Tο απόλυτο grooming: ο ίδιος σου ο ευατός

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά γι΄ αυτό το post, άπειρες σκέψεις και συναισθήματα μου γεννήθηκαν, αλλά θα περιοριστώ σε κάποια που αυθόρμητα βγαίνουν, ως τα πιο βασικά.
Η φίλη μου η Φιλλιώ είναι μια αξιοθαύμαστη κι αξιοζήλευτη απ΄ όλες τις φίλες μας, γυναίκα, γιατί έχοντας δυο παιδιά (σκέφτεται και για τρίτο η αθεόφοβη) κι ελάχιστη βοήθεια, καταφέρνει να κάνει πάντα πράγματα για τον εαυτό της όπως π.χ το δεύτερο μεταπτυχιακό που κάνει την τελευταία χρονιά ή το τένις για να ασκείται. Σε αντίθεση με μένα που όλο γκρινιάζω για τον χρόνο που μου λείπει, για το συνεχές τρέξιμο, για την κούραση που με βασανίζει. Δεν έχω άδικο, ούτε είμαι υπερβολική, αλλά η Φιλλιώ θεωρεί, ότι ουαί κι αλίμονο αν δεν καταπίνεις τη γρίνια σου και δεν βρίσκεις πάντα το χρόνο, να κάνεις πράγματα για σένα που σε κάνουν να νοιώθεις καλά. Το να είσαι συνεχώς η «μάνα κουράγιο» ή η «θυσία να γίνω-νοικοκυρά, για να λάμπει το φωτιστικό» θα σε οδηγήσει στην έλλειψη αυτοεκτίμησης και στην συσσώρευση οργής κι αυτό δεν είναι καθόλου ισόρροπο, για κανέναν που ζει μαζί σου. Όχι, η Φιλλιώ δεν είναι η σούπερ γούμαν, ούτε εγώ είμαι ελλιπής ικανοτήτων, αλλά τελικά πάντα κάτι μπορεί να μείνει στην άκρη, απ΄ όλα όσα πιστεύουμε ως «απολύτως απαραίτητα», ως «βασική προτεραιότητα» και να φροντίσουμε τον εαυτό μας, με κάποιον τρόπο που μας κάνει να νοιώθουμε καλά μαζί του! Γιατί τελικά αυτή είναι η δύναμη μας κι από κει θα αντλήσουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε. Από το κανάκεμα που θα του χαρίσουμε. Κι αν μπορεί να το κάνει η Φιλλιώ, μάνα δύο μικρών παιδιών κι εργαζόμενη σε τράπεζα, τότε πρέπει να βρω τον τρόπο να το κάνω κι εγώ, μητέρα δύο σκυλόγατων κι εργαζόμενη δις! Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει, αλλά θέλω να γίνω Φιλλιώ όταν μεγαλώσω…

Αυτό το καλοκαίρι ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο για όλους όσους ξέρω, παρότι για μένα προσωπικά ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο, σαν ένα ανέμελο πάρτι με αγαπημένους φίλους… Σε όλους ανακίνησε πολλά ψυχολογικά θέματα, ανασφάλειες, ανισορροπίες, φόβους και άγχη κι οι συζητήσεις μας εξαντλούνταν συνεχώς, στο τι κάναμε στη ζωή μας ως τώρα και τι απομένει να κάνουμε εφεξής….
Το δικό μου μότο του φετινού καλοκαιριού ήρθε αυθόρμητα ως αίσθηση κι επικεντρώθηκε στη φράση «δεν μπορώ να καταπίνω άλλο…..», με ότι αυτό συνεπάγεται. Το δεύτερο μότο, μου το «χάρισε» ο καλός μου κι από τότε το σκέφτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι σε απόγνωση ή απελπισία κι αμέσως με λυτρώνει. «Η ζωή είναι αυτή που είναι κι όχι αυτή που θα θέλαμε να είναι…». Μεταφράστε το σε όλους τους τομείς και θα δείτε την ανακούφιση που πηγάζει… « η δουλειά μου, το σπίτι μου, τα λεφτά μου είναι αυτά που είναι κι όχι αυτά που θα ήθελα να είναι» κι ακόμα πιο ουσιαστικά «είμαι αυτή που είμαι κι όχι αυτή που θα ήθελα να είμαι…» ή όπως έγραψε κι ο Νίτσε …. «γίνε αυτός που είσαι» . Κανένας άλλος στόχος ζωής δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικός!

Κωνσταντίνε σ΄ ευχαριστούμε!

ΥΓ Σκέψου να έγραφα και όλα όσα είχα κατά νου!