Paris: Τhere is something about it! Part One

Λατρεύω την εφηβεία και ακόμα περισσότερο τους έφηβους. Αυτές οι ηλικίες μεταξύ 14 και 19 νομίζω είναι οι ομορφότερες. Τα νιάτα, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, το ότι  νιώθουμε ότι όλος ο κόσμος είναι το κοχύλι μας και εμείς ανίκητοι και αθάνατοι.

Τα θυμάμαι καλά, πολύ καλά τα χρόνια της εφηβείας μου. Πέρναγα πολύ όμορφα. Ίσως ήμουν και τυχερή, γιατί γενικά δεν είχα σχεδόν καθόλου περίεργα εφηβικά ξεσπάσματα με την οικογένεια μου (από ότι μου λένε οι ίδιοι), είχα αγαπημένες φίλες και φίλους, με τις δυο λατρεμένες μου ξαδέρφες (τη Λιάνα και την Τζωρτζίνα) ήμασταν αχώριστες και κάθε σβ, κοιμόμασταν εναλλάξ σε κάποιο σπίτι της άλλης, στο σχολείο μια χαρά τα πήγαινα, έβγαζα και τα δικά μου λεφτά από 15 ετών (έχω πει, δίδασκα αγγλικά τα μικρότερα ξαδέρφια μου τα σαββατοκύριακα) και ίσως ήμουν τελικά κάπως ώριμη, αφού στα 15 γνώρισα μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες (πρότυπο γυναίκας) η οποία ήταν τότε 33 και ήδη μητέρα. Για να με κάνει λοιπόν παρέα αυτή η γυναίκα, η Ελένη Δήμου (μέχρι και σήμερα) η οποία στα 25 της εξέδωσε και ποιητική συλλογή, σημαίνει ότι κάτι θα είχα να συζητήσω, δεν ήμουν τελείως γκάου.  Α, και για κάποιο περίεργο λόγο, δεν έβγαλα και σπυράκια.

Αφού έγραψα τα παραπάνω, να πω τώρα, ότι παρόλο που λάτρευα αυτή την εποχή, δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσει, γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο ώριμη και να είσαι ε, είσαι και λίγο σαχλαμάρας. Λογικό. Ταιριάζει και αυτό με την ηλικία.

Γιατί το λέω; Γιατί ήμουν απίστευτο πνεύμα αντιλογίας και εξαιρετικά επικριτική (το πρώτο το χαλιναγώγησα, για το δεύτερο προσπαθώ ακόμα..)

Που πάει αυτό με το post; Στο γεγονός ότι 19 ετών που πρωτοπήγα στο Παρίσι και επειδή όλοι μα όλοι έλεγαν τα καλύτερα γι’ αυτή την πόλη και το πόσο υπέροχη είναι, εγώ επειδή έτσι μου ήρθε, αποφάσισα ότι δεν μου άρεσε καθόλου (είπαμε, σαχλαμάρας και πνεύμα αντιλογίας)

«Πουφ, σιγά πια με το Παρίσι και το Παρίσι, δεν με παρατάτε, καθόλου δεν μου αρέσει, βαρετό το βρίσκω, σιγά μη το συγκρίνω με το υπέροχο Λονδίνο μου, δεν καταλαβαίνω προς τι ο χαμός, ούτε πρόκειται να ξαναπατήσω το πόδι μου εδώ σε αυτή την πόλη…» (little did I know, ότι από τότε που τις έλεγα αυτές τις σαχλαμάρες μέχρι σήμερα, πρέπει να έχω ξαναπατήσει περί τις 30 φορές- τις περισσότερες για δουλειά- αλλά τι σημασία έχει; To Παρίσι είναι Παρίσι, για όποιον λόγο και αν βρεθείς εκεί.)

