Guest Posts, Guest Reviews, Guest Videos, Guest Photos κ.α.

Ας πούμε λοιπόν- ευγενικά πάντα, γιατί είμαστε πάνω απ’ όλα Κυρίες- ότι το περασμένο, ήταν ένα “ενδιαφέρον” δεκαήμερο.  Ό, τι και αν αυτό σημαίνει και ό,τι και αν έρχεται στο μυαλό σας. Πάντως εγώ, έχω πολλά, πάρα πολλά στο μυαλό μου, πολλά που θέλω να γράψω και να πω. Για αρχή όμως, δείτε την φωτογραφία με την οποία ξεκινά αυτό το post (το οποίο γράφω, πολύ περασμένα μεσάνυχτα, οπότε αν “δείτε” τίποτα περίεργο, κάντε τα στραβά μάτια)

Mε φόντο, την όμορφη Ιουλίδα, πρωτεύουσα της Τζιας, ένα κορίτσι, με άψογο, σέξι μανικιούρ σε σκούρα κόκκινη απόχρωση, κρατά στο χέρι της πέντε mascara. Ταλέντα πολλά. Φωτογραφία, αισθητική, φαντασία, καλαισθησία, στυλ (το στυλ και αν δεν είναι ταλέντο και δεν χρειάζεται να πιεστείς και ιδιαίτερα,  όταν πραγματικά, το έχεις)

Αλλά και το κορίτσι δεν είναι τυχαίο. Είναι δικό μας, είναι bb girl, είναι η Νektaria, είναι η γιατρός της παρέας μας, που αυτή τη στιγμή κάνει το αγροτικό της στην Τζια και ο χρόνος της είναι και περιορισμένος και πολύτιμος. Η ίδια (η οποία- αν είναι δυνατόν- κάθε φορά, μου απολογείται που λόγω εργασίας, δεν βρίσκει τον χρόνο να γράφει πάντα σχόλια) μου έγραψε πριν λίγο καιρό: «Από όλες τις εξετάσεις που έχω δώσει στη ζωή μου, από όλα τα ατελείωτα ξενύχτια διαβάζοντας, για να πάρω το πτυχίο του γιατρού, δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα περίμενα με χαρά και ανυπομονησία ένα διαγώνισμα, όπως τα δικά μας πρόχειρα διαγωνίσματα, στο bb»

Και με αφορμή την  Νεκταρία αλλά και όλες σας και όλα τα guest post που έχω λάβει μέχρι σήμερα (και είναι πολλά και τέλεια, λίγη υπομονή bb girls και θα τα δείτε όλα) και πριν διαβάσετε το εξαιρετικό της review guest post για mascara, θέλω να σας πω κάτι: Λατρεύω, λατρεύω όμως, τους ανθρώπους με πολλαπλά layers, στην προσωπικότητα τους.  Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παρέα, με στενόμυαλους ανθρώπους.

Θα δώσω κάποια απλοϊκά παραδείγματα, αλλά θα καταλάβετε τι θέλω να πω: Να είσαι αρχιτέκτονας, αλλά να σκάβεις και τη γη, να φυτεύεις λαχανικά και να μπορείς να χτίσεις και σπίτι μόνος σου. Να είσαι επιστήμονας– χημικός, φυσικός, μαθηματικός, οικονομολόγος, αλλά να ξέρεις και από υδραυλικά και να πιάνουν τα χέρια σου, όταν πέσει η ασφάλεια.

Να είσαι νοικοκυρά, να κάνεις χειροτεχνίες, να μαγειρεύεις εκπληκτικά, αλλά να καβαλάς και μηχανή. Να είσαι καλή μαμά, αλλά να περνάς και κάποια βράδια με τις φίλες σου και με χορό έως τελικής πτώσης, στο αγαπημένο σας club.

