Λατρεύω την “διαφορετικότητα”. Σε όλες της, τις μορφές. Από όπου και αν προέρχεται. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ σε αυτό το post αλλά θα προσπαθήσω.
Λατρεύω την διαφορετικότητα, στην καθημερινότητα ή και όχι. Στις επιλογές ζωής. Στις επιλογές σεξουαλικής ζωής. Στις επιλογές κοινωνικής ζωής. Και επαγγελματικής. Ok.. Θα το πιάσω από εδώ μέσα λοιπόν για αρχή, και που θα πάει, κάπου θα καταλήξω.
Λατρεύω που μια almost lawyer θέλει να ακολουθήσει καριέρα beauty editor ότι και αν ακούει από τα τριγύρω στεγανά.
Λατρεύω που μια οικονομολόγος, αποφάσισε πριν ένα χρόνο να αλλάξει χώρα, κάνει σπουδαία επαγγελματικά βήματα σε αυτή τη χώρα και παρόλα αυτά έχει σαν όνειρο να γίνει αρωματοποιός. Και θα το κάνει. Trust me.
Λατρεύω που μια πετυχημένη γυναίκα σε έναν πολύ δύσκολο επαγγελματικό τομέα είναι επίσης και beauty guru και δημιουργεί αριστουργηματικά προϊόντα ομορφιάς.
Λατρεύω μια γιατρό. Που δεν φοβήθηκε, που έκανε το βήμα σε μια πολύ μακρινή, χώρα, διαπρέπει μεν, αλλά δεν ξεχνά την αγάπη της για ένα μικρό site της δικής της μικρής χώρας.
Λάτρευα τουs punk, όταν τους έβλεπα 7-8 ετών στο Λονδίνο με τα φανταχτερά μοβ – φούξια μαλλιά τους και τα bling – bling τους και τα πολλά σκουλαρίκια τους, που κρέμονταν από παντού.. ( λέτε από τότε κάπου υποσυνείδητα να αγάπησα το μοβ;) I was mesmerized by them, με την πολύ καλή έννοια και αυτοί, οι ας πούμε για κάποιους, “σκληροί άντρες και σκληρές γυναίκες” πάντα μου χάιδευαν το κεφάλι όταν έβλεπαν πόσο τρελαινόμουν από ενθουσιασμό όταν τους έβλεπα στους δρόμους ( δεν μπορώ να πω ότι χαιρόταν και η γιαγιά μου, η οποία όπου φύγει- φύγει, όταν τους έπιανα συζήτηση, στο δρόμο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία για άλλο post)
Στα 15 μου έμαθα καλά και αγάπησα τους gay και τις δικές τους επιλογές. Ο παιδικός και κολλητός μου φίλος Γιάννης που μέχρι τότε νόμιζα ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου, μου αποκάλυψε εκείνο το καλοκαίρι ότι αγαπούσε το αγόρι του διπλανού χωριού. Και από εκείνη τη μέρα, ανταλλάσσαμε ιστορίες αγάπης. Τον έχασα νωρίς τον Γιάννη….. Αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι στο μικρό ήρεμο κοιμητήριο στο Μπούρτζι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσω να τον δω. Να του πω μια Καλημέρα, μια Καλησπέρα ή και μια Καληνύχτα ανάλογα με την ώρα. Και φυσικά να του πω και τα νέα μου.
Σε πολύ μικρή ηλικία, γύρω στα 8, είδα στον κινηματογράφο το 2001 Space Odyssey. Με πήγε ένας πολύ μεγαλύτερος ξάδελφος μου – φανταστείτε τουλάχιστον 10-12 χρόνια μεγαλύτερος στον οποίο με φόρτωσαν για baby sitting. Εκείνος και το έργο ήθελε να δει και επειδή ήταν καλό παιδί, δεν ήθελε να πει και όχι και με πήρε και μένα μαζί (νομίζω η ταινία ήταν ακατάλληλη, αλλά ο ταμίας φίλος του) Τίποτα δεν κατάλαβα, από την ταινία. Τίποτα απολύτως. Αλλά τη λάτρεψα, για τη “διαφορετικότητα” της. Δεν έμοιαζε με τίποτα από ότι είχα δει μέχρι τότε. Ειδικά η σκηνή που οι προϊστορικοί άνθρωποι παίζουν και πετούν ψηλά προς τον ουρανό ανθρώπινα κόκαλα και στην επόμενη σκηνή το κόκαλο δίνει τη θέση του σε ένα διαστημόπλοιο. Τίποτα δεν κατάλαβα αλλά πρέπει να ονειρευόμουν αυτή τη σκηνή τουλάχιστον ένα χρόνο. Και πολλά χρόνια μετά κατάλαβα το «διαφορετικό» genius style του Stanley Kubrick.
