Μια συγκλονιστική ιστορία που κέρδισε τις καρδιές των αναγνωστών σ΄ολόκληρο τον κόσμο της Sun-Mi Hwang
«Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει» είναι φαινομενικά ένα παραμύθι. Στην πραγματικότητα είναι μια ρεαλιστική ιστορία που μιλάει για όλα όσα μας απασχολούν στη ζωή, όλα όσα βαθιά και καθοριστικά χαράζουν μέσα μας τον δρόμο που θ’ ακολουθήσουμε και τις συμπεριφορές που θα υιοθετήσουμε.
Φαινομενικά κι αδιάφορα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για όνειρα και φιλοδοξίες και την ανάγκη μας να τα πραγματοποιήσουμε. Βαθύτερα όμως, μιλάει για τις μεγάλες αξίες της ζωής. Το δικαίωμα να επιλέγουμε μόνοι μας το δρόμο που θ’ ακολουθήσουμε, αλλά και το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και την διαφοροποίηση από τα προδιαγεγραμμένα. Την γενναιότητα να μαχόμαστε απέναντι στους εχθρούς, ακόμα κι αν αυτοί θεωρούνται παντοδύναμοι κι αήττητοι. Αλλά και το θάρρος να φοβόμαστε. Την πολύτιμη δύναμη ζωής, την λύτρωση και την ευλογία που πηγάζει μέσα απ΄ την φιλία και την συντροφικότητα.
Τέλος, θέτει μεγάλα ερωτήματα που συγκλονίζουν κάθε θηλυκή ψυχή. Η μητρότητα είναι μια βιολογική λειτουργία ή μία διαδικασία μεγαλώματος; Ποια είναι η πραγματική μάνα; Αυτή που μπορεί να γεννά ή αυτή που μπορεί ν΄ ανατρέφει; Που βρίσκεται η πραγματική δύναμη; Όταν προστατεύεις ένα παιδί ή όταν τ’ αφήνεις να φύγει; Είναι όλα τα παιδιά του κόσμου το ίδιο ή πρέπει να σου μοιάζουν για να τ’ αγαπήσεις; Κι η επιθυμία να γίνεις μάνα, είναι γιατί θέλεις ν΄ ακούσεις τη λέξη ή γιατί έτσι επιβάλλει η βιολογία;
«Ένιωσε την καρδιά της να σκίζεται στα δυο. Η θλίψη που αισθανόταν κάθε φορά που της έπαιρναν τ΄αυγά της δεν ήταν τίποτα μπροστά σ΄ αυτό που ένιωθε τούτη ακριβώς τη στιγμή. Ο λαιμός της γέμισε λυγμούς και αναφιλητά ολόκληρο το σώμα της σφίχτηκε, κοκάλωσε. Το καημένο ήρθε στον κόσμο χωρίς κέλυφος. Ο αγρότης πέταξε με δύναμη το μαλακό αυγό έξω στην αυλή, μάζεψε όλο το κουράγιο και σφάλισε σφιχτά τα μάτια της. Το αυγό έσπασε δίχως να κάνει τον παραμικρό θόρυβο. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν αβίαστα απ’ τα μάτια της για πρώτη φορά στη ζωή της. Αρνούμαι να γεννήσω άλλο αυγό! Ποτέ ξανά!» .
«Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει» είναι ένα βιβλίο που ανακινεί βαθιά συναισθήματα και ψυχολογικές αναζητήσεις. Ίσως το πιο σημαντικό να είναι το «που ανήκουμε» και μέσα απ΄ αυτό το «ποιοι είμαστε τελικά»; Είμαστε αυτοί που πιστεύουν οι άλλοι για μας ή αυτό που εμείς πρεσβεύουμε για τον εαυτό μας; Κι αρκεί και μόνο να το θέλουμε ή να το πιστεύουμε ή η ζωή κι ο προορισμός μας είναι προδιαγεγραμμένα με την γέννηση μας;
«Η Μπουμπουκίτσα ήθελε κι αυτή να κάνει κάτι στη ζωή της, όπως ακριβώς τα μπουμπούκια πάνω στην ακακία. Γι΄ αυτό, άλλωστε, αποφάσισε να δώσει στον εαυτό της το όνομα τους. Κανείς δεν την αποκαλούσε «Μπουμπουκίτσα» και ήξερε καλά ότι η ζωή της, δεν έμοιαζε σε τίποτα μ΄εκείνη ενός μπουμπουκιού, αλλά, παρ’ όλα αυτά, το όνομα αυτό την έκανε να αισθάνεται όμορφα. Ήταν το μυστικό της. Από τότε που ονόμασε έτσι τον εαυτό της, άρχισε να παρατηρεί εντατικά τα πράγματα που συνέβαιναν έξω απ΄το κοτέτσι: τα πάντα, από τη χάση και τη φέξη του φεγγαριού και την ανατολή και τη δύση του ήλιου, μέχρι τα ζώα που διαπληκτίζονταν στην αυλή του αχυρώνα».
