Είναι κάποιες ημερομηνίες που δεν τις ξεχνάς ποτέ και μάλιστα θυμάσαι σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς διαδραματίστηκε τη συγκεκριμένη μέρα… Συνήθως είναι μέρες είτε μεγάλης χαράς είτε μεγάλης λύπης, είτε ενθουσιασμού, είτε απογοήτευσης…Πάντως όχι μέρες όπως ας πούμε ” Τι έκανα στα γενέθλια μου, όταν έγινα .. 19.”
Την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, είμαι σίγουρη ότι όσες είσαστε πάνω από 25 ετών θα πρέπει να τη θυμάστε με εξαιρετική διαύγεια. Σκοτεινές μέρες.
Θυμάμαι ότι μετά τις φρικιαστικές εικόνες που είδαμε με την πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, πραγματικά για κάποιες ώρες έως και μέρες θα έλεγα, σχεδόν περιμέναμε το τέλος του κόσμου..
Θυμάμαι ακριβώς ποιος μας είπε τα νέα ( ο θείος μου ο Τάκης) θυμάμαι ακριβώς που ήμουν ( στο σπίτι της θείας μου της Φρόσως για φαγητό) θυμάμαι ακριβώς τι έκανα και ακόμα πιο δύσκολο για μένα, θυμάμαι με ποιον ήμουν.
Θυμάμαι, ότι εκείνες τις στιγμές ήμουν με τον τότε αγαπημένο μου και μετέπειτα σύζυγο μου και πατέρα του κυρίου Ρωμανού, ο οποίος είχε έρθει διακοπές από το Los Angeles στην Ελλάδα, εκείνο το καλοκαίρι.
Θυμάμαι ότι μετά το τηλεφώνημα ανοίξαμε την τηλεόραση.
Θυμάμαι ότι ήταν συγκλονιστικό για μένα να τον βλέπω, να παρακολουθεί τις εικόνες στους τηλεοπτικούς δέκτες και να μη μιλάει, να μη μιλάει καθόλου. . Να είναι εντελώς αμίλητος και ανέκφραστος.
Θυμάμαι, απλά, να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα του, χωρίς σχεδόν ούτε ανάσα.. Και να βρίσκετε τόσο μακριά από την πατρίδα του, την οικογένεια του, τους φίλους του…Να βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, και να μην ξέρει αν θα τους ξαναδεί…
Θυμάμαι μετά το μαρτύριο.. Για πολλές ώρες να μη μπορεί να έρθει σε επαφή με την οικογένεια του.. Να μην ξέρουμε αν τα χτυπήματα εκτός από Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον θα συνεχίζονταν και σε άλλες πόλεις – κλειδιά της Αμερικής όπως το LA.
Θυμάμαι, το καθημερινό μας ” ταξίδι” στο Ελ Βελ όπου για 10 μέρες όλες οι πτήσεις προς Αμερική να γράφουν «Cancelled». Nα μην πετάει τίποτα προς Αμερική.. σχεδόν να έχουν κλείσει τα σύνορα..
Και εκείνος να μη μπορεί να φύγει..να μη μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του..
Και εγώ να προσπαθώ να είμαι η δυνατή και για τους δύο ,όταν το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να εξαφανιστώ από προσώπου γης ή απλά να κλαίω με μαύρο δάκρυ.
Θυμάμαι στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ….
Αλλά αυτή η ζωή, αυτή η λατρεμένη ζωή, κάποιες φορές, τα φέρνει τόσο περίεργα…και όμορφα…
Και αν και δεν θα ξεχάσω ποτέ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, από εδώ και στο εξής, επιλέγω να θυμάμαι με χαρά, μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου. Αυτή του 2013.
Γιατί έτσι τα έφερε η υπεροχή ζωή και σήμερα, είναι η μέρα που ο κύριος Ρωμανός ξεκίνησε σχολείο. Πρώτη Δημοτικού!!
Πρωτάκι!!!
Μέρα μεγάλης συγκίνησης σήμερα, για μένα, τους γονείς μου και παππούδες του, για τον μπαμπά του, για όλους όσους τον αγαπάμε.
Μέρα αναμνήσεων και δεν θα το πιστεύετε, αλλά θυμάμαι τόσο μα τόσο καλά, την δική μου πρώτη μέρα στο σχολείο σα να ήταν χθες…
Και όσες έχετε ώρα και διάθεση, συνεχίστε να διαβάζετε, γιατί τελικά σχεδόν τίποτα στη δική μου ζωή δεν είναι «φυσιολογικό», ούτε καν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Λόγω Λονδίνου, ταξιδιών, μαμάς μου ή whatever, εγώ για κάποιο λόγο εξαιρέθηκα και δεν πήγα νηπιαγωγείο. Εννοείτε ούτε και παιδικό σταθμό. Ήρθε όμως η στιγμή και μάλιστα νωρίς διότι γεννημένη τον Ιανουάριο κέρδισα χρόνο,- να ξεκινήσω το σχολείο στα 5,5 χρόνια μου.
Πρωτάκι και εγώ…
Όλα καλά; Σχεδόν. Διότι λίγους μήνες πριν ξεκινήσω σχολείο ο μπαμπάς μου δέχτηκε μια θέση σε ένα μεγάλο έργο στην Βόρεια Ελλάδα συγκεκριμένα στην Κοζάνη.
(Κοζάνη, αγαπημένη Κοζάνη και είναι τόσο περίεργο, ενώ δεν το έχω ξαναπεί αυτό ποτέ, το google analytics δείχνει ότι μετά την Αθήνα, το εξωτερικό και τις 3 μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, οι αμέσως περισσότερες αναγνώστριες του bb είναι από Κοζάνη…Τυχαίο;)
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω..