Να είσαι “comme il faut” και καλό-αναθρεμμένη, αλλά να ρίχνεις και κανένα «γαλλικό», αν σε κόψουν άσχημα στο τιμόνι. Να ξενυχτάς, πάνω από έναν «dark» Dylan Thomas, αλλά και πάνω από έναν «light» Wilbur Smith, να ακούς και Χατζιδάκι και Bryan Ferry… και J.Lo και Ella Fitzgerald… να αγαπάς το κλασσικό μπαλέτο αλλά και τα shows της Katy Perry… τη Lady G, αλλά και τους Blue Men Group… τη φωνή της Billie, αλλά και της Adele… την όπερα και τα rock concerts… Να μαθαίνεις και από τον Καθηγητή Πανεπιστημίου και από τον ψαρά.  Να περνάς το ίδιο καλά στη Νέα Υόρκη και στη Ρεντίνα. Να περνάς όμορφα παντού, όποιος και αν είναι ο περίγυρος και  σε οποιοδήποτε context, γιατί είσαι πάρα πολύ καλά, μέσα σου… Και γνωρίζεις πολύ καλά, ποια είσαι. Kαι είσαι και περήφανη γι αυτό. Διότι, δεν σε ‘κάνει”  ας πούμε, το Louis… αντίθετα, εσύ το κάνεις.

Έγραψα κάποια παραδείγματα και μακρηγόρησα, ενώ ουσιαστικά, θέλω να πω κάτι απλό: Να είσαι άνθρωπος, χωρίς στεγανά, χωρίς παρωπίδες. Τις σιχαίνομαι τις παρωπίδες, τόσο, όσο σιχαίνομαι και τις «ταμπέλες». Kαι βέβαια, βαριέμαι μέχρι θανάτου, τους μονοδιάστατους ανθρώπους… και αυτό γιατί είναι οι ίδιοι, τόσο απίστευτα βαρετοί… Αυτοί, που “κρατάνε τη θέση τους” (Τι αστεία, έως γελοία, αυτή η έκφραση, σχεδόν τόσο γελοία όσο η άλλη, η  αμίμητη, η… “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;“. Ε, ποια ή ποιος είσαι χρυσέ μου; Έλεος, δηλαδή)

Αυτοί που κανουν τα ίδια και τα ίδια (όσο σπουδαία μπορεί να νομίζουν ότι είναι αυτά…) που δεν παρεκλίνουν από τις συνήθειες τους, που είναι τόσο predictable.  Aπλά, προς μεγάλη τους δυστυχία, ή μάλλον λάθος, ευτυχία εννοώ… «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…» δεν το γνωρίζουν.

Τώρα, θέλω να πω κάτι άλλο και σιγά- σιγά, ελπίζω να συνδέσω όλες μαζί τις σκέψεις μου (είπαμε, γράφω μαύρα μεσάνυχτα…) Τρελαίνομαι, εδώ μέσα, να σας γράφω για τα παθήματα μου, για τις σαχλαμάρες και τις βλακείες που έχω κατά καιρούς κάνει. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, όπως  το εκλαμβάνει η κάθε μια από εσάς.

Από την άλλη, ενοχλούμαι πολύ, αν κάποιος, λίγο μετά που θα μας συστήσουν, με ρωτήσει, “τι δουλειά” κάνω. Αγγλικό κατάλοιπο ίσως… Στη Γηραιά Αλβιόνα το θεωρούν πολύ προσβλητικό να ρωτήσεις κάποιον με το που θα τον γνωρίσεις τι δουλειά κάνει. Η έκφραση είναι, “What do you do” και πρέπει να έχεις δει τον άλλο, αρκετές φορές για να πάρεις το θάρρος, να τον ρωτήσεις. Για χρόνια και εξακολουθώ να το κάνω και σήμερα, όταν κάποιος με ρωτάει “τι δουλειά κάνεις;” λέω  υπάλληλος. Mια χαρά. Αυτό είμαι εξάλλου. Και τελικά, λίγο πολύ στη νέα τάξη πραγμάτων, σχεδόν όλοι  υπάλληλοι είμαστε, ακόμα και του εαυτού μας.

Διότι, οι δουλειές, έρχονται και παρέρχονται. Άσε που μπορεί και να απολυθείς. Όπως έχει συμβεί  και σε μένα στο παρελθόν, για διάφορους λόγους, όπου κανένας δεν είχε να κάνει με το αν ήμουν καλή στη δουλειά μου. Για να μετρήσω… μμμ…τουλάχιστον δυο ή τρεις φορές. Πάντως, εξακολουθώ και είμαι εγώ. Και βεβαίως, όχι η δουλειά που κάποτε ίσως έκανα. Σταματάω, ας πούμε τους βιαστικούς  (γιατί;;; άσχημη δουλειά είναι και αυτή; Ξέρετε, πόσοι βιάζονται στην εποχή μας;) και αν με συμπαθείς γι’ αυτό που είμαι, καλώς.  Αν με συμπαθείς, λόγω της δουλειάς μου, άντε ……γεια σου.

