«H γιαγιά μου, μεγάλωσε πέντε παιδιά μόνη της…» Η ιστορία της οικογένειας του πεθερού μου θα ήταν άλλη μια ιστορία ελληνικής οικογένειας αν δεν είχε μια «μικρή» λεπτομέρεια: H γυναίκα αυτή, μεγάλωσε πέντε αγόρια μόνη της, φέρνοντάς τα, με ένα καράβι, από τη Μικρά Ασία.
Την ιστορία δεν χορταίνω να την ακούω. Όπου και όποτε βρεθώ με μέλη της οικογένειας του άνδρα μου-παιδιά και εγγόνια των διασωθέντων της Μικρασιατικής καταστροφής- παρακαλώ να μου τη διηγηθούν. Το πώς μια γυναίκα έμεινε χήρα στα 40κάτι της, με πέντε αγόρια, ηλικίας από 11 έως 19… το πώς άφησαν περιουσία, σπίτια και κτήματα και έφυγαν με μια βαλίτσα ο καθένας. Πώς έφτιαξαν σαπούνια για να κρύψουν λίγες λίρες, για να τις χάσουν στην Ελλάδα, όταν το σακί που τις περιείχε μπήκε σε λάθος καράβι με διαφορετικό προορισμό… πως έφτασαν σε μια Ελλάδα που δεν τους ήθελε… κάθε φορά, η διήγηση, ξεδιπλώνει κάποια καινούργια λεπτομέρεια.
Οι λεπτομέρειες όμως, είναι συναρπαστικές σε αυτές τις διηγήσεις που τις νιώθω σχεδόν σαν παραμύθι, μακρινές και απίστευτες. Δεν αφορούσαν εμένα. Δεν αφορούσαν την σημερινή κοινωνία. Αφορούσαν μια οικογένεια που μεγάλωσε σε μια άλλη Ελλάδα, όχι τη δική μου Ελλάδα.
Μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Μέχρι που, γυρνώντας από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, μπήκα σε ένα καράβι που διέσχιζε το Αιγαίο. Ένα καράβι φορτωμένο με τουρίστες με σακίδια στην πλάτη, που τέλειωναν τις διακοπές τους, και οικογένειες με βαλίτσες στο χέρι, να ξεκινούν τη νέα τους ζωή. Είδα γυναίκες να κοιτούν από την κουπαστή, όχι αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα σαν κι μένα, αλλά ατενίζοντας προς το μέλλον τους σαν την Αγγελική.
Η ιστορία της Αγγελικής ακούγεται παραμυθένια (εξωπραγματική & περιπετειώδης) γιατί την έμαθα από το τέλος προς την αρχή της. Μου άρεσε να ακούω για τα φαγητά που μαγείρευαν οι νύφες της Αγγελικής, οι περισσότερες Μικρασιάτισσες κι αυτές. Μου άρεσε να ακούω πως έφυγαν από το πρώτο σπίτι, στα προσφυγικά του Υμηττού φτιάχνοντας τα δικά τους, σε καλές αθηναϊκές περιοχές. Μου άρεσε να ακούω πως τα μεγάλα αγόρια δούλευαν και τα μικρά πήγαν σχολείο. Μου άρεσε να ακούω για το πώς πήραν μια εκτυπωτική μηχανή, να κάνουν στάμπες σε κάλτσες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε μια εκτυπωτική επιχείρηση. Ναι, ακούγοντας την ιστορία της Αγγελικής από το τέλος προς την αρχή, όπως όλα τα παραμύθια, είχε happy end.
Μήνες μετά και η εικόνα των γυναικών στο πλοίο το περασμένο καλοκαίρι, δεν έχει φύγει από το μυαλό μου. Στεκόμουν δίπλα τους κρατώντας όπως κι αυτές το χέρι του παιδιού μου και ήμουν θλιμμένη γιατί γύριζα πίσω στην καθημερινότητά μου. Αναρωτιέμαι αν εκείνες κατάφεραν να βρουν μια συνηθισμένη καθημερινότητα. Αναρωτιέμαι αν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους, να φροντίσουν τα παιδιά τους, να προσπεράσουν, όπως η Αγγελική, την αντίδραση του κόσμου στην παρουσία τους. Αναρωτιέμαι αν θα έχει και η δική τους ιστορία, happy end και το εύχομαι.
