Vincent Van Gogh. Tαλέντο και σκληρή δουλειά.

Κάποιες φορές έχουμε την εντύπωση ότι το ταλέντο είναι αρκετό όσο αφορά τον δρόμο προς την επιτυχία – ειδικά όσο αφορά την τέχνη. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευα εγώ ότι ίσχυε στην περίπτωση ενός από τους αγαπημένους μου Ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, του Vincent Van Gogh. Kαι όμως δεν είναι έτσι.

Ο Vincent δούλεψε πολύ σκληρά για να τελειοποιήσει την τεχνική του και να φτάσει να θεωρείται σήμερα, ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

Το γεγονός ότι εργάστηκε πολύ σκληρά, το έμαθα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Άμστερνταμ όπου την πρώτη Ιουλίου επισκέφτηκα το εντυπωσιακό τριώροφο Vincent Van Gogh Museum και έμεινα εκεί μέσα από τις 10 το πρωί ως τις 3 το απόγευμα.

Γεννημένος το 1853 σε εξαιρετικά πουριτανική μεσοαστική οικογένεια της εποχής- ο πατέρας του ήταν πάστορας- ο Vincent αν και σχεδίαζε από μικρή ηλικία, επειδή ήταν ιδιαίτερα θρήσκος και ο ίδιος- προς το τέλος της εφηβείας του αποφασίζει να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και να γίνει πάστορας. Την κλίση και την αγάπη του στην ζωγραφική ανακαλύπτει γύρω στα 28 του χρόνια και αρχίζει τις σπουδές του στην Τέχνη, στο Λονδίνο και μετέπειτα στο Παρίσι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η καριέρα του ως ζωγράφος (και μάλιστα όχι ιδιαίτερα πετυχημένος εν ζωή) διαρκεί όλο και όλο μια δεκαετία (αυτοκτονεί στα 37 του με περίστροφο)

Με την οικονομική βοήθεια του αγαπημένου του μικρότερου αδερφού Theo, o οποίος ήταν έμπορος τέχνης, ενόσω σπουδάζει δουλεύει ταυτόχρονα ακατάπαυστα, προσπαθώντας να τελειοποιήσει την τεχνική του στα χρώματα και την προοπτική των έργων του. Στο Παρίσι κάνει παρέα με τον Τουλούζ Λωτρέκ και τον Γκογκέν αλλά η ζωή του στιγματίζεται από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ήταν μετά από μια επίσκεψη του Γκογκέν στο σπίτι του στην Arles, που τον απειλεί με μαχαίρι και μετά από λίγο κόβει κομμάτι από το αυτί του. Με δική του πρωτοβουλία ζητά βοήθεια από το ίδρυμα για νευρολογικές ασθένειες Saint-Rémy.

Το 1885 ζωγραφίζει το έργο “The Potato Eaters” σύμφωνα με τους κριτικούς τέχνης- η πρώτη του σημαντική δουλειά η οποία αποτελείται από γήινους τόνους και σταθερές γραμμές. Επηρεάζεται από το έντονο φως της Νότιας Γαλλίας όπου ζει τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του. Τα έργα του τότε πλημμυρίζουν από χρώματα και αναπτύσσει το μοναδικό και άκρως αναγνωρίσιμο στυλ του το οποίο φτάνει στο απόγειο του κατά την παραμονή του στην πόλη Arles της Γαλλίας.

Η αγάπη του για την αγροτική ζωή όπως την βλέπουμε στα έργα του, τα πορτρέτα, οι προσωπογραφίες, τα τοπία, η νεκρή φύση, τα σιταροχώραφα, τα πανύψηλα κυπαρίσσια, τα αγαπημένα του ηλιοτρόπια, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του έργου του. Σε μια δεκαετία ολοκληρώνει περισσότερα από 2,100 έργα, 860 ελαιογραφίες και περισσότερες από 1300 υδατογραφίες καθώς και σκίτσα.

Αποτελεί πεδίο έντονης συζήτησης μεταξύ των μοντέρνων ιστορικών τέχνης το πόσο η ψυχική του διαταραχή επηρέασε την τέχνη του. Παρόλα αυτά τα τελευταία του έργα δείχνουν έναν καλλιτέχνη στο απόγειο των δυνατοτήτων του, έχοντας απόλυτο έλεγχο των κινήσεών του με χάρη και περιεκτικότητα.