Η πολύ βρετανική μάρκα Illamasqua είναι «διαφορετική» από όλες τις απόψεις. Ακόμα και η ονομασία της που εξακολουθεί να μπερδεύει, πολλές.
Διαβάστε κατ’ αρχήν τη φιλοσοφία της:
« Η Illamasqua προκαλεί κάθε status quo με μακιγιάζ για το alter ego σας. Η γενιά Q, γιορτάζει τις προσωπικές ανάγκες, την προσωπική έκφραση, δεν έχει ηλικία, δεν έχει όρια ή περιορισμούς. Η γενιά Q, στέλνει ένα καθαρό και δυνατό μήνυμα σε όλους και παντού ότι η ομορφιά δεν είναι νέα σε ηλικία, ηλικιωμένη, άσπρη, μαύρη, αντρική ή γυναίκεια, αλλά είναι τα πάντα, το οτιδήποτε το όλο και οι όλοι»
Το 2008, η Illamasqua δημιουργήθηκε για να καλύψει την ανάγκη για μακιγιάζ σε goth πρότυπα. To goth είναι μια τάση, ένα trend για κάποιους, ή sub-culture για κάποιους άλλους, στην μουσική, τη μόδα και το μακιγιάζ. Εξ άλλου δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το 2010 προσχώρησε στην εταιρία και ο Joseph Core. Και αν το δικό του όνομα δεν σας λέει τίποτα, είμαι σίγουρη θα σας πουν τα ονόματα των γονιών του. Ο Joseph είναι γιος της Vivienne Westwood και του Malcolm McLaren. Όπως καταλάβατε, γεννήθηκε, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε στην καρδιά της punk σκηνής του Λονδίνου. Συνιδρυτής με την μητέρα του της Agent Provocateur για 16 χρόνια, τώρα έχει βάλει στόχο να κάνει την Illamasqua μια μεγάλη μάρκα και η αλήθεια είναι ότι τα πάει πολύ καλά.
Τώρα, θα ξεκινήσω μια άλλη ιστορία. Κάντε λίγο ακόμα υπομονή. Θα τις συνδέσω.
Η Sophie Lancaster ήταν μια διαφορετική κοπέλα.
Της άρεσε να ντύνεται διαφορετικά. Να βάφεται διαφορετικά. Να ακούει διαφορετική μουσική. Δεν πείραξε κανέναν. Ήταν ευτυχισμένη στην διαφορετικότητα της. Προερχόταν από μια καλή μεσοαστική οικογένεια και η μητέρα της Sylvia Lancaster, ήταν κοινωνική λειτουργός με ειδίκευση σε εφήβους με δυσκολίες προσαρμογής (στα… φυσιολογικά, δηλαδή; E, ας πούμε…)
Η Sophie και το αγόρι της, ο Robert ήταν ένα goth ζευγάρι.
Το 2007 καθώς περπατούσαν σε ένα πάρκο στο Bacup της κομητείας Lancashire, τους επιτέθηκε βάναυσα μια συμμορία. Για το απλό λόγο ότι έδειχναν «διαφορετικοί». Πρώτα επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν άγρια το αγόρι της με γροθιές και κλωτσιές. Η Sophie δεν άντεξε, μπήκε στη μέση για να βοηθήσει το αγόρι της και να τους σταματήσει. Και πράγματι σταμάτησαν. Για να στραφεί το μένος τους, στην ίδια. Την γρονθοκόπησαν. Την κλώτσησαν. Πάτησαν με δύναμη πολλές φορές, πάνω στο πρόσωπό της, μέχρι που το συνέθλιψαν. Και την άφησαν εκεί. Η Sophie, άφησε την τελευταία της πνοή, μετά από λίγες ώρες, στο νοσοκομείο της περιοχής. Ήταν 20 ετών.
Η Sylvia Lancaster μετά το θάνατό της κόρης της, ίδρυσε το Sophie Lancaster Foundation έναν οργανισμό υπέρ της διαφορετικότητας και κατά του όποιου είδους προκατάληψης για οποιαδήποτε υπό-κουλτούρα.
