Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και ως σύγχρονος άνθρωπος έμαθα δυστυχώς, να ενδιαφέρομαι μόνο για όσα αφορούν τον μικρόκοσμό μου. Έλα όμως, που πολλές φορές, η ζωή σε πάει εκεί που δεν έχεις φανταστεί.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω διασχίσει την λεωφόρο Αλεξάνδρας στη ζωή μου ως Αθηναίος πολίτης…εκατοντάδες…χιλιάδες…άπειρες;
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά στον δικό μου μικρόκοσμο εκτός από το γήπεδο του Παναθηναϊκού και την αστυνομία -δεν είχα προσέξει τι άλλο υπήρχε στη Λεωφόρο. Ώσπου μια μέρα έμαθα να είμαι πιο παρατηρητικός, ή μάλλον… η ζωή το αποφάσισε και αυτό, ερήμην μου.
Στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας, εκεί ψηλά στην Αλεξάνδρας προς Κηφισίας, η ζωή μου κούνησε το μαντήλι και μου έστειλε πρόσκληση σε event. Επίτιμος προσκεκλημένος ο πατέρας μου και όλη η οικογένεια, εμείς, η συνοδεία επί των τιμών. Το «πάρτι» φάνηκε ότι θα κρατούσε αρκετά. Οι ακτινοβολίες ξεκίνησαν για τον πατέρα μου και τα ραντεβού στο νοσοκομείο ήταν καθημερινά.
Σ’ ένα τέτοιο ραντεβού εκεί στην αίθουσα αναμονής των εξωτερικών ιατρείων, καθώς περίμενα να τελειώσει η θεραπεία του δικού μου ανθρώπου, έπεσε το βλέμμα μου σε μία κυρία… ή για την ακρίβεια, έπεσε το βλέμμα μου στο πιο φωτεινό κόκκινο που είχα δει ποτέ μου.
Ήταν ακριβώς 9:20 πμ και απέναντί μου, είχα μια κυρία με μαντήλι- τιρμπάν στο κεφάλι (άτιμες χημειοθεραπείες) η οποία φορούσε το πιο βαθύ κόκκινο κραγιόν που θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ. Ένας θεός ξέρει πως γούρλωσα πρωινιάτικα τα μάτια μου και έμεινα αδιάκριτα μαγνητισμένος στα χείλη της κυρίας.
-Είναι το ruby woo της MAC...μου ψέλλισε σχεδόν συνωμοτικά.
-Συγνώμη; είπα
-Το κραγιόν μου δεν κοιτάτε; Είναι το ruby woo της MAC… μου ξαναείπε.
Χριστέ μου πόσο αδιάκριτος έγινα, σκέφτηκα, μα το πλατύ χαμόγελο της κυρίας Ερατώς έσπασε τον πάγο . Δεν θυμάμαι πόσα είπαμε εκείνο το πρωινό στην αίθουσα αναμονής του Άγιου Σάββα, για τη ζωή, τα χόμπι μας, τις σπουδές, την οικογένειά μας… και…τα κραγιόν…
Από τότε δεν ξαναείδα την κυρία Ερατώ.
Ο πατέρας μου σήμερα είναι πολύ καλά και θα κλείσει σε λίγες μέρες τα 79 του χρόνια… και εγώ σε κάθε πρωινή μου έξοδο για τη δουλειά ξαναγνωρίζω τους δρόμους της Αθήνας από την αρχή. Μια Αθήνα που τώρα πλέον, έμαθα να εκτιμάω διαφορετικά, να τη βλέπω με διαφορετικά μάτια. Με τα μάτια της «ζωής».
Αν λοιπόν, δείτε κάποιο πρωί στο μετρό, στο τρόλεϊ, στην Πανεπιστημίου, στην Ερμού, στην Ακαδημίας, ή στην δική σας πόλη, μια κυρία «κάποιας ηλικίας» με κατακόκκινο κραγιόν, μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, μη βιαστείτε να κρίνετε.
Δεν πα’ να λένε όλοι οι make up artists του κόσμου, ποτέ κόκκινο κραγιόν το πρωί; Και ειδικά μετά από «κάποιες» ηλικίες; Η κυρία Ερατώ ξέρει το μυστικό…η ομορφιά δεν έχει κανόνες, η ομορφιά είναι η διάθεση… διάθεση για ζωή, μια ζωή, γεμάτη μάχες .
