Ομορφιά: «Βουτιά» στο παρελθόν με 5 vintage προιόντα (και άλλα…)

Τρελαίνομαι να διαβάζω για προϊόντα αλλά και τρόπους που έβρισκαν οι γυναίκες στο παρελθόν για να γίνουν πιο όμορφες. Έχω επηρεαστεί λίγο (αρνητικά, βέβαια) και από μια ιστορική ταινία που είδα τις προάλλες. Ονομάζεται “The Countess” (ελλ. Η Ματωμένη Κόμισσα) και έχει να κάνει με την αληθινή ιστορία της Ουγγαρέζας Κόμισσας Erzebet (Elizabeth) Bathory (1560-1614)

Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Γαλλίδα ηθοποιός Julie Delpy και η ιστορία έχει περίπου ως εξής: H Κόμισσα Bathory ήταν πανίσχυρη, και από τις πιο πλούσιες γυναίκες της χώρας με ανίκητο στρατό, την οποία «φοβόταν» και ο ίδιος ο Βασιλιάς της Ουγγαρίας. Χάνοντας τον σύζυγό της στα 35 της, μένει χήρα και  έχει πλέον όλη τη δύναμη και τον πλούτο στα χέρια της. Στα 39 της ερωτεύεται έναν 21χρονο ευγενικής καταγωγής. Τρελαίνεται από έρωτα, αλλά θεωρώντας ότι το αντικείμενο του πόθου της είναι πολύ νεαρής ηλικίας και εκείνη πλησιάζει τα 40, μια μέρα της μπαίνει στο μυαλό ότι ο μόνος τρόπος για  να παραμείνει ποθητή και να διατηρήσει την ομορφιά και τη νεανικότητα της,  είναι το φρέσκο αίμα παρθένων. To cut a long story short, τα ιστορικά στοιχεία και πάμπολες μαρτυρίες,  υποστηρίζουν ότι σε διάστημα λιγότερο των πέντε ετών, η “Blood Countess“, (όπως έμεινε γνωστή) βασάνισε και στράγγισε από το αίμα τους σε ενα μαρτυρικό κλουβί που είχε εγκαταστήσει στα υπόγεια του πύργου της, εκατοντάδες παρθένες (περίπου 650) για να χρησιμοποιεί το αίμα τους, ως προϊόν ομορφιάς για το πρόσωπο και το σώμα της. Δεν θα σας πω, τι απέγινε. Δείτε την ταινία, ή διαβάστε την ιστορία της. Πάντως ακόμα και τότε, για να είμαστε και up to date, η πολιτική τον έπαιξε τον ρόλο της… Anyway,  η  κόμισσα μέχρι σήμερα, είναι γνωστή ως η πιο περιβόητη γυναίκα serial killer όλων των εποχών. Σας θυμίζει κάτι από τον Ρουμάνο Vlad Tepes γνωστό και ως Count Dracula; Σωστά. Είναι το αντίστοιχο γυναικείο και μάλιστα σχεδόν την ίδια εποχή. Με τη μόνη διαφορά, ότι αυτός δεν έμεινε γνωστός ως ο πιο περιβόητος serial killer… (που ήταν…)

(Θα το γράψω. Κάποιες φορές, ακούμε ότι το όνομα, ταιριάζει με τον κάτοχό του… Εγώ όσο έβλεπα την ταινία, σκεφτόμουν, το επίθετό της Bathory… τι μου θυμίζει… αχ, τι μου θυμίζει…Bathory…. Bathory..  Bath… Bath… blood bath…)

Ντροπή και φτου μου, αλλά, θα το πω.. Κούκλα, η ρουφιάνα, η Bathory…

Sorry κορίτσια, λίγο μακάβριο, το ξέρω, πάντως η ταινία είναι αρκετά καλή, τη συστήνω, έχει καλές ερμηνείες, απεικονίζει με αλήθεια την εποχή, δεν έχει “άγριες” σκηνές, περισσότερο υπονοεί, παρά δείχνει -εκεί φαίνεται εξ’ άλλου και η γυναικεία σκηνοθετική ματιά.