Κοζάνη λοιπόν, αλλά ο μπαμπάς δεν ήθελε να είναι ένα χρόνο μόνος του χωρίς τη γυναίκα και το παιδί του και αποφάσισε να μας πάρει και εμάς μαζί του.Καμία μετακόμιση δεν είναι εύκολη πόσο μάλλον όταν μετακομίζεις σε άλλη πόλη, και με αυτά και με τα άλλα, βρέθηκε το σπίτι, μαζέψαμε ( φαντάζομαι- δεν θυμάμαι..) τα πράγματα και βρεθήκαμε στην Κοζάνη.
Με μια σημαντική διάφορα: Όλα ήταν έτοιμα ο μπαμπάς τα έφτιαξε μια χαρά, αλλά η ημερομηνία ήταν 3 Νοεμβρίου.
Που πρακτικά σημαίνει:
Όχι μόνο δεν είχα πάει παιδικό σταθμό, όχι μόνο δεν ήξερα τι ήταν Νηπιαγωγείο και ακόμα περισσότερο, σχολείο, αλλά από πάνω θα πήγαινα και σχεδόν 2 μήνες αργοπορημένη στην Πρώτη Δημοτικού. Όταν όλα τα παιδάκια είχαν προχωρήσει 2 μήνες παραπάνω!
Στο Πρώτο Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (αυτή τη λεπτομέρεια, για να είμαι ειλικρινής δεν την θυμόμουν… μου τη θύμησε ο μπαμπάς μου…)
Και καλά η Πρώτη Δημοτικού.. Το θέμα ήταν, ότι άκουγα τη λέξη ΣΧΟΛΕΙΟ, αλλά δεν ήξερα και ακριβώς τι ήταν αυτό..
Και έτσι κανένα μήνα πριν, άρχισαν να μου εξηγούν οι γονείς μου με έναν τρόπο που ήξεραν ότι θα μου άρεσε, τι είναι το ΣΧΟΛΕΙΟ:
«Τζούλια σε λίγες μέρες θα πας ΣΧΟΛΕΙΟ»
«Τι είναι το ΣΧΟΛΕΙΟ μαμά, μπαμπά;»
«Λοιπόν, το ΣΧΟΛΕΙΟ, είναι ένα μεγάαααΑΑΑΛΟ ΣΠΙΤΙ, γεμάτο με παιδάκια, που θα μαθαίνεις πολλά πράγματα!»
Εντάξει, δεν θα μπορούσαν να μου πουν τίποτα καλύτερο.. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λατρεύω τα παιδάκια, τις παρέες τους φίλους και τις φίλες, τα παιγνίδια… Αλλά ένα τεράστιο μεγάλο σπίτι γεμάτο με παιδάκια;;;; Που θα μαθαίνω κιόλας;; ( παιγνίδια είχα στο μυαλό μου ότι θα μάθαινα, άσχετο.. ε, δεν μου έδωσαν άλλες πληροφορίες..)
Ok, Για μένα ο παράδεισος στα 5,5 μου χρόνια…δεν μπορούσα να περιμένω από τη χαρά και την ανυπομονησία μου…
Και έφτασε εκείνο το πρωί. Της πρώτης μέρας μου στο σχολείο. Και το θυμάμαι τόσο καλά.. Αλήθεια πως το θυμάμαι ακόμα τόσο καλά;
Θυμάμαι τα λόγια των γονιών μου:
«Ξύπνα Τζούλια, σήμερα θα πας σχολείο.»
Θυμάμαι ότι πετάχτηκα από το κρεβάτι και φώναζα:
«Σχολάκι, Σχολάκι!!!» ( έτσι όπως το γράφω…)
Θυμάμαι ότι ενώ η μαμά μου συνήθως το πρωί μου έδινε φρέσκο γάλα, εκείνο το πρωί το ένιωσα κάπως αλλιώτικο, σαν εβαπορέ, σα ζαχαρούχο, πάντως είχε άλλη γεύση, ήταν πολύ- πολύ γλυκό…
Θυμάμαι ότι το ήπια σε ένα παιδικό κίτρινο πλαστικό ποτηράκι με μια σχεδόν ξεθωριασμένη από την πολλή χρήση φιγούρα από ένα αρκουδάκι..
Θυμάμαι ότι το σπίτι μας ήταν ακριβώς πίσω από την κεντρική πλατεία της Κοζάνης ( αγαπημένη μου Κοζάνη…)
Θυμάμαι ότι βγήκαμε έξω και σα να έριχνε χιονόνερο και μάγουλα μου πάγωσαν από το κρύο.
Θυμάμαι ότι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, έναν δρόμο
Θυμάμαι την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα..
Και ναι! Ήταν τεράστιο! Είχαν δίκιο ο μπαμπάς και η μαμά!!
Τεράστιο, υπέροχο, σπίτι γεμάτο με παιδάκια!!!!
Που φώναζαν! Που έπαιζαν!! Που γέλαγαν!!
ΣΧΟΛΕΙΟ!!!
Γιούπι!!!!
