Ξεχασμένες φωνές

Ζούμε σε εποχές άκρατης υπερβολής. Κανείς δεν δείχνει πια να προσανατολίζεται προς το να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Όχι τουλάχιστον με την έννοια τού να είναι χρήσιμος για τούς άλλους ή να τούς βοηθάει ανιδιοτελώς.

Σχεδόν οι πάντες θέλουν να γίνουν είτε εξαιρετικά διάσημοι είτε ν’αποκτήσουν δωμάτια ολόκληρα με λεφτά.

Ο Bruce Dickinson στο τραγούδι του “Tattooed Millionaire” περιγράφει πολύ παραστατικά την κατάσταση στην οποία αναφέρομαι.

“Bodyguards, porn stars, gold credit cards.

Using each other. Running for cover.”

Και να σκεφτείτε ότι το τραγούδι γράφτηκε το 1990…

Από τότε μέχρι σήμερα τα ΜΜΕ έχουν κυριαρχήσει στην πραγματικότητά μας, όταν δεν την διαμορφώνουν κιόλας. Έχουν επιτύχει ένα κύρος που σε καμμιά περίπτωση δεν αξίζουν, και οι συχνότητες έχουν κατακλυστεί από talent shows, reality shows κι επηρμένους παρουσιαστές και δημοσιογράφους που κακοποιούν την Ελληνική γλώσσα ανερυθρίαστα. Για να μην αναφέρω και την προθυμία πολλών να εξευτελιστούν on air με αντάλλαγμα εκείνα τα 15′ δημοσιότητας για τα οποία μιλούσε ο Andy Warhol. Με άλλα λόγια όλα αυτά που έθεσαν τις προϋποθέσεις για την δημιουργία τού όρου “Trash TV”.

Ουπς, συγγνώμη! Παρασύρθηκα…Ξανά…Υποτίθεται ότι θα σας μιλούσα για αρώματα, οπότε ας το κάνω.

Θα προσθέσω όμως ότι η προαναφερθείσα κατάσταση δεν είναι εντελώς άσχετη με τα αρώματα, καθώς ακολουθούν ως καταναλωτικά αγαθά τα εντέχνως δημιουργηθέντα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα τής παρορμητικής αγοράς. Γιατί όσο αξιόλογο κι αν είναι ένα άρωμα, ποιες είναι οι πιθανότητές του να πουλήσει χωρίς υπερβολικά πιεστική προώθηση;

Σήμερα όμως δεν θα σας μιλήσω με όρους αγοράς και marketing αλλά με όρους καρδιάς κι όλων εκείνων των συναισθημάτων που συνήθως την συνοδεύουν ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Κι αν και το “μικρές” τού τίτλου τού παρόντος πονήματος δεν αναφέρεται καθόλου στην πραγματική τους υπόσταση, θα σας μιλήσω για όλες εκείνες τις μικρές ψυχές που τις παλιές μέρες έδιναν μορφή στις προσευχές μας προς την θεά Μπαστέτ, την προστάτιδα των αρωμάτων. Για όλα εκείνα τα εν πολλοίς άγνωστα και ίσως και ξεχασμένα πια μικρά αριστουργήματα, τα οποία ζωγραφίζουν ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη μου κάθε φορά που συναντιόμαστε.

Είναι εκείνα τα ταπεινά αστεράκια που προσπάθησαν κάποτε να  βρουν μια θέση στο αρωματικό στερέωμα. Που ήρθαν στον κόσμο μας χωρίς φανφάρες και τεράστιες διαφημιστικές εκστρατείες. Που πέρασαν απαρατήρητα, παρ’όλο που ήταν απίστευτα όμορφα. Που σταμάτησαν να υπάρχουν και χάθηκαν στην λήθη. Τα περισσότερα απ’αυτές εμφανίστηκαν όταν η τηλεόραση είχε μόνον δύο κρατικά κανάλια και το internet ήταν ακόμη επιστημονική φαντασία. Έτσι ο μοναδικός τρόπος για να γευτώ λίγη απ’την γοητεία τους  ήταν το να τ’αναζητώ σε μικρά καταστήματα καλλυντικών. Αγαπημένα, άγνωστα για τους πολλούς αρώματα, που μέσα όμως στην ειλικρίνειά τους δεν φοβήθηκαν την αποτυχία και την περιφρόνηση, καθώς βαθιά μέσα στις γενναίες καρδιές τους ήξεραν ότι απευθύνονται σε ανθρώπους που ποτέ δεν πήγαιναν για τα πολλά λεφτά ή την εφήμερη διασημότητα. Σε ανθρώπους δηλαδή σαν κι εμένα.

