Αστρολογία: Πως να ξεφορτωθείς έναν άντρα Λέων.

Στην καρδιά του καλοκαιριού και λίγο πριν φύγουμε για διακοπές,  η καλή σας αστρολόγος θα σας αναλύσει μεθόδους, τεχνάσματα και απλές, σεμνές  τελετές για να διώξετε, άπαξ και δια παντός από τη ζωή σας τον άντρα Λιοντάρι! Τι κοινό έχουν μεταξύ τους μία ταινία («ο Βασιλιάς κι εγώ»), ένα παραμύθι («τα καινούργια ρούχα του βασιλιά») κι ένα έμπλαστρο Λέοντος; Μα, φυσικά το συμπαθέστατο αιλουροειδές μας: μόνο που, δεν είναι συμπαθέστατο πλέον για σας!

Εσάς, μόνο το έμπλαστρο σας θυμίζει πλέον: σας μυρίζει, σας βρωμάει (μεταφορικά, διότι ο γνήσιος Λέων κάνει μπάνιο εφτά φορές την ημέρα κι έχει στα ράφια του μπάνιου του το Χόντο), έχει κολλήσει απάνω σας κι είναι πλέον επώδυνο να αφαιρεθεί!

Πώς φτάνει μία κατά τα άλλα καλή κοπέλα, χωρίς βεβαρυμένο κάρμα και ποινικό μητρώο σε αυτό το χάλι; Μα, ακολουθώντας πιστά τις συμπεριφορές τύπου «μάλιστα Μεγαλειότατε» της Άννας, στην ανωτέρω ταινία!

Πώς βγαίνει μία κατά τα άλλα καλή κοπέλα και ειλικρινής φορολογούμενη από αυτό το χάλι; Μα, ακολουθώντας το παράδειγμα του πιτσιρίκου στο παραμύθι, και φωνάζοντας με όλη της τη δύναμη πως «ο Βασιλιάς είναι γυμνός!!!»

–              Ε ναι, λοιπόν! Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!!!

Τα Λιοντάρια, λατρεία μου, τρέφονται κυρίως με πρωτεΐνη και θαυμασμό. Στερήστε του λοιπόν εντελώς το θαυμασμό, την αναγνώριση και τη λατρεία που τόσο έχει ανάγκη. Τα επιτεύγματά του είναι κοινότυπες αηδίες που κάθε μικροαστός έχει επιτύχει στη ζωή του!

(«Έλεος πλέον, Ιούλιε, με τη βράβευσή σου! Αηδία κατάντησες – κι άλλωστε στο είπα, είχα ήδη κανονίσει με τη Σόφη για καφέ, πριν σε ειδοποιήσουνε αυτοί οι Μάμπελ, Μπάμπελ…Νόμπελ; Ά να γειά σου, Νόμπελ, όλο το μπερδεύω! Άσε που είναι και στου διαόλου το κέρατο…ποιος να τρέχει τώρα στη Σουηδία….» )

–              Σκασμός εσύ, Αντωνάκη!!! (κομμένο το «μου»…)

Με το μπάσκετ πώς τα πάμε, καλά; Γιατί εδώ, θα χρειαστούμε τάπες, συνεχείς, αλλεπάλληλες, αγενέστατες τάπες – πότε; Μα, κάθε φορά που πάει να ανοίξει το στόμα του! Διακόψτε τον αγενέστατα, κι αν διανοηθεί να κάνει την παραμικρή νύξη πως «κάτι έλεγα…», βγείτε κι από πάνω!

(«..ναι, Ιούλιε, έλεγες! Σάμπως κάνεις κι άλλη δουλειά; Λες! Αλλά δε φτάνεις στην ουσία, πας μέσω Βλαδιβοστόκ! Πάω στοίχημα πως οι άνθρωποι είχανε ξεχάσει ακόμα και τι ήταν αυτό που θα τους έλεγες! Έτσι δεν είναι παιδιά; Λοιπόν, θα σας τα πω εγώ από την αρχή…»)

–              Έριξα πάνω μου ό, τι βρήκα κι ήρθα.

Ο Λέων έχει ανάγκη να σας θαυμάζει για τα πάντα, και να καμαρώνει για σας, να μπορεί να υπερηφανεύεται για σας και να σας επιδεικνύει. Μέσα σε αυτά τα «πάντα», είναι ασφαλώς και η εξωτερική σας εμφάνιση. Με πόνο ψυχής λοιπόν, θα κλειδαμπαρώσετε στη γκαρνταρόμπα σας ό, τι design, στυλάτο και πανακρίβου υπάρχει, και θα λανσάρετε, μετά μεγίστης επιτυχίας, το ύφος και το look «Μαίρη Παναγιωταρά». Αποφύγετε με κάθε τρόπο κομμωτήρια, μανικιούρ και στυλίστες, κυκλοφορείτε μονίμως με πυτζάμες φανελένιες τρίφαρδες, το ίδιο τρύπιο μακώ, και αν τολμήσει να σας προτείνει έξοδο, πάρτε εκείνο το στρατιωτικό τζάκετ της κηπουρικής, πιάστε και τα μαλλιά σε έναν τρισάθλιο κότσο, χαμογελάστε από το ένα αυτί ως το άλλο και διατυμπανίστε: «έτοιμη είμαι, αγάπη μου!»

