Travel: Το χωριό της καρδιάς μου.

«Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε» λένε οι Ιταλοί σε μια παροιμία τους.  Αν ισχύει αυτό για τους φίλους, τότε θα πρέπει να ισχύει και για τους τόπους που αγαπάμε, χωρίς να έχουμε καταγωγή.  Τα Τσίντζινα είναι για μένα το χωριό που επέλεξα, η πατρίδα της καρδιάς μου. Όπως έχουν τραγουδήσει κι οι λατρεμένοι μου Beatles:

“There are places I remember all my life
Though some have changed
Some forever, not for better
Some have gone and some remain

All these places have their moments
Of lovers and friends I still can recall
Some are dead and some are living
In my life I loved them all”

Τη σχέση μου με τα Τσίντζινα, θα την χαρακτήριζα πλέον «καρμική».  Μετράει κοντά δώδεκα χρόνια κι είναι αυτό που θα λέγαμε «κεραυνοβόλος έρωτας».   Τ’ ανακάλυψα, όταν η δουλειά μου στον αγροτουρισμό, γινόταν το όχημα να μυηθώ στις πιο εκστατικές γωνιές της άγνωστης τουριστικά Ελλάδας. Μια σειρά από γεγονότα, αλλά και μια δυνατή φιλία με τον άνθρωπο που το χωριό του χρωστάει την σημερινή ύπαρξη του στον τουριστικό χάρτη, με φέρνουν και με ξαναφέρνουν σ΄αυτήν τη λατρεμένη γωνιά του Πάρνωνα και της Λακωνίας.  Έτσι γι’ αυτήν την κρυμμένη φωλιά, το κατ’ επιλογήν χωριό μου, θα σας μιλήσω από καρδιάς, όπως πάντα γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Τα Τσίντζινα ή Πολύδροσο είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της Πελοποννήσου χτισμένο στα 1.100 μέτρα, μέσα σε μια καταπράσινη κοιλάδα που φυλάσσουν καλά τρείς βουνοκορφές στην καρδιά του Πάρνωνα.  Ευτυχώς, το φύλαξαν σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή, απ΄τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007.  Ένας δύσκολος δρόμος, μετά την έξοδο από την εθνική Τρίπολης – Σπάρτης, που ωστόσο αξίζει τον κόπο αλλά δεν μπορεί να σε προετοιμάσει γι’ αυτό που θ΄ αντικρύσεις, μόλις φθάσεις στην τελική στροφή του.  Εκεί που το χωριό ξεπροβάλλει μπροστά σου, αφήνοντας σε άφωνο.  Κάθε φορά που το βλέπω ν΄ αποκαλύπτεται, θυμάμαι τα λόγια του φίλου μου, του Αντώνη Παπανικολάου, σημερινό ιδιοκτήτη του ξενώνα Πρυτανείο, ο οποίος περιγράφει την πρώτη φορά που αντίκρυσε τα Τσίντζινα ως:  “την στιγμή που η καρδιά μου έκανε ένα κρακ κι είπα εδώ θα μείνω για πάντα”…

Το χωριό με το περίεργο όνομα, πρωτοεμφανίζεται ιστορικά σ’ ένα βυζαντινό Χρυσόβουλο του 1292 κι είναι ένα από τα νεότερα χωριά της περιοχής του Πάρνωνα, μέρος της ιστορικής Κυνουρίας και χτισμένο ακριβώς στις παρυφές της Τσακωνιάς, στα σύνορα με την ιστορική Λακεδαιμονία την σημερινή Λακωνία, όπου και ανήκει διοικητικά. Εικάζεται, ότι τα Τσίντζινα πρωτοδημιουργήθηκαν, ως οικισμός εργατών της κοντινής Μονής των Αγίων Αναργύρων, γιατί τα σπίτια του χωριού ξεκινούν απ΄την χαράδρα του Κοκκινόβραχου και σταματούν εκεί που αρχίζουν οι Μοναστηριακές κατοικίες.

