Όταν ήμουν μικρή, στολίζαμε δέντρο την Παραμονή Χριστουγέννων… Το σπίτι, βεβαίως, το στολίζαμε νωρίτερα. Η μητέρα μου έβαφε με χρυσή μπογιά μεγάλα κλαδιά τα οποία τοποθετούσε σε παρόμοιου μεγέθους βάζα στην έισοδο του σπιτιού, μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη. Η πρώτη εικόνα που είχε ο ανυποψίαστος επισκέπτης του σπιτιού μας, ήταν θεαματική! Συνήθως εκείνες τις μέρες, η μητέρα μου ζητούσε την απρόθυμη βοήθειά μου.
Καθόνταν σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι, απλώναμε εφημερίδες ολόγυρά της στο πάτωμα, εγώ στεκόμουν όρθια δίπλα της και έστριβα το κάθε κλαδί προς την μεριά του πινέλου της. Ακόμη έχω τη μυρωδιά της χρυσής μπογιάς στα ρουθούνια μου. Κι αν τότε έμοιαζε βασανιστική, τώρα έχει μια γλυκειά νοσταλγία και μελαγχολία… Πόσο δίκιο είχε η μητέρα μου να επιμένει να τη βοηθάω σε εκείνη τη τελετουργία του χριστουγγεννιατικου στολισμού μας. (αλλά δεν είμαι και σίγουρη.. θα δούμε)
Το θυμήθηκα πρόσφατα, όταν ζήτησα από τον 9χρονο να με βοηθήσει στο στολισμό του σπιτιού. Τέσσερις κούτες και δύο σακούλες (τις γνωστές τεράστιες του μεγαλο-καταστήματος παιχνιδιών) χωρίς να μετρήσω το δέντρο. Η συζήτηση ξεκίνησε με χαρά «αύριο, θα στολίσουμε!». Στο άνοιγμα της πρώτης κούτας είχαμε ήδη απαριθμήσει τις γωνίες και τις επιφάνειες του σπιτιού που θα γεμίσουμε με πράσινες γιρλάντες, κόκκινα αγγελάκια, σκούφους και άγιους βασίληδες. Για κακή του τύχη όμως, έχω αυστηρή διαδικασία στολίσμού, κάτι σαν ISO 9001.
Υπάρχει πρωτόκολο, υπάρχει σειρά, υπάρχει τελετουργικό. Κάπως έτσι, την 3η φορά που ακούστηκε η φωνή του Λουτσιάνο, να με καλεί να τραγουδήσω με τη χορωδία των αγγέλων σε θριαμβευτικό σκοπό,και εγώ γι’άλλη μια φορά δεν τον άφηνα να πάρει τα στολίδια κατευθείαν από την κούτα στο τζάκι (γιατί φυσικά, όλα πρέπει να μαζευτούν στο χώρο «διαλλογής» για να δούμε αν κάποιο έχει σπάσει, κάπου εκεί ακούστηκε η απελπισμένη φωνή του 9χρονου: «Είναι άδικο, τόσο άδικο τελικά θα με αφήσεις να στολίσω;” και θυμήθηκα κι εγώ τη χρυσή μπογιά και το δέντρο που στολίζαμε τελευταίοι και καταίδρωμένοι στη γειτονιά!
Στολίζαμε τελευταίοι βεβαίως γιατί οι γονείς δούλευαν όλη μέρα στην οικογενειακή επιχείρηση και έπρεπε να περιμένουμε «να πέσει λίγο η κίνηση στο μαγαζί» για να πάνε να φέρουν το αληθινό, τρίμετρο δέντρο που είχαμε κάθε χρονο. Γιατί η δουλειά έρχεται πριν τη γιορτή. Δίκιο! Άλλο που κάθε χρόνο καταλήγαμε να παρακαλάμε τον μπαμπά μου να φύγει από το μαγαζί για να μας το φέρει, τη τελευταία στιγμή. Θυμάμαι να παραπονιέμαι ότι δε θα προλάβω να στολίσω τη φάτνη – δική μου υποχρεώση- και τη μητέρα μου να με ακούει στωίκά, πίνοντας το τσάϊ της, στο διάλλειμα του βαψίματος.
Έτσι ήταν τότε. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος διάλογος με τα παιδιά. Οι μεγάλοι είχαν τα θέματά τους κι εμείς έπρεπε απλώς να τα δεχτούμε. Δίκιο ή άδικο; Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, και αρκετά «άδικα» μετά, της έδωσα το δίκιο της. Γιατί, ενώ ο 9χρονος αναρωτιόνταν γιατί δεν του επέτρεπα να στολίσει τα λούτρινα χριστουγεννιάτικα αρκουδάκια στην είσοδο του σπιτιού και τα στολίδια του δέντρου επάνω στο τζάκι και εγώ, αντί για διάλογο, επέλεξα να κατεβάσω την Laura Ashley πορσελάνινη τσαγιέρα που μου έκανε δώρο η μητέρα μου κάποια χριστούγεννα, να τοποθετήσω ευλαβικά το φακελάκι τσαγιού μέσα, να ανάψω το βραστήρα και να του ψιθυρήσω «Have a cup of tea, love»
Share a cup of tea, share love
Lydia
Live Laugh Love
το σπάνιο είναι να μην υπάρχει αδικία ! και πώς να το εξηγήσεις στο 9χρονο ότι θα πρέπει, μάλλον, να συνηθίσει……
Μα πόσο πολύτιμες είναι οι αναμνήσεις μας έτσι?