Εκείνη κόντρα στους κανόνες αποφάσισε να δώσει τη δική της μάχη για ζωή και να την ομορφύνει με το Mac Ruby Woo, ένα «ρετρό» κόκκινο ματ κραγιόν.
Και αν το όπλο σας για τη δική σας μάχη- όποια και αν είναι αυτή- είναι το κατακόκκινο κραγιόν σας, εμπρός λοιπόν, μοιράστε κατακόκκινα φλογερά φιλιά, ακόμα και αν το ρολόι σας δείχνει μόλις 9 :20 το πρωί.
To Have and Have Not 1944, Humphrey Bogart και Lauren Bacall
” You know how to whistle don’t you Steve?
You just put your lips together and blow”
Παιγνίδι, χωρίς “ζαβολιές” δεν υπάρχει. Ας αρχίσουμε το παιγνίδι, ας “σπάσουμε” τους κανόνες.
Με αγάπη,
Panos.
Καλημέρα!Pano πόσο δίκιο έχεις!Ή ομορφιά δεν έχει κανόνες!Το κόκκινο κραγιόν ειναι διαχρονικό είναι χαρούμενο χρώμα σου φτιάχνει την διάθεση! Χρόνια πολλά στον μπαμπά σου για τα γενέθλιά που ειναι σε λίγες μέρες! Υπέροχο το post σου πόσο με συγκίνησες!
πολυ ξεχωριστο post. ο καθενας αντιμετωπιζει τη ζωη και τα προβληματα της, με το δικο του τροπο κ ποτε δεν πρεπει να κρινουμε κανενα.
πολυ συγκινητικο !!! τελικα οι ανθρωποι με το ομορφο ,φωτεινο ,χαμογελαστο προσωπο ειναι αυτοι που κρυβουν μεσα βαθια το πονο τους και παιρνεις δυναμη απο τη δυναμη τους …..
Έτσι ακριβώς… έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως το παν είναι να κάνουμε αυτό που ευχαριστεί εμάς τους ίδιους. Για να πούμε κάποτε ό,τι ζήσαμε και ζήσαμε καλά!!
@julia:Ευχαριστώ για την υπέροχη φιλοξενία στον όμορφο και ξεχωριστό κόσμο του bb!!!
@Ελευθερία:Να είσαι καλά Ελευθερία για τις ευχές σου… και να ομορφαίνεις τα δικά σου πρωινά με τ’αγαπημένα σου… κραγιόν!!!
Απροσδόκητο το σημερινό σου ποστ Πάνο μας, με συγκίνηση και τρυφερότητα σε καλωσορίζουμε στην παρέα μας, αυτή τη φορά μέσα απ΄το γλυκό αλλά και πολυδιάστατο κείμενό σου.
Το κόκκινο κραγιόν δεν είναι μόνο το κόκκινο κραγιόν. Είναι η ίδια η χαρά της ζωής, η παιδικότητα να ελπίζουμε κι η δύναμη να συνεχίζουμε όταν η ζωή μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Κάθε τι που αγαπάμε είναι ένα κόκκινο κραγιόν, κάθε τι που μας κάνει και χαμογελάμε, αυτά τα μικρά «ευτελή» που μας θυμίζουν πόσο πικάντικη, πόσο γλυκιά, πόσο αρωματική μπορεί να είναι. Κάποτε σηκώθηκα απ΄το κρεββάτι μιας επίπονης εγχείρησης και περπάτησα, ενώ αρνιόμουν στις νοσηλεύτριες να το κάνω, μόνο και μόνο για να πάρω στην αγκαλιά μου, τις σακούλες των καλλυντικών που μου είχε φέρει δώρο