Η καταστροφή της μητέρας.

Η παντοδύναμη Βρετανική Αυτοκρατορία του 18^ου και 19^ου αιώνα, με επίκεντρο  το Λονδίνο,  εκεί όπου με περηφάνια, η άρχουσα και αριστοκρατική τάξη, διατεινόταν ότι «ο δικός μας ήλιος δεν δύει ποτέ», αφού οι αποικίες τους ξεκινούσαν από τη Δύση και έφταναν στην Άπω Ανατολή, ήταν ένα φρικτό μέρος για μια μεγάλη μερίδα του λαού, τους μη-προνομιούχους, τους εργάτες, τους φτωχούς, τις γυναίκες και τα παιδιά τους.

Σε ένα Λονδίνο αφάνταστα πυκνοκατοικημένο, ειδικά στις Ανατολικές συνοικίες,  στο East London,  όπως ας πούμε στο Whitechapel, στις όχθες του τότε βρομερού και τρισάθλιου Τάμεση, οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων ήταν στα όρια της απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης με τα ποσοστά θνησιμότητας πολλές χρονιές,  να υπερβαίνουν αυτά των γεννήσεων.

Οι κυβερνήσεις αν και ξόδευαν εκατομμύρια λίρες για να φτιάξουν υποδομές στις διάφορες αποικίες τους ανά τον κόσμο- χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά- είχαν ξεχάσει ότι υπήρχε και λαός που υπέφερε, τους ήταν απλώς αδιάφορο,  δεν έδιναν κυριολεκτικά δεκάρα, αρκεί να βρίσκονταν σε λειτουργία τα ορφανοτροφεία και τα πτωχοκομεία, τα οποία ήταν τέτοιου είδους κολαστήρια, που πολλοί προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να βρεθούν εκεί.

Αυτά όλα άλλαξαν σταθερά και με σωστά βήματα στις αρχές του 20^ου αιώνα χάρη στη κυβέρνηση των Φιλελεύθερων και με πρωθυπουργό τον David Lloyd George – από τους πιο σπουδαίους πολιτικούς του 20^ου αιώνα-  ο οποίος ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια ζωή και έβαλε τα θεμέλια για το σημερινό κράτος πρόνοιας με την δωρεάν παιδεία, τους εξαιρετικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς,  το άψογο σύστημα Υγείας και  τις ασταμάτητες παροχές σε μη προνομιούχους.

Αλλά ας γυρίσουμε πάλι λίγο πίσω, σε εκείνες τις μαύρες εποχές του 18^ου και του 19^ου αιώνα.

Όταν ο λαός υποφέρει τόσο πολύ, μια από τις  λύσεις είναι η λήθη. Η λήθη που πρόσφερε ένα ποτό που οι επιπτώσεις του ήταν αυτές που έχουν τα σημερινά ναρκωτικά. Αυτό το ποτό δεν ήταν άλλο από το Gin ή αλλιώς “the poor man’s drink”, το απόσταγμα από juniper berries (ελλ. κεδρόμηλα) και καθαρό αλκοόλ, που ποιος ξέρει όμως και τι άλλα βάζανε μέσα, μπορεί και βρύα και λάσπη από τον Τάμεση και ότι άλλο κατακάθι έβρισκαν πρόχειρο.

Αν και ξεκίνησε την «καριέρα» του στην Ολλανδία, ως φάρμακο για τη δυσπεψία και κάποιες φορές την αρθρίτιδα,  σύντομα άρχισε η εξαγωγή του αλλά και η πόση του στην γειτονική Αγγλία, αφού είχε ένα βασικό πλεονέκτημα: Ήταν ΦΘΗΝΟ. Πολύ πιο φθηνό από τη μπύρα, για να μη μιλήσουμε για κρασί ή κονιάκ, αυτά ήταν ποτά μόνο  για τους πλούσιους.

Γύρω στα 1750, οι τότε τοιχοκολλημένες γνωστοποιήσεις (σημερινές διαφημίσεις)  βροντοφώναζαν:

«Μεθύστε με μια πένα, πέστε αναίσθητοι με δυο πένες, νιώστε καλύτερα τσάμπα!!»