Πιθανότατα σ’ αυτήν την τοπογραφία οφείλει και το όνομά του. Η λέξη «τσίντζινα» είναι παλιό τσακώνικο λήμμα που σημαίνει «μικρός κόμπος» (λεξικό Θανάση Κωστάκη) κι έτσι είναι πολύ πιθανό το όνομα του χωριού να σημαίνει απλά «κόμβος» ή σταυροδρόμι.  Άλλωστε στο χωριό παλιότερα, μιλούσαν την τσακώνικη διάλεκτο.  Σήμερα γνωρίζουμε πως το όνομα δεν είναι ξενικό, κάθε άλλο, ωστόσο αυτές οι θεωρίες και μια περίοδος όπου κυριαρχούσε η τάση, να μετονομάζονται τα χωριά από τις αρχικές τους ονομασίες όταν αυτές ακούγονταν μη ελληνικές, κόστισαν και την μετέπειτα μετονομασία του χωριού σε Πολύδροσο. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία του κι έτσι θα το συναντήσετε σε πολλές πινακίδες δρόμων ή σημάνσεις. Οι Τσιντζινιώτες πιστεύουν πως είναι πλέον καιρός, να αποκατασταθεί αυτή η ιστορική στρέβλωση, ώστε το χωριό να ξαναποκτήσει και επίσημα το παλιό, ιστορικό του όνομα.

Το παλαιότερο μνημείο του χωριού είναι ο υπέροχος σπηλαιώδης ναός του Αη – Γιάννη, με αγιογραφίες που χρονολογούνται από το 1333 -1335μ.Χ, ενώ ο εξωτερικός οχυρωματικός τοίχος κατασκευάστηκε κατά τις επιδρομές του Ιμπραήμ το 1826. 

Πανέμορφα πετρόκτιστα παραδοσιακά σπίτια χτισμένα στις μύτες των λόφων, πέτρινα βυζαντινά εκκλησάκια, τρεχούμενα νερά από τις εννέα πηγές του και γύρω παντού το πυκνό ελατοδάσος, με την σπάνιας αξίας (φυσικής και κοσμετολογικής) Μαύρη Πεύκη (Pinus Nigra).

Τα Τσίντζινα έχουν μιάν αύρα, μιάν ενέργεια μοναδική.  Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχω καμμιά αμφιβολία.  Είναι ο τόπος να χαλαρώσεις, να διαλογιστείς, να ηρεμήσεις, να έρθεις σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό σου, να κάνεις ένα διάλειμμα, ακόμα και μια νέα αρχή.  Καθόλου τυχαίο δεν βρισκω, ότι όλο και περισσότεροι όπως εμείς, τους «κατ’ επιλογή Τσιντζινιώτες» έρχονται στο χωριό για να παντρευτούν, να βαφτίσουν το παιδί τους, να γιορτάσουν, να κάνουν ένα reunion με παλιές παρέες και φίλους.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Μη νομίζετε όμως, ότι τα Τσίντζινα δεν έχουν δράση.  Είναι εξαιρετικό ορμητήριο για πεζοπορικές και ποδηλατικές εξερευνήσεις, διαδρομές 4 χ 4 αλλά και αναρριχήσεις στον Πάρνωνα. Τα  εννέα μονοπάτια που ξεκινούν από το κέντρο του χωριού οδηγούν σε σπήλαια, πηγές και γραφικά εκκλησάκια. Είναι όλα σηματοδοτημένα και το καθένα έχει διαφορετικό βαθμό δυσκολίας.  Μπορείτε να περπατήσετε είτε μόνοι σας είτε με οδηγό.  Έτσι, είτε είστε χαλαροί και νεομυημένοι περιπατητές, είτε έμπειροι και περιπετειώδεις, θα βρείτε την κατάλληλη διαδρομή για σας.