H Illamasqua στηρίζει έμπρακτα το Sophie Lancaster Foundation. Το wrist band S.O.P.H.I.E, στοιχίζει 3 λίρες και όλα τα έσοδα πάνε στο Foundation. Ενώ 3 λίρες πάνε στο Foundation κάθε φορά που πωλείται ένα μαύρο μολύβι S.O.P.H.I.E. και ένα ρουζ S.O.P.H.I.E. και τα δυο αφιερωμένα από την Illamasqua στο αδικοχαμένο κορίτσι.
To wrist band
To μαύρο μολύβι S.O.P.H.I.E.
To ρουζ S.O.P.H.I.E.
Δεν έχω δίκιο; Δεν είναι μια διαφορετική μάρκα μακιγιάζ η Illamasqua? Τη λατρεύω.
H Sophie Lancaster
Dedicated to Sophie. Rest in peace, sweetie.
Καλημέρα …
Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας! Με άγγιξε πολύ…
Πολύ συγκινητικό!!Οι φωτό υπέροχες.Δεν γνωρίζω τη μάρκα,αλλά γι’αυτό είσαι εσύ εδώ:να μας ενημερώνεις!!
Όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας είμαστε διαφορετικοί, άλλοι παραπάνω και άλλοι λιγότερο, όλοι όμως πρέπει να ξέρουμε να σεβόμαστε τον διπλανό μας. Ιδιαίτερο άρθρο, ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας!
WELCOME BACK JULIA!!!! If u know what I mean…. 😉 welcome back με τη συγκλονιστική σου γραφή, έτσι όπως μας έχεις συνηθίσει… κι έτσι όπως έκανες το ΒΒ αυτό που είναι….
Καλημερα!!!
Με ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ @Τζουλια!!!
Ψαχνωντας να μαθω περισσοτερα βρηκα το σαιτ του οργανισμου
το οποιο εχει ενα μινι εκπληκτικο τρειλερ με ακριβως την
ιστορια της!!Οσες μπορειτε δειτε το!!!
Συγκλονιστικό κείμενο , έχεις τον τρόπο να μας καθηλώνεις…
Αγγίζεις ευαίσθητες χορδές αγαπημένο beautyblog σήμερα.
Τουλάχιστον, χαίρομαι που η βία δεν γέννησε βία αλλά δύναμη και έκλεισε τον κύκλο με ομορφιά και ελπίδα.
Πω πω , δάκρυσα ! Φοβερή ιστορία … Μήπως να έγραφες και κανένα μυθιστόρημα ? Τόσο συγγραφικό ταλέντο πάει , όχι ακριβώς χαμένο , αλλά μετουσιώνεται σε κάτι πιο πεζό απ’ότι θα μπορούσε . Σκέψου το , πάντως !
Υπέροχο…Τόσο αληθινό, τόσο συγκινητικό…Σε αγγίζει.
!!!
Τζα!!!Καλημέρα bbgirls..Τζούλια λατρεύω αυτές τις ιστορίες,το’χω ξαναπεί,και τον τρόπο γραφής σου.Και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας αν είμασταν όλοι ίδιοι.Και μπράβο σε όσους τολμούν το διαφορετικό.Μουτςςςςς σε όλες
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!!!Η διαφορετικοτητα κανει τον κοσμο μας ενδιαφερον.Αν ειμασταν ολοι ιδιοι η ζωη θα εχανε το νοημα της.Εξαιρετικο κειμενο…με αγγιξε πολυ…keep writing and inspiring us!!!
Φοβερή ανάρτηση… βγαλμένη από την ψυχή… δεν βρίσκω λέξεις για ν’αποτυπώσω αυτά που νιώθω! Δυστυχώς δεν γνώριζα καθόλου την συγκεκριμένη μάρκα!! Τελικά όσο ζεις μαθαίνεις και εξελίσσεσαι! Φιλιά!
Kalispera Julia!!! Yes epitelous ena post gia tin Illamasqua! exairetika proionta idios ta concealer einai teleia!!! Ego tin ematha ti marka anapoda, psaxnontas gia aromata giati exei ena aroma me to onoma FREAK – poly tairiasto nomizo!!- ki etsi ematha kai to makigiaz!! Episis ta kragion einai poly idiaitera kai parole pou xekinise apeythynomeni se goth koino egine poly agapiti kai apo to mainstream!!
