Τα κόκκινα φεγγάρια του έρωτα

Στην επιστήμη της Αστρολογίας, και κατά συνέπεια στον προσωπικό μας χάρτη, η Σελήνη είναι ένα από τα πλέον σημαντικά στοιχεία. Σαν πλάσματα της Γης που είμαστε, η Σελήνη μας εξουσιάζει – το Νερό του κορμιού μας γνωρίζει την άμπωτη και την παλίρροια όπως και το νερό των ωκεανών. Μαζί με τον πλανήτη που κατοικούμε, είμαστε δεμένοι σε έναν αέναο χορό με τον υπέροχο, ασημένιο μας δορυφόρο.

Η Σελήνη, είναι θάλασσα. Είναι μνήμη, είναι το συλλογικό ασυνείδητο της Ανθρωπότητας, μνήμη κυτταρική. Είναι ένα σκοτεινό σημείο, είναι ταυτόχρονα Μήτρα, και Τάφος. Είναι το ένστικτο, η πανάρχαια Θηλυκή Αρχή, η Σοφία των Γυναικών, η μαγεία, η νύχτα, η τροφή, ο θηλασμός σωμάτων και ψυχών.

Η Σελήνη έχει πρόσωπα, όπως και οι θεότητες που της αποδόθηκαν και που λατρεύτηκαν σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία του ανθρώπινου είδους μαζί της. Είναι η Παρθένα, η Κόρη, όπως η Άρτεμις (α στερητικό + τέμνω, κόβω= η άρτια, εκείνη που δεν έχει μοιραστεί τον εαυτό της με κανένα ακόμα), όπως η Περσεφόνη, όπως η Αθηνά. Η Νέα Σελήνη απεικονίζει αυτή την μορφή της Γυναικείας φύσης, το πρόσωπο της Θεάς που τώρα δημιουργείται.

Η Πανσέληνος, ήταν μια ωδή στη Θηλυκότητα και τη Μητρότητα. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι έκανε την παλίρροια να σηκώνεται, ρύθμιζε τον έμμηνο κύκλο των γυναικών, όριζε τη γονιμότητα και την ωορρηξία – ένα φεγγάρι στρογγυλό σαν κοιλιά γυναίκας εγκυμονούσας. Οι θεές που ταυτίστηκαν με την Πανσέληνο είναι η Δήμητρα, η μάνα γη, που δίνει ψωμί στο ανθρώπινο γένος. Η Αφροδίτη, η Γυναίκα στην πλήρη της άνθιση που απολαμβάνει τη θηλυκότητά της πλαγιάζοντας με όποιον της αρέσει και διαθέτοντας τον εαυτό της κατά βούληση, η Ήρα, προστάτιδα του θεσμού του γάμου, αδελφή και σύζυγος του Δία.

Όταν το φεγγάρι χάνεται από τον ουρανό, είναι η ώρα της Γερόντισσας. Η ώρα των ταξιδιωτών της νύχτας, των πλασμάτων που ζουν τότε, της μαγείας και των τρίστρατων, των έκθετων βρεφών και των μυστικών πράξεων. Η Γερόντισσα ενσωματώνει και τις τρεις ενέργειες, έχει και τα τρία πρόσωπα, διότι έχει ήδη υπάρξει και Παρθένα, και Μητέρα. Η Εκάτη, προστάτιδα της μαγείας και των μαγισσών, θεά τιμωρός, λατρευόταν στην αρχαιότητα με στήλες τριών όψεων εκεί όπου τρεις δρόμοι συναντιούνταν, με προσφορές φαγητού στους φτωχούς (τα περίφημα «δείπνα της Εκάτης»), και οι οδοιπόροι της νύχτας θεωρούνταν πρόσωπα ιερά εξαιτίας της.

Όταν το πρόσωπο της Θεάς σκοτείνιαζε, κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης, οι παλιοί αστρολόγοι θεωρούσαν πως είναι μία ένδειξη για τα τρίστρατα στα οποία ο καθένας βρίσκεται. Τα σημεία εκείνα της ζωής μας όπου οι επιλογές είναι περισσότερες από μία, και το μέλλον μας αβέβαιο. Όποτε είμαστε σε τρίστρατο, οι απαντήσεις δίνονται, ή οφείλουν να δίνονται, με την Καρδιά.

