Α, ο γυρισμός στο κλεινόν άστυ… Άνοιγμα αποσκευών, πλυντήρια, σιδερώματα, καθάρισμα σπιτιών… Μεγαλείο! Έμειναν πίσω οι παραλίες, τα βοτσαλάκια, οι ξαπλώστρες και κάποια λίγα κοχύλια (τα υπόλοιπα μετακόμισαν μέσα σε γυάλινα βαζάκια έτοιμα να σταθούν δίπλα στις κορνίζες με τις φωτογραφίες των διακοπών).
Οι πιο πολλές θα συμφωνήσετε πως το άνοιγμα των αποσκευών κρύβει μια μικρή μελαγχολία. «Ωραία ήταν εκείνο το βράδυ που χόρεψα με την καρδιά μου, κι ας έσκισα τον ποδόγυρο του μάξι..». Εμένα πάλι, το ξεπακετάρισμα φέτος, το ομολογώ, μου έφερε χαρά! Όχι επειδή σήμαινε το τέλος (των διακοπών) αλλά επειδή μου ξανά – θύμισε αυτή την ανεμελιά και έφερε στο νου μου πρόσφατες αναμνήσεις.
Οι χειμώνες των τελευταίων ετών – για τις περισσότερες – μοιάζουν με τις περιπολίες του John Snow και της υπόλοιπης Βραδινής Φρουράς πέρα από το Τοίχο: Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις και πως θα τελειώσουν. Ευτυχώς, για άλλη μια φορά, το πανέμορφο Ελληνικό Καλοκαίρι μου θύμισε το κέφι μου και θα κρατηθώ για τα καλά πάνω του, για όσο περισσότερο μπορώ.
Επιστροφή λοιπόν και ανοίγοντας τις βαλίτσες, πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει στα καλοκαιρινά ρούχα πριν κρεμαστούν στη θέση τους «τα λέμε σύντομα για ποτάκι με τις κολλητές εδώ, στην Αθήνα. Γιατί ο Σεπτέμβριος στην Ελλάδα είναι.. καλοκαίρι και έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε!»
Αλήθεια, γιατί να σταματάμε το κέφι στα… διόδια; Γιατί να μένει στις αποβάθρες των λιμανιών και στα αεροδρόμια; Κλεμμένο το’ χούμε;
Και δεν ήταν μόνο το κέφι στις διακοπές φέτος. Σκέφτομαι τις ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις… Την πνευματική διαύγεια που τη λες και μέθη… Είμαι σίγουρη πως όλες τις κάναμε… Δεν υπάρχει παραλία την ώρα του δειλινού που να μην έχει ακούσει για τα όνειρα, τις ελπίδες, τους στόχους και τα θέλω των επισκεπτών της.. Άλλες τα κουβεντιάσαμε στην παρέα, άλλες τα βροντοφωνάξαμε εκεί στην ερημική παραλία. Όλες τα θυμόμαστε πάντως.
Τις συζητήσεις που αγαπώ λίγο περισσότερο όμως, τις κάνω με τους ήρωες των βιβλίων που διαβάζω. Συζήτησα με την Ηλέκτρα και ακούγοντάς την θυμήθηκα τις δυσκολίες της εφηβείας (“Η Κόρη του Ξενοδόχου” της Σοφίας Διονυσοπούλου), ταξίδεψα, για άλλη μια φορά, στην αγαπημένη μου Πόλη προσπαθώντας να κατανοήσω την πλήρη παράδοση του Κεμάλ στον παράνομο έρωτα που έζησε στα τέλη του ’70 (“Τo Μουσείο της Αθωότητας”, Orhan Pamuk).
Η αλήθεια είναι πως κάπου ενδιάμεσα ήπια κι ένα ντάκιρι ακούγοντας τις σκανδαλιές των “Hollywood Wives”, της πικάντικης Jackie Collins… Ναι, μπορεί να μην έκανα συζήτηση με τον Φρόιντ φέτος αλλά μπορώ να καλύψω σημαντικά θέματα – εάν προκύψουν – των φιλενάδων μου… !
Όπως κάθε αρχή νέου έτους – η σχολική χρονιά με βρίσκει απολύτως σύμφωνη για κατάθεση νέων στόχων – έτσι και φέτος, επιθυμώ (για μένα και δ΄υμάς) να ξεφύγουμε από τα (καθημερινά) μικρά και να «δούμε» τα (σπάνια) μεγάλα:
- Να βλέπουμε τα πράγματα με το ίδιο ήρεμο μάτι που αγνάντευε το βαθύ μπλε…
- Να ακούμε τις ανάγκες των γύρω μας, με την ίδια αφοσίωση που δείξαμε στους Stereophonics στο «i wanna get lost with you»…
- Να δοκιμάζουμε τις γεύσεις της καθημερινότητάς μας με την ίδια τόλμη που δοκιμάσαμε εκείνη τη τοπική λιχουδιά…
- Να αγγίζουμε τους αγαπημένους μας σαν να είναι αυτό το πολύτιμο κοχύλι που φέραμε μαζί μας…
- Να μιλήσουμε για όλα και για τίποτα, μα πάνω από όλα για τα «θέλω» και τα «αξίζω» μας….
