Korres: Προσοχή! Κρόκος and more…

Mπορείς σε λιγότερο από 48 ώρες, να ζήσεις στιγμές, εμπειρίες και αναμνήσεις, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα τόσο μοναδικές και σχεδόν αναντικατάστατες;

Μπορείς, αν είσαι καλεσμένη σε press trip με την ομάδα Korres για να ενημερωθείς εκ των έσω για το νέο τους εξαιρετικό προϊόν που δεν είναι άλλο από το Golden Crocus Elixir. (Μια unique ομάδα, ένα unique team η Κατερίνα, ο Γιώργος, η Γιούλη, η Μίνα, η Πηνελόπη)

Το συγκεκριμένο ήταν ένα ταξίδι, που με κάποιο τρόπο και μέσα σε λίγες ώρες, συνδύασε τον αέρα της αριστοκρατικής  και buzzing μεγαλούπολης, με την ομορφιά και την απλότητα της φύσης και αυτό δεν είναι κάτι που συνδυάζεται πάντα εύκολα και με τόση επιτυχία.

Ξεκινήσαμε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου στις 25-10 πήραμε την απογευματινή πτήση για Θεσσαλονίκη, μια πόλη που όπως ξέρετε λατρεύω. Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη η φιλοξενία ξεκίνησε από το πούλμαν κιόλας, που μας μετέφερε στο ξενοδοχείο Electra Palace αφού μας περίμενε μια υπέροχη μπουγάτσα με κρέμα την οποία φυσικά και τίμησα δεόντως (σιγά μη σκεφτώ διατροφές και δίαιτες όταν μπροστά σου έχεις αυτό το αριστούργημα της βορινής γαστρονομίας)

Στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος

Όταν κάθονται πάτερ μπροστά σου, είσαι σίγουρη ότι ταξιδεύεις με ασφάλεια

Άφιξη (με μπουγάτσα) στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη

Electra Palace (indeed…)

Το βραδινό ραντεβού δόθηκε στο classy Ολύμπιον- αλήθεια, γιατί όλα στη Θεσσαλονίκη έχουν έναν άλλο αέρα; Από τον τρόπο που σερβίρουν οι bar tenders, μέχρι τα μικρά amuse bouche για το ποτό και την ευγένεια, θα το λέω συνέχεια, αυτή η πόλη είναι ένα αριστούργημα.

Ολύμπιον @Τhessaloniki by night

The night was still (very) young όταν φτάσαμε στο restaurant Duck Private Cheffing για το δείπνο της βραδιάς, ένα restaurant που έχει δημιουργήσει αίσθηση στο Θεσσαλωνικιώτικο night life.

Στην open kitchen η σεφ δημιουργεί πιάτα ποιότητας με φρέσκα υλικά της μέρας, που θα άξιζαν τουλάχιστον ένα αστέρι Michelin. Φυσικά το ντεκόρ, τα table placements, η διακόσμηση, τα χρώματα, παρέπεμπαν στον Κρόκο ένα από τα πιο πολύτιμα συστατικά της ελληνικής γης και το βασικό φυσικά συστατικό  του Golden Crocus Elixir. Ήταν μια μοναδική βραδιά, η οποία για κάποιους από εμάς, εξελίχθηκε σε ένα σούπερ κεφάτο πάρτι,  με πολύ χορό παρακαλώ, από αυτά τα απρογραμμάτιστα που τις περισσότερες φορές είναι και τα καλύτερα.

… και κάπου εκεί μετά το φαγητό, το κρασί και τα κοκτέιλς που ακουλούθησαν, ξεκινάει το fun..

Η επόμενη μέρα, ήταν ουσιαστικά και η μέρα για την οποία οργανώθηκε με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι. Ήταν η μέρα που θα φεύγαμε πρωι- πρωί από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Κοζάνη και το χωριό Κρόκος, εκεί που μόνο για 20 μέρες τον χρόνο φύεται το λουλούδι του οποίου τα στίγματα, δίνουν αυτό το κατακόκκινο μπαχάρι, που οι χρήσεις του και οι ευεργετικές του ιδιότητες είναι μοναδικές και ατελείωτες.