Θυμάμαι τους γονείς μου να με κρατάνε από το χέρι σφικτά, ενώ εγώ ήθελα να ξεφύγω και να πάω να κάνω γνωριμίες, να παίξω με τα παιδάκια βέβαια, αλλά εκείνοι να με οδηγούν μέσα, σε ένα από τα δωμάτια εκείνο του υπέροχου μεγάλου σπιτιού…
Στο γραφείο των δασκάλων και μάλιστα της Διευθύντριας της αγαπημένης Κυρίας Βάσως, η οποία εκτός από Διευθύντρια του σχολείου δίδασκε την Πρώτη τάξη Δημοτικού, θα ήταν δηλαδή και η δασκάλα μου. Τώρα που το σκέφτομαι, θα δείτε παρακάτω, ότι ήταν μια εξαιρετική παιδαγωγός ένας εξαιρετικός άνθρωπος.
«Καλή σας μέρα κυρία Βάσω» είπε ο μπαμπάς μου. «Είμαστε οι γονείς της Τζούλιας της νέα σας μαθήτριας από την Αθήνα που σας είπαμε ότι θα έρθει λίγο καθυστερημένα …»
Καλώς ορίσατε στην Κοζάνη απάντησε εκείνη.
«Λοιπόν Τζούλια τι λες;» είπε απευθύνοντας τον λόγο σε μένα.
«Είσαι έτοιμη για το ΣΧΟΛΕΙΟ;»
«Ναι, ναι!!! Είμαι έτοιμη!!», απάντησα εγώ που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα με αφήσουν ελεύθερη να πάω να κάνω νέους φίλους και να αρχίσω το παιγνίδι..
«Μπράβο σου! Απάντησε η κυρία Βάσω. «Και τι λες; Nα μείνουν σήμερα εδώ και ο μπαμπάς και η μαμά, μέχρι να νιώσεις καλά; Μήπως στεναχωρηθείς που θα σε αφήσουν;»
Μα τι έλεγε αυτή η Κυρία; Ήταν καλά;;; Να στεναχωρηθώ, στον Παράδεισο;;;
Δεν μου πήρε ούτε δευτερόλεπτο να το σκεφτώ, σιγά μη τους ήθελα πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε τι να κάνω. Απάντησα λοιπόν, κοιτάζοντας τους γονείς μου:
«Εντάξει, εντάξει, με φέρατε, να φύγετε τώρα, τι κάνετε εσείς εδώ, δεν σας θέλω, το ΣΧΟΛΕΙΟ, είναι για μένα, είναι δικό μου!!»
Και η συνέχεια ήρθε δια στόματος κυρίας Βάσως. Αυτά ήταν επί λέξη τα λόγια της, που δεν ξέχασαν ποτέ οι γονείς μου:
«Κύριε και κυρία Κυριλή, με τόσο θάρρος, είναι σίγουρο ότι η κόρη σας, θα κερδίσει τη ζωή με το σπαθί της. Μπορείτε να φύγετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Καλή σας μέρα»
Έφυγαν λοιπόν , άρχισα εγώ το παιγνίδι μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι ( μου είχαν πει ότι παίζουμε έξω από το σπίτι στην αυλή, αλλά όταν χτυπήσει ένα κουδούνι, μπαίνουμε στο σπίτι/ δωμάτια.)
Και το κουδούνι χτύπησε. Και κάναμε προσευχή. Και μπήκαμε στο μεγάλο σπίτι και σε ένα δωμάτιο.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.
Μπαίνουμε λοιπόν στο δωμάτιο -τάξη, βλέπω εγώ κάτι τραπεζάκια ( δεν ήξερα έτσι τα έβλεπα) και με βάζει η κυρία Βάσω στο πρώτο τραπεζάκι.
Και μετά αρχίζει να μιλάει.
Και να έχει μπροστά της και ένα πράσινο μεγάλο πράγμα ( έτσι το έβλεπα) και στα χέρια της κάτι άσπρα πραγματάκια που κάθε φορά που τα ακουμπούσε στο πράσινο πράγμα, έκαναν έναν ήχο που δε μου άρεσε και πολύ..
Και να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει… Κάποια μίλαγε περισσότερο από μένα, στη μέχρι τότε ζωή μου…
Περίεργο…
Στο μεταξύ γύρναγα αριστερά, γύρναγα δεξιά, κοίταζα πίσω, παντού τριγύρω μου παιδάκια και εγώ μες στη τρελή χαρά!!
Δεν είχαν περάσει 10 λεπτά, η κυρία κάτι έλεγε, και ήρθε η ώρα μου.
Σηκώθηκα λοιπόν, σαν… κυρία από το τραπεζάκι, και άρχισα τις βόλτες μέσα στο δωμάτιο.. Πάνω κάτω- πάνω κάτω, είδα κάποιο παιδάκι από πίσω μου, που μου «γυάλισε» και ξεκίνησα τη συζήτηση, με κανονική – δυνατή φωνή:
«Γειά σου, τι κάνεις; Εμένα με λένε Τζούλια! Εσένα; Εγώ είμαι από την Αθήνα, εσύ; Ο μπαμπάς μου είναι μηχανολόγος και θα ζούμε εδώ τώρα! Θέλεις να γίνουμε φίλοι;;;»
Θυμάμαι ότι το παιδάκι έμεινε άφωνο και εγώ προχώρησα στο επόμενο τραπεζάκι, και στο επόμενο και στο επόμενο και κανένα παιδάκι δεν μου μίλαγε, απλά με κοίταζαν κάπως περίεργα, και σκεφτόμουν: «Μα καλά, τι έχουν πάθει τα παιδάκια σε αυτό το μέρος; …Γιατί δεν μου μιλάνε; Mέχρι που ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπά…
Η κυρία Βάσω. Η οποία μου είπε:
«Τζούλια μου, μέσα στην τάξη ( ααααα, έτσι λέγετε αυτό το δωμάτιο, σκέφτηκα εγώ…) δεν σηκωνόμαστε, δεν μιλάμε και δεν περπατάμε.. Καθόμαστε στο θρανίο μας ( αααα, έτσι λέγετε αυτό το τραπεζάκι) με σταυρωμένα χεράκια, μιλάμε όταν μας μιλάει η δασκάλα ( αααα έτσι λέγετε η κυρία Βάσω) κοιτάμε τον πίνακα ( ααα αυτό είναι το πράσινο πράγμα…) και όταν χτυπήσει το κουδούνι στο διάλειμμα κάνουμε ότι θέλουμε..