η φίλη μου η Μαριάννα από την Αμερική, για να με παρηγορήσει. Κι ένας απ΄ τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο απ΄ οποιονδήποτε στον κόσμο, η κυριολεκτικά δεύτερη μάνα μου, η θεία μου η Σταματούλα, δεν αποχωρίζεται το κόκκινο κραγιόν της. Μια φορά που νοσηλεύτηκε για πολλοστή φορά λόγω βεβαρυμμένης υγείας στο Αγία Ελένη, την θυμάμαι στο κρεββάτι καλοχτενισμένη και κομψή με το κόκκινο κραγιόν της και τον γιατρό να μπαίνει στο θάλαμο και να της λέει «το καλό μας το κορίτσι, πάντα με το κραγιόν στα χείλη!». Το κόκκινο κραγιόν, κάθε κόκκινο κραγιόν για τον καθένα, την κάθε μία από μας είναι η απόφαση, ότι θα τολμήσουμε. Η απόφαση, ότι δεν θα παραιτηθούμε. Κι όπως λες πολύ σωστά, ας μην βιαζόμαστε να κρίνουμε. Στην ελληνική κοινωνία το έχουμε πολύ εύκολο όλο αυτό. Είναι μια κοινωνία που δεν αποδέχεται κανενός είδους διαφορετικότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για μια διαφορετική γνώμη ή στάση ζωής, μίαν άλλη άποψη….. Μπαίνουν όλα σε κουτάκια και «το κόκκινο κραγιόν φοριέται μόνο βράδυ», όπως κι ότι «οι μεγάλες γυναίκες δεν βάφονται, αλλά μένουν σπίτι και μεγαλώνουν τα εγγόνια τους» και «φυσικά, δεν ξαναπαντρεύονται στα εξήντα τους. ..» ή «ένα ζευγάρι δεν μπορεί να μην έχει παιδιά από επιλογή, μάλλον δεν θα μπορεί…». Σκληρά κλισέ έτσι; Σκληρά κλισέ που τα αναμασούμε και τα διαιωνίζουμε. Εγώ λοιπόν θα πάρω σήμερα ένα κόκκινο κραγιόν στα χέρια, κατά προτίμηση το Ruby Woo που λατρεύω όσο κανένα και θα γράψω στον καθρέφτη της ζωής μου «Συνεχίζω!».
Σ΄ ευχαριστώ Πάνο που μοιράστηκες τόσο όμορφα πράγματα σήμερα μαζί μας.
…πόσο με ακούμπησαν τα γραφόμενα του Πάνου,δεν μπορείτε να φανταστείτε…η γιαγιά μου όταν έφυγε-πλήρης ημερών και όρθια,στα πόδια της- βάδιζε στα 91…τον τελευταίο χρόνο είχε κάποια αναπνευστικά προβλήματα…ακόμα και με τη μάσκα οξυγόνου,ποτέ το κόκκινο κραγιόν δεν έλειπε από τα χείλη της…το δικό της ήταν Revlon….καλησπέρα σε όλους κι όλες!!!
Πραγματική έκπληξη το σημερινό post!!!
Η ομορφιά από άλλη ματιά !!!!!
Πάνο με συγκίνησες .
Το κόκκινο,χρώμα της αγάπης και της φλόγας της νομίζω κολακευει τη γυναίκα κάθε ηλικίας. Το αγάπησα βλέποντας τη γιαγιά μου να το φοράει κατόπιν τη μητέρα μου,εγώ το φοράω σχεδόν συνέχεια και τώρα βλέπω κ τα κορίτσια μου να το έχουν υιοθετήσει.. Πολύ ωραίο συγκινητικό αλλά γεμάτο ελπίδα κ αισιοδοξία το άρθρο σου Πανό..