Σκεφτείτε όμως ότι η ημερομηνία έδειχνε 26 Οκτωβρίου- η μεγάλη γιορτή της συμπρωτεύουσας και του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Είχα βάλει το ξυπνητήρι  για τις 7.00πμ αλλά ξύπνησα από κάτι άλλο. Την μπάντα η οποία παιάνιζε το «Μακεδονία ξακουστή» και έζησα άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Μετά το πρωινό μπήκαμε στο πούλμαν που θα μας μετέφερε στην Κοζάνη και από εκεί στο χωριό Κρόκος. Και ναι, 2 και κάτι ώρες μετά είχαμε φτάσει στον προορισμό μας.

Στο χωριό Κρόκος μας περίμεναν για να μας υποδεχτούν και να λύσουν κάθε απορία μας ο κύριος Μανώλης  και η κυρία Ειρήνη  ιδιοκτήτες οι ίδιοι κάποιων χωραφιών κρόκου. Βάλαμε τις γαλότσες μας (που το team είχε σκεφτεί να μας προμηθεύσει, ζητώντας το νούμερό μας από την Αθήνα) και ξεκινήσαμε!

Είκοσι  μέρες όλες κι όλες συνήθως από τα τέλη Οκτωβρίου ή και λίγο πιο αργά αναλόγως των καιρικών συνθηκών) και για 3 περίπου εβδομάδες, οι εργάτες που εργάζονται στα κροκοχώραφα, κάνουν την συγκομιδή τους όλη μέρα, τα χωράφια αδειάζουν και την επόμενη μέρα το πρωί σαν από θαύμα  τα μοβ λουλουδάκια ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Σημειώστε ότι ένα στρέμμα γης, αποδίδει περίπου 800 γραμμάρια κρόκου το χρόνο.

Χιλιάδες στρέμματα στα χωριά γύρω από την Κοζάνη χρωματίζονται μπλε-μοβ από τα πέταλα του κρόκου. Τα μεγάλα κοφίνια πρέπει να γεμίσουν µε το ‘χρυσάφι της ελληνικής γης’ πριν βραδιάσει, γιατί το λουλουδάκι του κρόκου μαραίνεται πολύ γρήγορα. Στο τέλος της ημέρας τα κροκοχώραφα φαντάζουν πια ‘γυμνά’, όμως το επόμενο πρωί έχουν πάλι τη μαγευτική όψη μιας μοβ θάλασσας – ένας μοναδικός “κύκλος ζωής.”

Κάποιες από εμάς, αποφασίσαμε οι ίδιες να  μαζέψουμε κρόκο και μάλιστα τον κρόκο που θα μαζεύαμε θα μπορούσαμε να τον πάρουμε και μαζί μας σε μικρά καλαθάκια. Εδώ θέλω να πω κάτι. Μπορεί να διαρκεί η διαδικασία μόνο 20 μέρες, αλλά φτάνουν και περισσεύουν. Είναι αφάνταστα δύσκολη και κουραστική διότι εκτός του ότι πρέπει να είσαι σκυμμένος πάνω από τα άνθη για 8-10 συνεχόμενες ώρες, πρέπει να κόβεις τα λουλουδάκια με πολύ προσοχή και ειδικό τρόπο για να μην καταστραφεί το πολύτιμο σαφράν που κρύβεται μέσα τους. Εκεί κάπου καταλαβαίνεις και  το υψηλό κόστος του.

Δεν τα κατάφερα με την πρώτη, αλλά τα κατάφερα με την τρίτη φορά που το προσπάθησα και έτσι άρχισα να μαζεύω κρόκο. Αν φανταστείτε ότι ένας γρήγορος εργάτης μπορεί να μαζέψει 30,000 άνθη την ημέρα, εγώ με τα περίπου 200 που μάζεψα σε 15 λεπτά, μάλλον δεν βλέπω να με προσλάβουν.