ΤΟ “ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ” ΣΤΑ ΤΣΙΝΤΖΙΝΑ

Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα Τσίντζινα και την πορεία τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, χωρίς ν’ αναφερθούμε στο «Σχολαρχείο» και το μετέπειτα «ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ» τους.  Αναρωτιέστε για τι πράγμα σας μιλάω; Θα σας πω άλλη μια ιστορία απ΄την καρδιά.

Απ΄αυτές που έμαθα, ταξιδεύοντας στην ελληνική περιφέρεια και μας δείχνουν πως ένας άνθρωπος μπορεί, αν το θελήσει, να κάνει πραγματικότητα την ρήση του Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Η ιστορία του χωριού τα τελευταία χρόνια, το γεγονός, ότι δεν έχει ερημώσει κι εγκαταλειφθεί πλήρως κι η ύπαρξη του στον τουριστικό χάρτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, με τον Αντώνη Παπανικολάου και τους ξενώνες που δημιούργησε και μέσα απ΄αυτούς, με τον πυρήνα ζωής κι επισκεπτών, των «κατ’ επιλογή Τσιντζινιωτών», που εξαιτίας του γνώρισαν κι αγάπησαν το χωριό σαν δικό τους.

Τα Τσίντζινα ήταν για πολλά χρόνια ένα σχεδόν έρημο χωριό της ελληνικής υπαίθρου, με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους.  Εδώ και πολλές δεκαετίες λόγω της εγκατάλειψης της γης και των αγροτικών εργασιών, τον χειμώνα το σύνολο σχεδόν των κατοίκων μετακόμιζε στο ημιορεινό χωριό Γκοριτσά, όπου και υπήρχε η δυνατότητα να καλλιεργούν την γη.  Κάποιοι επέστρεφαν από τις πόλεις και τα γύρω κεφαλοχώρια, μόνο το καλοκαίρι, για λίγες μόνο μέρες κι ο πληθυσμός αυξανόταν φθάνοντας ως τους 400 κατοίκους.

Ένα τέτοιο φθινοπωρινό απόγευμα πριν δεκαπέντε χρόνια, τότε που το χωριό παραδινόταν σιγά σιγά στην ερημιά του, ο Αντώνης έφθασε με την παρέα του, σ΄ένα μοιραίο ταξίδι με μηχανές που όργωναν την περιοχή κι αντίκρυσε για πρώτη φορά, τον τόπο που ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα.  Ο έρωτας όμως, μας οδηγεί να κάνουμε τρέλες κι ο Αντώνης ξεκίνησε μια τρελή περιπέτεια ζωής, που κρατάει ως σήμερα.

Παρέα με την σύντροφο της ζωής του την Μαρία, παίρνουν την παρορμητική απόφαση να νοικιάσουν από την τότε κοινότητα, το ερειπωμένο σχολείο του 1891 στην πλατεία του χωριού και με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, αλλά με πολύ προσωπική δουλειά κι απεριόριστη λαχτάρα και πάθος, δημιουργούν τον ξενώνα που άφησε εποχή στον αγροτουρισμό κι άνοιξε νέα σελίδα για τα Τσίντζινα, το «Σχολαρχείο».

Για περισσότερο από δέκα χρόνια, το «Σχολαρχείο» λειτούργησε ως τόπος μάζωξης παλιών και νέων φίλων, τόπος που λατρέψαμε.  Μοιραστήκαμε στιγμές, γεννητούρια, γιορτές και επετείους. Κάναμε γάμους, βαφτίσια κι απόκριες.  Το χωριό άρχισε να ζωντανεύει!  Κάτοικοι άρχισαν δειλά δειλά να επιστρέφουν, ταβέρνες και καταστήματα να λειτουργούν και προπαντός η μόνιμα έρημη πλατεία ζωντάνευε κάθε σαββατοκύριακο, από τους επισκέπτες του ξενώνα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες άλλαξαν, το Σχολαρχείο δεν μπορούσε πια να λειτουργεί κι ο Αντώνης οδηγήθηκε στο επόμενο βήμα, αυτόν του ξενώνα «ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ», που λειτουργεί πλέον στην είσοδο του χωριού, αγναντεύοντας το σαν φύλακας άγγελος και συνεχίζοντας να προσφέρει μοναδική φιλοξενία κι ανεπανάληπτες στιγμές.

