Eurostar, You’re a Star! ( Λονδίνο – Παρίσι σε 5 λεπτά….)

Εντάξει υπερβολικός ο τίτλος, δεν είναι 5 λεπτά, αλλά η αλήθεια είναι ότι το να μπαίνεις σε ένα τρένο, να περνάς κάτω από τη Μάγχη και ξαφνικά μέσα σε δυο ώρες, εκεί που είσαι Αγγλία, να βγαίνεις από ένα τούνελ και να βρίσκεσαι Γαλλία, είναι μοναδική εμπειρία. Είναι.. όνειρο…

Πολλά χρόνια, έχει φτιαχτεί το Eurostar. Εγώ δεν έτυχε να το χρησιμοποιήσω. Αν και το ήθελα πολύ και ήταν ένα από τα όνειρά μου, ουσιαστικά, δεν είχα κάποιο λόγο. Ή θα πήγαινα Λονδίνο για την οικογένεια, ή θα πήγαινα στο  Παρίσι για τη δουλειά. Συνδυαστικά το σκηνικό δεν υπήρχε. Βέβαια τότε δεν υπήρχε στη ζωή μου και η Υπουργός Αρωμάτων  MariaA… και η Υπουργός Επιδερμίδας Stella.. και η Υπουργός  Μake up Τutorials Ioanna…. Σωστό και αυτό…(αυτές οι 3 φταίνε..σώνει και καλά να με στείλουν Παρίσι…)

Λονδίνο λοιπόν, όπως πολύ καλά πλέον γνωρίζετε όλες, αλλά κάτι με έτρωγε, κάτι αυτή τη φορά, σα να μου ψιθύριζε  “Έλα Τζουλάκι, 5 λεπτά δρόμος είναι το Παρισάκι από Λονδινάκι με το Eurostar.”

Τώρα θα σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμα. ( ναι, σιγά τα λίγα που σας έχω πει και εκμυστηρευτεί,  για να ντραπώ εδώ…) Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελαινόμουν με την ιδέα ότι για ώρες, θα βρισκόμουν στο σκοτάδι ενός τούνελ περίπου 100 (75 για την ακρίβεια, στο πιο βαθύ του σημείο…) μέτρα κάτω από τη θάλασσα.. κανονικά δηλαδή, στυλ Jules Verne  και 20,000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα…

Θα μου πεις, να είσαι 35.000 πόδια στον αέρα, σου αρέσει καλύτερα; Οk αν και κάποτε ξετρελαινόμουν ,τώρα δεν ισχύει πια αυτό, αλλά το 35,000 πόδια ψηλά το συνηθίσαμε... Το τούνελ, πάλι κάτω από τη θάλασσα, δεν το είχαμε ξανακάνει..

Οι σκέψεις μου: ” Kαι αν γίνει σεισμός;” (Αγγλία και Γαλλία οι λιγότερο σεισμογενείς χώρες του κόσμου… ) ” Και αν χαλάσει η μηχανή; ( ε, καλά κοριτσάκι μου, περπάτα, θα χάσεις και καμία θερμίδα, και κανένα κιλό και που θα πάει, θα το βγάλεις το τούνελ και από πάνω θα έχεις γίνει και συλφίδα..) ” Και αν σβήσουν  – χαλάσουν τα φώτα στο τρένο;» ( ε, κινητό έχεις, φακό έχει, όλο και κάπου θα τη δεις την τύφλα σου..)

Αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι σκέψεις μου και (όχι με τόση λεπτομέρεια, βέβαια) τις είπα στην Ivana, μια που ήξερε ότι ήθελα να μπω στο Eurostar χρόνια τώρα και δεν θα άφηνε την ευκαιρία να με πείσει, να πάει χαμένη (εγώ είχα σκεφτεί βέβαια και το κλασσικό αεροπλάνο..) «Μα γιατί?» Μου είπε η Ivana «Θα κάνεις πολύ περισσότερη ώρα με το αεροπλάνο και θα σου έρθει και πιο ακριβά.. Αφού θέλεις κατά βάθος να τη ζήσεις αυτή την εμπειρία… Ξέρεις πόσες φορές έχω πάει Παρίσι με το Eurostar?»

