Kαλό Πάσχα, bb girls!

Να είδατε; Παρόλο που στο παρελθόν έχω γράψει ότι δεν ζηλεύω, σήμερα ζήλεψα. Ζήλεψα τον τίτλο με τον οποίο αποφάσισε η Ελένη Κερσένογλου να σας αποχαιρετίσει λίγες μέρες για Πάσχα. (δεν πιστεύω να μην διαβάζετε missticklemepink; Λάθος σας.) Έγραψε, «Θα τα ξαναπούμε…easterα» (λογοπαίγνιο με το Easter και το ύστερα..) και θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ αυτό.

Και η ζήλια μου, μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, έχω την εντύπωση ότι μετράει διπλά σαν αμαρτία ( δυστυχώς φέτος, έχω κάνει μια σειρά «αμαρτιών», μέσα στη Μεγαλοβδομάδα, ρωτήστε την Stella..)

Τέλος πάντων, μετά το πολύ ενδιαφέρον για άλλη μια φορά post της Ιωάννας το πρωί, αποφάσισα και εγώ να μπω σήμερα το απόγευμα εδώ (αν και το κάνω από σπάνια, έως ποτέ) άντε και να δω ποιες είσαστε ακόμα μέσα.. (άλλη αμαρτία, ματαιοδοξίας αυτή τη φορά.. έχω «κλείσει» σχεδόν, από αμαρτίες,  lately…)

Εγώ πάντως, που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα έφευγα φέτος από Μεγ. Τρίτη, μάξιμουμ Μεγ. Τετάρτη, όπως βλέπετε, ακόμα πάνω από τον υπολογιστή είμαι, μπορεί να φύγω αύριο βράδυ ή Παρασκευή πρωί.

Post δεν θα ξανακάνω /ουμε, για κάποιες μέρες, την έχω ξαναπεί την άποψή μου εδώ μέσα, παρόλο που δε με λες και καμιά θρήσκα.

Θέλω λοιπόν και εγώ, με πολύ λιγότερο ευφάνταστο τίτλο από ότι της Ελένης να σας ευχηθώ Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση με περισσότερη αγάπη και λιγότερη (έως καθόλου) τιμωρία.

Ναι τιμωρία έγραψα. Δεν το σκεφτόμαστε συχνά, αλλά η τιμωρία, βρίσκεται σχεδόν στην καθημερινότητα των γυναικών. Τιμωρούμε και τιμωρούμαστε και πολλές φορές δεν είμαστε καν σίγουρες, για το λόγο που συμβαίνει αυτό.  Είναι σαν μέρος της ζωής μας. Τις περισσότερες φορές, συμβαίνει από τύψεις, για κάτι που νομίζουμε ότι δεν έγινε σωστά.

Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές, μας τιμωρούν άλλοι και μάλιστα ερήμην μας, για πράγματα που εκείνοι θεωρούν ότι δεν έγιναν σωστά. Όταν συμβεί αυτό, ένα έχω να πω: Μη, «μασάτε». Προχωρήστε μπροστά και μην ξανακοιτάξετε ποτέ πίσω. Γυρίστε την πλάτη. (Ε, sorry, δεν είμαι και ο Χριστός, για να γυρίσω το μάγουλο.. πλάτη και πολύ τους πέφτει…)

Αλήθεια, τι είναι η τιμωρία; Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, η τιμωρία αναφέρεται  ως κάθε αρνητική αλλαγή που συμβαίνει μετά από κάποια συμπεριφορά και που μειώνει την πιθανότητα, ότι αυτή η συμπεριφορά θα ξανασυμβεί στο μέλλον. (δε μάζεψες τα παιγνίδια σου, κύριε Ρωμανέ; Δεν έχει πάρκο σήμερα… Σε ευχαριστώ Θεέ μου, δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό, αλλά και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον, γιατί είμαι αφόρητα θνητή, ακόμα..)

Οδεύουμε, προς τη μεγαλύτερη τιμωρία που συνέβη ποτέ στην καταγεγραμμένη ιστορία. Ενός ανθρώπου (ας πούμε) ο οποίος, για το μόνο που ήθελε να μιλήσει, το μόνο που ήθελε να πει, αυτό το μόνο το οποίο δίδασκε, ήταν η ΑΓΑΠΗ. Και εγώ, αν ήμουν καλύτερος άνθρωπος, αυτό και μόνο θα ήθελα να γιορτάσω αυτό το Πάσχα. Την ΑΓΑΠΗ. Και να τη δώσω απλόχερα ακόμα και σε αυτούς που δεν συμπαθώ καθόλου (σε έναν ιδανικό κόσμο όλα αυτά, διότι όχι, δε θα το κάνω και ας το γράφω)

Για σκεφτείτε το λίγο, σκεφτείτε το, λίγο πιο βαθιά, πριν από τη αγορά των αυγών που πρέπει να βαφτούν  αύριο, του αρνιού ή του κατσικιού και πόσα κιλά πρέπει να είναι, των καλεσμένων που έχετε,  του νέου συνολακίου που θα φορεθεί το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία, του sexy lipgloss που θα βάλετε το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, όταν θα χορεύετε στο club του νησιού.

Κάποιος, χλευάστηκε-βασανίστηκε-μαρτύρησε-σταυρώθηκε και πέθανε με φρικτούς πόνους, γιατί μίλησε για ΑΓΑΠΗ. Γιατί είπε «Αγαπάτε αλλήλους». Γιατί ζήτησε, να μη σας κοροϊδεύουν. Γιατί πίστεψε ότι πρέπει  «να γυρνάνε και το άλλο μάγουλο, όταν έρθει το χαστούκι» (σιγά μη το κάνω Χριστέ, είπαμε, είμαι πολύ θνητή..) Γιατί στο τέλος της τελευταίας μέρας του, ζήτησε συχώρεση γι’ αυτούς που τον βασάνισαν. Γιατί , για αυτόν, το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει ήταν να πει και να πεθάνει κιόλας  γι’ αυτό, ότι το σπουδαιότερο εδώ που είμαστε, εδώ που βρισκόμαστε, εδώ που νιώθουμε, είναι να ΑΓΑΠΑΣ, χωρίς όρια και να σε ΑΓΑΠΟΥΝ χωρίς όρια. Τόσο απλά. (Και εν μέρει , τελικά, το κατάφερε… Οι μαμάδες, καταλάβατε…)

Καλό μας Πάσχα, αγαπημένες. Με πολύ λιγότερη «τιμωρία» και πολύ περισσότερη, ΑΓΑΠΗ.

(Σας αγαπώ πολύ όλες και την κάθε μια ξεχωριστά. Είσαστε ο λόγος, που μετά από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα, τα κατάφερα και είμαι ακόμα εδώ. Λέτε να ήταν πολύ χριστιανικό και γλυκανάλατο αυτό που μόλις έγραψα; Καλά, μη «μασάτε». Χθες έφαγα, κρέας.)