Αστρολογία: Αναδυομένη Αφροδίτη

Υπέροχη εικόνα, έτσι;

Και πόσο βαθύτατα θηλυκή…

Η πανέμορφη θεά, αναδύεται από τον αφρό των κυμάτων. Η ενσάρκωση της Ομορφιάς, γεννήθηκε μόλις το κομμένο μόριο του Τιτάνα Ουρανού άγγιξε τη Θάλασσα. Στις 7 Μαϊου, η Αφροδίτη, εισήλθε στον Καρκίνο. Η ενέργεια που μιλά για σχέσεις, για μοίρασμα, για απόλαυση, συναντά το πρώτο Νερό.

Ο Καρκίνος, είναι το πρώτο Νερό.

Αρχίζει τον κύκλο πάντα η Φωτιά, το πνεύμα. Η ενέργεια, η πρώτη σπίθα (Κριός). Η ενέργεια που φλέγεται και δεν αγγίζεται, μετά, υλοποιείται (στον Ταύρο), παίρνει σχήμα και μορφή τιμώντας τη Γη. Αλλά δεν είναι παρά λάσπη. Νεκρή ύλη, μέχρι να την αγγίξει ο Αέρας (Δίδυμοι) και να της δώσει πνοή, Νου και Σκέψη, να την κάνει να επικοινωνήσει. Και τι γίνεται όταν επικοινωνούμε;

Νιώθουμε.

Χτυπά δυνατά μία καρδιά ισχυρή, και κατεβαίνουμε στα μυστηριακά βασίλεια του Νερού. Η πρώτη μας υδάτινη επαφή είναι το ζώδιο του Καρκίνου.

Ο Καρκίνος (όπως συχνά οι άνθρωποί του), είναι μία Μήτρα.

Το σκοτεινό σημείο από το οποίο προερχόμαστε, όπου ζούμε μακάρια ενωμένοι με τη Μητέρα μας ζώντας σε σκοτάδι, παλμό, συντονισμό, ένστικτο και υδάτινο περιβάλλον.

Με τις μικρές μας παλίρροιες, και τις μικρές μας αμπώτιδες, μικροί υπήκοοι της μακρινής Σελήνης, που επηρεάζει όλες τις θάλασσες – ακόμα και την ακύμαντη, μυστική θάλασσα μέσα στην οποία πλέουμε στην κοιλιά της μαμάς μας.

Ναι, ο Καρκίνος μιλά για παρελθόν, μνήμη και οικογένεια.

Η Αφροδίτη στον Καρκίνο είναι συντονισμένη με αυτά τα αιτήματα.

Είναι ένα μικρό μαργαριτάρι μέσα στο όστρακό του, που περιμένει τον Έναν.

Είναι κυκλοθυμική όπως η Σελήνη, λαμπερή όσο εκείνη, σκοτεινή κι εκδικητική όταν προδοθεί ή πληγωθεί όπως οι μητριαρχικές σεληνιακές θεότητες .

Η Αφροδίτη του Καρκίνου αναζητά συναίσθημα, προστασία, ασφάλεια, οικογένεια, εστία, φωλιά, ιστορία, αίσθηση του ανήκειν, παράδοση.

Μία Αφροδίτη που ως single μοιάζει πολύ με γυναίκα που επιθυμεί ένα παιδί που δεν έρχεται – εστιάζει σε αυτό, το επιθυμεί με πόνο ψυχής και κορμιού, σχεδόν το νιώθει να την αγκαλιάζει με τα χεράκια του…

Η Αφροδίτη στον Καρκίνο, πάνω και πρώτα από όλα, επιθυμεί να Θρέψει, να Γαλουχήσει, να Αγκαλιάσει. Όταν αυτό δεν ικανοποιείται υγιώς, τότε η Μήτρα γίνεται τάφος – η αγκαλιά πνίγει, η αγάπη γίνεται τυφλό μίσος και η μητρικότητα γίνεται κτητικότητα.

Θα παραμείνει στον Καρκίνο η Αφροδίτη μέχρι και τον Ιούλιο – στρεφόμαστε εντός μας. Τρέφουμε τις ανάγκες μας, προσφέρουμε ως γάλα τον εαυτό μας στις ανάγκες του άλλου. Οι ρόλοι της ερωμένης και της μητέρας μπλέκονται χαρούμενα. Ακούμε, αφουγκραζόμαστε, σωπαίνουμε λίγο περισσότερο – δεν είναι φλύαρη αυτή εδώ η Αφροδίτη. Σκεπάζουμε τον αγαπημένο μας με αγάπη, φροντίδα, θρέψη σώματος και ψυχής.

Στολίζουμε και ομορφαίνουμε ένα σπίτι. Μαγειρεύουμε σκεπτόμενες μόνο με αγάπη για εκείνους που θα ταϊσουμε. Συζητάμε, ονειρευόμαστε, μεθοδεύουμε τη δημιουργία μιας οικογένειας. Οραματιζόμαστε το παιδί μας, την ύπαρξή του, τη ζωή του, τη χαρά του.

Συντονιζόμαστε με τις παλίρροιες, με τον παλμό του σύμπαντος, με τον κύκλο του φεγγαριού, με τους κύκλους της ζωής και της δημιουργίας. Δημιουργούμε μαγεία με το να δημιουργούμε, να συντηρούμε και να θρέφουμε την ίδια τη ζωή.