Τέλος πάντων, ρώτησα την Ivana, πως είναι η εμπειρία να είσαι 2 ώρες και ένα τέταρτο στα έγκατα της θάλασσας, γέλασε βέβαια και μου είπε ότι όλο κι όλο, από κάτω στα σκοτάδια είσαι περίπου 20 λεπτά.. «Καλό αυτό», σκέφτηκα εγώ…(τώρα που το έκανα, να σας πω και πως ακριβώς είναι: Είσαι 1 ώρα Αγγλία, ένα τέταρτο κάτω από τη θάλασσα, 1 ώρα Γαλλία και έφτασες από το κέντρο του Λονδίνου, στο κέντρο του Παρισιού, στον σταθμό Gare du Norde.)

Kατέφθασα  λοιπόν στον σταθμό του Λονδίνου, King’s Cross- St Pancras, από εκεί φεύγει το τρένο Eurostar,  έκανα ένα τέλειο check in όπως ακριβώς και σε ένα αεροπλάνο (με τη διαφορά, ότι αφού πέρασαν οι βαλίτσες μου από έλεγχο, τις είχα μαζί μου) Μπήκα στο πολύ όμορφο lounge και περίμενα, παρακολουθώντας τις οθόνες για την επιβίβασή μου.

Ήρθε η στιγμή, επιβιβάστηκα, με βοήθησε ευγενικός Γάλλος να βάλω τη μεγάλη βαλίτσα μέσα,  δίπλα μου κάθισε μια νόστιμη Γαλλίδα, ξεκίνησε το ταξίδι, το τρένο καλά – καλά δεν κουνιόταν, υπέροχα όλα, την ιλιγγιώδη  ταχύτητα του, την καταλάβαινα μόνο όταν έβλεπα τα αρνάκια άσπρα και παχιά της Αγγλικής εξοχής (English countryside) τα οποία μια που τα έβλεπα και μια που εξαφανίζονταν από μπροστά μου κυριολεκτικά εν ριπή οφθαλμού (τώρα ξέρω ακριβώς, τι σημαίνει αυτή η έκφραση…)

Και ήρθε η στιγμή… Και να τα σκοτάδια… Μμμμ… ok, τώρα να δούμε… (είπα στον εαυτό μου…) Είμαι από τους τύπους, που στην αμηχανία και το  φόβο μου, δεν κουκουλώνομαι… σηκώνομαι και ψάχνω… ή τέλος πάντων κάνω κάτι, για να ξεχνιέμαι.. Και άρχισα τις βόλτες… Σηκώθηκα την πρώτη φορά για τουαλέτα… Δεν ήμουν σίγουρη πως άνοιγαν οι αυτόματες πόρτες (η τουαλέτα, ήταν ανάμεσα στα βαγόνια) ξανακάθισα στη θέση μου. Μπα.. δεν γινόταν.. ξανασηκώθηκα (περιττό να σας πω, την τρέλανα σήκω -κάτσε τη Γαλλίδα, διότι καθόμουν και παράθυρο..)

Βρήκα τελικά την τουαλέτα, αν και δεν την χρειαζόμουν, απλά το έκανα, για να περάσει η ώρα. Βλέπω όμως ότι είχε μια απίστευτη κλειδαριά (ούτε με αυτές τα πάω καλά, μονίμως φοβάμαι ότι κάπου θα κλειδωθώ…) «Δεν είμαστε με τα καλά μας…» είπα στον εαυτό μου… Αυτό μου έλειπε να κλειδωθώ 20,000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα και άντε να με ακούσει κανένας, αν φωνάζω, βοήθεια.. Άφησα μισάνοιχτη την πόρτα (η Γαλλίδα τρένο-συνοδός, με κοίταζε καλά- καλά, θα σκέφτηκε «Κάποιο πρόβλημα θα έχει η γυναίκα…» εγώ έκανα και καλά ότι έπλενα τα χέρια μου…

