας, εμείς να κάνουμε παρέα, να μιλήσουμε, να τσιμπήσουμε κάτι, ε, καλοκαίρι, νησάκι, Ελλάδα, ξέρετε τώρα…

Δέχτηκα με χαρά την πρόσκλησή της, πρώτον γιατί πάντα δέχομαι με χαρά, προσκλήσεις που έχουν να κάνουν με το να περάσει καλά ο κύριος Ρ, αλλά αυτή τη φορά , και ήρεμη πλέον, για να τους ευχαριστήσω και ενώπιος ενώπιο,  μέσα από την καρδιά μου, για το πώς και πόσο, μου στάθηκαν- χωρίς να με έχουν ξαναδεί- σε μια δύσκολη στιγμή.

Το επόμενο απόγευμα, περάσαμε υπέροχα… Ο κύριος Ρ, ανάμεσα σε δυο όμορφες μικρές κυρίες, ήταν στα καλύτερά του, τα παιδιά έπαιζαν σε ένα υπέροχο, απλό αλλά περιτριγυρισμένο από δέντρα σπίτι (σαν ζωγραφιά), οι οικοδεσπότες ήταν απίστευτα φιλόξενοι και πάνω στο τραπέζι της πελώριας βεράντας, απλώθηκαν μεζέδες, κρασάκι και πεντανόστιμα σπιτικά γλυκά..

Οι κουβέντες πια λίγο διαφορετικές, λίγο πιο σοβαρές από την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, η Μαρία μου είπε ότι είναι τραπεζικός, εγώ, δημοσιογράφος ομορφιάς. Λίγο αργότερα, έπαιζαν τα παιδάκια μας κρυφτό, εμείς γελάγαμε και τα ψάχναμε και με τα πολλά, μπήκαμε και μέσα στο σπίτι…

Σε ένα όμορφο τραπέζι, είδα την φωτογραφία μιας πολύ όμορφης, λεπτής, κοπέλας… μου θύμισε αρκετά τη Μαρία και συμπέρανα ότι ίσως, είναι η αδερφή της…

Την ρώτησα λοιπόν και – θα το πω έτσι όπως το ένιωσα- σοκαρίστηκα, διότι η κοπέλα στην φωτογραφία ήταν η ίδια η Μαρία.

Ο λόγος που σοκαρίστηκα; Το πρόσωπο σε μια φωτογραφία, τραβηγμένη το 1992, δηλαδή πριν από 20 χρόνια, ήταν σχεδόν το ίδιο… Το σώμα όμως;

Και να σας πω κάτι; Δεν είμαι υπερβολική… εννοείται ότι 20 χρόνια μετά και μετά από δυο γέννες, καμία μα καμία φυσιολογική γυναίκα (εκτός αν είναι η Demi Moore) δεν δείχνει ίδια…

H Mαρία, όμως, πήγε πολλά βήματα παραπάνω… και  σε αυτά τα χρόνια, από τα 24 έως τα 44 της, έφτασε από τα 73 κιλά (είναι ψηλή, 1.71) στα 137 κιλά….

Και εγώ, δεν θα το κρύψω, ήρθα σε δύσκολη θέση εκείνο το βράδυ… τι να πω; Πώς να το χειριστώ; Με ποιό τρόπο θα μπορούσα να πω αυτό που είχα στο μυαλό μου, χωρίς να φανεί άκομψο;

Γυρίσαμε στο μπαλκόνι και με βοήθησε η ίδια η Μαρία για να ανοιχτώ… είναι ο αληθινός της χαρακτήρας τέτοιος…

«Είδες Τζούλια; Είδες πως έγινα; Έχω προσπαθήσει τα πάντα, έχω πάει παντού, έχω κάνει ότι μπορώ… ακόμα δεν μπορώ όμως να συνειδητοποιήσω, όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη, ότι είμαι εγώ και όχι κάποια άγνωστη, κάποια χοντρή, κάποια άλλη που δεν γνωρίζω, η οποία με κοιτάει…»

Της υποσχέθηκα κάτι, τότε της Μαρίας. Εκείνο το βράδυ στις 10 Αυγούστου του 2011 πριν από 15 μήνες, τις υποσχέθηκα, ότι αν πραγματικά το ήθελε και αν πραγματικά το πίστευε, θα τη βοηθούσα εγώ (μέσω της δουλειάς και των γνωριμιών μου) όσο μπορούσα για να φτάσει το στόχο της. Να μπορέσει να αδυνατίσει.

Και μάλιστα όχι τόσο για αισθητικούς λόγους… ποσώς με ένοιαζε… θα την βοηθούσα αν περνούσε από το χέρι μου,  για λόγους υγείας… ακόμα περισσότερο, γι’ αυτά τα πανέμορφα, υπέροχα κοριτσάκια της, που έχουν δικαίωμα, σε μια υγιή μανούλα, για πολλά-πολλά χρόνια…

Το καλοκαίρι πέρασε… εγώ και η Μαρία, επιστρέψαμε στην Αθήνα… μπορεί και να τηλεφωνηθήκαμε από τότε άλλες δυο-τρεις  φορές…

Το γεγονός όμως- αυτό που τώρα θα σας εκμυστηρευτώ– δεν αλλάζει… και ας ντρέπομαι που θα σας το πω…

Την ξέχασα την Μαρία και μαζί και την υπόσχεση μου… την ξέχασα, ας πούμε, λόγω φόρτου εργασίας, λόγω παιδιού, λόγω ζωής, λόγω έλλειψης χρόνου,  λόγω, λόγω, λόγω…

….και η ιστορία μου σήμερα, δεν είναι για τον κύριο Ρ, είναι για τη Μαρία…και είναι μια από αυτές τις “διαφορετικές” μέρες, εδώ στο bb, διότι ένας άνθρωπος, μια γυναίκα όπως όλες μας, ξεκινάει μια σπουδαία προσπάθεια.

… και θέλω τη βοήθεια σας…

To be continued….

Η Μαρία το 1992