Πολλές φορές σκέφτομαι (ναι, το κάνω πολύ συχνά) τι είναι αυτό που μας έχει ενώσει εδώ μέσα (διότι σίγουρα, δεν είναι μόνο τα προιόντα ομορφιάς)  Και έχω καταλάβει, εδώ και πολύ καιρό, ότι το πιο σημαντικό, είναι ακριβώς αυτό: Έχουμε αποδείξει η κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί, ότι δεν φοράμε παρωπίδες. Δεν είμαστε μονοδιάστατες. Δεν είμαστε βαρετές. Γι’ αυτό, εξάλλου, γίναμε φίλες. Έστω και interneτικές. Λίγο το’ χετε, στην εποχή μας;

Kαι αν και σας θεωρώ όλες, κάτι παραπάνω από σοβαρές και με πολύ πάνω από το μέσο όρο ευφυΐα, εν τούτοις το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν “νοσείτε” από σοβαροφάνεια… Τα έχουμε δει και τα έχουμε βιώσει δυστυχώς πολύ, αυτά τα σοβαροφανή και τα είδαμε πρόσφατα ακόμα και εδώ μέσα, αλλά μια που μπήκαν και μια που βγήκαν (και από το αυτί και από το bb εννοώ…) Δεν τα «σήκωσε το κλίμα»…

Και θα πω και κάτι τελευταίο: Είμαι απολύτως σίγουρη, ότι με τον ίδιο τρόπο, θα είχατε ξεδιπλώσει όλες την προσωπικότητα σας, είτε το bb ήταν  makeupblog, ή fashionblog, ή bookblog, ή travelblog, ή foodblog, ή healthblog, ή wineblog, ή babyblog, ή historyblog, ή socialblog ή politicalblog, ή cultureblog ή relashionshipblog ή … anykindofblog… Είναι απλό. Φαίνεται από τα σχόλια σας.

Ολοκληρώνω. Να είσαι λοιπόν, ας πούμε γιατρός, να βοηθάς τους συνανθρώπους σου, να ξενυχτάς στις εφημερίες, αλλά επιπλέον, πίσω από αυτή την «ασφαλή» και σεβαστή «ταυτότητα», και πίσω από αυτό το «άλλοθι», να μην κυκλοφορείς με αχτένιστα μαλλιά και απεριποίητα νύχια, να μπορείς να αγαπάς και όσα δεν είναι για κάποιους «σοβαρά», αλλά εσένα σου φτιάχνουν τη διάθεση και να μην έχεις ανάγκη να λογοδοτείς σε κανέναν.

Ακόμα πιο απλά, να μην αφήνεις πίσω, την  αγάπη σου για το όμορφο, το χαρούμενο, το καλαίσθητο, όπου και αν το βρίσκεις, με φόβο ότι θα κριθείς… από τους “άλλους…” Αυτούς που “κρατάνε τη θέση τους”. Γιατί η ομορφιά, η χαρά, και η ουσιαστική- χωρίς πολλά φρου φρου, κοσμητικά επίθετα και επί τούτου καλολογικά στοιχεία-  σοβαρότητα της ψυχής, είναι κοντά, τολμώ να πω παντού  και την αναγνωρίζεις αμέσως,  αν ξέρεις που και πως να ψάξεις.

Aύριο, θα διαβάσετε το review guest post της Nektaria για mascara! Μάσκαρα… αχ, mascara…ένα από τα τρια αγαπημένα μου προιόντα ομορφιάς (που θα ήθελα να είχα σε ερημονήσι, παραμάσχαλα και παραmascara,  με τον Keanu… Πειράζει;)

Επίσης, προχθές έλαβα ένα ακόμα Guest Video… αχ bb girls.. δεν υπάρχουν λόγια.. δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας… ok, ξέρετε τώρα εσείς, δεν θα πω κάτι άλλο, χωρίς εκπλήξεις, δε ζω.