…και με πήρε απαλά από το χέρι και με έβαλε να κάτσω στο θρανίο μου..
Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα με τα πρώτα νέα, αλλά αφού το είπε η κυρία Βάσω, την οποία αγάπησα με την πρώτη ματιά, κάθισα στο θρανίο μου.
Μίλαγε και έγραφε η κυρία Βάσω, μίλαγε και έγραφε, σα να με έπιασε μια πείνα και η μάμα μου, μου είχε ετοιμάσει ένα πολύ ωραίο πλαστικό τετράγωνο τσαντάκι με φερμουάρ ( το είχε στείλει η γιαγιά μου από το Λονδίνο για το σχολείο μου) και στο οποίο είχε βάλει διάφορα καλούδια, τοστ, μήλο, κουλουράκια, ακόμα και πατατάκια τα οποία μου απαγόρευε να φάω, αλλά λόγω της μέρας έκανε μια εξαίρεση..
Παίρνω το τσαντάκι, το ανεβάζω πάνω στο θρανίο και ανοίγω το φερμουάρ… Κρααααααααατςτςτς!!, μέσα στην ησυχία της τάξης. Βγάζω ένα -ένα τα καλούδια, τα βάζω μπροστά μου με σειρά και αποφασίζω να ξεκινήσω με την απαγορευμένη λιχουδιά τα πατατάκια, για να συνεχίσω μετά με το τοστ και το μήλο.. Χρατς, χρουτς, χρατς χρουτς, χρατς, χρουτς… Μια χαρά… Την έκανα ταράτσα…
Ευγενική πάντα, πρόσφερα πατατάκια και στο κοριτσάκι που καθόταν δίπλα μου, αλλά για άλλη μια φορά ένα παιδάκι με κοίταξε άφωνο, χωρίς να τολμήσει να φάει πατατάκι..
Άντε πάλι, δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα, πάνω που είχα αρχίσει να το ευχαριστιέμαι, να σου πάλι η κυρία Βάσω, πάνω από το θρανίο μου:
«Τζούλια μου, στην τάξη, δεν επιτρέπεται να τρώμε. Περιμένουμε το κουδούνι, να χτυπήσει, να ξεκινήσει το διάλειμμα και μετά μπορούμε να φάμε..»
Την κοίταξα για λίγο και απάντησα με όλη την 5,5 ετών μου αυθάδεια και σοβαρότητα:
«Ααααα, κυρία Βάσω μου!!! Όλα κι όλα!!!! Δεν μπορώ, να σηκωθώ, δεν μπορώ να περπατήσω, δεν μπορώ να μιλήσω, ε, δεν μπορώ και να φάω;;;; Τι ήρθα να κάνω, σε αυτό το ΣΧΟΛΕΙΟ;;;;;»
Έτσι ακριβώς. Όπως ακριβώς σας τα έγραψα.. Δεν πρόσθεσα και δεν έκοψα τίποτα..και η κυρία Βάσω τα περιέγραψε έτσι ακριβώς και στους γονείς μου, όταν ήρθαν με αγωνία να με παραλάβουν στο σχόλασμα (κάτι ήξεραν οι άνθρωποι, ήταν σίγουροι ότι κάτι θα έφτιαχνα… 5,5 χρόνια με είχαν, ε, κάτι είχαν πάρει χαμπάρι…)
Βέβαια σιγά-σιγά , μέρα με τη μέρα , γινόμουν καλλίτερη. Και μάθαινα. Και καταλάβαινα. Και ναι, έκανα και πολλές φίλες και πολλούς φίλους, αλλά μόνο τον Αριστείδη θυμάμαι, που τον είχα ερωτευτεί…
….και οι γονείς μου, μου πήραν στο σπίτι δάσκαλο, τον κύριο Βασίλη, για με βοηθήσει να προχωρήσω και να φτάσω τα άλλα παιδάκια…
…Και η μαμά μου ( ψυχαναγκαστική παύλα τελειομανής – από εκείνη το κληρονόμησα, το ” χάρισμα”) με διάβαζε και έσκισε περίπου 4 τετράδια αντιγραφής σε 2 μήνες με τη γόμα, διότι έκανε τρύπες, από το σβήσε – γράψε, σβήσε- γράψε, για να μάθω να κάνω τέλεια, συμμετρικά γράμματα ( και το computer την εκδικήθηκε…)
…. και σε 1,5 μήνα μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου είχα φτάσει και πολλές φορές ξεπεράσει τους συμμαθητές μου, οπότε ο κύριος Βασίλης είπε στους γονείς μου ότι παίρνει τα χρήματα τους τσάμπα, μας χαιρέτισε, σε μένα έφερε δώρο μια κούκλα, γιατί πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, έφυγε και δεν τον ξανά είδαμε… Αλλά πάντα θα τον θυμάμαι…
Στην Δευτέρα Δημοτικού είχαμια πια επιστρέψει στην Αθήνα. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω, εκείνον τον πρώτο μου χρόνο στο Δημοτικό Σχολείο της Κοζάνης.