Μία έκλειψη Σελήνης είναι μία στιγμή όπου η Καρδιά, και όχι ο Νους, είναι το πλέον χρήσιμό μας εργαλείο. Πρέπει να ανοίξει η Καρδιά. Πρέπει να αφεθούμε να αφουγκραστούμε τι, ή ποιος, κάνει το αίμα μας να χτυπάει στη φλέβα. Τι, ή ποιος, είναι η τροφή μας. Σε ποια κατάσταση ή σε ποια αγκαλιά, σε ποια ζωή είμαστε προστατευμένοι όπως σε Μήτρα, ποια επιλογή ή ποια ύπαρξη έχει τόση σημασία που μπορεί να γίνει για μας Τάφος.

Η Πανσέληνος στον Κριό, είναι μία Αμαζόνα. Ο Κριός, λίγη συναισθηματικότητα κι ευαισθησία φέρει – η Σελήνη εδώ είναι μία πολέμαρχος έτοιμη για μάχη. Έντονη, διεκδικητική, παθιασμένη, ενθουσιώδης, ωμή, ακοινώνητη, «γιούργια». Κι απέναντί της, έχει τον Ήλιο στο Ζυγό…

Έναν Ήλιο που θέλει το «Μαζί», όπως το ψάρι θέλει το νερό. Έναν Ήλιο που λέει πως δεν σου επιτρέπεται να παίρνεις παραμάζωμα τη ζωή του Άλλου, ακόμα κι όταν κινείσαι με μοναδικό γνώμονα το καλό του. Έναν Ήλιο που σου λέει πως δεν υπάρχουν πολέμαρχοι, παρά μόνο μικρές, καθημερινές νίκες και ήττες, που αργά, σταθερά και αλάνθαστα σε κάνουν στρατηγό της ζωής σου.

Ο Ήλιος στο ζώδιο του Ζυγού είναι Σχέσεις. Είναι αυτό που μας μάθαιναν στο σχολείο, «ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό». Είναι γέφυρες επικοινωνίας, πάνω από θολά, ορμητικά νερά καταστροφικού εγωισμού. Περιορίζει τον πόλεμο, τη φωτιά και την επανάσταση της Σελήνης στον Κριό θυμίζοντάς της πως μόνος του κανείς δεν είναι ευτυχισμένος και πλήρης ούτε στον παράδεισο.

Αυτή η πανσέληνος φωτίζει και μας δείχνει ξεκάθαρα τους Καθρέφτες μας – τους ανθρώπους εκείνους που διαλέγουμε, συνειδητά ή ασυναίσθητα, προκειμένου μέσα στα δικά τους μάτια όταν μας κοιτούν, μέσα στα δικά τους συναισθήματα για μας και μέσα από τη δική τους γνώμη για το άτομό μας, να αυτο-οριστούμε. Μέσα στην και από την αγάπη των άλλων, μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, ακριβώς όπως μέσα από την παθιασμένη αγάπη της Μητέρας μας (Σελήνη) κατανοούμε ότι είμαστε μία ξεχωριστή ανθρώπινη οντότητα με κάποια αξία.

Η έκλειψη, πρωτίστως είναι το στοίχημα αν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη σωστή ποσότητα ατομικότητας μέσα σε αυτή μας την υπέρτατη ανάγκη να διαβάσουμε την ψυχή και τη ζωή μας μέσα στα μάτια ενός Άλλου – ή, αν τη διαβάσουμε κι από την άλλη σελίδα, αν μέσα στις προσωπικές μας μάχες και επιδιώξεις θα καταφέρουμε να είμαστε σε εγρήγορση ώστε να καταλάβουμε ότι βρήκαμε τον Άλλο της ζωής μας, και να μην τον αφήσουμε να φύγει.

Τέλος, η έκλειψη, με γνώμονα αυτό ακριβώς, μας εγκαλεί να συνειδητοποιήσουμε το αληθινό πρόσωπο ενός ατόμου ή την αληθινή υπόσταση μίας κατάστασης, και είτε να αποφασίσουμε τη λήξη και το τέλος, είτε να πάρουμε μία βαθιά ανάσα και να εμπλακούμε με όλο μας το Είναι, ακριβώς όπως επιτάσσει το κατακόκκινο, λαμπερό φεγγάρι πάνω μας.

Astrally Yours,

ElizaBBeth