Ξαναγύρισα στη θέση μου. Άντε πάλι να σηκωθεί η Γαλλίδα.. Δεν είχε περάσει 1 λεπτό, τη ρώτησα που είναι το μπαρ. Αφού μου είπε, ξανασηκώθηκα για να βρω το μπαρ. Το βρήκα. Μπροστά μου 2 άτομα, περίμεναν να σερβιριστούν… Η σερβιτόρα, ήταν ίσως ο πιο αργός άνθρωπος που έχω δει στη ζωή μου… Έκανε να βάλει ένα αναψυκτικό στην κυριολεξία, ένα ολόκληρο λεπτό.. Σε τέτοιο σημείο χάζεψα με την αργομάρα της (δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη τώρα) που σχεδόν υπνωτίστηκα.. νόμιζα ότι θα με πάρει ο ύπνος.. και εκεί που την παρακολουθούσα, σχεδόν αποκοιμισμένη….. ΦΩΣ!!!

Δεν το πίστευα… Νόμιζα ότι ήμασταν ακόμα Αγγλία και ήταν απλά ένα κανονικό τούνελ…

Ντρεπόμουν βέβαια να ρωτήσω, που ήμασταν, τους άλλους επιβάτες που ήταν στο μπαρ (μη μας περάσουν και για άσχετες…) Αλλά κάποια στιγμή (επιτέλους!)  ήρθε ή σειρά μου στο μπαρ και ρώτησα την σερβιτόρα: «Where are we now?» Για να πάρω την απάντηση ” We are in France now.”  Είχα φτάσει! Είχα περάσει τη Μάγχη! Ούτε το κατάλαβα!

Λέω πάντως αυτή τη φορά, να δούμε το ταξίδι μου σε εικόνες και να σας διηγούμαι, κάποια πράγματα μέσα από τις εικόνες παρακάτω…

Eικόνες από Λονδίνο (αχχ.. Λονδίνο, Λονδίνο….)

Eδώ θα πάω οπωσδήποτε με Argyrousa… δώσαμε υπόσχεση στο fb…

Ε, βέβαια, βέβαια, είναι ο αγαπημένος μου σταθμός.. Ξεχνάω ότι εκεί κατέβαινα από 15 ετών με χαρτζιλίκι από την λατρεμένη γιαγιάκα μου, για να ψωνίσω στο Τop Shop?

H καρδιά μου, χτυπάει και για το Marble Arch..

Mην τα αφήσετε όλα τελευταία στιγμή, bb girls… Start the X-mas shopping!

Αrches Wine Bar Restaurant, βέβαια… Τι άλλο, για τις βραδιές στο Λονδίνο;

Mε την Υπουργό μας, MariaA, στο Arches

Girls night out @The Arches: Τένια, Όλγα, Βίκυ, Τζούλια, Μαρία (είμαστε κόκκινες γιατί καθόμασταν στο patio να καπνίσουμε και είχαμε ανάψει τις over head λάμπες για ζέστη…)

Wine tasting in London. Και στη λίστα κρασί, στην ευτελή τιμή, των 7,500 λιρών Αγγλίας το μπουκάλι… Φτήνια, αγάπες μου, φτήνια…

Regent Street

Στα…άδυτα του Top Shop… (μήπως προσέξατε, κάτι; Ναι!! Ναι!!! Μοβ φούξια και το Top Shop!!!! Oh yea!!)

Xάλια.. χάλια μαύρα τα παπούτσια του Miss Selfridge… αφήστε τα, βρε bb girls… θα θυσιαστώ εγώ για σας…

Πόσο πιο επιβλητικό, θα μπορούσε να είναι ένα ξενοδοχείο? St Pancras Hotel.

Στο δρόμο για Παρίσι, με το Eurostar

King’s Cross station-St Pancras International

Check in at Eurostar

Waiting Lounge

Eurostar. All aboard!!

Πολύ γρήγορα, πάει αυτό…

Στο bar…Αν κοιτάξετε, προσεκτικά θα δείτε και τη bar-woman που με κοίμισε… (να’ναι καλά η γυναίκα, βέβαια.. ούτε κατάλαβα πότε έφτασα, Γαλλία…)

Eίμαι Γαλλία!