Και περιμένω, πολλά ακόμα reviews και guest posts. Διότι, τελειώνει σιγά – σιγά το πρώτο τρίμηνο και έρχονται και Χριστούγεννα και θα βγει και ο πρώτος έλεγχος, οπότε καταλάβατε. Έτσι δεν γινόταν και στο σχολείο άλλωστε;

Και  θα έχουμε και δωράκια αύριο, για έτσι θέλουμε.

Αμ, post!  (Αμ πως,  θα έλεγε,  ο γνωστός Έλληνας, αείμνηστος κωμικός, αλλά εγώ είπα να “κλέψω” και να  παραφράσω τη γνωστή του έκφραση και πάω στοίχημα, θα του άρεσε)

Επιπλέον σήμερα, “ενώπιον”  όλων σας είναι η μέρα να “μαλώσω” την Αγάπη, που πριν από λίγες μέρες, με έκανε και έκλαψα από χαρά και νοσταλγία. Σε σένα μιλάω Mous-Mous, αγαπημένη μου. Και καλά όλα τα άλλα, αλλά και το χρώμα, το διάλεξες για να ταιριάζει στο bb;  I love you.

Στο μεταξύ, ωραία περνάμε, αλλά παραμεγαλώσατε πάλι και πάλι θα αρχίσουν και θα κρατήσουν οι χοροί, διότι κάθε φορά που μεγαλώνετε, “πέφτει” το σύστημα ή αργείτε να μπείτε στο bb… και τα θέματα δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Kαι εκεί έρχομαι εγώ και ο coder μου.. και βέβαια επειδή ζούμε στο 2012, όλα φτιάχονται με moneys (ναι, επίτηδες έβαλα το s, moneys (με s) και όχι money, έτσι τα λέει ο κύριος Ρωμανός και καλά κάνει… κάτι ξέρει το παιδί μου, που είναι της νέας γενιάς)

Αnyway, εννοείται ότι αυτό δεν σας ενδιαφέρει, αλλά ο μόνος λόγος που το έγραψα είναι για να τελειώσει το post με χορούς. Διότι αφού έτσι το ήθελε η ζωή και στη “χώρα” ή στο “χώρο”  μας,  μπήκαμε για τα καλά στο χορό, θα χορέψουμε λοιπόν. Και θα το κάνουμε και καλά. Και σοβαρά.  Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλουμε και τουλάχιστον εμείς εδώ μέσα, δεν δίνουμε και λογαριασμό σε κανέναν.

Ξέρετε, θα μπορούσα να είχα βάλει, πολλά τραγούδια με τη λέξη dance σήμερα.. όπως ας πούμε το Dancing Till the end of Love του Leonard Kohen… ή το “I could have danced all night” από το musical “The King and I” με πρωταγωνιστές τον Yul Brynner και την Deborah Kerr… ή ακόμα και τα Dancin’ With Myself  του Billy Ιdoll,  ή το Dancing Queen των Abba, ή το (one and only…) Flashdance, ή τo You Should Be Dancing  των Bee Gees,  ή το Save the Last Dance for Me (το λατρεμένο της μαμάς μου…), ή το You Make Me Feel Like Dancing , του Leo Sayer, ή το Safety Dance των Men Without Hats, ή το Dancing in the Streets των Martha and the Vandellas (επίσης εποχή, μαμάς),  ή το Last Dance της  Donna Summer (disco baby!!), ή to Let’s Dance του David Bowie, ή το Dancing the Night Away κλπ, κλπ, κλπ… η λίστα είναι ατελείωτη…

Αλλά για κάποιο λόγο, μαζί με τον light rock Σαββόπουλο, νομίζω ότι ταιριάζει τέλεια και ο light rock, Bruce Springsteen…(και μεταξύ μας, light, ξε-light, και ρέστα δίνω και φλέβα κόβω για Bruce…)

…και το δικό του, “Dancing in the Dark…”

Γιατί εδώ και κάποιο καιρό, νιώθω ότι πραγματικά, χορεύω στο σκοτάδι (αλλά τελικά,  μαζί σας τουλάχιστον είμαι και τυχερή γιατί δεν “χορεύω” μόνη μου. Ούτε και εσείς. Χορεύουμε, παρέα.)