Υ.γ. Η διαφορά στις ιστορίες, είναι πως αυτή τη φορά δεν είμαστε το κοινό της διήγησης αλλά μέρος αυτής… και το τέλος, είναι και στο δικό μας χέρι…
Lydia
Live Love Laugh
Η ουσία είναι στην τελευταία παράγραφο..δεν γίνεται να είμαστε θεατές ο καθένας μας λίγο ή πολύ και με διάφορους τρόπους μπορεί να προσφέρει για να ανακουφιστεί κάπως η δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Νομίζω ότι ο λαός μας,παρόλη την κρίση που περνάμε τα τελευταία 6 χρόνια,δείχνει καθημερινά την αλληλεγγύη του στους συνανθρώπους μας που αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και αυτό εκφράζει τι είναι Ελληνας!
Πολύ ωραίο κείμενο Λυδία.Ας προβληματιστούμε…
Αυτή η εικόνα, που είναι η καθημερινότητά μας πλέον, μας έχει κάνει -εύχομαι- να ξεφύγουμε από το μικρόκοσμό μας και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που απολαμβάνουμε όσα έχουμε. Και μόλις, περάσουμε τα προσωπικά μας σύνορα, θα είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε συναισθηματικά και υλικά.
Λυδία, το κείμενό σου έχει την ομορφιά και την αλήθεια που προσδίδει στα κείμενα η ενσυναίσθηση. Σ’ ευχαριστώ για το μοίρασμα.
Αγαπημένη Λυδία, έχω κι εγω μια παρόμοια οικογενειακή ιστορία πολύ πιο πρόσφατη από την δική σου…. Την ιστορία της δικής μου οικογένειας, των γονιών μου, που έφθασαν στην Ελλάδα μέσα σε μια νύχτα και με μια μόνο βαλίτσα διωγμένοι από την Πόλη το ’65, για ν΄αρχίσουν από την αρχή τη ζωή τους σε μια χώρα, που όπως εξαιρετικά και με πιστή ιστορική αλήθεια περιέγραψε ο Μπουλμέτης στην Πολίτικη Κουζίνα του “απ΄την Τουρκία μας έδιωξαν σαν Ελληνες και στην Ελλάδα μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους…” Αυτη η πικρή αλήθεια μαζί με τις διηγήσεις, όχι μόνο των γονιών μου, αλλά και των φίλων και συγγενών μας, που βρεθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη από καλοβαλμένοι νοικοκυραίοι, πρόσφυγες, έγιναν τα δικά μου “παραμύθια” στην παιδική μου ηλικία….
Θυμάμαι την μαμά μου να βλέπει στο σινεμά την Πολίτικη Κουζίνα και να κλαίει λέγοντας, “δεν περιμενα ποτέ, πως η ζωή μας θα γινόταν και ταινία…”.
Δεν έχω ζήσει από κοντά τέτοιες ιστορίες αλλά έχω διαβάσει για αυτές. Και νομίζω ό,τι είμαστε και φερόμαστε “του ύψους και του βάθους” σαν λαός.Για να κάνουμε το καλό που οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως, θα πρέπει για αρχή να βάλουμε για λίγο τους εαυτούς μας στην θέση αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν φταίξει σε τίποτα και βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους προσπαθώντας να σωθούν και να μείνουν ζωντανοί αυτοί και τα παιδιά τους(αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος τους) και μετά να αρχίσουν μια νέα ζωή.Υπέροχο το κείμενό σου Λυδία, και θα πρέπει οπωσδήποτε να μας βάλει σε σκέψεις και σε πράξεις.
Εγώ,πρώτα θα πω ότι δεν βάζεις τα παιδιά σου σε μια σαπιοβάρκα,αν πραγματικά δεν φοβάσαι για τα χειρότερα στο μέρος που ζεις.Απ’την άλλη,έχω αρκετές διαφωνίες.Διαφωνώ με τους ανθρώπους που έρχονται στην Ελλλαδα και απαιτούν,κάτι που ουτε κατά διάνοια δεν κάνουν στην Τουρκία ή σε όποια χώρα εγκατασταθούν.Διαφωνώ να τους προσφέρεις φαγητό και να το πετάνε στα σκουπίδια ως διαμαρτυρία.Διαφωνώ να τους φιλοξενείς και να κατεβάζουν την εικόνα της Παναγίας γιατί δεν αρμόζει στις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις.Και όσα λέω,τα έχω ζήσει και δεν είναι τα διάβασα σε προπαγανδιστικό site.΄Εχετε πάει στις χώρες τους; Όποιος πάει,οφείλει να σέβεται τους νόμους του εκάστοτε κράτους.Αυτοί εδώ δεν το οφείλουν;
Ketty συμφωνω μαζί σου, ολοι μιλούν και γράφουν για λυπηση και συμπόνια, ξεχνούν οτι το νόμισμα έχει δυο όψεις και πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και τις δύο. Στη ζώη δε χωράει μονο το συναίσθημα αλλά και ο πραγματισμός.