Το αγροτικό πρωινό μας όμως δεν τελείωσε εκεί. Με  ιδιαίτερη φιλοξενία και με παραδοσιακά γλυκά (το νοστιμότερο ρυζόγαλο που έχω φάει στη ζωή μου-φυσικά με κρόκο) μετά τη συγκομιδή στην οποία όπως είπα λάβαμε  μέρος και κάποιες από εμάς( μια συγκομιδή που μεταξύ μας, δεν τη λες και πλούσια…) ο κύριος Μανόλης  και η κυρία Ειρήνη μας  προσκάλεσαν στο σπίτι τους για να δούμε το part two της όλης διαδικασίας.

Αφού ο κρόκος της μέρας μαζευτεί μέσα σε τεράστια καλάθια αρχίζει η εξ ολοκλήρου χειρωνακτική εργασία (να αφαιρεθούν με προσοχή τα στίγματα) στην οποία λαμβάνει μέρος όλη η οικογένεια, από το πιο μικρό – το εγγονάκι- μέχρι την πιο μεγάλη που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι ακόμα και η προγιαγιά. Στην ερώτησή μου- αν φοράνε χειρουργικά  γάντια όλοι, για να μην λερώσουν τα χέρια τους – το μοβ λουλουδάκι ξεβάφει πολύ- πήρα την απάντηση ότι ο πολύτιμος κρόκος είναι πρωτίστως φαγώσιμο είδος και ως τέτοιο πληροί όλες τις επίσημες προδιαγραφές υγιεινής εξού και τα γάντια που φορούσαν όλοι.

Τα άνθη τοποθετούνται λίγα – λίγα πάνω σε µια περιστρεφόμενη πλάκα και µε τη βοήθεια ενός ρεύματος αέρα τα πέταλα ξεχωρίζουν από τους στήμονες και τα στίγματα. Ακολουθεί η ξήρανση των στιγμάτων, εργασία που απαιτεί μεγάλη πείρα, προσοχή και τέχνη, προκειμένου ο κρόκος να ξεραθεί φυσιολογικά και να διατηρήσει αναλλοίωτες όλες τις πολύτιμες ιδιότητές του. Μέσα στο χειμώνα, κατά το τελευταίο στάδιο, οι γυναίκες διαχωρίζουν υπομονετικά τους στήμονες από τα στίγματα και απομακρύνουν τις ξένες ύλες, μέχρι που το προϊόν είναι πλέον έτοιμο να παραδοθεί στον Αναγκαστικό Συνεταιρισµό Κροκοπαραγωγών Κοζάνης, ο οποίος έχει και την αποκλειστική ευθύνη της συγκέντρωσης, διαλογής, μεταποίησης, συσκευασίας και εµπορίας του συνόλου της παραγωγής κρόκου στην Ελλάδα

——————————————————————————————————————–

Ο τελευταίος αλλά για μένα αφάνταστα σημαντικός σταθμός του ταξιδιού (εδώ θα μιλήσω για τις αναμνήσεις που σας έγραψα στην αρχή) ήταν η πόλη της Κοζάνης όπου αφού θα τρώγαμε μεσημεριανό στο εστιατόριο “Τρυποκάρυδος”  θα αποχωρούσαμε απ’ ευθείας για το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για την επιστροφή μας στην Αθήνα.

Κοζάνη, αγάπη μου (για σημαντικό λόγο)

Η Κοζάνη, βλέπετε,  δεν είναι για μένα μια ακόμα όμορφη βορειοελλαδίτικη πόλη. Είναι το μέρος που δημιούργησα τις πρώτες έντονες αναμνήσεις μου, αφού εκεί, λόγω της εργασίας του μπαμπά μου, βρέθηκα να ζω  για σχεδόν έναν ολόκληρο  χρόνο σε ηλικία 5 ετών και εκεί ήταν που τελείωσα την Α’ Δημοτικού.