Φυσικά το έβρισκες παντού, πουλιόταν ακόμα και σε πάγκους σε υπαίθριες αγορές,  ενώ κάποιοι εργάτες έπαιρναν ένα μπουκάλι Gin ως μέρος του ημερομίσθιου τους.

Πολύ απλά, το Gin ήταν το «όπιο του λαού». Τους ωθούσε σε βιαιοπραγίες, τους οδηγούσε στις φυλακές, τους έφτανε στην τρέλα, την αυτοκτονία και τον θάνατο, αλλά παράλληλα τους κρατούσε ζεστούς τους παγωμένους χειμώνες και έκανε τους πολύ φτωχούς να ξεχνάνε την καθημερινή τους πείνα.

Όταν επιτέλους η κυβέρνηση κατάλαβε τα καταστροφικά αποτελέσματα του Gin, ανικανότητα στους άντρες, στείρες γυναίκες, υπερβολικά αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας, (αν έφτανες τότε τα 50 ήσουν υπέργηρος)  αύξησε το φόρο κατανάλωσης και έφερε ακόμα χειρότερα αποτελέσματα.  Εν μία νυκτί ο υπόκοσμος θέριεψε, ξεκίνησε το λαθρεμπόριο, η μαύρη αγορά,  το Gin έγινε ακόμα χειρότερο σε ποιότητα (λες και μπορούσε να συμβεί αυτό) αλλά το πουλούσαν με «ευγενικά» ονόματα τύπου: Ladies Delight και  Knock Me Down.

Ladies Delight λοιπόν και φτάνω στο ζουμί του σημερινού post και τον τίτλο του.

Μεγάλες, τεράστιες ποσότητες Gin έπιναν και οι γυναίκες έως αναισθησίας, για τους ίδιους λόγους- λήθη από τη φτώχια και την εξαθλίωση-  αλλά με αποτέλεσμα  την παραμέληση της οικογένειας και πολύ περισσότερο των παιδιών τους- απλά τα ξέχναγαν- τους έπεφταν από τα χέρια, δεν τα τάιζαν, ή σε ακραίες περιπτώσεις τα πότιζαν και αυτά με gin για να μην κλαίνε.

Το διάσημο σκίτσο του William Hogarth,  “Gin Lane”.  (με τη μαμά να της φεύγει από την αγκαλιά το παιδί)

Και από εκεί το παρατσούκλι  του ποτού (και ο τίτλος του post)  που δεν είναι άλλο από ,

“Mother’s Ruin” ή «Η καταστροφή της μητέρας».

Φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε,  με πολύ συγκεκριμένο τρόπο αλλά αν αν σας τον γράψω,  σίγουρα θα γίνω κουραστική – κάτι που δεν θέλω. Το cut a long story short,  το Gin πλέον,  είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα ποτά σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκεις και μάλιστα όλως περιέργως, τώρα πλέον το αγαπά πολύ η αριστοκρατία.  Λέγεται και είναι αλήθεια, ότι κάθε απόγευμα όσο ζούσε η Βασιλομήτωρ θεός σχωρέστη, αλλά και η Lilibeth (έτσι φωνάζουν την Βασίλισσα η οικογένειά της) σε όποιο παλάτι και αν βρίσκονταν,  τα έτσουζαν για τα καλά τα τζινάκια τους.

Δεν πίνω πολλά ποτά- αγαπώ το κρασί, το  Scotch Whiskey (και ποτέ το αμέρικαν)  και φυσικά το Gin. Δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς G&T αφού συνήθως, το πίνω μόνο τότε. Το χειμώνα το αλλάζω με  scotch whiskey, το καλύτερο ποτό του κόσμου, αλλά γι αυτό θα σας μιλήσω άλλη φορά. Δεν αγγίζω βότκα  και καλούα– γιατί μέθυσα στα γενέθλια μιας φίλης μου στα 19 μου,  με Black Russian και δεν  ξαναέβαλα στο στόμα μου κανένα από αυτά τα δυο- και τεκίλα πίνω μόνο σε margarita και ποτέ straight. Τα άλλα –καμπάρι, μαρτίνι, λικέρ, διάφορα κοκτέιλ κλπ, και οτιδήποτε γλυκίζει-  μου είναι παντελώς αδιάφορα και έχω απέχθεια σε οτιδήποτε μυρίζει γλυκάνισο άρα έξω και το ούζο και το Pernot και οτιδήποτε μυρίζει γλυκάνισο. Α ξέχασα! Μετά το φαγητό απολαμβάνω μια Μαστίχα ή ένα Limontcello (όταν μου βρεθεί).

