Αναμνήσεις από την Θεσσαλονίκη, την Kiehl’s και τις αγαπημένες μου bloggers της πόλης.

Αυτό το post ξεκίνησα να το γράφω στα notes του τηλεφώνου μου στην Έξοδο Α3 του αεροδρομίου Μακεδονία, περιμένοντας την πτήση μου για Αθήνα που με την εταιρεία που ταξίδευα, ήταν σίγουρο ότι θα είχα καθυστέρηση. Και είχα. Γι’ αυτό, το αεροπορικό ταξίδι (μια εμπειρία από μόνο του) αν προλάβω, θα σας γράψω στο τέλος του post.

Ξεκίνησα να γράφω το post από εκεί κιόλας, για να είμαι σίγουρη ότι θα κατάφερνα να μην παραλείψω τίποτα από τις 24 ώρες που έζησα στην Θεσσαλονίκη. Είκοσι τέσσερις ώρες αλλά με τόσες εναλλαγές και τόσα συναισθήματα, που ήταν σαν μια εβδομάδα. Το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις τις οποίες πρέπει να βάλω σε τάξη για να βγάλω και νόημα.

Τι να πω, τι να πρωτοπώ γι αυτή την πόλη. Η αύρα της; Ο κόσμος της; Τα μαγαζιά της; Tα εστιατόρια; Τα bars; Η μουσική; Η ευγένεια; Η αυθεντικότητα; Το ότι όλα, μα όλα, αν και καλύτερης ποιότητας είναι πιο φθηνά από ότι στην Αθήνα; (Θα φέρω παράδειγμα: 35^Ε το ταξί από το σπίτι μου στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος- σημειώστε το σπίτι μου είναι κοντά στο αεροδρόμιο- 18Ε από το αεροδρόμιο Μακεδονία στο ξενοδοχείο City για περίπου διπλάσια απόσταση)

Το μόνο άσχημο η κίνηση και βεβαίως το μόνο για το οποίο ΔΕΝ φταίνει οι Θεσσαλονικείς. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι φταίνε. Οκτώ χρόνια (;) προσπαθεί να ολοκληρωθεί και να δοθεί αυτό το άμοιρο metro- Το Γιοφύρι της Άρτας ένα πράγμα- ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν  και όπως μου είπε και ο ευγενέστατος και με πολύ χιούμορ taxi driver που με πήγαινε στο αεροδρόμιο «Από την Ομόνοια να είχαν ξεκινήσει, τι στο καλό σε οκτώ χρόνια θα είχε φτάσει μέχρι την Τσιμισκή»…

Anyway, αυτό δεν είναι post για να γκρινιάξω για την Αθήνα και άλλα, είναι post για να μιλήσω για τη Θεσσαλονίκη, που όλες ξέρετε όλα αυτά τα χρόνια, πόσο πολύ αγαπώ.

Καλεσμένη εγώ από την Kiehl’s για το πάρτι του περιοδικού Adore και το καθιερωμένο πλέον Naked Issue, με πορτραίτα επωνύμων των οποίων τα έσοδα από την πώληση, θα βοηθήσουν στην ενίσχυση του συλλόγου «Θετική Φωνή»-  ο Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδος που ιδρύθηκε το 2009,

Υπέροχη βραδιά. Ο χώρος industrial, ο κόσμος πολύς και με πολύ κέφι, η μουσική εξαιρετική, εκεί είχα και την ευκαιρία να ξαναδώ τον Δήμαρχο της πόλης κύριο Γιάννη Μπουτάρη. Ναι τον έχω ξαναγνωρίσει και επειδή μιλήσαμε αρκετή ώρα, τα παιδιά της Kiehl’s μετά, είχαν την απορία τι λέγαμε. Δεν τους είπα. Θα το πω όμως σε σας και θα καταλάβετε: Ο κύριος Μπουτάρης βασικά είναι οινοπαραγωγός. Άρα είχαμε πολλά να πούμε για το παρελθόν, όταν κάποια στιγμή, τα κρασιά του, μετά από δική μου προτροπή, βρέθηκαν σε γνωστό wine bar του Λονδίνου.

The photo evidence:

H Μαρία Χατζηαμάλλου η “ψυχή” του event. Αν υπήρχαν και άλλες Μαρίες Χατζηαμάλλου, δεν θα έγραφα, αυτό που θα γράψω σε λίγο, παρακάτω.

Η επόμενη μέρα ήταν για μένα μια από τις πιο σημαντικές από τότε που ξεκίνησε το beautyblog πριν από πέντε (!) χρόνια. Θα είχα την χαρά και την τιμή να υποδεχτώ και να γνωρίσω από κοντά στο corner της Kiehl’s τις αγαπημένες μου bloggers της Θεσσαλονίκης. Όλα αυτά τα κορίτσια που κάνουν τόσο όμορφη δουλειά και οι οποίες όπως ήμουν σίγουρη, ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου.

Κατ’ αρχήν να σας πω ότι οι αγαπημένες μου Demi και Ελένη είναι το liaison μου στη Θεσσαλονίκη και τα δύο κορίτσια που με βοήθησαν για να υλοποιηθεί εκείνο το πρωινό.  Το Ελενάκι για σοβαρό λόγο, δεν κατάφερε να είναι μαζί μας, αλλά η Demi ήταν εκεί πρώτη. Με υπέροχο μοβ κραγιόν, με φουλ stylish hair do, με το υπέροχο χαμόγελο της και στη στιγμή όλο μου το άγχος εξαφανίστηκε. Ναι είχα άγχος. Και πολύ μάλιστα. Το έχετε καταλάβει, δεν μου αρέσει πολύ να «δείχνομαι». Προτιμώ να επικοινωνώ γραπτώς. Ακόμα και η φωτογραφία μου, που βρίσκεται στο bb κατά βάθος με ενοχλεί (γι αυτό και έκανα 2,5 χρόνια, μετά την έναρξη του bb να την ανεβάσω) αλλά έχω τη Stella που με βρίζει κάθε φορά που το λέω, οπότε την αφήνω. Και η Demi, που μου είπε «Τζούλια, πρέπει να κάνεις περισσότερα meet and greet…»

Anyway, πριν από ένα χρόνο, η αδερφική μου φίλη, Χριστίνα, μου ζήτησε κάτι. Μου ζήτησε «να βγω πάνω από τον εαυτό μου και  να αρχίσω να κάνω πράγματα έξω από τη δική μου «ζώνη άνεσης». Αυτό που μου είπε, το έγραψα σαν mantra και το κόλλησα στο ντουλάπι της κουζίνας μου, για να το βλέπω κάθε μέρα και να το προσπαθώ, όσο μπορώ. Εκεί βρίσκεται ακόμα και αν και ξέρετε, ότι ποτέ δεν σας λέω ψέματα, ορίστε το πειστήριο του: (αν σας βοηθήσει, κάντε το και εσείς.. εμένα με βοήθησε κάπως..)

Βγήκα πάνω από τον εαυτό μου λοιπόν, όταν πήρα την απόφαση να καλέσω αυτά τα κορίτσια. Κατά βάθος τα ντρέπομαι  λίγο, όλα αυτά. Και γιατί δηλαδή, πρέπει να με γνωρίσει κάποιος; Tι είμαι ακριβώς; Μια δημοσιογράφος ομορφιάς, τελεία. Λογικό λοιπόν, το άγχος μου, αφού τη δεδομένη στιγμή το κάλεσμα ήταν από το beautyblog αλλά και με τη βοήθεια της πολύ αγαπημένης μου Kiehl’s. Full of beauty έγραφε η πρόσκληση για εκείνο το πρωινό και ήταν πραγματικά full of beauty. Τα κορίτσια, έκαναν τη διάγνωσή τους όσο αφορά τον τύπο της επιδερμίδας τους, επέλεξαν το αγαπημένο τους προϊόν της μάρκας και αυτό και θα λάβουν ως Χριστουγεννιάτικο δώρο από το bb και την Kiehl’s. Επιπλέον στο stand του Armani, μπορούσαν να κάνουν ένα μακιγιάζ και αν δεν προλάβαιναν εκείνη τη μέρα, θα μπορούσαν να το κάνουν οποιαδήποτε μέρα επέλεγαν. Ευχαριστώ λοιπόν δημοσίως για άλλη μια φορά την Kiehl’s.

Πριν σας συστήσω, αυτά τα εκπληκτικά κορίτσια, τα οποία θα σας συνιστούσα να παρακολουθήσετε και να διαβάζετε και να υποστηρίζετε, θέλω να απευθυνθώ στην Ελένη η οποία μου έγραψε το εξής σε σχόλιο:

“Αχ Τζούλια θα σε μαλώσω, δεν μας ενημέρωσες πιο νωρίς να προγραμματίσουμε να ρθούμε και μεις Θεσσαλονίκη…”

Ελένη άκου: Όταν πήρα την απόφαση γι’ αυτό το ταξίδι, σκέφτηκα να σου στείλω email. Kαι μετά μίλαγα με τον εαυτό μου και έλεγα «Μα, καλά, είσαι με τα καλά σου; Θα πεις στην κοπέλα από Βόλο, να έρθει Θεσσαλονίκη;” Και βέβαια δεν σου έστειλα, ποτέ το mail. Όταν είδα λοιπόν το σχόλιο σου σκέφτηκα «Θα το πω στην Ελένη και δεν θα με πιστεύει». Ξέρω όμως, ότι με πιστεύεις.

Και στη Stella, παρακάτω οι «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες που ζήτησες.

Και στη Marianna, το μοβ παλτό, το αγόρασα πέρυσι τον Νοέμβριο στο Παρίσι. Δεν ήταν πολύ ακριβό, αλλά καταλαβαίνεις τι έπαθα, όταν είδα το χρώμα του..

Και στη Μako, καλά δεν θα ξαναπάω ταξίδι.. εδώ είσαι και εδώ είμαι (απειλητικά, αυτό…)

Κυρίες μου ήρθε η ώρα να σας συστήσω στις beautiful Thessalonian  bloggers και (προς τιμή μου) bb girls, τις οποίες βλέπετε παρακάτω φωτογραφημένες κρατώντας τα αρχικά των ονομάτων τους (δεν έχεις και άδικο ElizaBBeth.. όντως ούτε casting να είχε γίνει, γι αυτά τα πανέμορφα κορίτσια):

Demi http://abeautymom.blogspot.gr/

Stella http://starsandstellars.blogspot.gr/

Maria http://inbeautywonderland.blogspot.gr/

Markela http://www.doyouspeakgossip.com/

Κλεονίκη http://notebookofclaire.blogspot.gr/

Eύη http://fashiulous.com/

Penny http://princessepennystiarasandtutus.blogspot.gr/

Last but not least.

Ήρθε και μια από εσάς να με συναντήσει και να με γνωρίσει από κοντά. Εγώ δεν την πίεσα, απλά ούτε λίγο ούτε πολύ της ανακοίνωσα, ότι αν δεν την γνώριζα από κοντά, θα τη “σκότωνα”. Ναι είμαι πολύ καλός άνθρωπος. Δημοκρατικός και καθόλου πιεστικός, με ανθρώπους που αγαπώ.

Η συζήτηση μας ήταν ακριβώς αυτή και την κάνω copy paste

Εγώ: Μμμμμ… Πόσο μακριά, είναι το Κιλκίς από τη Θεσσαλονίκη? Χιχιχι (σατανικό, χιχιχι..)

Εκείνη: Ένα τσιγάρο δρόμος.. Χιχιχι;;;;;;;;; (με απορία)

Εγώ: Δε λέω κάτι ακόμα….. χιχιχι..

Εκείνη: Ε, καλά έχω υπομονή…. Δύο λεπτά αντέχω να περιμένω…

Eγώ: χαχαχαχχαχχαχαχχ!!!!

Τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν ή μάλλον γράφτηκαν, τα λογοκρίνω! Πάντως το νόημα το πιάσατε..

Καταλάβατε; Η σέξι κοκκινομάλλα μας η αγαπημένη Litsa Kouklitsa ήρθε από το Κιλκίς στη Θεσσαλονίκη και ναι! Επιτέλους! Την γνώρισα και εκείνη από κοντά! Άβαφη όπως πάντα και πιο όμορφη στην πραγματικότητα από όσο στις φωτογραφίες της, με εκείνο το αλαβάστρινο δέρμα, τα φλογερά μαλλιά και τα καταπράσινα μάτια, για χατίρι μου, δέχτηκε να κάνει μακιγιάζ στο stand του Armani και να μου στείλει τις φωτογραφίες.

Πρώτα έκανε τη διάγνωση της επιδερμίδας της με τη Βάγκι και μετά πέρασε, στα χέρια της Έφης για το μακιγιάζ Armani. Την εμπειρία της για το μακιγιάζ του μετρ, θα μας την γράψει η ίδια σε guest post, καλά δεν  λέω; (όλο δουλειές σας ζητάω να κάνετε, φοβάμαι, μη με βρίσετε στο τέλος..)

Αν και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη γκρινιάξω σήμερα, θα το κάνω, γιατί αλλιώς, αν δεν γράψω αυτά που σκέφτομαι, θα πετάγομαι στον ύπνο μου (θα συμβεί, το ξέρετε..). Και θα γκρινιάξω και πολύ. Όσες από εσάς είσαστε παλιές, πολύ παλιές στο bb ίσως θυμάστε, ότι κάπου εκεί στο τέλος του 2009, είχα κάνει την προσπάθεια να εντάξω την Θεσσαλονίκη στα posts του bb και να έχει μια δική της κατηγορία. Αυτά που γίνονται στην πόλη, events, beauty ή fashion events, όμορφα beauty salons, νέες καινοτόμες ιδέες στην συμπρωτεύουσα κλπ κλπ. Στην προσπάθεια μου αυτή, είχα ζητήσει την βοήθεια της Βάσως, η οποία το προσπάθησε όσο μπορούσε, αλλά τελικά αυτή η ιδέα, δεν «τράβηξε». Η ίδια μου είχε πει τότε: «Τζούλια, αν εξαιρέσεις εκείνη την προσπάθεια της Kiehl’s σε γνωστό ξενοδοχείο, δεν συμβαίνει κανένα beauty event σε αυτή την πόλη..» (πάλι η Kiehl’s.. και μάλιστα όταν δεν είχε καν corner ακόμα στην Θεσσαλονίκη..) Και όπως θα προσέξετε στα related posts στο τέλος, πάντα “κυνηγάω” και προσπαθώ να γραφω ό,τι γίνεται στην συμπρωτεύουσα.

Σε αυτό το ταξίδι μου στην Θεσσαλονίκη, πέρασα και μια βόλτα από τα καταστήματα καλλυντικών, τα οποία δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από αυτά της Αθήνας. Και λέω λοιπόν εγώ με το μικρό μου μυαλό: Πόσο δύσκολο είναι αφού όλες οι μεγάλες εταιρείες καλλυντικών έχουν την παρουσία τους στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα με υπέροχα stands να διοργανώνουν από καιρό εις καιρό και κάποιες παρουσιάσεις για τις bloggers, vloggers και δημοσιογράφους της συμπρωτεύουσας και να τις ενημερώνουν για νέα προιόντα και λανσαρίσματα; Δηλαδή τι ακριβώς χρειάζεται; Να σταλούν 10-15 emails, να προσκληθούν αυτά τα κορίτσια, να ενημερωθούν από πρώτο χέρι (και όχι ετεροχρονισμένα) να κάνουν ίσως μια διάγνωση επιδερμίδας, ένα μακιγιάζ και γιατί όχι να πάρουν είτε κάποιο κανονικό προϊόν, είτε κάποια luxury samples.

Τόσο δύσκολο είναι πια, να το κάνετε αυτό, Κυρίες Εταιρείες Καλλυντικών; Τόσο δύσκολο; Έλεος δηλαδή. Βάλτε λίγο το μυαλό σας να δουλέψει. Φτάνει πια με το micro-management. Φτάνει πια με την Αθήνα και μόνο. Για όνομα του Θεού! Και αν δεν ξέρετε (βαριέστε δηλαδή) να βρείτε ποιές να καλέσετε, υπάρχει και άλλος τρόπος. Ζητήστε από μένα τα στοιχεία τους.  Πολύ λίγα είναι τα παραδείγματα εταιριών που κάνουν κανονικά events και στη Θεσσαλονίκη. At the top of my head, έρχεται η Radiant Professional πρόσφατα, νομίζω η The Body Shop και βεβαίως η Kiehl’s. Οι υπόλοιποι που δεν έχετε κάνει τίποτα ακόμα, αν δεν σας άρεσε αυτό που έγραψα, ξέρετε τι μπορείτε να κάνετε: Να μου κόψετε την καλημέρα.

Αλλά όχι, όχι, bb girls, δεν θα τελειώσει με γκρίνια αυτό το post. Όχι μετά τη χαρά που ένιωσα την Τρίτη που μας πέρασε. Θα τελειώσει με γέλιο. Γιατί μόνο να γελάσω μπορώ, μετά την αεροπορική εμπειρία του συγκεκριμένου ταξιδιού, από και προς τη Θεσσαλονίκη. Πριν πω τα διάφορα όμως να πω ότι οι κοπέλες της εταιρείας για την οποία θα μιλήσω,  ήταν γλυκές και εξαιρετικά εξυπηρετικές. Πάμε τώρα:

Για κάποιο λόγο (μη με ρωτήσετε το λόγο) το εισιτήριο μου είχε κανονιστεί με τη Ryan Air, την Ιρλανδική charter εταιρεία.  Δεν ξέρω από πού να πρώτο αρχίσω. Φτάνω με τη βαλιτσούλα μου (δεν την έλεγες μεγάλη αλλά βαριόμουν να μπω στην αποθήκη να βρω πιο μικρή) οπότε είχα αυτή μαζί μου, η οποία μάλλον δεν έμπαινε στην καμπίνα. Μου λέει λοιπόν η κυρία στο γκισέ «Α, πρέπει να πληρώσετε γι’ αυτή» «Να πληρώσω, αλλά δεν έχω υπέρβαρο» απάντησα εγώ. «Α, δεν έχει σημασία αυτό.. πρέπει να πληρώσετε 34^Ε.  “Μάλιστα” λέω εγώ – και τι να έκανα- βγάζω το πορτοφόλι μου.. «Αααα, όχι εδώ, απέναντι θα πληρώσετε και θα μου φέρετε την απόδειξη…» Μάλιστα. Πήγα απέναντι πλήρωσα ξαναπήγα στην κυρία στο γκισέ, βάζει το tag στη βαλίτσα μου, τι να δω; Το όνομα μου Kyrilli (με δυο l –λάθος γραμμένο, ό, τι χειρότερο σε αεροπορικό ταξίδι, anyway) και από κάτω εκεί που πρέπει να είναι το νούμερο σε περίπτωση που χαθεί η βαλίτσα μου το όνομα IOANNA (το έβγαλα φωτογραφία, δεν άντεξα, γιατί αυτή τη φορά, ήταν σοβαρή η πιθανότητα να μη με πιστέψετε.

Δηλαδή, αν χαθεί η βαλίτσα μου αντί να δώσω το νούμερό της, στα απολεσθέντα, θα ψάχνω την κυρία Ioanna χωρίς επίθετο. Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου–  το’ δα και αυτό… Σα να λέμε «Ποιο είναι το νούμερο της βαλίτσας σας που χάθηκε;» και εγώ να απαντάω «Βρείτε μου την κυρία Ιωάννα!!» «Κυρία Ιωάννα μου, κυρία Ιωάννα μου, μήπως η βαλίτσα μου βρίσκεται στο Belfast;» Τι να πω η γυναίκα δεν είπα τίποτα, πέρασα τον έλεγχο εισιτηρίου και ταυτότητας και προχώρησα προς την Έξοδο. Φτάνω στην Έξοδο τι να δω; Μια μεγάλη ουρά και κόσμος να ΞΑ-να περιμένει. “Συγνώμη», ρωτώ η χαζή ξανθιά, «τι περιμένουμε εδώ;» «Να κάνετε check in» μου απαντά η συνοδός εδάφους. «Μα.. έκανα, check in, τι check in θα κάνω τώρα; «Α, αυτό είναι το check in, του check in, μήπως κάνατε λάθος την πτήση και πάτε αλλού…» Στο Belfast, ας πούμε να πάω, για να βρω τη βαλίτσα μου; σκέφτηκα εκείνη την ώρα, αλλά δεν το είπα φωναχτά.

Μέχρι εδώ αυτά που έγραψα, δεν είναι αστεία. Τώρα ξεκινάει το αστείο, σας ορκίζομαι, κατά τη διάρκεια της πτήσης  νόμιζα ότι έβλεπα θεατρική επιθεώρηση. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο, δενόμαστε, τροχοδρομεί, απογειώνεται. Δεν είχε προλάβει να πάρει ύψος, αρχίζουν να περνάνε αεροσυνοδοί με μενού. Μενού σκέφτομαι εγώ- 20 λεπτά είναι η πτήση, και να θες να φας θα σου κάτσει το λαιμό.. το πληρώνεις βεβαίως έτσι.. μήπως δεν το καταλάβατε το λέω αυτό.

Anyway, και πως θα προλάβουν να σερβίρουν τούτοι εδώ περί τα 150 άτομα.. (φίσκα το 377..) Γροουυυυυυυυ τα καροτσάκια πάνω κάτω, γρουυυυυυυ για να προλάβουν να πουλήσουν (4,5 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι νερό, αν διψάς, απλά πεθαίνεις από τη δίψα). Ήθελα να πάω τουαλέτα, που να το διανοηθώ.. Γρουυυυ τα καροτσάκια πάνω κάτω, δεν είχαμε τελειώσει με τα φαγητά, όταν κύριος συνοδος από το μεγάφωνο αρχίζει να διαλαλεί την πραμάτεια: “Ladies and gentelemen don’t forget to buy Duty Free, Giorgio Armani, Escada, Gucci, Bulgari, Donna Karan κλπ κλπ κλπ” Αυτοί, σκέφτομαι εγώ, από πού θα εμφανιστούν τώρα; Αφού ήδη είναι τα άλλα καροτσάκια στη μέση.. Γρουουουυυυ.. γρουουυυυ.. γρουουουυυ… βγαίνουν τα αρώματα και τα καλλυντικά από μπροστά, με άλλο καροτσάκι.. προς τα πίσω να πηγαίνουν τα φαγητά, από μπροστά να έρχονται τα αρώματα.. Γρουουυυυ, γρουυυυυ, το ποδοβολητό δε και το τρέξιμο για να προλάβουν να τα κάνουν όλα σε 20 λεπτά (να πουλήσουν, δηλαδή) ατελείωτο! Sprinters! Πρέπει να προσλαμβάνουν δρομείς, δεν εξηγείται διαφορετικά.. Στο μεταξύ ευτυχώς που δεν άλλαξα τη θέση μου και αντί για διάδρομο καθόμουν παράθυρο (α, δεν σας το είπα; Για να αλλάξω τη θέση, έπρεπε, ΕΠΙΣΗΣ να πληρώσω) διότι με όλη αυτή την αναμπουμπούλα και τα πάνω κάτω σκεφτόμουν ότι όλο και κάποιος συνοδός θα κουτρουβαλιαστεί και θα βρεθεί στα γόνατα μου…

Με αυτά και με αυτά, ολοκληρώνεται το 20άλεπτο που ουσιαστικά είσαι στον αέρα, όταν πας Θεσσαλονίκη, αρχίζουν να μαζεύουν τα μενού που μας είχαν αφήσει και το αεροπλάνο, αρχίζει να κατεβαίνει.. Δόξα το Θεό σκέφτομαι, τέλειωσε το βάσανό των αεροσυνοδών..

Αμ δε.. Εδώ αρχίζει το ωραίο. Αφού όλοι οι υπόλοιποι είχαμε δεθεί για την προσγείωση, ακούω από τα μεγάφωνα: “Ladies and Gentlemen! Kαι τώρα, ήρθε η ώρα που όλοι περιμένετε και ο λόγος που επιλέγετε να ταξιδέψετε με Ryan Air!!»

Aaaa, σκέφτομαι εγώ, “ρε συ να δεις που τελικά όντως έχει show η πτήση! Ρε λες να βγουν τώρα, με τίποτα εθνικές ενδυμασίες, τα πράσινα καπέλα και τα τριφύλλια α-λα St Patrick’s day και να αρχίσουν να μας χορεύουν τις τρίλιες, ξέρετε αυτούς τους Ιρλανδικούς χορούς, πόδι πάνω, πόδι κάτω, πόδι πανωκατω και να η τρίλια και να η φούρλα…” Έξοχα! Έξοχα! Όντως αξίζει αυτό το ταξίδι!

Αμ, δε.. ούτε φούρλα, ούτε τρίλια, βγαίνουν κραδαίνοντας, δελτία από …. ΛΟΤΟ και Ξυστό!!

Να περνάνε όλες και όλοι σαν τους μουρλούς με Δελτία πάνω κάτω, πάνω κάτω,  για να προλάβουν να τα δώσουν, το αεροπλάνο να τραντάζετε (τελικά σχεδόν τον χόρεψαν τον χορό..) και από τα μεγάφωνα ο άλλος να μας έχει ξεκουφάνει: «Να η στιγμή που όλοι περιμένατε! Θα γίνετε εκατομμυριούχοι στον αέρα!! Θα κερδίστε 10,000,000 ευρώ ή  τσάμπα εισιτήρια (και να μου το έδιναν δηλαδή, δεν θα το έπαιρνα..), ή θα σας πάμε δωρεάν στη Βαλέντσια (παντελώς άσχετο) ή θα ανοίξει η τύχη σας εδώ χάμω στους αιθέρες (δικό μου είναι αυτό..)

Και αν αναρωτιέστε αν παίζει κανένας Λότο ή Ξυστό μέσα στο αεροπλάνο να σας πω ότι, ο κύριος από πίσω μου ζήταγε από τον διπλανό του κάτι για να ξύσει. Προφανώς δεν είχε ψιλά, θα ήπιε νερό.

All and all, όπως καταλάβατε, φθηνά είναι τα εισητήρια με Ryan Air, αλλά έχουν σκεφτεί πολλαπλούς τρόπους για να σου στοιχίζει στο τέλος έως και ακριβότερα. Και ψέματα είπα. Σίγουρα θα ξανά- ταξιδέψω και αν είμαι και με παρέα, νομίζω να περάσουμε τέλεια. Δεν έχω ξαναγελάσει τόσο πολύ.

Happy, very happy today. Αλλά ήδη μου λείπει η Θεσσαλονίκη και ετοιμάζομαι.. δεν θα πω κάτι άλλο τώρα.. με ξέρετε.. είναι να μην κάνω την αρχή…

Όχι το “Happy” όμως απόψε. Το “Bailando” του Enrique! Lets dance, bb girls!

(επιτέλους να κλείσει ο στόμας μου και  να δώσω σκυτάλη στην Ιωάννα, γιατί δεν θέλω μόνο να γράφω, θέλω και να διαβάζω- για όνομα 2 μέρες το γράφω το post, 3,000 λέξεις και σήμερα βράδιασε για να το ανεβάσω. Άξιζε όμως. Γι αυτά τα κορίτσια θα μπορούσα να γράφω πολλές ακόμα μέρες)

and more….