Εντάξει πολύ μεγάλη η συγκεκριμένη «βουτιά»  από πολλές απόψεις, και τώρα θέλω να δούμε κάποιες έντυπες vintage διαφημίσεις και κάποια προιόντα ομορφιάς του τότε, τα οποία χαζεύω με τις ώρες…

To 1900 η κρέμα προσώπου Jonteel υποσχόταν, ότι αν τη χρησιμοποιήσει μια γυναίκα, ΔΕΝ θα βγάλει τρίχες στο πρόσωπο…..(;;;;). Δηλαδή τι; Κάποιες άλλες, κρέμες,  έβγαζαν;;  Θέλει πολύ διάβασμα αυτό…(αλλά, με την επίκτητη υπεροψία, της τεχνολογικά προηγμένης εποχής που ζω, γελάω τρελά, αν και δεν θα έπρεπε, αν ήμουν καλός άνθρωπος…)

Tη δεκαετία του 1920 και του charleston (σκεφτείτε Great Gatsby) κάθε fashionista που σεβόταν τον εαυτό της, έπρεπε να είχε για τα μαλλιά της ένα χτενάκι Auguste Bonaz

Φανταστείτε σαμπουάν, το οποίο να περιέχει στη σύνθεσή του.. ένα ολόφρεσκο αυγό! Kαι να περηφανεύεται γι΄αυτό! Και να είναι και το tagline του! Ναι, ναι, όπως το ακούσατε! Το Hellen Curtis, Shampoo plus egg!  59 σεντ, τη δεκαετία του 1940. Tώρα, πως ακριβώς θα μύριζαν τα μαλλιά, είναι κάτι που με ξεπερνάει.

Μην κοιτάτε, με ανοιχτό το στόμα. Τι νομίζατε; Λίγες μόνο δεκαετίες κρατάει η υστερία με τις αδύνατες και την αδυναμία. Πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 1950, μια αδύνατη γυναίκα, απλά δεν είχε sex appeal. Σκεφτείτε καμπύλες Jane Mansfield, είδωλο της εποχής. Τότε λοιπόν, δεν υπήρχαν προιόντα αδυνατίσματος, αλλά αντίθετα, πρόσθεσης κιλών. Όπως το ironized yeast σε ελεύθερη μετάφραση, ζύμη με σίδηρο και… “ζυγίστε γρήγορα και εύκολα 5 με 12 κιλά παραπάνω”! Και να σας πω και κάτι μεταξύ μας; Επειδή έχω κάνει πολλές συζητήσεις περί αυτού, με άντρες φίλους μου, αυτό, δεν άλλαξε ποτέ, για τους άντρες. Σχεδόν κανένας άνδρας, δεν έλκεται από ένα πολύ αδύνατο γυναικείο σώμα. Αυτό είναι δικό μας προνόμιο, η μια με την άλλη και ιέρεια την Carrie Bradshaw και το size 0.   Kαι εννοείται, ότι μιλάω, για εμάς, που προσπαθούμε να βγούμε, από το πετσί μας. Αν ο σωματότυπος θέλει size 0, ή 2, τέλεια. Εσείς, οι 0 ή 2,  χωρίς αμφιβολία, είχατε και έχετε το δικό σας sex appeal (με το  μόνο που ΔΕΝ έχει να κάνει το sex appeal, είναι τα κιλά… trust me…)

Το 1960, η μάρκα κραγιόν Τangee, υποστήριζε ότι ήταν η διασημότερη στον κόσμο. Είναι πολύ πιθανό κάπου να το έχει πάρει το μάτι σας, πρόκειται για ένα κραγιόν σε πορτοκαλί χρώμα, που όμως όταν το απλώνεις στα χείλη είναι διάφανο και σιγά σιγά, το χρώμα αρχίζει και φαίνεται, τονίζοντας ουσιαστικά το φυσικό χρώμα των χειλiών της κάθε γυναίκας, πράγμα που σημαίνει ότι δείχνει αλλιώς σε κάθε μια. Το Tangee(R)  πωλείται ακόμα!

Το Sun-In, ήταν ένα σπρέι με βάση το οξυζενέ,  βγήκε στην αγορά, το 1969 και πολλές ήταν εκείνες που καλωσόρισαν την άφιξή του. Το ψέκαζαν στην παραλία και περίμεναν ώρες κάτω από τον ήλιο για να ανοίξουν τα μαλλιά τους  με την συντροφιά βέβαια του baby-oil, για μαύρισμα,-άλλο τρελό trend της εποχής και αυτό… Καταλάβατε πως γύρναγαν από τις διακοπές… οξυζενέ στα μαλλιά, baby oil για προστασία…οχ, μανούλα μου…(προσφάτως έμαθα από τον κύριο Ρωμανό ότι το ωχ, δεν γράφεται πλέον με ωμέγα αλλά με όμικρον και είπα να προοδεύσω και εγώ, αλλά δεν αντέχω, με αυτά που βλέπουν τα μάτια μου στα ελληνικά… ωχ, ωχ, ωχ και πάλι ωχ…)

Το Binaca, σπρέι για δροσερή αναπνοή,  λανσαρίστηκε την δεκαετία του 1970 και ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του. Δεν καταπολεμούσε την δυσάρεστη αναπνοή, απλώς την καμουφλάριζε με άρωμα μέντας.