Η Μπουμπουκίτσα ονειρεύτηκε να πετάξει και πέταξε. Με πόνο και δάκρυα αλλά και με πολύ κουράγιο και θέληση. Η Μπουμπουκίτσα μπορεί να είναι ο καθένας, η κάθε μία από μας. Όλοι όσοι δεν αποδέχονται σιωπηρά και μοιρολατρικά τα προαποφασισμένα. Δεν είναι ήρωες, είναι απλά διαφορετικοί. Αντιστέκονται! Είναι όλοι όσοι φοβούνται, αλλά δεν σταματούν να ονειρεύονται. Απλά, ταπεινά, καθημερινά όνειρα με το δικαίωμα της επιλογής, με την χαρά της υλοποίησης. Αυτό το πέταγμα μπορούν όλοι να το κάνουν!
Η συγγραφέας:
Η Sun-Mi Hwang είναι δημοφιλής συγγραφέας στη Νότια Κορέα, έχει διακριθεί με πολλά βραβεία και έχουν κυκλοφορήσει πάνω από σαράντα βιβλία της που έχουν αγαπηθεί εξίσου από μικρούς και μεγάλους. Γεννημένη το 1963 δεν μπόρεσε να πάει στο Γυμνάσιο λόγω του ότι ήταν από φτωχή οικογένεια, όμως χάρη σ΄έναν καθηγητή που της έδωσε ένα κλειδί για να μπαίνει σε μία τάξη, μπορούσε να πηγαίνει στο σχολείο και να διαβάζει βιβλία όποτε ήθελε.
Γράφτηκε στο Λύκειο κατόπιν εξετάσεων και αποφοίτησε από το Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Ινστιτούτου Τεχνών της Σεούλ και από το Πανεπιστήμιο Gwangiu, ενώ έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Chung-Ang. Ζει στη Νότια Κορέα, στη Σεούλ. Το 2000 με το που κυκλοφόρησε «Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει» το βιβλίο, πήρε αμέσως τη θέση του ανάμεσα στα κλασσικά έργα λογοτεχνίας, παραμένοντας στις λίστες των ευπώλητων για δέκα χρόνια και αποτελώντας την πηγή έμπνευσης για την ταινία κινουμένων σχεδίων με τις μεγαλύτερες εισπράξεις που έγιναν ποτέ στην ιστορία της Κορέας. Το εν λόγω βιβλίο κυκλοφόρησε σε μορφή κόμικς, έγινε θεατρικό έργο και μιούζικαλ και μεταφράστηκε σε περισσότερες από δώδεκα γλώσσες.
Stella
Κι αν μπορεί ένας από μας τότε σίγουρα όλοι μπορούν..Υπέροχο post @Stella.
Καλημέρα
πόσο περήφανος θα αισθάνεται ο δάσκαλος που της έδωσε το κλειδί….
πολλές σκέψεις δημιουργούνται-αυτό που θέλω μόνον να πω είναι:
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
@Anthi Αυτο σκεφτομουν κι εγω,όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο. Παράλληλα με το υπέροχο αυτο βιβλιο με συγκινησε πάρα πολύ η βιογραφία της συγγραφέως. Ναι, τελικά όλοι μπορούμε αρκεί να υπάρχει το κίνητρο που μας κάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Μια Μπουμπουκίτσα όλοι έχουμε μέσα μας,το θέμα είναι να προσπαθήσουμε σαν την κοτούλα να “πετάξουμε”προς τις επιθυμίες μας όσο δύσκολο και αν φαίνεται(τόσο δύσκολο όσο το να πετάξει μια κότα,αλλά όχι ακατόρθωτο). Η θέληση μετακινεί βουνά έλεγαν οι παλιοί και κάτι ήξεραν..