Gia to genikotero keimeno den exo logia – I ikanotita sou na mas sygkineis einai dedomeni!!!
Love you!!
Βλέποντας αρχικά τον τίτλο αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να συνδέονται. Την ιστορία της Sophie την είχα ακούσει τότε, πίσω στα 2007. Ως (πρώην) gothic girl, ξέρεις από αυτά που μαυροντύνονται, με πολλά piercing και το αντίστοιχο μακιγιάζ / μαύρο ή χρωματιστό μαλλί, με είχε συγκλονίσει. Και εδώ αντιμετωπίζεις ρατσισμό σε περιπτώσεις που ξεφεύγεις από τη συνηθισμένη “νόρμα”, αυτή δλδ που κάποιοι θεωρούν ως επιβεβλημένη, για να μη χαλάς την “αρμονία” (εδώ γελάμε) του κοινωνικού συνόλου. Χαίρομαι που το αγγίζεις το θέμα, κάθε φορά η γραφή σου με συγκινεί. Μακάρι κάποια στιγμή να αρχίσουμε να αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα του καθενός, να αισθανόμαστε άνετα με αυτήν. Να δούμε τον άνθρωπο σαν χαρακτήρα και όχι την εμφάνιση και το περιτύλιγμα.
Πολυ συγκίνηση κορίτσια σήμερα!Η ιστορία της αδικοχαμένης sophie αποτελεί μαχαιριά στην καρδιά.Πόση αδικία,βαναυσότητα κ τραγωδία κυριαρχεί στον κόσμο κ δυστυχώς θα συνεχίσει να κυριαρχεί.Η φωτογραφία με τα δύο πρόσωπα που σχηματίζουν καρδιά είναι απλά φανταστική.Επίσης,πολύ ωραία είναι κ η πρώτη.Φιλιά!
Υπέροχη και πολλή συγκινητική ιστορία..λάτρεψα όλες τις φωτό…σαν γνήσια Υδροχόος λατρεύω οτιδήποτε progressive και όχι μόνο σε φωτό..δεν θα μπορούσα ποτέ να παρεξηγήσω κάτι “διαφορετικό”γιατί έχει την δική του ομορφιά και ιδιαιτερότητα που το κάνει ξεχωριστό από τα συνηθισμένα…
@MousMous: Τώρα “άγγιξες” το όνειρό μου, Αγάπη…
@Sheena: Λατρεύω τις “αποκαλύψεις” που μόνο μέσα στο bb, ανάμεσα σε αγαπημένες φίλες γίνονται.. Luv ya, more.
@Ioanna Thess: Εσένα ειδικά, ξέρω ότι σου μίλησε στην καρδιά, αυτό το post, my girl.
Τρομερή ιστορία!!!
Πάντως το πράσινο κραγιόν ακόμα δεν μου αρέσει :Ρ
Καθυστέρησα λίγο να το διαβάσω, αλλά δε γινόταν να μην γράψω μια κουβέντα γι’αυτόν τον συγκλονιστικό τρόπο γραφής σου αγαπημένη Τζούλια, ταλέντο ανεκτίμητο να μεταφέρεις ιστορίες και ν’αγγίζεις τους ανθρώπους με τις λέξεις που επιλέγεις να βάλεις σε σειρά…
Απόδειξη ωριμότητας η ανεκτικότητα κι ακόμη μεγαλύτερη η αγάπη για τη ”διαφορετικότητα”. Δυστυχώς, ακόμη σε μεγάλο βαθμό ακαλλιέργητη στην κοινωνία του σήμερα, όμως απόψεις, πρωτοβουλίες και κείμενα όπως το δικό σου βάζουν με το δικό τους τρόπο ένα σημαντικό λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση.
Σ’ευχαριστούμε που το μοιράστηκες!
Έχει πολλά χρόνια που χρησιμοποιώ Illamasqua, και έχω επισκεφτεί το κατάστημά τους στο Selfridges στο Λονδίνο. Αφού έχω δοκιμάσει αρκετά προϊόντα, για όποια ενδιαφέρεται να αναφέρω ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε τα ρουζ και τα πινέλα, και το τζελ για τα φρύδια. Είναι πραγματικά εξαιρετικά προϊόντα και αυτά που ευχαριστήθηκα πιο πολύ από όλα.