Stephen King: Περί γραφής, καλοκαιριού και άλλων…

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας Stephen King, είπε κάποτε: Ή μάλλον πριν σας πω τι είπε, κάντε λίγο υπομονή, γιατί το επίθετο αγαπημένος, δεν μπορεί να προσδιορίσει την σχέση μου μαζί του.

Ο αγαπημένος, ο λατρεμένος, o σύντροφος μου στην εφηβεία και μέχρι τώρα, ο οραματιστής, ο συγκλονιστικός, το πρότυπο, ο ήρωας μου, ο μόνος διάσημος άνθρωπος που θέλω να γνωρίσω από κοντά (και θα το κάνω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνω) είπε κάποτε:

“To be a good writer you have to do two things: Read a lot and write a lot”

Το παραπάνω, που με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, δεν το έγραψα τυχαία στα Αγγλικά. Μου αρέσει πολύ η λέξη writer, τόσο απλή, τόσο to the point… writer, γραφιάς, αυτός που γράφει, αλλά αν την μετάφραζα στα Ελληνικά, το writer θα έπρεπε να το μεταφράσω σε συγγραφέα και σκέφτομαι από τώρα τα (κρυφά) σχόλια «Δηλαδή τώρα η Τζούλια, μας λέει ότι είναι και συγγραφέας…»

Writer λοιπόν, στα Αγγλικά, όπως writer θα είναι πάντα, o Stephen King, o  Jack Kerouac, o Frank Yerby η Sylvia Plath, η Toni Morrison αλλά και  η Carrie Bradshaw, γιατί βλέπετε στην Ελλάδα, για να τολμήσεις να πεις την αντίστοιχη ελληνική λέξη «συγγραφέας», πρέπει να σε έχει εκδώσει πρώτα κάποιος  Λιβάνης, Ψυχογιός, Σαβάλας, Πατάκης,  ή η Διόπτρα, Περίπλους, Ωκεανίδα (που εκδίδουν και πολύ καλά βιβλία, μην παρεξηγηθώ, προς Θεού!) ή πολύ απλά να έχεις κολλητηλίκια με κάποιον ο οποίος έχει χρίσει εαυτόν εκδότη και ζητάει από τους κολλητούς του να γράψουν κανένα βιβλιαράκι, να το εκδώσει, να το διαφημίσει μέσα από τους άλλους τριγύρω κολλητούς και να μοιραστείτε τα κέρδη. Αυτό όσο αφορά τα ελληνικά ας πούμε best sellers γιατί υπάρχουν και τα άλλα τα υψηλών νοημάτων, που δεν τα διαβάζει κανείς παρά μόνο μεταξύ τους οι «λογοτεχνικοί κύκλοι», μεταξύ τους γράφουν και οι “βιβλιοκριτικοί”, τις διθυραμβικές κριτικές τους  και εκεί να δείτε κολλητηλίκια… ακόμα χειρότερα…(και δεν μιλάω βεβαίως για επιστημονικά βιβλία, αυτά είναι μια άλλη κατηγορία, απολύτως σεβαστή…) Αυτοί οι παραπάνω είναι ας πούμε και αυτοί που θα κατηγοριοποιούσαν και τον Stephen μου, ως light. Σκασίλα μου. Εντελώς όμως.

Βέβαια, βιβλία να πουλάνε πρωτίστως και ποσώς ενδιαφέρει κανέναν ότι μια από τις πιο πολυσυζητημένες και «διάσημες» εγχώριες συγγραφείς, με χιλιάδες ανατυπώσεις βιβλίων, η βασίλισσα των best (light) sellers, έγραψε σε ένα από τα πονήματα της, ότι το Silicon Valley στην California, είναι η περιοχή, όπου πάνε γυναίκες για να βάλουν…. σιλικόνη στο στήθος…..(μπου χαχααααα μπου χαχαχαχα,  μπουχαχαχαχχα!!!) Αχ σε κάλο μου, κάθε φορά που το σκέφτομαι, κλαίω από τα γέλια… Και δεν βρέθηκε ένας, ένας όμως, από τους δεκάδες editors και επιμελητές, να της εξηγήσει τι είναι το Silicon Valley πριν εκδοθεί το «αριστουργηματικό» βιβλίο της.