Όλα τα παραπάνω με έβαλαν σε πολύ vintage mood και έτσι λέω να κάνω και εγώ μια βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στην δεκαετία του 1960 και μάλιστα στις πολύ αρχές, στο 1961 και σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια της εποχής.  Ναι, πολύ παλιό, αλλά τι να κάνω, δε φταίω εγώ… έχω και πολύ παλιότερα αγαπημένα, εφόσον μεγάλωσα με οικογένεια, προ-γιαγιάδες, γιαγιάδες, παππούδες, μπαμπάδες, μαμάδες, προ-θείες, προ-θείοι, θείες, θείοι, – ο αγαπημένος μου νονός, Νίκος και καλύτερος χορευτής rock&roll και twist, άλλος θείος τρελός με Eagles, άλλος με disco, Earth, Wind and Fire και Barry White και τι να κάνω και εγώ; Όλοι αυτοί λάτρευαν τη μουσική και από μωρό- αν μπορώ να το πω αυτό- με μουσική με μεγάλωσαν, ο καθένας τους με τα αγαπημένα της δικής τους εποχής, αλλά εδώ που τα λέμε, όλα τους άρεσαν και τους αρέσουν, για παράδειγμα το αγαπημένο τραγούδι της μαμάς μου σήμερα, είναι αυτό του John Newman, ” I need to know now, can you love me again... Πάρε και κατάλαβε, τώρα, εμένα με πάνε προς τα πίσω, άλλοι προχωρούν μπροστά…

Στο μεταξύ το Πάσχα, έβαλα ένα ωραίο, very cool τζινάκι στον κύριο Ρωμανό, που ήταν πιο μακρύ από τα Vans παπούτσια του (τα κάλυπτε, βεβαίως…) τον αφήνω για καμιά ώρα στον παππού και ξαφνικά,  όταν τον ξανα- βλέπω, ήταν με πατζάκια ανεβασμένα…  (ξέρετε, αυτό το vintage, “προς τα πάνω και προς τα έξω” τα πατζάκια…)  “Έλα Παναγία μου” σκέφτηκα και το είπα και δυνατά:  “Γιατί είναι ανεβασμένα τα πατζάκια του παιδιού μου;” Για να πάρω την εξής απάντηση, από τον πατέρα – παύλα- παππού:  “Αααα, αν μου επιτρέπεις, εμείς οι Rockabilly’s, του Elvis, έτσι τα φοράγαμε.. έτσι πρέπει να το φοράει και ο ο εγγονός μου… ” (να λιποθυμήσω τώρα, ή να το αφήσω για αργότερα, μια που το παιδί μου, δεν γεννήθηκε το 1947, αλλά το 2007;;;;;) Styling και ο παππούς; Έλεος, δηλαδή!

(Α,πα πα πα, τι παρλαπίπα, Θέε μου, πόσο trivial…αλλά όποια κανονίσει Τrivial Pursuit βραδιά, εννοείται είμαι μέσα. Το στοιχείο μου.)

Anyway, το τραγούδι είναι  για την “άτακτη” Runaround Sue, η οποία Sue, έκαιγε καρδιές και δεν έμενε πιστή σε ένα αγόρι. Πάντως, δεν είναι απλά, ένα νόστιμο τραγουδάκι αυτό το παρακάτω. Σύμφωνα με το έγκυρο περιοδικό Rolling Stone, κατατάσσεται στο Νο 342 στη λίστα με τα “500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών”. Παρόλα αυτά, δεν το διάλεξα εντελώς τυχαία για σήμερα, που μιλάω για vintage. Δείτε όλο το video. Απίθανη εποχή… Το ντύσιμο, το μακιγιάζ, το στυλ, το hair styling, οι άντρες- αρσενικά, οι γυναίκες- θηλυκά, απίθανο σας λέω, απίθανο… (ή που σε λάθος εποχή, γεννήθηκα, ή που  με έχουν μπερδέψει, όλοι αυτοί οι παραπάνω… Όσο αφορά, τον κύριο Ρωμανό, που εκτός από τους παραπάνω, έχει και μένα που η μουσική δεν σταματάει ούτε στο σπίτι ούτε στο αυτοκίνητο, τι να πω; Ας βρει και αυτός τον δρόμο του. Προς το παρόν, “λυσσάει” κάθε βράδυ στο χορό, με Pharrell Williams και Happy.)

Άντε, λοιπόν.. ας πάει και το παλιάμπελο.. το παρακάτω, το αφιερώνω, σε εσάς αλλά και σε μπαμπάδες, μαμάδες παππούδες, γιαγιάδες ακόμα και προ-whatever, που όμως, το “λέει ακόμα”, η ψυχή τους…

Dion & The Belmonds: Runaround Sue.

Σαν πολλά να είπε το στόμα μου, αυτή την εβδομάδα, την επόμενη θα δώσω σκυτάλη στην Ιωάννα, που έχει πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει.

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένες!