Shu Uemura: Η «τέχνη» των Μαλλιών

Όσο πλησιάζουν οι μέρες  των γιορτών το μυαλό μας ταξιδεύει, κάνει όνειρα. Όνειρα για το παρόν, για το μέλλον, εφικτά κι ανέφικτα κι αυτό είναι κάτι υπέροχο. Πολλές φορές το να κάνεις όνειρα είναι πιο σημαντικό από το να τα πραγματοποιείς κι αυτό γιατί συνειδητοποιείς πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκεί έξω, πράγματα που σε γεμίζουν, που σε κρατάνε σε εγρήγορση, που σε κάνουν να τα κυνηγάς. Κι έτσι η ζωή σου αποκτά νόημα και δεν επαναπαύεσαι στα όσα μέχρι τώρα έχεις κερδίσει.

Είναι αλήθεια πως μέσα στη κρίση τα όνειρα έχουν μειωθεί κάπως. Τη θέση τους παίρνει συχνά η απαισιοδοξία και η γκρίνια, γκρίνια γι’ αυτά που χάσαμε, γκρίνια για όσα δυσκολευόμαστε να αποκτήσουμε. Εννοείται πως δεν επιδιώκω μέσα από αυτό το post να θέσω βαθυστόχαστους προβληματισμούς, ούτε φυσικά θέλω να μελαγχολήσουμε όλες μαζί παρέα. Απλά ήθελα να θίξω ένα θέμα που με στενοχωρεί πολλές φορές και που μου θύμισε πριν αρκετό καιρό μία εταιρία από αυτές που χαίρεσαι να παρακολουθείς και να θαυμάζεις, έστω κι από απόσταση.

Ας προσπαθήσω όμως να ξεδιπλώσω καλύτερα τη σκέψη μου, γιατί πολύ μπερδεμένα μου φαίνεται πως ξεκίνησα. Υπάρχουν ορισμένες εταιρίες που ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες. Σου κοστίζουν κάτι παραπάνω, όμως αντίστοιχα σου προσφέρουν και κάτι παραπάνω. Ναι συμφωνώ, δεν μπορούν να απευθύνονται σε όλους. Δεν είναι αυτός ο ρόλος τους καλώς ή κακώς. Γι ‘αυτό άλλωστε δεν τις συναντάς και σε πολλά σημεία. Μιλάω για τις εταιρίες που δεν προσεγγίζουμε κάθε μέρα, αλλά μία στο τόσο. Αυτή η μία φορά όμως αξίζει και αυτό το καταλαβαίνεις όταν έρχεται η ώρα της δοκιμής.

Εκείνες λοιπόν οι εταιρίες υφίστανται συχνά στις μέρες μας ένα είδος “ρατσισμού”. Πολλοί τις κατακρίνουν επειδή δεν μπορούν να τις αγγίξουν και σιγά-σιγά τις περιθωριοποιούν και με δικαιολογίες προσπαθούν να τις “υποβαθμίσουν”. Ναι, κι εγώ στενοχωριέμαι για όσα δεν μπορώ να έχω, ναι, κι εγώ θα ήθελα να μπορούσα να τα αποκτήσω όλα ευκολότερα, όμως αυτό δεν με κάνει να παύω να τα κυνηγώ, ούτε με θυμώνει. Απεναντίας μου δείχνει πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος εκεί έξω, διαφορετικός από αυτόν που γνωρίζω, που δεν μπορώ να τον δεχτώ ή να τον αρνηθώ, τουλάχιστον όχι μέχρι να καταφέρω να τον γευτώ η ίδια.

Και για να επιστρέψω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα, αν η ίδια αντιμετώπιση που υπάρχει στο κομμάτι της ομορφιάς και της ένδυσης (αυτή που σας περιγράφω), υπήρχε σε κάθε θέμα που αφορά στη ζωή μας, τότε για τα όνειρα τι θα περίσσευε; Και τελικά, τι θα είχαμε να προσδοκούμε;

Πολλές φορές το να βλέπουμε κάτι έστω και από μακριά, αρκεί. Αρκεί, γιατί γνωρίζοντας ότι υπάρχει πράγματι κάτι ποιοτικά ανώτερο, γινόμαστε πιο απαιτητικές με αυτά που είναι προσβάσιμα σε εμάς και συνεπώς δίνουμε κίνητρα σε όσους μας τα παρέχουν να τα βελτιώνουν.

Ποια είναι όμως η εταιρία που με ενέπνευσε για το σημερινό post; Όπως πιθανότατα θα καταλάβατε ήδη, αναφέρομαι στη Shu Uemura Art of Hair. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες της διατίθενται σε εννέα μόνο σημεία σε ολόκληρη τη χώρα, γι’ αυτό θα πρέπει να ξέρεις που θα τα αναζητήσεις.

Θα ήμουν βέβαια υπερβολική αν έλεγα πως τα προϊόντα της είναι οικονομικώς “απλησίαστα”. Δεν είναι. Απλά είναι κάπως ακριβότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Το αποτέλεσμα πάντως σε αποζημιώνει σε κάθε περίπτωση.

Στην Shu Uemura Art of Hair η δύναμη της φύσης και της επιστήμης συναντούν τη μαγεία της τέχνης. Και αλήθεια σκεφτείτε τι ωραία πράγματα μπορούν να προκύψουν από έναν τέτοιο συνδυασμό. Το ξεχωριστό όραμα του Shu Uemura, του Ιάπωνα make-up artist με την έντονα καλλιτεχνική φύση, υλοποιείται σήμερα μέσα από την ένωση της ομορφιάς της Ανατολής και της αίγλης της Δύσης και συνεχίζει να εμπνέει επαγγελματίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αντλώντας από τη φύση τα πιο πολύτιμα και συχνά σπάνια συστατικά και εφαρμόζοντας σ’αυτά την ιδιαίτερη τεχνογνωσία της, η Shu Uemura Art of Hair περιλαμβάνει μία ολοκληρωμένη γκάμα προϊόντων για κάθε τύπο και για κάθε ανάγκη των μαλλιών: για κανονικά, ταλαιπωρημένα, κατεστραμένα, λεπτά, βαμμένα, ατίθασα ή και για εξασθενημένα λόγω ηλικίας μαλλιά.

Από όλα τα προϊόντα που γνώρισα, τρία είναι εκείνα που ξεχώρισα:

Η Μάσκα Ολικής Αναδόμησης από τη σειρά που απευθύνεται στα κατεστραμμένα μαλλιά είναι ειδικά σχεδιασμένη να αναδομεί την ταλαιπωρημένη τρίχα και να αποκαθιστά τη φθορά που έχει υποστεί. Η σύνθεσή της είναι υπερ-συμπυκνωμένη με πλήθος ευεργετικών συστατικών που θρέφουν την τρίχα, την δυναμώνουν και την αφήνουν απαλή στο άγγιγμα. Λάτρεψα και το καταπληκτικό της άρωμα.

Από την ίδια σειρά, το διπλό serum επανορθώνει τα κατεστραμμένα μαλλιά, τα πειθαρχεί και τους προσθέτει λάμψη. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης το εφάρμοσα πολύ “επιπόλαια” στις άκρες των μαλλιών μου και στη συνέχεια εντυπωσιάστηκα από το πόσο απαλές και περιποιημένες έδειχναν την αμέσως επόμενη στιγμή. Και που να το χρησιμοποιούσα κάθε μέρα…

Τέλος, το αγαπημένο μου προϊόν απ’όσα δοκίμασα είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το Essence Absolue Nourishng Fragrance with Oil Pearls. Όπως λέει και το όνομά του, είναι ένα θρεπτικό άρωμα για τα μαλλιά μας. Τι έχω να παρατηρήσω; Πρώτον ότι σαν άρωμα είναι υπέροχο. Τόσο καλό που θα μπορούσα να το χρησιμοποιώ και ως κανονικό μου άρωμα. Δεύτερον, έχει πολύ καλή διάρκεια. Το ψέκασα μία φορά στα μαλλιά μου και το μύριζα για ώρες. Τρίτον, η δράση του δεν περιορίζεται στον απλό αρωματισμό των μαλλιών. Χάρη στην εμπλουτισμένη με έλαια σύνθεσή του, μαλακώνει και περιποιείται την τρίχα προσφέροντάς της θρέψη και λάμψη.

Τώρα που το σκέφτομαι εκτός από τα Χριστούγεννα, πλησιάζει και η ονομαστική μου γιορτή. Να μια καλή ευκαιρία να προσθέσω το Essence Absolue στη συλλογή μου. To ‘χω άλλωστε συνήθεια να αγοράζω κάθε Χριστούγεννα και ένα νέο άρωμα. Και ίσως να έπαιρνα και τη μάσκα. Να την αγοράσω περισσότερες από δύο φορές το χρόνο είναι υπερβολικό για το budget μου, οι γιορτές λοιπόν μου προσφέρουν ένα μικρό “άλλοθι”.

Και για να κλείσουμε, θα σας δείξω μια φωτογραφία και θα σας πω μια ιστορία. Είναι η Τζούλια στο αυτοκίνητο, που κρατάει στα χέρια της μια κορνίζα με προσωπική αφιέρωση- το όνομά της στα γιαπωνέζικα – δώρο από την παρουσίαση. Ετοιμάζεται να με αφήσει στην Κηφισίας και, πραγματικά, μόνο που θυμάμαι αυτό που έγινε στη διάρκεια της διαδρομής, πεθαίνω στα γέλια.

Η Τζούλια στο αυτοκίνητο

Σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας εμείς, στην αριστερή λωρίδα είχαμε αναπτύξει γρήγορη ταχύτητα, μέσα στο όριο της σήμανσης πάντα. Ο από πίσω μας όμως είχε άλλα σχέδια. Όντας πολύ βιαστικός και θέλοντας -προφανώς!- να υπερβεί το όριο ταχύτητας, αρχίζει να μας κορνάρει. Ε, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε; Με καταπληκτική ψυχραιμία, χαμηλώνει η Τζούλια το παράθυρο και αρχίζει να του κατεβάζει “της χρονιάς” του. Τα “μπιπ” έλυναν κι έδεναν από αμφότερες πλευρές κι εγώ εν μέσω πυρών είχα πεθάνει στα γέλια. Τελικά ο τύπος ηρέμησε (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει εδώ που τα λέμε;) κι εγώ έμεινα να θυμάμαι την πιο “άκυρη” κούρσα της ζωής μου. Τι κι αν είχα διαβάσει εδώ μέσα για τις αντιδράσεις της Τζούλιας στην οδήγηση; Δεν τις είχα ζήσει, άρα ήταν σαν να μην τις ήξερα. (Δεν φαντάζεστε, μόνο αυτό σας λέω…). Σκέψου το λοιπόν κύριε οδηγέ πριν κορνάρεις στην ξανθιά οδηγό που βρίσκεται μπροστά σου. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη…

Ιωάννα Μανέτα.

 and more