Διατηρώ πολύ αγαπημένες αναμνήσεις για πολλά απ’αυτά, αλλά δυστυχώς αυτό το “πολλά” είναι που μ’εμποδίζει να τ’αναφέρω όλα. Αυτά που τελικά διάλεξα δεν τα διάλεξα ούτε λόγω επιλεκτικής μνήμης ούτε επειδή είναι αναγκαστκά τα πιο αξιόλογα. Είναι απλώς εκείνα που οι αναμνήσεις τους  βρίσκονται πιο κοντά στην επιφάνεια. Και παρά το ότι λατρεύω σαν άρωμα το κάθε ένα που θ’αναφέρω, το αν θα μού άρεσαν ή όχι δεν έχει και τόση σημασία, καθώς είναι τα συναισθήματα που μετράνε πάντα στο τέλος και η γεύση που σού αφήνουν. Για παράδειγμα ποτέ δεν μού άρεσε η Ysatis τού Givenchy, αλλά έζησα μερικές απ’τις ομορφότερες στιγμές τής ζωής μου σ’έναν κόσμο ποτισμένο με την παρουσία της.

Οπότε ας γνωριστούμε με δεκατέσσερεις υπέροχες ψυχές τού παλιού καιρού, που σας εύχομαι ολόψυχα κάποτε να τις συναντήσετε και να μπορείτε πλέον να έχετε δύο απ’αυτές να σας συντροφεύουν κάθε μέρα τής εβδομάδας.

Κάπως έτσι θα μύριζε ένα παράξενο εξωγήινο λουλούδι που θα φύτρωνε σ’έναν εχθρικό κόσμο εκατομμύρια έτη φωτός μακριά απ’την Γη.

………

Η ανάσα του πλανιόταν σε δωμάτια έφηβων κοριτσιών με τα οποία ήμασταν κρυφά ερωτευμένοι και που ήταν συνήθως μερικά χρόνια μεγαλύτερα από εμάς. Η μυρωδιά τής αθωότητας και τής ανεμελιάς πριν τις ποδοπατήσει η ίδια η ζωή.

……..

Βασίλισσες τού χορού που μισούσαν τις μητέρες τους, αλλά ταυτόχρονα λάτρευαν το χώμα που εκείνες πατούσαν.

……

Τεράστια χαμόγελα. Άπλετη χαρά. Μία σχεδόν αβάσταχτη αίσθηση καλοκαιριού, ακόμη κι αν η θερμοκρασία έξω ήταν -10°C. Αν και ήταν αρκετά γνωστό στην εποχή του, κανείς δεν φαίνεται να το θυμάται πια κι αυτό είναι τόσο, μα τόσο κρίμα!

……..

Δεν έχω ξαναδεί πιο θλιμμένο προσωπο σε διαφήμιση αρώματος απ’αυτό της νεαρής κι ακόμη άγνωστης τότε Monica Bellucci. Και παρά το ότι δεν γνωρίζω αν αυτό ήταν σκόπιμο, πιστεύω ότι ταιριάζει στο άρωμα σαν γάντι. Το L’Insolent είναι μια απελπισμένη αλλά σιωπηλή κραυγή κάποιας που πνίγεται αλλά δεν έχει την δύναμη να κρατηθεί στην επιφάνεια. Έτσι το άρωμα λειτουργεί σαν φωτοβολίδα που θα τραβήξει την προσοχή όποιου είναι πρόθυμος να σώσει μια ψυχή. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι το “αναιδές” του όνομα δεν είναι παρά μια πανοπλία με σκοπό να εξοστρακίζει την κακότητα τού κόσμου μακριά απ’αυτήν την ευαίσθητη ψυχή. Ίσως το γεγονός ότι βρίσκω την Monica Bellucci εκθαμβωτικά όμορφη στην ταινία “The passion of the Christ” να μπορούσε να εξηγήσει γιατί αγαπώ τόσο πολύ αυτό το άρωμα. Το τόσο ασυνήθιστο…Το τόσο θλιμμένο…Το τόσο βασανιστικά όμορφο…

……….