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ξεπερνούν τις αρρώστιες που τους χτυπάνε την πόρτα! Και αφού η κυρία Ερατώ, παρόλο τις τεράστιες από ότι καταλαβαίνω δυσκολίες της, είχε την διάθεση να περιποιηθεί τον εαυτό της, τότε καμία γυναίκα δεν έχει δικαιολογία να είναι απεριποίητη! (θυμάμαι όταν πήγαινα τον μικρό στο πάρκο το πρωί, πολλές μαμάδες με κοίταζαν περίεργα επειδή ήμουν περιποιημένη και βαμμένη) Και ναι, το κόκκινο κραγιόν δεν έχει ώρες, συμφωνώ! Και φοριέται παντού, ακόμα και στο πάρκο! 2 όμορφα καλοβαμμενα χείλη πάντα θα κάνουν κάποιον να τα θαυμάσει! Να είναι καλά ο πατέρας σου. Και η κυρία Ερατώ, όπου και να βρίσκεται, να είναι καλά και εκείνη! Σίγουρα τα χείλη της θα είναι πάντα ruby woo-κόκκινα βαμμένα …
@Stella:Δεν έχω λόγια να σχολιάσω το δικό σου σχόλιο Στέλλα.Έστειλα ένα μήνυμα στη Τζούλια λεγοντάς της πως είμαι λίγο φυσιογνωμιστής(παραξενιά μου)και έχοντας δεί τα προσωπά σας σε φωτογραφίες και video εισπράττω τη θετικότητά σας.Μέσα απο τα λόγια σου αυτά βλέπω και μία άλλου είδους ομορφιά που δεν έχει ανάγκη από foundation και φαντεχτερά κραγιόν…Τα λόγια σου με συγκίνησαν και θα έλεγα οτι το σχολιό σου είναι και ένα εξαιρετικό post…αλλά φοβάμαι μην αδικήσω τα ουσιαστικά λόγια καρδιάς σου.Αυτό το ΄΄ΣΥΝΕΧΙΖΩ΄΄ που λές θα το γράψω και εγώ στον δικό μου καθρέφτη ζωής αρκεί να μου δανείσεις για λίγο το δικό σου κραγιόν για καθαρά πρακτικούς λόγους…Που να βρεθεί κραγιόν στο σπίτι του εργένη?Σε χαιρετώ και σου εύχομαι πάντα υγεία!!!
@Panos, τώρα αισθάνομαι πολύ άσχημα που σε ”μάλωσα” προχτές στο post της Τζούλιας για το μακιγιάζ της Radiant Professional F/W 2016….να είσαι καλά και να μας εκπλήσσεις με τα όμορφα άρθρα σου…και εύχομαι για τον μπαμπά σου να είναι για πάρα πολλά χρόνια ακόμα μαζί σας και υγιής!!!
@Celia
@Maryl
@Maria Marconiou
@Elena
@Tina
@ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑ
Σας ευχαριστώ όλες κάθε μία ξεχωριστά για την τιμή που μου κάνατε να διαβάσετε αυτό το πρώτο μου post
Να έχετε,να έχουμε όλες και όλοι την υγεία μας παιδιά!!!
Υπέροχο κείμενο Πάνο,με άγγιξες.Να συμπληρώσω εδώ πως το δικό μου “υπερόπλο”και “ασπίδα”,εκτός από το κραγιόν μου,είναι το άρωμά μου!
Μουτςς
@Celia:Βρε Σήλια αυτοί οι καβγάδες είναι το αλατοπίπερο του bbκόσμου…σχεδόν επιβάλλονται.
Εντάξει και εγώ σου τράβηξα λιγο την κοτσίδα αν είδες τα σχόλια αλλά μεταξύ συμμαθητών…δεν υπάρχει παρεξήγηση.
Σε απειλώ…μαζί θα πάρουμε απολυτήριο…ναι,ναι στο ίδιο τμήμα θα είμαστε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.Λυπάμαι τη δασκάλα Τζούλια.
Σ’ευχαριστώ για τις ευχές…και θα τα πούμε στην επόμενη… μονομαχία!!!
@Panos, άντε βρε…κι εγώ θα σε αφήνω να αντιγράφεις…χαχαχα…ακούτε,κυρία;;;
@ Panos
το καλύτερο post που έχω διαβάσει στα όσα χρόνια είμαι bb girl
κι αυτό γιατί η αξιοπρέπεια του εαυτού μας ειναι κάτι που δεν κρύβεται πισω από concealer, μασκαρα και κραγιόν…η αξιοπρέπεια του εαυτού μας αυτην που ισοπεδώνεται μέσα σε ένα νοσοκομείο όταν γινόμαστε ασθενείς και όχι επισκέπτες, αναθαρεύει απο τις πινελιές της ζωής που μας θυμίζουν πως η καρδιά μας ακομα χτυπα και διψά για την ομορφιά μέσα μας κι έξω μας….κι αν αυτή η ομορφιά βγήκε στα χείλη της κ. Ερατώς είναι γιατί το κοκκινο του κραγιόν της καθρέφτιζε την ζωντάνια της ψυχής της…μίας γυναίκας που συνέχιζε να βλεπει τον εαυτό της στον καθρέφτη της ασθένειάς της και ακομα να τον αγαπάει
&όλες: Σας ευχαριστώ, που “υποδεχτήκατε” τον Pano σε αυτό το πρώτο του Guest Post, τόσο μοναδικά, όσο μόνο εσείς μπορείτε.