Έφτασα, A Paris...

Le Louvre

C’est moi! (σε Parisian taxi, με φοβερό οδηγό από Γκάνα, που μου έκανε και τον ξεναγό και δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω και να του πω ότι έχω πάει στο Παρίσι, περίπου 25 φορές και σχεδόν δεν υπάρχει τίποτα, που να μην έχω ξαναδεί…)

Ώρα για γλυκάκια στον Pierre Herme

Και βέβαια, κανένα ταξίδι στο Παρίσι, δεν μπορεί να ολοκλήρωθεί, χωρίς το αγαπημένο μου Steak Tartare και για πρώτο πιάτο Foie gras

Θα κλείσω με αυτό:

Ξέρετε, το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών, ever, όσα χρόνια και αν περάσουν, το άκουσα πρώτη φορά στα 15 μου.
Και από τότε μέχρι τώρα αυτό, δεν άλλαξε ποτέ. Και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα, να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι.

Είναι το ” Slave to Love” του ανεπανάληπτου,  Bryan Ferry (the epitome of class… the man of my dreams… I wish…). Τότε λοιπόν σε αυτή την εφηβική ηλικία, άκουγα τον παρακάτω στίχο και δάκρυζα… Και νόμιζα ότι καταλάβαινα…

Λέει,  λοιπόν ο Bryan:

«We’re too young to reason
Too grown up to dream…»

(πολύ νέοι για να συμβιβαστούμε
πολύ μεγάλοι για να ονειρευτούμε…)

Τώρα μετά από αυτήν την εβδομάδα που πέρασε και τις εμπειρίες που έζησα, σταματώ και να δακρύζω και σταματώ επίσης να πιστεύω σε αυτόν τον στίχο (το τραγούδι όμως εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου…)

Αν  έγραφα εγώ,  αυτόν τον στίχο, θα έλεγα, αυτό:

“We’re too young to reason
Never, too grown up, to dream.”

( είμαστε πολύ νέοι για να συμβιβαστούμε,
ποτέ πολύ μεγάλοι, για να ονειρευτούμε..)

Εγώ έκανα, ένα όνειρο μου πραγματικότητα σε αυτό το ταξίδι μου, αυτή την εβδομάδα που πέρασε. Μπήκα στο Eurostar και πέρασα κάτω από τη Μάγχη. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό, τα κατάφερα πάντως και  βγήκα, στην άλλη πλευρά. Και τελικά, ήταν πολύ πιο εύκολο, απ’  ό, τι νόμιζα…

Να μην αφήσετε ποτέ και κανέναν να σας πείσει bb girls, ότι τα όνειρα σας, έχουν σχέση με κάτι… Φόβο, ηλικία, στιγμές, timing…. Καθόλου. Καμία σχέση. Τα όνειρα, έχουν να κάνουν με την ικανότητα σου, να ονειρεύεσαι. Να θέλεις να ονειρεύεσαι. Και όταν το κάνεις, να το κάνεις, Big. “When you dream, dream, Big.”  Και αν έχεις αυτή την ικανότητα, τα όνειρα δεν θα σταματήσουν ποτέ, μέχρι την τελευταία σου μέρα. Και να είσαι σίγουρη, ότι θα έρθει αυτή η μέρα, που θα τα πραγματοποιήσεις.

Άντε και από αύριο, θα αρχίσουν τα δωράκια.. Και το σωστό είναι το ένα δωράκι να είναι Αγγλικό και το άλλο,  Γαλλικό… Ε, σε δυο μέρη πήγα, δυο δώρα πρέπει να πάρουν τα bb girls μου… Καλά δε λέω;

(και μένα, μου λείψατε πολύ.. και το ξέρετε.. μέχρι και email έλαβα, την περασμένη εβδομάδα, που με ρωτάγατε, αν είμαι καλά.. και η αγαπημένη xrysant, μάλλον δεν έχει fb, γιατί ανησύχησε, που δεν με “είδε” κάποιες μέρες και μου το έγραψε, κιόλας…)