Καλοκαιρινές εικόνες: Aν δεν είσαι στην Ελλάδα, δεν κάνεις Καλοκαίρι.

Απίστευτα ρατσιστικός ο παραπάνω τίτλος, εγώ ειδικά, δεν θα έπρεπε να τον γράψω. Έχω βρεθεί στον Μαυρίκιο, τον επίγειο παράδεισο και εκτός από τη συγκλονιστική του ομορφιά, αυτό που με έκανε να λατρέψω το μικροσκοπικό νησάκι ,off the coast of Africa, ήταν οι απόλυτα φτωχοί του κάτοικοι (ζουν  σε παράγκες) που όμως είναι οι πιο ευτυχισμένοι στον κόσμο. Χαμογελούν συνεχώς και πως όχι; Εσείς δεν θα χαμογελούσατε αν ζούσατε στον Παράδεισο;

Λευκές αμμουδιές, ζεστή πρασινογάλαζη θάλασσα, οργιώδης  βλάστηση, φυσικοί καταρράκτες, υπέροχο φαγητό, μοναδική εξωτική μέχρι εκεί που δεν παίρνει ατμόσφαιρα, τοπικοί χοροί.

Παρόλα αυτά, σα να πήγε μόνο του το χέρι μου, να γράψω αυτόν τον τίτλο στο post, οπότε δεν θα το σχολιάσω περαιτέρω. Θυμάμαι μόνο, τι είπα πέρυσι σε έναν φίλο από τη Γαλλία, που δεν έχει επισκεφτεί ποτέ τα Ελληνικά νησιά «Πριν πεθάνεις, πρέπει οπωσδήποτε να τα επισκεφτείς ένα καλοκαίρι, αλλιώς δεν έχεις ζήσει» Εντελώς στραβά με κοίταξε, (βλέπεις αυτοί έχουν Κυανή Ακτή και Κάννες και Κορσική- σκασίλα μου, βέβαια, αλλά anyway) οπότε  το κατάλαβα και το διόρθωσα γρήγορα, λέγοντας του « Καλά χαλάρωσε, έχεις 50 χρόνια ακόμα τουλάχιστον..» (τι να πω η γυναίκα, αυθόρμητα μου βγήκε το σχόλιο, για τα νησιά ΜΑΣ.)

Τον Ιανουάριο στο Λονδίνο, εγώ, ο Harry και η Ivana, αποφασίσαμε να κάνουμε Δωδεκάνησα. Κάτι με είχε πιάσει εμένα με τα νησιά από Κ, μη με ρωτήσετε το λόγο. Κάλυμνος, Κάρπαθος, Κάσος, Καστελόριζο. Ήθελα να τα δω όλα. Με τα πολλά και βλέποντας τον χάρτη της Ελλάδας (έτσι ακριβώς έγινε, ένα βράδυ στο Arches) η απόφαση πάρθηκε για Κάρπαθο και Κάσο.

Μπορεί η απόφαση να πάρθηκε τον Ιανουάριο, το ταξίδι όμως το έκλεισα από  τον Απρίλιο (σας το είπα χθες, ότι είμαι πολύ πειθαρχημένη) για τις 2 Ιουλίου. Ένα ταξίδι με one way ticket, διότι δεν ξέραμε (κανένας από εμάς) πόσες μέρες χρειάζονται για να δεις την Κάρπαθο και μετά από εκεί να πάρεις το καράβι για Κάσο. Super περιπέτεια, το καλύτερό μου.

Αν και δεν ήθελα να μάθω και πολλά, προτιμούσα να τα ανακαλύψω μόνη μου, ο εγκέφαλός μου, από τον Μάιο «κόλλησε» στο όνομα του πρώτου νησιού της Καρπάθου.

Κάρπαθος. Τα Καρπάθια Όρη. Το Carpathian που περισυνέλεξε τους ναυαγούς του Τιτανικού. Έπαθα εμμονή και άρχισα να ψάχνω. Internet. Στα Ελληνικά. Στα Αγγλικά. Googled it. Yahooed it. Ότι,  it υπήρχε, το έψαξα. Τζίφος. Τσακώθηκα με τη μαμά μου, γιατί η τελευταία λύση ήταν η Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τη οποία δεν θυμάται σε ποιο από όλα τα πατάρια και τις αποθήκες έχει κρύψει. Ναι. Ναι. Σε εγκυκλοπαίδεια ήθελα να ψάξω στο τέλος.

Δεν κατάφερα τίποτα. Άλλα αντί άλλων διάβαζα. Αν και σε όλη αυτή την προσπάθεια, έμαθα για το πανέμορφο ορεινό παραδοσιακό χωριό, Όλυμπος, για τις παραλίες «Κυρά Παναγιά» και «Λευκός» για το Μεσοχώρι, για την ομορφιά του νησιού, που είναι ένα κράμα, από Scottish Highlands και ελληνικό νησί (απίστευτο!) το όνομα, δεν μπόρεσα να το ανακαλύψω. Αλλά όταν επιμένω, για κάποιο λόγο, κάτι γίνεται και βρίσκω αυτό που θέλω.