Από την Αθήνα κιόλας σκεφτόμουν αν θα είχα λίγο χρόνο να περιηγηθώ στη πόλη γιατί είχα project στο μυαλό μου. Να ανακαλύψω το Δημοτικό μου σχολείο – ευτυχώς οι γονείς μου θυμούνταν ότι ήταν το 1^ο Δημοτικό Κοζάνης. Φτάνοντας στο εστιατόριο της Κοζάνης κατάλαβα ότι ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο πεντανόστιμο μενού με συστατικά από κρόκο, ή την μικρή μου περιπέτεια. Θα έχετε ήδη μαντέψει τι επέλεξα.

Ζήτησα από το team και τους οικοδεσπότες μου να μου δώσουν  45 λεπτά. Με την ελπίδα ότι σε 45 λεπτά, θα κατάφερνα να ανακαλύψω το πρώτο μου σχολείο.

Αμυδρές οι αναμνήσεις μου, μιας άλλης ζωής. Πιστεύω ότι ζούμε πολλές μικρές ζωές μέσα στη ζωή μας.  Δυστυχώς οι γονείς μου δεν μπορούσαν να θυμηθούν την οδό που μέναμε, μόνο ότι ήμασταν πολύ κοντά στο ρολόι και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η πρώτη μου στάση στο περίπτερο κοντά στην εκκλησία, για να μάθω αν το 1^ο Δημοτικό ήταν κάπου εκεί κοντά.

«Το βλέπετε το δρομάκι με το πλακόστρωτο;” περπατήστε ευθεία και στα δεξιά σας, μετά τη Μητρόπολη θα βρείτε το 1^ο Δημοτικό». απάντησε ο ευγενικός περιπτεράς στην ερώτησή μου.

Ξεκίνησα με πολύ χαρά ούτε εγώ δεν πίστευα ότι το βρήκα τόσο εύκολα! Και μάλιστα το μόνο που θυμόμουν από τον δρόμο (εκτός από το σχολείο μου) ήταν ότι υπήρχε μια μικρή έκθεση ζωγραφικής- οι πίνακες με τα χρώματά τους φάνταζαν παραμυθένιοι στα 5χρονα μάτια μου- οπότε φανταστείτε τη χαρά μου- όταν την είδα την έκθεση!! Είναι κλειστή τώρα- ίσως ο ζωγράφος πήρε σύνταξη αλλά εγώ κοίταξα μέσα από την βιτρίνα και την ξαναείδα με τα μάτια της φαντασίας μου, γεμάτη με πίνακες.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτός ήταν ο δρόμος μας… (οι γονείς μου δεν μπορούν να θυμηθούν το όνομα της οδού)

..και θυμάμαι κάπως αυτό το μπαλκόνι στον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας που βλέπετε με τα κάγκελα..

Nαι, ναι! Το κατάστημα έκθεση ζωγραφικής!! Είμαι κοντά!!

Προχώρησα άλλα 2 λεπτά, είδα και την Μητρόπολη και αμέσως μετά ένα μικρό σχολείο. Δεν έδωσα σχεδόν καθόλου σημασία «Το δικό μου σχολείο ήταν πελώριο» σκέφτηκα. “Είχε μια πελώρια αυλή, πελώρια πόρτα, πελώρια παράθυρα, πελώρια κάγκελα, πελώρια είσοδο” εκεί που με περίμενε κάθε μεσημέρι η μαμά μου όταν σχόλαγα. (και φυσικά μια νεράιδα, την κυρία Βάσω- την πρώτη μου δασκάλα.)

Συνέχισα λοιπόν να περπατάω και είδα ένα κοριτσάκι περίπου 10 ετών στην αριστερή πλευρά του δρόμου, στην είσοδο ενός σπιτιού.  «Συγνώμη κοριτσάκι, υπάρχει και άλλο σχολείο παρακάτω στο δρόμο;” ρώτησα .”Όχι”, μου απάντησε το κοριτσάκι. “Αυτό είναι το μόνο σχολείο και σε αυτό τον δρόμο και σε αυτή τη γειτονιά.”