Και σήμερα είναι η μέρα του γιου μου. Είναι η πρώτη του μέρα, στο ΣΧΟΛΕΙΟ
Είναι, ΠΡΩΤΑΚΙ!!
Καμία σχέση με μένα.. Πάει σχολείο από 3 ετών.. Βέβαια μου μοιάζει.
Από εκείνη την πρώτη μέρα, παρόλο που δεν τα βρήκα όπως θα τα ήθελα, λάτρεψα το σχολείο και αν μπορούσα και είχα την οικονομική δυνατότητα, απλά θα σπούδαζα για πάντα και θα διάβαζα, χωρίς να κάνω τίποτα άλλο.
Μου μοιάζει γιατί και εκείνος το αγαπάει. Πριν από ένα μήνα, στα μέσα Αυγούστου με ρώτησε ” Πότε θα αρχίσει το σχολείο μου, μανούλα;”
Και ήταν αυτό ακριβώς που ρωτούσα και εγώ τη μαμά μου, μετά από 2 μήνες διακοπές.. Πότε θα γυρίσω στο σχολείο, γιατί άρχιζα να βαριέμαι..
Θυμάμαι, ότι όταν έγραψα την πρώτη αράδα εδώ μέσα, ο κύριος Ρωμανός ήταν 2 ετών και 2 μηνών και καλά -καλά δεν μίλαγε…
Τέσσερα χρόνια μετά, 6 ετών και 2 μηνών, κύριος Ρωμανός αγαπημένες, σήμερα έγινε Πρωτάκι.
Τα τέσσερα πιο χαρούμενα και δημιουργικά χρόνια της ζωής μου.
Μαζί του.
Και μαζί σας.
Σήμερα χιλιάδες χεράκια, θα κρατηθούν σφιχτά, για να αφεθούν.. Χιλιάδες παιδάκια σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη ή χωριό της Ελλάδας, ξεκινάνε αυτό το πρώτο μαγικό τους ταξίδι. Και σιγά- σιγά χρόνο με το χρόνο το χεράκι θα κρατιέται λίγο λιγότερο σφικτά, μέχρι να αφήσει το μεγάλο χέρι. Και όταν θα το αφήσει, θα το κάνει με θάρρος και αγάπη.
Σε αυτά τα παιδάκια, ας στείλουμε όλες σήμερα, την αγάπη μας.
Και στους δασκάλους και καθηγητές τους να ευχηθώ καλή δύναμη. Θα είμαστε δίπλα σας. Γιατί θέλουμε και εσείς να είσαστε με ουσία, δίπλα στα παιδιά μας, που σήμερα τα αφήνουμε στα δικά σας χέρια.
Και εγώ να στείλω ένα ξεχωριστό φιλί, στα “πρωτάκια” του Πρώτου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης.
Καλή αρχή στο πρωτάκι σου, Τζούλια!! Το ταξίδι που μόλις ξεκινά θα είναι σίγουρα υπέροχο!!
Και καλή σχολική χρονιά να έχουν όλα τα παιδάκια, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί!!*
Καλημερα! Λοιπον Τζουλια δεν ξερω γιατι αλλα το συγκεκριμενο ποστ μου εφερε δακρια στα ματια, ηταν πολυ συγκινητικο για καποιο λογο. Ισως φταιει που σε κανα δυο χρονια θα παει και ο δικος μου γιος σχολειο, ισως φταινε ολες αυτες οι αναμνησεις που ξυπνησαν και η μεγαλη νοσταλγια και αγαπη για το σχολειο.Ευχομαι καλη χρονια και καλη σταδιοδρομια 🙂
Τι υπέροχο, νοσταλγικό, συγκινητικό post! Μου θύμισες την 11η Σεπτεμβρίου της δικής μου στεναχώριας για την μεγάλη μου οικογένεια στην Αμερική αλλά και την πρώτη υπέροχη μέρα μου στο Σχολείο που με πηγε η μανουλα μου και γνωρισα την δασκάλα μου!Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα!
Εύχομαι στον Ρωμανό σου να περάσει τα πιο όμορφα, συναρπαστικά, αξέχαστα σχολικά χρόνια και εσύ ως περήφανη μανούλα να τον καμαρώνεις πάντα!
Α, στο καλό σου συγκινήθικα πρωί πρωί! Δεν ξέρω γιατί, με έπιασε νοσταλγία, όντως τότε το σχολείο ήταν τόσο γλυκό και πάντα περίμενες με προσμονή το πρώτο κουδούνι μετά τις διακοπες. Μου θύμισες πολλά Τζουλιάκι μου, σ’ευχαριστώ!
Και καλη αρχή στον μονάκριβό σου, να πάνε όλα καλά και να απολαύσει το σχολείο όσο η μαά του στην ηλικία του!
Τόσο συγκινητικό και τόσο πολύ σε όλα…. που δεν τολμώ να σχολιάσω… μένω απλά άφωνη…..και βουρκωμενη….
Σήμερα πάντως το πρωί, τον σκεφτόμουν τον κο Ρωμανό και ήμουν σίγουρη, ότι θα εγραφες για τον πρώτο σας αποχωρισμό! Καλή Αρχή και στου δυο σας!
Καλημερα!!!
Και εμεις μολις γυρισαμε απο τον Αγιασμο!
Μεγαλοσαμε πια εκτακια αλλα δεν επαψα ποτε να χαζευω
καθε χρονο τις γλυκιες φατσουλες και το χαμενο βλεμα
ολο απορια και λαχταρα για το καινουριο που εχουν τα
αγαπημενα πρωτακια!!