Το «ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ» είναι σήμερα ένας από τους κορυφαίους και πλέον υποδειγματικούς ξενώνες της Ελλάδας και σας μιλάω εκ μεγάλης πείρας.  Είναι  ενσαρκωμένο το όνειρο του Αντώνη πέτρα, πέτρα και σπιθαμή προς σπιθαμή.  Ένα καινούργιο κτήριο με έντεκα μεγάλα κι υπέροχα δωμάτια, διακοσμημένα με απλότητα αλλά και φινέτσα, με προσοχή στην λεπτομέρεια κι έμφαση στην ουσία της ποιότητας.

To καθένα φέρει το όνομα κάποιου μαθήματος, της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, της Ανθρωπολογίας, τα Εργαστήρια… Μεγάλα μπάνια, απαλές πετσέτες, ισχυρή θέρμανση, ξύλινα πατώματα, στρώματα από τα ποιοτικότερα που έχω κοιμηθεί ποτέ σε ξενώνα, βεράντες που αγναντεύουν το χωριό και το δάσος, τζάκι που ζεσταίνει τα βράδια μου κάθε φορά που θέλω να απολαύσω το privacy του δωματίου.  Το «ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ» πιστό στην ατμόσφαιρα που έχουμε συνηθίσει από τα πρότερα χρόνια του Σχολαρχείου, που θέλει όλους μας γνωστούς κι αγνώστους να γινόμαστε μια παρέα, διαθέτει μια υπέροχη, μεγάλη, ατμοσφαιρική σάλα φτιαγμένη από θαυμάσια ντόπια πέτρα.

Μ΄ένα τζάκι, έτσι όπως το εμπνεύστηκε ο Αντώνης, λίγο πρωτόλειο, λίγο από «Αστερίξ», ξεχωριστό και πρωτοποριακό αρχιτεκτονικά που δε μοιάζει με κανένα, γίνεται η «εστία» μας. Βουλιάζουμε στους αναπαυτικούς καναπέδες απολαμβάνοντας, τι άλλο, τις ρακές και τα τσίπουρα μας το μεσημέρι, τα κοκτέηλ του Πρυτανείου το βράδυ, τα ανεπανάληπτα γλυκά της Μαρίας κάθε στιγμή, ενώ η πανοραμική τζαμαρία μας φέρνει το άπλετο φως του ελληνικού ουρανού κι θέα ανοιχτή ως εκεί που φθάνει το μάτι.  Καλή μουσική, ποτάκι και συμπάθεια! Πολύ γέλιο, πολύ χαλάρωση, ανθρώπινη επικοινωνία, ζεστασιά και θαλπωρή.

Το καλύτερο, σας το άφησα για το τέλος. Είναι το εστιατόριο του Πρυτανείου με νοστιμιές και γαστρονομικές πανδαισίες που θα ζήλευαν πολλοί.  Η παραδοσιακή κουζίνα της περιοχής, πολλά βήματα πιο προχωρημένη.  Όχι, δεν είναι δήθεν, κατ΄ όνομα γκουρμέ για εντυπωσιασμό.  Στο Πρυτανείο υπάρχει η φιλοσοφία της αυθεντικότητας σε κάθε έκφανση.  Έτσι ο σεφ Μιχάλης Τσαγγάρης που δημιούργησε το μενού έχει την άποψη, ότι αυτό που μετράει, πέρα απ΄την καλή συνταγή, είναι τα γνήσια, φρέσκα εποχικά υλικά, οι ντόπιες πρώτες ύλες, τα γνήσια μαγειρέματα με φαντασία αλλά αυθεντικότητα κι απλότητα.