Η μπύρα έτσι κι αλλιώς δεν είναι ποτό,  θα έλεγα ότι είναι κάτι ενδιάμεσο,  αλλά όπως και να ‘χει δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, την πίνω πολύ σπάνια, αφήστε που μετά από μια εγχώρια καλοκαιρινή διαφήμιση γνωστής μπύρας η οποία προβαλόταν ανά 2 λεπτά και με το ζόρι ήθελε να σου επιβάλλει συγκινησιακή φόρτιση,  και οι πρωταγωνιστές του κλιπ αντί να χορεύουν το ταγκό το οποίο κάποιος με δυσκολία ας πούμε τους το  έμαθε, χόρευαν  με έναν ήχο όπου  άκουγες έναν τύπο να  ξεφωνίζει,  ε,  εκεί κάπου την αντιπάθισα ακόμα πιο πολύ.

Gin –Tonic λοιπόν και φυσικά με lime και όχι λεμόνι, αφού το ζητούμενο δεν είναι η ξινή, αλλά η ελαφρώς πικρή του γεύση. Προτιμώ το Gordon’s Dry Gin γιατί το θέλω απλό και ξηρό και όχι αρωματισμένο και σαχλά παρφουμαρισμένο όπως ας πούμε το Bombay Sapphire. Ή θα το πιείς, ή μη το πιείς καθόλου.

Σαν ποτό μου το έμαθε στα 21 μου ο Harry, ο οποίος έχει και αυτός τη δική του ονομασία για το G&T. Το λέει “Blue Haze” η «Γαλάζια Άχλη» και πραγματικά αν το σηκώσεις και το δεις μπροστά από απαλό φως, παίρνει μια γαλαζωπή απόχρωση. Ε, και το haze γιατί όπως και να το κάνεις, μετά από δυο τρία, μια απαλή ομίχλη όσο να’ ναι, πέφτει μπροστά στα μάτια σου.

Στο μεταξύ για κάποιον λόγο, έχω και μανία να τραβάω φωτογραφία τα G&T μου, άγνωσται αι βουλαί του πότη.

G&T εδώ, (με λεμόνι θα το δείτε, όπου δε είχαν lime)

και εδώ,

και εδώ

και εδώ ( το  διπλανό είναι  της Όλγας με λεμόνι και μην αρχίσετε, το δικό μου έχει σχεδόν τελειώσει γιατί την περίμενα σχεδόν 45 λεπτά, για να εμφανιστεί)

Στα μέσα περίπου του Ιουλίου, κάναμε κάποιες μέρες διακοπές με τη Geo,  στην Αίγινα. Ένα απόβραδο μετά από  προμενάντ σε ένα γραφικό λιμανάκι, βρεθήκαμε σε ένα μικρό και απλό καφέ-μπαρ που όμως είχε την πιο όμορφη θέα του ηλιοβασιλέματος του νησιού.  Αποφασίσαμε να καθίσουμε και να το απολαύσουμε, παραγγέλνοντας ταυτόχρονα και κάποιο ποτό. Η  Geo δε θυμάμαι τι παράγγειλε (δεν πίνει, να το πω και αυτό, μια σουρωτή ή σε μεγάλα κέφια προσέκο) και ήρθε και η σειρά μου.