Διάσημα έργα του Vincent Van Gogh

Αν πέρασε από το μυαλό σας, ότι δεν γράφω τυχαία σήμερα, για ταλέντο, αλλά ΠΑΝΤΑ σε συνδυασμό με σκληρή, επίμονη, επίπονη και σοβαρή δουλειά, δίκιο έχετε.

To εσωτερικό του Μουσείου Vincent Van Gogh

Όπως καταλάβατε τώρα, το focus point αυτού του ταξιδιού (αν και δεν θα έπρεπε) ήταν η επίσκεψη μου σε αυτό το μουσείο και κανονικά θα έπρεπε να το κλείσω τώρα το post, αλλιώς δεν θα προλάβω να το βγάλω το πρωί, αλλά να, δεν γίνεται να μην σας πω και κάποια ακόμα παραλειπόμενα και τελευταία θα αφήσω μια ιστορία με έναν «νυχτερινό» επισκέπτη στο ξενοδοχείο Bilderberg όπου διέμεινα

Παραλειπόμενα

Η θερμοκρασία στο Άμστερνταμ αρχές Ιουλίου, έφτασε τους 31 βαθμούς Κελσίου και έμαθα ότι στην Αθήνα έβρεχε και έριχνε χαλάζι (!!!!).

Ο κόσμος είχε πλημμυρίσει τις πλατείες (ελπίζω να ήταν τουρίστες και όχι οι «σκληρά» εργαζόμενοι Ολλανδοί) και ποδαράκια στις λιμνούλες για λίγη δροσιά.

Έξυπνη επιχειρηματική κίνηση. Όποια από σας ενδιαφέρεται, το ξεκινάω πάντως. Πάγκος με καρπούζια, κομμένα έξυπνα και σερβιρισμένα σε μπολάκια, 3 ευρώ. Όποια θέλει να το ξεκινήσουμε και εδώ- καρπούζια έχουμε τα καλύτερα- στέλνει email.

Στις 10 η ώρα το πρωί μέτρησα γύρω στα 50 άτομα στην ουρά, για το Μουσείο Van Gogh. Στις 3 που βγήκα, ξεπερνούσαν τους 300…

Νομίζω ότι έφαγα στο Άμστερνταμ το καλύτερο platter θαλασσινών στο Seafood and Grill Bar.

Και τέλος, ο νυχτερινός επισκέπτης.. Μα την Παναγία δηλαδή, νομίζω ότι κάποια περίεργα, μόνο σε μένα συμβαίνουν και μάλιστα μου συμβαίνουν για να έχω μετά να σας τα λέω εδώ μέσα.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Bilderberg (το επιλέξαμε λόγω της θέσης του, στην περιοχή των μουσείων και κυριολεκτικά 1 λεπτό από το μουσείο Van Gogh) αρκετά αργά, γύρω στις 10.30 με 11 το βράδυ και επειδή η πτήση ήταν μέσω Ζυρίχης, δυο αεροπλάνα, υπερένταση κλπ, είπαμε να μην πάμε αμέσως για ύπνο αλλά να χαλαρώσουμε πρώτα με ένα G&T, στον γραφικό κήπο που βρισκόταν ακριβώς απ’ έξω από το μπαρ του ξενοδοχείου.

Το ξενοδοχείο Bilderberg

Ο γραφικός κήπος (….)

Το μπαρ στο εσωτερικό

Πρώτο φάουλ: Έρχεται ο μετρ ο οποίος μας λέει (όχι σε τίποτα teenagers, σε μεγάλους ανθρώπους απευθυνόταν) ότι απαγορεύεται να βγούμε και να πιούμε ποτό στον κήπο γιατί μπορεί να κάναμε φασαρία και να ενοχλούσαμε τους ένοικους, ή τους γείτονες στο απέναντι κτίριο…. Μείναμε άναυδοι φυσικά (δηλαδή τι; θα αρχίζαμε τα ουρλιαχτά;) και εγώ με περιέργεια ρώτησα «Τότε τι τον έχετε τον κήπο; Κλείστε τον.» Λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν ακολουθήσαμε τον κανόνα, που προφανώς εκείνη τη στιγμή τον σκέφτηκαν… Ήπιαμε ήρεμα και ήσυχα το ποτό μας – επιδείξαμε “καλή συμπεριφορά”- και πήγαμε για ύπνο.