Εγώ την εβδομάδα που μας πέρασε τήρησα το πρώτο σκέλος δηλαδή διάβασα πολύ (Θεοδώρα, Η Αυτοκράτειρα της Ανατολής, του Guy Rachet, Εκδόσεις Λιβάνη, 556 σελίδες…) αλλά καθόλου το δεύτερο, δηλαδή δεν έγραψα τίποτα. Το αποδίδω στο writer’s block, αλλά και εκεί ο αγαπημένος μου Stephen έχει κάτι να πει, αφού στο παρελθόν έχει δηλώσει « Η επαγγελματική γραφή είναι δουλειά. Ξεχάστε το writer’s block. Κάθε πρωί καθίστε μπροστά στον υπολογιστή σας και ακόμα και αν νομίζετε ότι δεν μπορείτε να γράψετε, απλά να τον κοιτάτε. Και μην σηκωθείτε αν δεν περάσουν τουλάχιστον 6 ώρες. Θα δείτε ότι η έμπνευση θα σας έρθει.» Εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο. Δηλαδή αν δούλευα σε τράπεζα, θα μπορούσα να επικαλεστώ το banker’s block ή αν δίδασκα σε σχολείο το teacher’s block; Η μαμά μου δεν συμφωνεί μαζί μου, λέει ότι ειδικά το μυαλό έχει ανάγκη από ξεκούραση, αλλά τέλος πάντων, δεν θα πω κάτι άλλο πάνω σε αυτό.

Ε, sorry, τι να κάνω ο καθένας με τις αδυναμίες του και εγώ με τον Stephen King.

Aφού λοιπόν, το δικό μου writer’s block κρατάει μάξιμουμ περίπου μια εβδομάδα, μετά ξέρετε τι παθαίνω όταν ξαναβρίσκω τον οίστρο μου; Tα ξημερώματα, συνήθως 5:30 με 6:30 το πρωί φτιάχνω ολόκληρες παραγράφους στο μυαλό μου, τις οποίες δεν είμαι σίγουρη αν τις ονειρεύομαι, ή απλά βρίσκομαι στο επίπεδο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και αφού τις έχω αυτούσιες στο μυαλό μου (ούτε και, δεν ξεχνάω) τις γράφω με το που ξυπνήσω στον υπολογιστή και μάλιστα εκνευρίζομαι που δεν έχει βρεθεί κάποιος τρόπος ακόμα να ανοίγουν οι υπολογιστές σε 2 δεύτερα, γιατί φοβάμαι, μη μου φύγει από το μυαλό αυτό που θέλω να γράψω (ευτυχώς, δεν μου έχει συμβεί, μέχρι τώρα…)

Στο μεταξύ ο κύριος Ρωμανός είναι στο Λος Άντζελες (έπαιξε και αυτό ρόλο στο writer’s block ή μάλλον ας είμαι ειλικρινής, γενικά στο block ε, όσο να’ ναι είναι λίγο ψιλο-μακριά..) οι γονείς μου διακοπές στην Εύβοια, η μια δικιά μου επέστρεψε στο Λονδίνο, τις άλλες δυο που τις περιμένω από Λονδίνο, δεν βλέπω να έρχονται (τις βάρεσε και ο καύσωνας, ήρθαν και τα γεννητούρια τώρα…) η μια στην Κέρκυρα, η άλλη στην Φολέγανδρο, τις δυο ξαδέρφες και τη Β, έχω να τις δω κανένα χρόνο (κανένα μήνα δηλαδή, αλλά σαν χρόνος μου φαίνεται…), εγώ είμαι με το ένα πόδι στην Αθήνα και με το άλλο στον Πόρο για να βλέπω και τον Χάρυ που φεύγει και αυτός σε λίγες μέρες, οι μισές και παραπάνω από εσάς εδώ μέσα, είσαστε «εξαφανισμένες»…

Δε λέω βρε αγαπημένες, ωραίο το καλοκαιράκι, αλλά σκορποχώρι γίναμε, σκορποχώρι…