Ευχομαι σε ολους μας καλη σχολικη χρονια!!!καλη αρχη!!!
Φιλια πολλα
Υ.Γ Αγαπημενη Τζουλια παντα μα παντα απολαμβανω τις
καταπληκτικες ιστοριες σου!!
Καλημέρα Τζούλια bbgirls!! Καλη αρχη σε ολα τα πρωτάκια!! Καλη αρχή κύριε Ρωμανε!
Τζουλια εκει που πεθανα ειναι στην απαντηση που έδωσες στην δασκάλα σου!! Απο μικρη φοβερή! !!!!!!!!!!!!!! Φιλακιααααα
Καλημερα, πολυ ωραιο το ποστ.
Εγω και να μη θελω να θυμαμαι αυτην την μερα, δεν μπορω, βλεπεις ειναι τα γενεθλεια μου σημερα..
Θυμαμαι τοτε με τους Δυδιμους πυργους, πολυ περιεργη μερα, σκοτεινη οπως το λες..
Σε οσους ελεγα οτι ειχα γενεθλεια με κοιταζαν περιεργα, ακομη και σημερα (μπορει μεσα τους να σκεφτονται : o mon dieu ti gkantemo xaxax)
Επισης μου την εδινε φοβερα που η πρωτη μερα στο σχολειο, επεφτε την ιδια μερα με τα γενεθλεια μου
Καλή αρχή.Σας εύχομαι να έχετε μια ευτυχισμένη αλλά και δημιουργική χρονιά!
Καλή Αρχή στο σχολείο και να έχετε μια όμορφη και δημιουργική χρόνια!!!
Το πιο όμορφο άρθρο σου!μας ξυπνησες αγάπημενες αναμνήσεις…Καλη αρχη σε όλους λοιπόν μαθητές γονείς εκπαιδευτικούς!
Το περίμενα πώς και πώς το σημερινό post μετά τη χθεσινή εξαγγελία, αλλά πάλι ξεπέρασες τις προσδοκίες μου, αγαπημένη Τζούλια! Καταρχήν, καλή σχολική χρονιά στον κύριο Ρωμανό, κεφάτο τον βλέπω! Καλή σχολική χρονιά και σε όλες τις μανούλες, αλλά και τις δασκάλες του bb. Πόσο γέλασα με την αντίδρασή σου στη δασκάλα! Εγώ δυστυχώς την πρώτη μέρα στο σχολείο δεν τη θυμάμαι καθόλου, μόνο μεταγενέστερα. Θυμάμαι που από την προηγούμενη μέρα έψαχνα τι θα φορέσω, την αγωνία για το σε ποιο τμήμα θα είμαι και ποιους θα έχω ως συμμαθητές, τη χαρά που θα έβλεπα τους φίλους μου! Τι ωραία και ανέμελα χρόνια! Ζηλεύω!
@Kalia Dance: Χρόνια σου πολλά, πολύχρονη! Όντως, θα πρέπει να ήταν οδυνηρή εμπειρία να συμπίπτουν τα γενέθλια σου με τον αγιασμό! 🙂
@Kalia Dance: Happy, happy birthday αγαπημένη! Καθόλου “γκαντέμω”!!! Ξεχωριστή!!!
@όλες: Εσείς με συγκινήτε πάντα και μου είναι τόσο εύκολο να σας μιλάω.. Μιλάω στις αγαπημένες μου φίλες..
Επανέρχομαι δριμύτερη, διότι φτιάχνουμε σάκα για αύριο 🙂
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΚΙ ΣΟΥ.ΠΩΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ.ΕΜΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΔΕΥΤΕΡΑ Ο ΕΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΗ Ο ΑΛΛΟΣ.ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΖΕΥΩ ΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΠΙΑΚΙΑ.
ΦΙΛΑΚΙΑ…
Τι συγκινητικό το σημερινό post ! Πόσο υπερήφανη πρέπει να νιώθεις για το μικρό σου αγοράκι που μπαίνει σε νέες περιπέτειες ! Κι εγώ την πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους κάτι παθαίνω , νοσταλγώ το σχολείο ως άλλη Πετροβασίλη …
@ Κalia dance :Συμφωνώ κι εγώ ότι είσαι ξεχωριστή , αφού τα γεννέθλιά σου συμπίπτουν με μια νέα αρχή , αυτή του σχολικού έτους …
Εγώ δεν είχα την τύχη να αγαπήσω το σχολείο ιδιαίτερα. Ενώ ήμουν πάντα καλή μαθήτρια, ποτέ δεν είχα λαχτάρα γι’ αυτό. Δεν ξέρω γιατί, κάτι δεν έκατσε μάλλον καλά από την αρχή…
Το σημερινό σου άρθρο όμως με άγγιξε πολύ! Καλή αρχή σε όλα τα πρωτάκια, αλλά κι όλα τα παιδιά που επανέρχονται κι αυτά στην καθημερινότητά τους. <3
Πρωτάκι, ε?
Συγκίνηση και περηφάνεια σε συσκευασία 2-σε-1.
Να είσαι καλά Τζούλια και να είναι και ο Ρωμανός καλά και να τον χαρείς και να τον καμαρώσεις σε πολλές πρωτιές στη ζωή του!
Καλή αρχή …
με συγκίνησαν πολύ όλα αυτά που έγραψες! Ως εκπαιδευτικός σήμερα είμαι ήδη αρκετά συγκινημένη βλέποντας τους μαθητές να τρέχουν πάνω σου γεμάτοι χαρά να σε αγκαλιάσουν μετά από 3 μήνες! Καλή σχολική χρονιά στο πρωτάκι σου και σε όλα τα παιδιά του κόσμου!