Κάθε Χριστούγεννα όσο χρόνων και να έχουμε πάει, αυτό που ποτέ δεν σταματάμε είναι να ελπίζουμε, με κρυφό καρδιοχτύπι, ότι η νέα χρονιά θα φέρει καλύτερα για όλους. Και στην εποχή μας ελπίζουμε πλέον και για κάθε γωνιά του πλανήτη Γη να έρθουν στιγμές, ημέρες, που δεν θα σταματήσει η καρδιά ενός παιδιού να χτυπάει.
Πολύ όμορφη και συγκινητική ιστορία..οι αναμνήσεις του καθενός μας απο τα δικά του Χριστούγεννα της παιδικής του ηλικίας είναι ιδιαίτερες και πολύτιμες.
Αυτές οι αναμνήσεις μένουν πάντα, καταχωρημένες ως άδικες ή μη, στο μυαλό μας και μας γεμίζουν!! Κι εγώ θυμάμαι να στολίζουμε αληθινό τότε δέντρο -πλέον στο σπιτι μου έχω ψεύτικο- και να θέλω όλα τα στολίδια για το δωμάτιό μου και η μανούλα μου να μου λέει, άστο κάτω αυτό, όχι αυτό, μη αυτό, χωρίς πολλά πολλά!! Και φυσικά εγώ να μουτρώνω!! Αλλά, όσο το σκέφτομαι, ήταν τόσο όμορφα στολισμένο το σπίτι όπως το φανταζόταν, που ευτυχώς που δεν με άφηνε να κάνω το δωμάτιό μου πανηγύρι!! Και φέτος ο δικός μου 6χρονος είχε άποψη, μόνο που εγώ, με συζήτηση (τρομάρα μου), προσπαθούσα να στολίσω όπως θέλω. Τελικά, μου πήρε στολίδια και είναι στο δωμάτιό του!! Το τσάι μάλλον το ήπιε εκείνος στη δική μας περίπτωση 😉
Τρυφερή ιστορία.Με προβλημάτισες…
Μουτς
Τα βαμμενα κλαδια ηταν παροντα και στο δικο μας σπιτι,σ` εμας ηταν ασημενια.Υπηρχε κι ενα χαριτωμενο δεντρακι με ολα τα συναφη.Και καθε γυαλινη,λεπτεπιλεπτη μπαλα,διαφορετικη απο την αλλη,με τη δικη της γοητεια.Ατελειωτες,εκστατικες ωρες ονειροπολησης μπροστα στις μπαλες αυτες που αναλογα με τα φωτακια που αναβαν στιγμιαια,πεταγονταν μπροστα αστραφτερες,ενοιωθα οτι εκαναν επιδειξη της ομορφιας τους και παλι απο την αρχη.Το πιο γλυκο απ`ολα ομως ηταν το χιονακι απο το απλοικο βαμβακι που τοτε ομως φανταζε τοσο σπουδαιο!(τη δεκαετια του `60 αυτο ειχαμε)Τελικα αυτη και μονο αυτη ειναι η ομορφια της ζωης:η γλυκεια νοσταλγια,οι ομορφες αναμνησεις που εχουν καταχωρηθει και σιγα-σιγα γεμιζει η ψυχη και νοιωθουμε χορτατοι,πληρεις.Δεν πρεπει ποτε να αμελουμε να γεμιζουμε τα παιδια μας με τετοιες αναμνησεις.Αυτο που σημερα βλεπουν,μυριζουν,ακουν,σε λιγα ή πολλα χρονια θα ειναι αναμνηση και,κυριως,αποκουμπι.Και του χρονου να ειμαστε καλα να ξαναστολισουμε.
Και του χρόνου κοριτσια! <3
Πολύ όμορφη η ιστορία σου Julia!
Και εγώ πρέπει να ομολογήσω ό,τι απαιτώ και διατάσσω την ώρα του στολισμού να τηρούνται κάποια πράγματα με ευλάβεια, όπως η ανάλογη μουσική υπόκρουση ή το ποιός θα βάλει το αστέρι στην κορυφή του δέντρου ή ακόμα και αυτή η απλή ευχούλα μαζί με το φιλάκι στο τέλος του στολισμού όταν τα μάτια λάμπουν από χαρά για το όμορφο αποτέλεσμα “και του χρόνου με υγεία”.
Και όχι δεν νιώθω καθόλου τύψεις, γιαυτό γιατί αυτό θα είναι τελικά εκείνο που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη όλων μας!!