@Panos & Celia: Η μικρή σας “μονομαχία” πριν λίγες μερες, ήταν ο,τι πιο “πικάντικο” εχει συμβεί στο bb εδώ και πολύ καιρο. Ετοιμαστείτε. Σε λιγο μπορει να “μοιραστείτε” κόλλα διαγωνισματος. Teaser.
Ωωωωωχ….μέρα και ώρα θέλουμε,κυρία…για να είμαστε παρούσες και παρόντες….τι,δλδ;;Να αρχίσουμε επανάληψη;;
@Litsa Strantzali:ΑΡΩΜΑ;Αυτό και αν είναι όπλο ζωής,΄΄υπερόπλο΄΄όπως το λές…για άντρες και γυναίκες και το πιο τρελό είναι πως μένει και στη μνήμη και θυμάσαι ανθρώπους,καταστάσεις,περιόδους ζωής με αφορμή μόνο μια μυρωδιά.
Σ’ευχαριστώ πολύ Λίτσα!!!
@Χάιδω:΄΄ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ΄΄ Τελικά όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω αναγνωρίζω τη σημασία της όλο και περισσότερο ακόμα και με μικρές καθημερινές αφορμές…
Με τιμάς με το σχολιό σου Χάιδω…σου στέλνω ένα τεράστιο ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Καλησπέρα κι από μένα! Πολύ συγκινητικό το σημερινό ποστ η τέλεια ευκαιρία να σε γνωρίσουμε “από κοντά” !
Δε θα γράψω πολλά, τα bbgirls με κάλυψαν σε όλα. Θα κλεισω μόνο με ένα από τα αγαπημένα μου quotes από την ανεπανάληπτη Elizabeth Taylor που όπως πολυς κόσμος και παρ’ όλη τη λάμψη πέρασε πολλά:
“Pour yourself a drink, put on some lipstick, and pull yourself together.”
@Celia+julia:Τι εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό…καλά-καλά δεν κάναμε αγιασμό για την αρχή της χρονιάς και άρχισαν τα διαγωνίσματα;
Celia πάω για καφέ…εσύ κάνε επανάληψη…το υποσχέθηκες…θα με αφήσεις να αντιγράψω…πρόσεξε γιατί αλλιώς θα γίνει της Παπασταύρου…μην σου πω και της Πετροβασίλη…και όχι τίποτε άλλο έχουμε και όλη τη σχολική χρονιά μπροστά μας…
Σας χαιρετώ,πάω αλήθεια για καφεδάκι!!!
@panos, υπέροχο κείμενο, λατρεύω τις ιστορίες που είναι βγαλμενες απο την καρδιά και όχι απο το μυαλό. Γιατί, ναι αυτή είναι μια ιστορία πυκνή απο συναισθήματα και αναμνήσεις. Ναι,λοιπόν αν μπορείτε να υποστηριξετε κάτι κάντε το,βαλτε και κόκκινο το πρωί και πιο καλό ντύσιμο.Ο καθένας έχει τους λόγους του για την εκάστοτε επιλογή του.
@MariaA:
@marianna:
Γίνομαι κουραστικός αλλά όπως με τιμάτε όλες οι κυρίες με τα σχόλιά σας,θέλω και εγώ να σας ευχαριστήσω την κάθε μια προσωπικά και ξεχωριστά.
Να είστε καλά για την όμορφη ανταποκρισή σας σ’αυτή την πρώτη μας γνωριμία!
@Panos, είναι το εκπαιδευτικό σύστημα τύπου ”τα αγαθά copies κτώνται”…Εεεε, κυρία;;Τα λέω καλά;;;;
Πολύ συγκινητικό το σημερινό ποστ…..σας στελνω τα φιλια μου ??
Καλησπέρα!!!