Βέβαια η κουζίνα του Πρυτανείου δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την δραστική επέμβαση της Μαρίας.  Η Μαρία δεν είναι ένα τυχαίο πλάσμα αλλά μια πολυτάλαντη γυναίκα, μια πολυσχιδής προσωπικότητα.  Ψυχολόγος με σπουδές στη Γαλλία κι έντονη επαγγελματική δράση στην Σπάρτη, Κρητικιά στην καταγωγή, λατρεύει τις μαγειρικές και δη τους πειραματισμούς και τις ανοιχτόμυαλες προσεγγίσεις. Έτσι παντρεύει τις σπουδαίες γνώσεις της για την γαλλική κουζίνα, την κρητική της παράδοση, την αγάπη της για την υγιεινή, παραδοσιακή διατροφή στην δημιουργία μοναδικών, τολμηρών συνταγών.  Από τις μαρμελάδες του πρωινού και τα γλυκά της σάλας, ως τα φαγητά που τέρπουν ουρανίσκους, η Μαρία δημιουργεί και δεν διστάζει να επανεφεύρει τον εαυτό της.

Στο σημείο αυτό της γαστρονομικής πανδαισίας, θα μου επιτρέψετε να «ευλογήσω και λίγο τα γένια μου», αφού φέτος τον Αύγουστο που επισκέφθηκα για τελευταία φορά το Πρυτανείο, διαπίστωσα, ότι διέθετε έναν άκρως ενημερωμένο και υψηλών προδιαγραφών κατάλογο κρασιών, στον οποίο είχα βάλει το χεράκι μου κι απόλαυσα περήφανα την επέμβαση μου…

Αν πάτε πιείτε κι ένα ποτηράκι στην υγειά μας κι ελπίζω να αγαπήσετε τον τόπο τόσο, ώστε να γίνεται κι εσείς μέλος των «κατ’ επιλογή Τσιντζινιωτών»!

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΤΑ ΤΣΙΝΤΖΙΝΑ;

Στο μοναδικό φυσικό τοπίο του Πάρνωνα, διοργανώνονται δραστηριότητες όπως:

4X4: Με το αυτοκίνητο του Ξενώνα, βόλτες σε διαδρομές που έχουν αποτυπωθεί μέσα στο δάσος, με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας.

Τοξοβολία: Για πάνω από 6 άτομα μπορεί να οργανωθεί μάθημα τοξοβολίας με δάσκαλο στο δάσος. Υπάρχουν και τμήματα παιδικά με τον ανάλογο εξοπλισμό.

Paint ball: Στο δάσος με τις χρωμόσφαιρες.

Πρόσβαση μέσω εθνικής Αθηνών – Τριπόλεως – Σπάρτης.

Από Αθήνα: 230 χλμ.

Από Θεσ/νίκη: 700 χλμ

Από Σπάρτη: Μέσω Αγριάνων: 32 χλμ, Μέσω Βεροίων: 36 χλμ

Υπάρχουν δύο κυρίως είσοδοι από την παλαιά εθνική (χωρίς διόδια), Τριπόλεως – Σπάρτης. Σε χιλιόμετρα αλλά και σε χρόνο οι δύο διαδρομές ελάχιστα διαφέρουν. Ο δρόμος από Αθήνα είναι 3 ώρες σε καλό σχετικά οδικό δίκτυο, πριν αφήσετε την εθνική οδό γεμίστε με καύσιμα το αυτοκίνητό σας, στο χωριό δεν υπάρχει υποδομή για αγορά ειδών καθημερινής ανάγκης, τσιγάρα, εφημερίδες, κλπ. Οι ταμπέλες στις διασταυρώσεις αναφέρουν το χωριό ως ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ (αλλά και ως Τσίντζινα).

http://www.pritanio.gr/

https://www.facebook.com/tsintzina

http://www.monopatia-parnona.gr/index.php?c_id=4

Stella