Guest Post: Και Mητέρες και Όμορφες (ένα «αρχέγονο» ένστικτο)

Δήλωση: Δεν μπορώ να της χαλάσω χατίρι.
Φυσικά μιλάω για την Τζούλια. Δεν πρόλαβα να γεννήσω και το μυαλό της στη δουλειά (ή να πω στο πάθος της;). Θα γράψεις, μου είπε, θες δεν θες κάτι. Τι; Την εμπειρία σου, κάτι τέλος πάντων… Κι επειδή διαβάζω το beautyblog με την πεποίθηση ότι για πολλά από αυτά που αισθάνομαι δεν είμαι μόνη, ακολουθεί το επόμενο κείμενο.

Πέρασα μια πολύ όμορφη εγκυμοσύνη. Κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν τάραξε αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Το μεγαλύτερο διάστημα λόγω καλοκαιρινών σχολικών διακοπών δεν εργαζόμουν και έτσι ήμουν χαλαρή.

Τόσο χαλαρή που είχα ξεχάσει τι σημαίνει μακιγιάζ -δεν συζητάω καν για μανικιούρ πεντικιούρ και βαφή μαλλιών που τα είχε απαγορεύσει η γιατρός μου. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση το “φτιασίδωμα” (για να μην ξεχνιόμαστε). Φανταστείτε ότι πήγα στην Αθήνα για είκοσι μέρες προκειμένου να φέρω στη ζωή τον μπομπιράκο μου και δεν πήρα μαζί μου ούτε ένα προϊόν μακιγιάζ. Θέλω, βέβαια, να σας μεταφέρω το άγχος μου όταν υπήρξε η πιθανότητα να συναντήσω την Τζούλια κι εγώ θα ήμουν με τους ωραίους μαύρους κύκλους μου από τις λίγες ώρες ύπνου. Περίμενα το επικριτικό της σχόλιο: Κακή μαθήτρια. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε…

Τα μόνα καλλυντικά που με ενδιέφεραν ήταν τα βρεφικά. Το επόμενο guest post θα το κάνει ο μπέμπης μας: Το αγαπημένο μου baby oil – επιλογή της μανούλας.

Και γυρίζω στο νησί με το μωρό μου και τον αγαπημένο μου και περνάω έναν δύο μήνες μικρού πανικού μέχρι να μπουν όλα σε σειρά. Και τότε, με μεγάλη χαρά, επιστρέφω στο σχολείο κι αρχίζω την πρωινή προετοιμασία. Συνειδητοποιώ ότι όλα είναι όπως πριν, η ανάγκη να βελτιώσω την εικόνα μου είναι παρούσα και ισχυρή. Μη φανταστείτε κάτι έντονο. Τα βασικά. Ένα, δύο, τρία, άντε τέσσερα προϊόντα… Ούτε καν το ιδιαίτερα ευχάριστο και υποστηρικτικό σχόλιο του αγαπημένου μου: “Γιατί βάφεσαι; Αφού δεν το έχεις ανάγκη“, μου άλλαξε γνώμη και σχέδια. Αντίθετα, σκέφτηκα γρήγορα και του απάντησα: “Γιατί μου αρέσει να με βλέπω έτσι στον καθρέφτη“.

Ακόμα κι αν κάποιοι λόγοι –ευχάριστοι ή δυσάρεστοι- επιβάλλουν (ή επιτρέπουν) κάποιες φορές να κάνουμε ένα διάλειμμα, η αρχέγονη ανάγκη μας για μια όμορφη εξωτερική εικόνα δεν εξαφανίζεται ποτέ. Η ενασχόλησή μας με την ομορφιά και την ανάδειξη των καλών χαρακτηριστικών μας είναι σε μεγάλο βαθμό η κάλυψη της ανάγκης να έχουμε καλή εικόνα για τον εαυτό μας. Άλλωστε, μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε και να δείχνουμε ομορφότερες.

Και για να δικαιολογήσω το “αρχέγονη”  αλλά και την τοιχογραφία που ανοίγει το post και να υπογραμμίσω και τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του bb, παραθέτω από το site του Υπουργείου Πολιτισμού:

Τοιχογραφία της “Παριζιάνας”

Από τα πιο γνωστά ζωγραφικά έργα της μινωικής εποχής είναι το τμήμα τοιχογραφίας, που απεικονίζει νεαρή γυναίκα να κινείται προς τα δεξιά. Η μορφή προκαλεί εντύπωση με το ζωηρό μάτι, τα σαρκώδη και βαμμένα χείλη, την έντονη μύτη, τα σγουρά μαλλιά, μια τούφα από τα οποία πέφτει με εξεζητημένη αφέλεια στα μάτια, και εκφράζει όλη τη ζωντάνια και φυσιοκρατία της μινωικής τέχνης.

Φοράει πλούσιο ιερατικό ένδυμα και φέρει τον ιερό κόμβο στην πλάτη. Το έργο αποτελεί την προσωποποίηση της φυσικής αρμονίας και κίνησης και ανήκε σε μεγαλύτερη τοιχογραφική σύνθεση, με θέμα την προσφορά των σπονδών. Η νεαρή γυναίκα καθόταν σε πτυσσόμενο κάθισμα και μαζί με άλλες ανδρικές και γυναικείες μορφές δεχόταν τη μετάδοση της ιερής κύλικας.

Η ονομασία «Παριζιάνα», με την οποία έχει γίνει γνωστή, της δόθηκε από τον Άρθουρ Έβανς, επειδή την εποχή που βρέθηκε, το 1903, τα μεγάλα μάτια, τα κατσαρά μαλλιά, τα έντονα κόκκινα χείλη και η ανασηκωμένη μύτη θεωρούνταν ιδεώδη του γυναικείου κάλλους.

Αμαλία