Και τότε κατάλαβα. Σαν αστραπή το κατάλαβα, μέσα στο μυαλό μου. Δεν είχε «μικρύνει» το σχολείο μου. Εγώ είχα μεγαλώσει. Και φυσικά τότε, στα μάτια ενός πεντάχρονου, φάνταζε σαν ένα πελώριο παλάτι. Και αυτή ήταν η ανάμνηση που είχα συγκρατήσει από τότε και αυτό ακριβώς περίμενα να δω.

Γύρισα πίσω, ήταν κλειστό, κάθισα κοντά στα κάγκελα γύρω στα 10 λεπτά, τράβηξα πολλές φωτογραφίες για να τις δείξω και στους γονείς μου και ναι φυσικά έκλαψα απ’ έξω από την πόρτα, γι’ αυτούς που λατρεύω και έφυγαν, γι’ αυτούς που αγαπάω και μεγαλώνουν, για εκείνη τη μικρή μου ζωή, που δεν θα ξαναέρθει ποτέ πια.

Το Σχολείο μου. 1ο  Δημοτικό Κοζάνης “Γεώργιος Κοντάρης”, πρώτο και στην καρδιά μου.

————————————————————————————————

Στο δρόμο της επιστροφής και μέσα στο πούλμαν ήμασταν όλες κουρασμένες αλλά και πολύ γεμάτες και χορτασμένες από εμπειρίες. Οι περισσότερες κοιμήθηκαν αλλά εγώ ήμουν πολύ συγκινημένη για να με πιάσει ύπνος. Αποφάσισα λοιπόν αυτές τις δυο ώρες, από την Κοζάνη έως το αεροδρόμιο, να φτιάξω τον δικό μου κρόκο.  Πήρα το καλαθάκι μπροστά μου και με προσοχή άρχισα να ξεχωρίζω τα λουλουδάκια από τα στίγματα και τους στήμονες. Ο κύριος Μανώλης με είχε συμβουλέψει να τα βάλω κάπου απαλά και με προσοχή μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα και μετά στην Αθήνα να τα βάλω σε ένα «ζεστό» μέρος για να ξεραθούν. Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του.

Και δυο μέρες μετά την επιστροφή μου, είχα φτιάξει τον δικό μου, κατάδικό μου κρόκο. Τον είχα μαζέψει, τον είχα βάλει στο καλαθάκι μου, ξεχώρισα τα στίγματα, τα πρόσεξα πολύ μέσα στο αεροπλάνο, τα έβαλα πάνω σε ένα τραπέζι με τον Βούδα να τα φυλάει και τέλος τα έβαλα σε ένα βαζάκι, στο αγαπημένο μου ντουλάπι που περιέχει και τα μπαχαρικά της Shenna από την Βουδαπέστη και το αλάτι Μεσσολογγίου της rania.

Εντάξει. Είναι official. Σήμερα το κάναμε εντελώς Κλασσικό Εικονογραφημένο το post. Αλλά ειλικρινά ελπίζω να το απολαύσατε όσο και εγώ. Και το post και αυτό το μοναδικό “ταξίδι”.

Και ναι, bb girls. Τα χιόνια του bb είναι εδώ όπως κάθε χρόνο, για να μας θυμίσουν ότι έφτασε ο πιο αγαπημένος μήνας του χρόνου. Και το σημερινό τραγούδι που θα εγκαινιάσει και επίσημα αυτή τη «δική» μας σεζόν, ειδικά σήμερα, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το Last Christmas.

Αυτή τη φορά, όταν θα το ακούσω, θα θυμάμαι εκείνα τα Last Christmas πριν πολλά χρόνια, σε μια χιονισμένη πόλη της Βόρειας Ελλάδας όταν ένα πεντάχρονο χάζευε τα φωτάκια της πόλης και περίμενε τον Άγιο Βασίλη να της φέρει μια κούκλα που μιλάει. Kαι αυτό το μικρό, είμαστε όλoι μας.