@Panos με συγκίνησε ιδιαίτερα το σημερινό κείμενο σου!!! Γιατι πιστεύω στην ζωή μας κάποια στιγμή
χτυπάει ενα καμπανάκι !!!! Άλλες φορές ειναι απαλό σαν μελωδία και άλλες φορές σαν καμπάνα εκκλησίας!!! Και τις δυο φορές εχει το ίδιο λόγο προσπαθεί να μας ξυπνήσει απο τον λήθαργο που
έχουμε πέσει!!!( Γιατι ξεχνάμε να εκτιμάμε τα απλά καθημερινά πράγματα!!!τα θεωρούμε δεδομένα οπως
η υγεία μας,το χαμόγελο των ανθρώπων που αγαπάμε κ.λ.π )Τότε ψάχνουμε να βρούμε απο κάπου δύναμη
μπορεί να ειναι ενα κόκκινο κραγιόν μπορεί να ειναι ενα άρωμα μπορεί να ειναι ενα αγαπημένο τραγούδι!!!!
Σου εύχομαι περαστικά και καλη δύναμη!!!!
Πραγματική έκπληξη το σημερινό!
Όταν είδα κόκκινο κραγιόν σκέφτηκα άλλο ένα post για κόκκινο κραγιόν και εμένα να γράφω για μια ακόμη φορά ποσό το φοβάμαι.
Μπράβο σε ένα πολυ καλό και διαφορετικό άρθρο!!!
@PanosΤελευταια και πολυ αργα διαβασα ποστ σου καθως και τα σχολια ολων.Συγκινηθηκα και με καλυψαν ολες οι κοπελες με αυτα που εγραψαν.Πιστευω πια οι σκεφομαστε ιδια μετα απο τοσα χρονια στο ΒΒ. Η δικη μου μαμα που περνουσε την ιδια περιπετεια με την Ερατω δεν ηθελε με τιποτα να βαφειται. Και αυτη η εγκαταλειψη νομιζω οι συντομευσε τις μερες της πανω στην γη μακαρι να σκεφτονταν οπως η Ερατω ισως να την ειχα ακομη εδω γιατι μου λειπει.Καλυνυχτα
@rania:Ειμαι σιγουρος Ρανια οτι κρατας τις ομορφες αναμνησεις απο τη μητερα σου και θα σου δινουν παντα δυναμη…να εισαι καλα και να φροντιζεις παντα τον εαυτο σου!!!
ΝΑΙ Panos ΚΡΑΤΩ ΜΟΝΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ….ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ …ΚΑΛΗΝΥΧΑ
Από εμένα, ένα θερμό “Καλώς όρισες, Panos”. Το post σου αποτυπώνει το λόγο και το αποτέλεσμα του έρωτα με την πρώτη ματιά που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει με το beautyblog και τη δασκάλα μας.
Σε ευχαριστώ που μου θύμισες την ουσία. Αναμένω τη συνέχεια.
@Amalia:Σ’ευχαριστώ πολύ,να είσαι καλά Αμαλία!!!
Είναι ένα από τα ομορφότερα άρθρα που έχω διαβάσει, σε ευχαριστώ ράνια
…Το post σου, με άγγιξε, με συγκίνησε τόσο πολύ..! … καθώς ” άνοιξε” τα δικά μου κουτάκια αναμνήσεων…. Εύχομαι όλα να πηγαίνουν κατ ευχήν με τον πατέρα σου! Καλή δύναμη σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται…και, γω, επιλέγω να έχω θετική στάση στην ζωή, με χαμόγελο, με πολλά χαμόγελα, κόκκινα, πλατιά, αυθεντικά, σαν της κυρίας Ερατούς.
xx
…Το post σου, με άγγιξε, με συγκίνησε τόσο πολύ..! … καθώς ” άνοιξε” τα δικά μου κουτάκια αναμνήσεων…. Εύχομαι όλα να πηγαίνουν κατ ευχήν με τον πατέρα σου! Καλή δύναμη σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται…και, γω, επιλέγω να έχω θετική στάση στην ζωή, με χαμόγελο, με πολλά χαμόγελα, κόκκινα, πλατιά, αυθεντικά, σαν της κυρίας Ερατούς.
xx