Guest Post: Ex in the City.

Σάββατο βράδυ και πάς με τις φίλες σου στο μπαράκι. Το γνωστό, ναι. Εκεί που πήγαινες με αυτόν, ναι. Ο μπάρμαν σε χαιρετάει. «Που χάθηκες, τι έγινε, πως πάει..». Δε ξέρεις πώς να το προφέρεις αλλά το ξεφουρνίζεις. Του λες ότι χώρισες. Η αμηχανία του διαρκεί όσο να σου σερβίρει το πρώτο ουϊσκυ.

Μετά αρχίζει τις συμβουλές «Καλύτερα μόνη», «ουρά κάνουν για σένα εδώ μέσα» και άλλες κλασικές αγαπημένες ατάκες των μπαρμεν. Αντέχεις; Αντέχεις. Όλα τα αντέχεις.

Και τις φίλες που αναπολούν τις διακοπές στη Σίφνο και μόλις το βλέμμα τους πέσει πάνω σου αμέσως να αλλάζουν θέμα καθώς θυμήθηκαν πως ήσουν με αυτόν εκεί.. Και τη μαμά σου ακόμα αντέχεις,  που δεν καταλαβαίνει γιατί δε θέλεις να βάλει για πλύσιμο «αυτό το ξένο μπλουζάκι». Ακόμα και τον Μαρκ (του φέιςμπουκ αυτόν, ναι) αντέχεις, με τα «ξέρω με ποιόν έβγαλες σέλφι πέρσυ 31 ιουλίου, δέκα και τριάντα οκτώ το βράδυ». Αυτό που δεν αντέχεις, γιατί δεν το περίμενες, είναι που βλέπεις ξαφνικά το πρώην αντικείμενο του πόθου, πάθους και πλέον πόνου σου… να μπαίνει στο ίδιο μπαράκι και σα να μην έφτανε αυτό, συνοδεύεται από κάποια κοπέλα!

Τους βλέπεις με την άκρη του ματιού σου και αισθάνεσαι το κόκκινο χρώμα να κατακλύζει το πρόσωπό σου. Κατεβάζεις το ουϊσκι σφηνάκι, ενώ ο μπάρμαν, τρέχει να βάλει δεύτερο.

Ποιο θα είναι το επόμενό σου βήμα; Σκέψου το καλά γιατί υπάρχουν μερικές στιγμές που θα της θυμάσαι για πάντα (εσύ, οι φίλοι σου και ο Κοέλιο).

Να τρέξεις ας πούμε, στη τουαλέτα; Κι αν αυτός μείνει όλη νύχτα; Να κάνεις ηρωϊκή έξοδο, με τίτλο «σε ξεπέρασα»; Ο χωρισμός είναι τόσο πρόσφατος που κανείς δε θα σε πιστέψει. Υπάρχει και η επιλογή εκτέλεσης καραόκε, με τη Μαρινέλα ντυμένη στα μαύρα να παρακαλά την πέτρα να ανοίξει, αλλά είναι πασέ και τόσο κατώτερή σου…

Πρέπει να σκεφτείς γρήγορα γιατί στέκεσαι ακόμη εκεί και αυτός πλέον σε είδε! Eye contact – check! Αμήχανο χαμογελάκι – check! Τι θα ακολουθήσει; Τι θες να ακολουθήσει; Είναι η δική σου ζωή, η δική σου ταινία. Θέλεις λίγη σκηνοθετική βοήθεια; Lights, camera, Go:

Κίνηση πρώτη: Καθώς κοιτάτε ο ένας τον άλλον, σκας χαμόγελο! Αληθινό χαμόγελο, όχι αμήχανο χαμόγελο. Το δικό σου χαμόγελο. Αυτό που ξέρει. Αυτό που θυμάται. Αυτό που φόραγες στα πρώτα ραντεβού.

Κίνηση δεύτερη: Αφήνεις ήρεμα το ποτήρι στο πάγκο, γιατί το τρέμουλο δεν είναι αξιοπρεπές και γιατί σου δίνει χρόνο να σβήσεις το κοκκινίσμα από το πρόσωπό σου.

Κίνηση Τρίτη: Κάνεις ΕΣΥ το βήμα και τον πλησιάζεις. Ρωτάς για την υγεία του, για τους γονείς του, για το σκύλο του (δε μπορεί, σε κάτι θα απαντήσει). Κι ενώ το στόμα σου προφέρει τις λεξούλες, τα μάτια σου κοιτάνε τα μάτια του… γλυκά…τρυφερά…ζεστά…Όπως τον κοίταζες τότε. Ξέρεις εσύ.. και το αντικείμενο του πόνου σου ξέρει…

Και, ξέρεις γιατί;

Γιατί αυτή, θα είναι η τελευταία φορά που θα τον κοιτάξεις έτσι! Αυτή, θα είναι η τελευταία του ευκαιρία να αισθανθεί τη μοναδική σου ζεστασιά να τον αγκαλιάζει. Θα είναι η τελευταία φορά που θα σε ακούσει να ενδιαφέρεσαι γι΄αυτόν. Αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα ανατριχιάσει ακούγοντας τη βραχνάδα της φωνής σου.. Γιατί η επόμενή σου κίνηση, είναι να ολοκληρώσεις τον συνοπτικό διάλογο και να γυρίσεις με ηρεμία, στην παρέα σου, γυρνώντας του την πλάτη, για πάντα!

Τα νεύρα και το ξέσπασμα, ας’ τα για μετά. Σε αυτές τις πριπτώσεις, κερδίζει η φινέτσα.

Carrie: Your girl is lovely Hubble.

Mr Big: I don’t get it.

Carrie: And you never, DID.

https://www.youtube.com/watch?v=FyuCwCN78lA

Lydia

Live  Laugh Love