- Και φυσικά για το τέλος, Υγεία, Αγάπη και Ειρήνη σε όλο τον κόσμο!
Κάπου εδώ ο αγαπημένος μου, Toby Ziegler (West Wing) θα με χαστούκιζε φωνάζοντας μου «Tempting Fate, tempting fate!” Το να βαυκαλίζεις την καλή σου –ψυχολογική κατάσταση- είναι σα να βγεις στην Ομόνοια και να διατυμπανίζεις πως κέρδισες το Λόττο…από την άλλη, οι παντός σύλλογοι Ανωνύμων λένε πως το πρώτο στάδιο για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης είναι να παραδεχτείς πως είσαι σε αυτήν!
Απλά… ξέρετε… Ας μείνει… μεταξύ μας!
Lydia
Live, Laugh, Love
We’ve missed you a lot. Happy…return
Ζήσε τη στιγμή! Carpe diem! Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας περιμένοντας εκείνη την «καλή» στιγμή, την ξεχωριστή, την διαφορετική, την κατάλληλη. Ονειρευόμαστε τις διακοπές κι ότι θα γνωρίσουμε τον άντρα / τη γυναίκα της ζωής μας. Περιμένουμε με αγωνία τα Χριστούγεννα και μετράμε μέρες αντίστροφα, γιατί αυτή είναι η «καλύτερη εποχή του χρόνου» και τότε μόνο «ξαναγινόμαστε παιδιά». Ανυπομονούμε για κάποια σαββατόβραδα που θα δούμε μετά από καιρό τους φίλους μας και θα διασκεδάσουμε. Περιμένουμε «κανένα γάμο» «κανένα βαφτίσι» για να βάλουμε το καλό μας φουστάνι, το ακριβό άρωμα, το αγαπημένο μας κόκκινο κραγιόν. Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου Λυδία. Η καλή στιγμή είναι τώρα! Ότι μας κάνει χαρούμενους, ότι μας κάνει να χαμογελάμε, ότι μας φτιάχνει τη διάθεση, ότι απολαμβάνουμε, ότι λαχταράμε είναι τώρα, όχι μετά! Το λέω πρώτα πρώτα για μένα, που γαλουχήθηκα μ΄αυτή την στρεβλή νοοτροπία της «κατάλληλης στιγμής». Μην αναβάλουμε την απόλαυση, τη χαρά, τα όνειρά μας, τις επιθυμίες για αργότερα. Είναι πολύ πιθανό για όλους μας, αυτό το αργότερα να μην έρθει ποτέ…
Αν και ποτέ δεν έχω κέφι όταν επιστρέφω από διακοπές,εντουτοις ο Σεπτέμβριος είναι ο αγαπημένος μου φθινοπωρινός μήνας γιατί ο καιρός εξακολουθεί να είναι υπέροχος και είναι ιδανικός για μικρές ή μεγάλες αποδράσεις χωρίς τη φασαρία,πολυκοσμία και ακρίβεια του Αύγουστου. @Stella:έτσι ακριβώς,άλλωστε όπως λένε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος..
Πάντοτε είμαι μελαγχολική το Σεπτέμβρη αλλά το παλευω.Δυσκολευομαι να μπωσε ρυθμούς αλλά όταν ξεκινησω,μου αρέσει η αλλαγή προγράμματος. Κοιμάμαι πιο νωρίς και μένω στο σπίτι περισσότερο. Μετά απο 2,3 μήνες αναπολω το καλοκαίρι. Καλό φθινόπωρο!
καλησπέρα bbgirls!!! Φθινοπωριάζει στο Λονδίνο σιγά σιγά, τα φύλλα πληθαίνουν στα πεζοδρόμια, τα πιτσιρίκια αρχίζουν σχολείο τη Δευτέρα κι εγώ κακόμαθα με τα κοντομάνικα και την άρπαξα! Σήμερα το πρωί ήπια και το πρώτο pumpkin spice latte στα starbucks περιμένοντας τις φωτο για το διαβατήριο (εκδρομή πρεσβεία – Holland Park). Ευτυχώς εδώ δεν έχει χειμωνιάτικα / καλοκαιρινά όλα μαζί είναι στη ντουλάπα πάντα!
Άντε,πια…κι ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του….ζηλεύω την Υπουργό και το φθινοπωρινό πια mood στο Λονδίνο…ζηλεύω και το pumpkin spice latte στα starbucks….αν σας πω πως σκέφτομαι από τώρα την καινούργια θέση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στο σαλόνι μου(ναι,σχεδόν κάθε χρόνο του αλλάζω θέση)…είμαι τρελή,λέτε;;; Koρίτσια, βρήκα και το πιο κάτω για τα ταλαιπωρημένα από τις διακοπές νυχάκια μας…αυτό που θα δοκιμάσω πρώτο θα είναι το scrub…. http://radiant-professional.com/nyhia Kαλό ΠΣΚ,κορίτσια…
Το πρωί ξύπνησα από τη βροχή και σκεφτηκα πως ήρθε το φθινόπωρο.Αργότερα το καλοσκέφτηκα και αποφάσισα να παραμείνω ακόμα σε mood καλοκαιριού.Θα εφαρμόσω όμως όσα λες Λυδία..
Μουτςς