Εύχομαι, Τζούλια μου, ο κύριος Ρωμανός να διατηρήσει τη χαρά για το σχολείο όλα τα χρόνια και να αγαπήσει τη μελέτη, την έρευνα, την αναζήτηση της αλήθειας.
Τρυφερή η ιστορία σου για την πρώτη σου μέρα στο σχολείο, καθώς και η -όπως πάντα και όπως πρέπει- μικρή δόση της προσωπικής σου στιγμής του 2001.
Γλυκόπικρη η σημερινή μέρα για μένα. Ως αδιόριστη εκπαιδευτικός με ελάχιστες πιθανότητες να δουλέψω φέτος, η 11η Σεπτεμβρίου είναι σαν πρωτοχρονιά, γεμάτη ελπίδα να ζήσω τις ομορφιές άλλης μίας σχολικής χρονιάς με αγαπημένους μαθητές.
Kalispera ki apo mena bbgirls & Julia einai yperoxos o kos Romanos me ti stoli tou kai to galazio tou polo!
Ki ego thymamai tin proti mera sto sxoleio pio poly giati ithela na meino log makria apo tous goneis mou kai na exerevniso to agnosto!!! Genikotera den thymamai polla pragrmata apo to dimotiko mono to oti me edire I daskala mou stin proti giati egrafa me to aristero kai otan to eipa sti mama mou egine xamos sto sxoleio! Apo ayta ta xronia thymamai tis diakopes na po tin alithia!!
Pantos ayto mou mou ekane entyposi einai oti to kalliteri to egrapses me dyo l kai I Julia!!!!
I miss that!
filia polla kai kali xronia se ola ta paidakia!!!!
Εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια!! Κι εμείς πρωτάκια φέτος αλλά στο Γυμνάσιο.Ένα μήνα τώρα μου μιλάει γι’ αυτή τη μέρα και γενικά για το Γυμνάσιο το οποίο το βλέπει σαν βουνό μπροστά του.Νομίζω ότι η πρώτη μέρα στο Δημοτικό με την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο δημιουργούν πολύ έντονα συναισθήματα στα παιδιά.
JULIA ΜΟΥ,με συγχωρείς αλλα δεν μπορώ να γραψω τπτ,με συγκίνησες.’Αλλωστε,κάθε χρόνο νιώθω αυτό που έγραψες:”να αφεθούν”.
Καλη χρονιά παντως!
Καλησπέρα παρεάκι μου! Αχ Τζούλια μου η σημερινή σου ανάρτηση ήταν πολύ τρυφερή και γλυκιά…. υπέροχες παιδικές αναμνήσεις! Καλή αρχή στο πρωτάκι “μας” & καλή σχολική χρονιά να έχουν όλα τα παιδάκια, οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί! Πολλά φιλιά! 🙂
Μωρέ τι κουκλάκι στυλάτο είναι το πρωτάκι σου?? Να το χαίρεσαι και να το καμαρώνεις πάντα!! Πολύ συγκινητικό αλλά ταυτόχρονα και αστείο το post σου.. Τι όμορφη αυτή η αφέλεια και η αγνότητα των παιδικών μας χρόνων!! Απο μικρή φάνηκε το πόσο δυναμική θα γινόσουν..! Φιλάκια πολλά και καλό νέο ξεκίνημα σε όλους μας!!
Καλή αρχή στον ομορφούλη σου!! Λατρεύω τα παιδιά και εύχομαι εκτός από πολλές γνώσεις να κατακτούν και την ευτυχία, γιατί αξίζει σε όλους.. κι αν έχουμε ευτυχισμένα παιδιά, τι πειράζει αν βλέπουν το σχολείο λίγο εναλλακτικά? (όπως π.χ. εσύ στην Α’ Δημοτικού… αλλά κι εγώ δεν πήγα πίσω, έγραφα με χρωματιστές ξυλομπογιές στα βιβλία μου μεχρι που μου εξήγησε η δασκάλα ότι γράφουμε μόνο με μολύβι, κι έτσι άφησα τη δημιουργικότητά μου για άλλους τομείς, χεχε)
Τζα!!!Καλησπέρα κορίτσια! @Julia δεν περίμενα κάτι λιγότερο από σένα,την έστειλες τη δασκάλα σου κανονικά.Κουκλάκι ζωγραφιστό το πρωτάκι σου,να το χαίρεσαι.Ανάμεικτα συναισθήματα είχα όταν είχε πάει το δικό μου πρωτάκι σχολείο.Από τη μία καμάρωνα σαν το παγώνι κι από την άλλη είχα αγωνία πώς θα είναι,τι θα κάνει…πολλά.Όταν μπήκε στην τάξη και δεν με έβλεπε δάκρυσα(μη σας πω έκλαιγα με μαύρο δάκρυ).Τις επόμενες μέρες, για να παρηγορώ τον εαυτό μου, σκεφτόμουν ότι σχολείο θα πάει,δεν τον πήραν και φαντάρο(και να πάλι το κλάμα πώς θα τον στείλω στο στρατό)Εκείνος φυσικά μια χαρά είχε προσαρμοστεί,εγώ πάλι σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί θα καταργηθεί κι ο στρατός ή τουλάχιστον οι μεταθέσεις ή έστω η υποχρεωτική στράτευση και φυσικά ζω μ’αυτή την ελπίδα(αν και σύζυγος στρατιωτικού)Και τώρα δεν ξέρω τι μ’έχει πιάσει(ίσως το περιβάλλον εδώ με τόσα βρεφάκια)και έχω θυμηθεί τόσα και τόσα.Αχ,αυτό δεν σας το είπα…Γεννήσαμε!!!!Η αδερφή μου γέννησε χθες το πρωί ένα πρόωρο μικρούτσικο αγοράκι.Και δεν φτάνει η αγωνία μου για την πολύ σοβαρή κατάσταση και των δύο,στο πίσω μέρος του μυαλού μου μία σκέψη: Άλλος ένας που θα πάει φαντάρος!Και να σας πω και το άλλο,τρελαίνομαι να αγοράζω σχολικά.Και το κάνω,κάθε χρόνο.Φιλάκια 🙂