Το αεροπλάνο έφτασε στις 9 το βράδυ και εμείς είχαμε κλείσει ξενοδοχείο στην Αμμοπή. (Ελπίζω να το γράφω σωστά). Αφού σηκωθήκαμε το πρωί έτοιμοι για την περιπέτεια, πληρώνοντας στην ρεσεψιόν κυριολεκτικά έπεσα, στον άνθρωπό μου. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου ήταν και γνώστης της Ελληνικής Ιστορίας και δεν ξέρω πως, απλά τον ρώτησα, αν ήξερε και την προέλευση της ονομασίας του νησιού. I was happy! Την ήξερε! Τρεις εκδοχές υπάρχουν, για το όνομα του νησιού:

Εκδοχή Νο 1: Η Κάρπαθος πήρε το όνομα της από το φυτό καρπασό, παραγόμενο τόσο στην Κύπρο (όπου υπάρχουν ακόμα ονομασίες  όπως Καρπασία, Καρπάσιον) όσο και στην Κάρπαθο. Από το κάρπασον ή καρπασό παράγονταν τα λεπτά και πράσινα υφάσματα καθώς και σχοινιά και τα πανιά των καραβιών. Σήμερα δεν είναι γνωστό, ίσως έχει εξαφανιστεί ή απλά να χάθηκε το όνομα του (αν μπορεί κάποια να ξέρει κάτι παραπάνω γι αυτό το φυτό, αυτή βέβαια, θα είναι μόνο η Stella)

Εκδοχή Νο 2: Διατυπώθηκε η άποψη από τον Πτολεμαίο, ότι το Karpathen έχει βαλκανική ρίζα και ότι προέρχεται από την ημικυκλική οροσειρά της Ρουμανίας τα Καρπάθια Όρη, επειδή και η Κάρπαθος είναι πολύ ορεινή, ενώ έδωσε και το όνομα της, στο Καρπάθιο Πέλαγος. Στην αλβανική γλώσσα η λέξη kerp σημαίνει κάνναβις, από όπου παρασκευάζεται το καραβόπανο (που λέγαμε στην πρώτη εκδοχή)

Εκδοχή Νο 3: Σε αυτή την εκδοχή, το όνομα προέρχεται από τον Τιτάνα Καρπό, που είναι γιος του Ζέφυρου και της Δρόσου και ο οποίος μυθολογικά προσωποποιεί τους καρπούς, διότι στην Κάρπαθο παράγονταν τα τα πιο ώριμα, τα πιο άφθονα και τα πιο νόστιμα φρούτα.

Anyway,θα δείτε φωτογραφίες, αλλά αυτό που μου άρεσε εμένα περισσότερο από όλα σε αυτό το νησί, ήταν οι άνθρωποι.  Γνήσιοι, ευγενικοί, γενναιόδωροι, φιλόξενοι, χαμογελαστοί, έξυπνοι και με αίσθηση του χιούμορ. Πολλοί Ελληνο- αμερικανοί, οι οποίοι έφυγαν τη δεκαετία του 50 ή και πιο παλιά και διατήρησαν από την μια την Ελληνική φιλοξενία εκείνης της εποχής, αλλά έφεραν μαζί τους και την ευγένεια της χώρας που μεγάλωσαν.

Η ΚάρΠαθος έχει Πάθος.

To Ταξίδι one way ticket ξεκινάει με μένα και την Ivana στο αεροδρόμιο

Ο αγαπητός μου… μου τύπωσε τα χαρτιά, για να μην ξεχάσω τις εκδοχές του ονόματος της Καρπάθου.

Εγώ, στην Όλυμπο

H γλυκιά μου Ευεγενία, στην Όλυμπο

Η Κάσος έχει Ιστορία

Η Κάσος είναι από μόνη της εμπειρία. Λιλιπούτεια, για να την διασχίσεις όλη κι όλη χρειάζεται όχι παραπάνω από ένα τέταρτο αφού από τη μια άκρη ως την άλλη η απόσταση είναι 14 χιλιόμετρα. Έφτασα, ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο και αφού το καράβι άφησε στο λιμάνι περιπου 10 άτομα και ας πούμε ότι είχε λίγη κίνηση, σε μισή ώρα, το νησί άδειασε εντελώς. Νομίζαμε, ότι ήταν εγκαταλελειμμένο.

Ε-ξαι-ρε-τι-κο παραδοσιακό φαγητό στο Μύλο, το παλιό λιμάνι  Μπούκα είναι ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά όλης της επικράτειας, αλλά για κάποιο λόγο, αυτό το νησάκι μου έφερε λύπη. Λύπη γιατί το φαντάστηκα έτσι όπως ήταν κάποτε: Με καπετάνιους, αρχοντόσπιτα, καραβοκύρηδες και μια κοινότητα πλούσια και ζωντανή. «Στην Εθνεγερσία του 21 στο Νότιο Αιγαίο, ένα και μοναδικό ελληνικό ναυτικό δέσποζε από τα Χανιά ως τη Σμύρνη και την Κύπρο, τα 100 καράβια των Κασσιωτών» διάβασα στον τοπικό οδηγό.

Η συμμετοχή σύσσωμου του κασιώτικου στόλου στην Επανάσταση του 21 με φημισμένους πλοιάρχους όπως ο Καταρτζής, ο Μαλλιαράκης, ο Μπουρέκας κ.α, προκάλεσε το μένος και τελικά και το ολοκαύτωμα του νησιού στις 7 Ιουνίου του 1824, το οποίο έμεινε αβοήθητο από την κεντρική ελληνική κυβέρνηση (πώς να μη λυπηθώ.. τώρα που το γράφω αυτό, είμαι έτοιμη να δακρύσω) Μετά τη σφαγή όλου σχεδόν του αντρικού πληθυσμού, το νησί ακολούθησε τη μοίρα των υπόλοιπων Δωδεκανήσων και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 1948. Μόλις με 1000 κατοίκους σήμερα, η Κάσος είναι ιστορική και απόλυτα αυθεντική.

Το be continued..