Και ναι, εντάξει δεν μπορώ να συγκρίνω την αγάπη μου για το Λονδίνο με το Παρίσι, όχι μόνο συναισθηματικά και σαν πόλη μου αρέσει περισσότερο το Λονδίνο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω και την απερίγραπτη ομορφιά της (κυριολεκτικά) Πόλης του Φωτός και δεν βλέπω την ώρα να επιστρέφω, πάλι και πάλι και πάλι… Paris is simply glorious.

Δεν ξέρω αν θα μου βγει αλλά αποφάσισα αυτό το post να το χωρίσω σε φωτογραφικές ενότητες και θα το “σπάσω” σε δυο μέρη Shopping, φαγητό, night life, special moments. Για να ξεκινήσω και να δω πως θα μας πάει:

Shopping

Στο Disney Store ο Πύργος του Άιφελ είναι … μοβ! Yes!!

Tiffany’s baby!

Guerlain, MariaA, Guerlain!! Η μπουτικ στο Champs–Élysées. Μέσα δεν με άφησαν να τραβήξω φωτό.

Mac

Sephora!

Yves Rocher

Κάτι μικρό για τα bb boys..

Αρωματοπολείο από το 1798

Tην αγαπώ την μικρή μπουτίκ Mellow Yellow στην Rue Des Canettes. Όλο κάτι ασυνήθιστα βρίσκω…

Ήμασταν λοιπόν απ έξω από τον «ναό» Louis Vuitton στο Champs–Élysées και χαζεύαμε με τη Βίκυ. Βλέπουμε και αυτό το shopping trolley, όπως το ακούτε, καρότσι για ψώνια ή της λαϊκής ας πούμε που κρατούσαν οι γιαγιάδες μας, για να μην κουράζονται, το οποίο είναι συνεργασία του οίκου, με τον Christian Louboutin από τη σειρά Monogram. Αφού το είδαμε καλά – καλά και απομακρυνθήκαμε λέει η Βίκυ: «Για φαντάσου, καροτσάκι για ψώνια να στοιχίζει 1,700 ευρώ…» Πας καλά; της απαντάω εγώ; 1.700Ε?? Μήπως σου ξέφυγε ένα μηδενικό; 17,000 κοστίζει! Λιποθυμάει η Βίκυ, νομίζει της κάνω πλάκα, γυρνάμε στη βιτρίνα, το βλέπει με τα μάτια της και εγώ βέβαια, φωτογράφισα την ταμπέλα για να μη λέτε μετά εμένα τρελή.

17,000 ευρώ κυρίες μου ή ας πούμε όσο 2 αυτοκίνητα. Και να χωράς να πας και βόλτα, πάει καλά, αλλά δεν το βλέπω. Και αν και σιχαίνομαι τα λαϊκίστικα δεν αντέχω θα το πω: Η λαϊκή αγορά των Μελισσίων όπου κάποιες φορές πάω για φρέσκα φρούτα και λαχανικά  είναι ακριβώς μπροστά από το κοιμητήριο. Να εμφανιστώ λοιπόν με αυτό το trolley και να αναστήσω και τους πεθαμένους με την κακή έννοια, του στυλ «βρικολακιάζω» όπως στον “Βιολιστή στη Στέγη”… (sorry μακάβριο το χιούμορ αλλά δεν άντεξα)

Φαγητό (τι να λέμε τώρα, για το φαγητό στο Παρίσι. Ελπίζω να μην διαβάσετε το post το μεσημέρι.. θα είναι δύσκολο..)

Steak Tartare και Bone Marrow στην La Boucherie Rouliere 24, Rue Des Canettes

Το ξενοδoχείο που μέναμε, Agora St Germain

To αγαπημένο μου cafe, George V, στο Champs-Élysées

Δεν έκανα μόνο αυτά στο Παρίσι.. είχα την τύχη να γνωρίσω ίσως, τον καλύτερο κομμωτή του κόσμου. Αυτό θα σας το πω σε άλλο post. Αξίζει πολλά post, ο συγκεκριμένος. Kαι ναι, χωρίς hashtag, I f@3$&* love my job.

Εγώ και ο Eric Pfalzgraf  και περισσότερα αύριο..