@Litsa Kouklitsa Λιτσάκι όλα θα πανε καλά! Ολα! Παντα στο τέλος όλα πάνε καλά! Ευχες για την αδελφή σου και το μωρό και μην αγχωνεσαι… σε είκοσι χρονια θα έχει όντως καταργηθεί ο στρατος ή τουλάχιστον η υποχρεωτική θητεία… 😉 εδω θα’μαστε και θα τα λέμε και θα με δικαιώσεις! 😉
Κάθε μα κάθε χρόνο το ίδιο χτυποκάρδι!Από εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο (σαν μαθήτρια)μέχρι σήμερα!(σαν εκπαιδευτικός)Πόσο υπέροχα τα απεικόνισες και πόσο όμορφες αναμνήσεις!Εύχομαι το ταξίδι της γνώσης να είναι γεμάτο συγκινήσεις για τον μικρό σου εξερευνητή της ζωής.Να τον χαίρεσαι και να τον καμαρώνεις!
@όλες: Σας ευχαριστώ όλες σας αγαπημένες μου, μέσα από την καρδιά μου, για τις υπέροχες ευχές σας..
@Stella: Βίοι Παράλληλοι…
@Mous-Mous:…. Πετροβασίληηηηηη!!!!!
@Iωάννα Κτενά: Καλή Δύναμη Ιωάννα μου. Εννοώ αυτό που έγραψα παραπάνω. Στις αποφάσεις σας, αν είναι για το καλό και το δικό σας και των παιδιών μας, θα σταθούμε δίπλα σας.
@Amalia: Στεναχωρήθηκα… Πολύ.. Νόμιζα ότι ήσουν διορισμένη..Δεν ξέρω τι να πω που να μην είναι κοινότυπο.. μόνο ότι σε σκέφτομαι..
@Marianna: Καλή αρχή σε σένα και τους μαθητές σου αγαπημένη! Τυχεροί που σε έχουν!
@Διαλεχτή: Να, αυτά δεν μπορούσα και εγώ… Και τι πείραζε δηλαδή αν έγραφες με ξυλομπογιές? Εδινες και λίγο χρώμα, στα βιβλία!
@Litsa Kouklitsa: Νιώθω ότι κάτι ένιωσες λίγο πιο βαθιά με αυτό το post.. Nα μας ζήσει το νέο bb baby!! Και είχαμε και άλλο ένα bb baby τον Αύγουστο!! Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε!!!
Τζουλια μου καλη αρχη στο πρωτακι σου,υπομονη πολλη χρειαζεσαι,τα εχω περασει κι ευτυχως τελειωσε.Βεβαια η κορη μου χρωσταει μερικα μαθηματα ακομη κι εχω ακομη εκεινη την αγωνια του αν εγραψε,αν περασε κλπ.ευχομαι να πανε ολα καλα και να ειναι γερος και δυνατος.
@Τζουλια και @κοριτσια, ευχαριστω πολυ για τις γλυκες ευχες σας..
Ξεχωριστη ε? Χμμ δεν το ειχα ξανασκεφτει,ειναι τοσο υπεροχο ομως να στο λενε και εχει και μια εσανς θετικοτιτας…me likey
@JULIA,η καλή κουβέντα μετράει1
όντως θυμάμαι πολύ καλά τι έκανα το 2001 και πώς έμαθα τα νέα αλλά το προσπερνάμε αυτό γιατί το θέμα μας είναι τα πρωτάκια εμένα η κορη μου αργέι ακόμα το 2019 θα πάει αλλά μόλις σκέφτομαι τον βαφτισιμιό μου που θα πάει του χρόνου το περιμένω πως και πως να του πάρω τσαντα και τετράδια!!! εγώ δεν θυμάμαι κάτι από την δικιά μου πρώτη εκτός από την δασκάλα μου…..
Τζούλια μου, σ’ ευχαριστώ για τη σκέψη.
Μπορεί να άργησα λίγο, αλλά τώρα το διάβασα το ποστ σου, κιας και σαν μαθήτρια της 3ης Λυκείου δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο! Αυτό που ήθελα να σου πώ είναι ότι το ποστ σου με συγκίνησε πολύ, μη ρωτάς γιατί, ούτε και εγώ ξέρω! Συγχαρητήρια για τον γιό σου, αλλά συγχαρητήρια και σε εσένα και τον μπαμπά του και την οικογένεια σας που τον ελχετε μεγαλώσει με τέτοιον τρόπο που να είναι χαρούμενος που θα πάει σχολείο! Άλλωστε, δεν έχει λόγο για να μην είναι…Βέβαια, δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα για το μέλλον! 😛
Εύχομαι από την καρδιά μου να είστε πάντα ευτυχισμένοι και υγιείς, ο γιός σου να έχει καλή προόδο και εσύ να συνεχίσεις να γράφεις για πολλά, πολλά, πολλά χρόνια!!