“Εσείς τι θα πάρετε:”  με ρώτησε ευγενέστατα το  γκαρσόνι, για να πάρει την απάντηση:

«Έναγκορντονςτόνικσεψηλόποτήριμετρίαπαγάκιακαικαλαμάκικαιανμπορείτεμελάιμαντίγιαφέταλεμόνι»

Τελειώνοντας την παραγγελία μου και αφού το γκαρσόνι είχε απομακρυνθεί,  η Geo με κοίταξε έντονα και χωρίς να μιλήσει  μου έκανε τη γνωστή έκφραση (δεν την ξέρετε φυσικά, αλλά επειδή την ξέρω από τότε που γεννήθηκα να σας πω ότι η βασική έκφραση είναι-  φρύδια ανασηκωμένα και χείλη προς τα κάτω-) και μου είπε:

Geo: «Σα να τον μπέρδεψες λίγο μου φαίνεται…»

«Γιατί τον μπέρδεψα;” απάντησα εγώ.

Γρήγορα κατάλαβα τι εννοούσε η Geo, αφού σε λιγότερο από 2 λεπτά το γκαρσόνι γύρισε στο τραπέζι μας και με ξαναρώτησε (ευγενέστατα οφείλω να ομολογήσω)

«Συγνώμη, μήπως μπορείτε να μου ξαναπείτε τι θέλετε;”

Κοιτάω τη Geo η οποία πλέον εκτός από “τη γνωστή έκφραση”  ανεβοκαταβάζει και με νόημα το κεφάλι. Απαντώ φυσικά στο γκαρσόνι:

«Ένα τζιν τόνικ, παρακαλώ»

« ε, ….και το λεμόνι που λέγατε, να σας το στύψουμε μέσα;» απαντά εκείνος.

« όχι, απλά μια φέτα μέσα, αν έχετε», απαντώ ευγενικά εγώ.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέφτηκα τι θα γινόταν αν του έλεγα,

« παρακαλώ, θα ήθελα μια «καταστροφή της μητέρας»,  με τόνικ,  3 παγάκια, καλαμάκι και lime”.

Δεν το έκανα φυσικά, αλλά μου βγήκε σε καλό αφού εκείνη τη στιγμή και μέχρι να πέσει  εντελώς ο ήλιος, είχα ήδη γράψει στο μυαλό μου αυτό που διαβάζετε τώρα και δεν έβλεπα την ώρα να το γράψω και στον υπολογιστή μου και να το πω και σε σας.

Και την επόμενη φορά που κάποια από εσάς, έχει διάθεση για G&T, μπορεί και να θυμηθεί αυτό που διάβασε σήμερα. Για να “καταστραφούμε’ μαζί, κυρίες μου, why not?

Αν δεν το καταλάβατε, ξεκινάμε σιγά – σιγά και σας περιμένω να «μαζευτείτε». Λέω αυτή την εβδομάδα, που τελειώνει άλλος ένας Αύγουστος και ξεκινάει άλλος ένας Σεπτέμβριος,  να το πάμε χαλαρά το πράγμα να μη σας βάλω από τώρα εργασίες για το σπίτι και επαναλήψεις και τεστ  και μου αγχωθείτε. Φυσικά και όπως κάθε χρόνο, τα καθαρόαιμα bb girls, δεν τα πτοούν οι εποχές, το κέφι υπάρχει σε κάθε εποχή, γι’ αυτό προς Θεού, δεν θέλω γκρίνιες ότι τελειώνει το καλοκαίρι- που δεν τελειώνει και ακριβώς εδώ που τα λέμε, αλλά και να τελειώσει, σκασίλα μας.

Τέλος, αυτό  το post, είναι αφιερωμένο στη Geo, που από φέτος θα μας διαβάζει από την Ελβετία. Και έτσι μετά το Λονδίνο και το Γκέτεμποργκ θα βρεθούμε και στην καρδιά της Ευρώπης, μαζί της.

Και αυτό το παραδοσιακό bb τραγούδι που μας εισάγει κάθε χρόνο με κέφι στον Σεπτέμβριο, για εκείνη είναι. Και είμαι σίγουρη, θα το χορέψει τώρα.  Μπορεί να μην πίνει, αλλά στον χορό μας βάζει όλες κάτω.

Με γη, αέρα και φωτιά, έλα Σεπτέμβριε! Είμαστε εδώ όλες και σε περιμένουμε. Και ναι, σε αγαπάμε, γλυκέ μου. Και με ένα G&T,  στο χέρι και τις αγαπημένες μας φίλες μαζί  πίστεψέ με,  σε αγαπάμε ακόμα περισσότερο.