–              «Ένα εκατομμύριο εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα!…»

Ναι, καλά καταλάβατε! Ο Λέων είναι μέγας πολέμιος της τσιγκουνιάς και της μιζέριας σε κάθε επίπεδο. Σιχαίνεται τη φτώχεια, τη φτήνια και τη μιζέρια, και μόνο ένα πράγμα μισεί περισσότερο από το να μην έχει χρήματα στο πορτοφόλι του : το να μην έχει όνειρο κι έρωτα στη ζωή του! Αρχίστε λοιπόν να κλαίγεστε και να μεμψιμοιρείτε για χρήματα και υλικά αγαθά σε κάθε ευκαιρία. Κλαφτείτε για το μισθό σας, κατινιάστε για την προαγωγή του δίπλα, μισοκλείστε τα μάτια σε εσωτερικό υπολογισμό και του παραμικρού μικροεξόδου, κατσαδιάστε τη σερβιτόρα για το κόστος του espresso σας και δημιουργείστε σκηνή μέσα στο αγαπημένο του κατάστημα για τις τιμές – αυτό το τελευταίο είναι double slam dunk, μιας και το Λιοντάρι μας απλά μισεί τη γελοιοποίηση και την αρνητική  δημόσια έκθεση!

(«Μα είστε σοβαροί; 350 ευρώ για πέντε πήχες τσίτι;! Δεν είναι τσίιιιτι;;;;; Μωρ΄τι μας λες! Γιατί, επειδή το φτιάχνει αυτός ο …ο..στάσου να δω, εδώ το λέει, αυτός ο Μπέρμπερης; Στην Αιόλου με 100 ευρώ ντύνω όλο μου το σόι με τέτοια, και καλύτερα! Τον υπεύθυνο! Να δω τον υπεύθυνο!»

« Χρόνια πολλά, αγάπη μου! Αυτό για σένα, πολύχρονος – άντε καλέ, σιγά που ξοδεύτηκα, το είχε δώρο το «Men’s Health», εγώ απλά το αμπαλάρισα…»

« Πότε παίρνεις Ιούλιε την άδειά σου; Κανονίζω τις διακοπούλες μας…θα περάσουμε τέλεια…ναι…Μύυυυκονο;;;; ναι ρε Ιούλιε, όχι μην πάμε και στο Μπαλί! Τι «τι»!!!….έλεγα να πάμε να κάτσουμε στο τροχόσπιτο του θείου Βρασίδα, στο Δήλεσι. Θα ‘ναι κι ο θείος εκεί, θα ψήνουμε και κανα ψαράκι κανα μπριζολίκι…ζάχαρη θα την περάσουμε…ε;»)

–              «Ρωμαίο, Ρωμαίο…γιατί να είσαι ο Ρωμαίος…»

Σε απλά Αθηναϊκά καφενείου, αφαιρέστε από την ιστορία σας κάθε ίχνος μύθου, ρομαντισμού και δράματος – και διατυμπανίστε το. Έρωτες, πάθη, μίση, κόκκινα τριαντάφυλλα και βραδιές στην όπερα, όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά, γιατί δεν εννοεί να το καταλάβει; Εσείς είστε δυο άνθρωποι απλοί, δυο άνθρωποι καθημερινοί! Όλα κι όλα!

(«Τι είναι αυτά; Ναι ρε Ιούλιε, το βλέπω ότι είναι τριαντάφυλλα, δεν είμαι στραβή – άλλο ρωτώ: με το κιλό τα πήρες; Έχουμε επέτειο; Ε και; Α ρε Ιούλιε, μ΄αυτά που ξόδεψες για τα χαζολούλουδα έπαιρνες 2 βδομάδων πράγματα στο σουπερμάρκετ…τι να σου πω…»)

Να μην του πείτε τίποτα-ή μάλλον, πείτε δεν πείτε το ίδιο είναι, γιατί αυτός πιά δεν είναι εκεί να σας ακούσει! Έχει τινάξει απαξιωτικά το Paul Smith παλτό του κι έχει πάει παρακάτω, σε κάποια κοπέλα που θα θέλει να γίνει πριγκήπισσα και να ζήσει παραμύθια και Άρλεκιν μαζί του.  Έστω ένα φωτορομάντσο παλιού, νοσταλγικού, 70s περιοδικού! Γιατί εσείς πια, εκτός από απλή και συνηθισμένη όπως διατυμπανίζατε μετά παρρησίας, είστε κι εντελώς, μα εντελώς χωρισμένη! Τςς!