Αφού λοιπόν ήμασταν «καλά παιδιά» και δεν ξεσηκώσαμε το ξενοδοχείο με τις φωνές μας το επόμενο βράδυ, εφόσον επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό, «μας άφησαν» οι «κηδεμόνες» του ξενοδοχείου, να ξανα πιούμε έξω στον κήπο, ένα G&T. Προσοχή τώρα, διαβάστε προσεκτικά: Είχε περάσει περίπου ένα τέταρτο που καθόμασταν στον κήπο, η ώρα ήταν γύρω στις 11:30 και όπως συζητούσαμε με χαμηλές φωνές ήρεμα και ήσυχα, με την άκρη του ματιού μου, πιάνω μια κίνηση στο εσωτερικό του μπαρ (σημειωτέον ήταν άδειο μέσα..).

Δε δίνω σημασία, συνεχίζω την συζήτηση.. Σε λίγα δευτερόλεπτα ξαναπιάνει το μάτι μου την κίνηση και αυτή τη φορά, κοιτάω πιο προσεκτικά προς το μέρος της κίνησης για να δω, να σουλατσάρει πάνω κάτω στο μπαρ, με την ησυχία του ένα …. ποντίκι!!! Εντάξει. Για να δείτε τι σημαίνει Θεία Δίκη. Φυσικά, ξεκινάω τα ουρλιαχτά, ο συνδαιτυμόνας είχε την πλάτη του, οπότε ακούγοντας εμένα να ουρλιάζω άρχισε να φωνάζει και αυτός, νομίζοντας ότι κάτι έπαθα, όχι μόνο το ξενοδοχείο ξεσηκώσαμε στο πόδι, όχι μόνο τους ενοίκους του απέναντι κτιρίου, έχω την εντύπωση ότι μέχρι και ο Vincent ξύπνησε παραδίπλα,  μετά από 120 χρόνια.. Περιττό να σας πω ότι την επόμενη μέρα, μάθαμε ότι ο στριμμένος ένοικος του απέναντι κτιρίου, έστειλε το πρωί την αστυνομία στο ξενοδοχείο. Καλά να πάθουν. Δεν λυπήθηκα καθόλου και θα σας πω και τον λόγο:

Δεύτερο φάουλ, πιο σημαντικό από το πρώτο: Απίστευτα ενοχλημένοι (είναι δυνατόν, ποντίκι να σουλατσάρει αμέριμνο σε ένα υποτίθεται boutique hotel;) φωνάξαμε τον υπεύθυνο. Η συζήτηση έτσι ακριβώς όπως εξελίχθηκε:

Εμείς:

«Excuse me sir, this is unacceptable! There is a mouse in your premises! What will you do about it?”

Απάντηση υπεύθυνου:

«I’m sorry, there is nothing I can do about it…”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δηλαδή έστω και από τσίπα, αν σου πουν κάτι τέτοιο, ακόμα και αν τελικά δεν κάνεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τουλάχιστον λες στους πελάτες σου αυτό που επιβάλλεται να ακούσουν : «Λυπόμαστε πολύ, θα φωνάξουμε τον συντηρητή, καθαριστή, whatever και ελπίζουμε να λυθεί το πρόβλημα σύντομα. Όχι «there is nothing we can do about it!!»

Ακριβώς από εδώ βγήκε ο Μίκυ Μάους και άρχισε τις βόλτες του..

Τρελή και φανατική πατριώτισσα δεν με λες. Από παιδί θεωρώ τον εαυτό μου, πολίτη του κόσμου, πολίτη της Ευρώπης και αφάνταστα τυχερή που προέρχομαι από τη χώρα που προέρχομαι, που μου δίνει την μεγαλύτερη δεξαμενή για ιστορικές συζητήσεις (τις αγαπημένες μου)

Αλλά αυτό που μου συνέβη, όσο αφορά τους φίλτατους κατά τα άλλα Ολλανδούς, ειδικά σήμερα, ήθελα να σας το γράψω.

Πάμε για άλλα.