Μια πραγματική βόμβα για κορίτσια που ήθελαν να μυρίζουν σαν γυναίκες αλλά το χαρτζιλίκι τους δεν έφτανε γι’αυτό. Εξωπραγματική ένταση και διάρκεια, σε βαθμό που να βάζει κάτω ακόμη και το παλιό καλό Poison τής δεκαετίας τού ’80. Και πιστέψτε με, κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου εύκολο εκείνα τα χρόνια.

………..

Πομπώδες και υπερφίαλο και χωρίς να δίνει δεκάρα για το παραμικρό. Παγερά αδιάφορο προς οτιδήποτε θεωρούσε ως καθημερινό και μη σημαντικό, ήτοι το 99,5% τού συνόλου των πραγμάτων που απασχολούσαν όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Το τέλειο οσφρητικό αντίστοιχο μιας δεσποτικής αυτοκράτειρας.

………..

Η πράσινη και πικρή ψυχή ενός παραμελημένου παιδιού που μεγάλωσε χωρίς αγάπη. Αν είχατε ποτέ αναρωτηθεί πως θα έμοιαζαν οι πίνακες τού Picasso σε τρισδιάστατη μορφή, ιδού και μην αναρωτιέστε άλλο. Ένα απ’τα ελάχιστα μπουκάλια που θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιο μαρμάρινο βάθρο στο σαλόνι σας παρά στο μπουντουάρ σας. Κάθε καπάκι του ήταν ζωγραφισμένο στο χέρι. Κάθε ψεκασμός ήταν δολοφονικός. Μοναδικό κι απολύτως ανεπανάληπτο τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα.

………….

Πατίνια και τσιχλόφουσκες. Fame και Flashdance. Περμανάντ και κορδέλλες. Φρέσκος ιδρώτας και πολυκαιρισμένα όνειρα.

…………

Αν έπρεπε ένα άρωμα να είναι αυτό που θα περιμέναμε να βρούμε στο δωμάτιο ενός σκοτεινού goth κοριτσιού, ε λοιπόν νάτο. Μισότρελλα τριαντάφυλλα και μουχλιασμένο λιβάνι, με μια “βρώμικη” υποβόσκουσα βάση από μπαχαρικά να παραμονεύει στα βάθη του και να περιμένει να κάνεις το λάθος να πλησιάσεις. Κι όλα αυτά σε μία επιεικώς πανέμορφη συσκευασία. Προερχόμενο από έναν οίκο που είναι γνωστός για τα “άτακτα” εσώρουχά του, και προικισμένο με μια σαφώς παλιομοδίτικη burlesque διάθεση κι αισθητική, δικαιώνει το όνομά του στο έπακρο.

……….

Αγχωμένο και ξέπνοο όπως μια γυναίκα που τρέχει δίπλα σ’ένα ποτάμι κάτω από έναν μουντό ουρανό τις πρώτες χειμωνιάτικες μέρες. Υπήρχε κάτι που έπρεπε να θυμηθεί, όμως χάθηκε στην ηχώ των βημάτων της. Ίσως να ήταν κι ο λόγος για τον οποίον τρέχει. Μια τέλεια αντίρροπη αναμέτρηση παγωμένου αέρα και καυτών αναπνοών, που μάχονται μεταξύ τους κάτω απ’την σκέπη ενός σκοτεινού δάσους.

……….

Αυτό που θα σας συμβεί αν αντί να βάλετε την πούδρα πάνω στην μύτη σας την βάλετε μέσα της. Πανέμορφο ντυμένο με δαντέλλα μπουκάλι στο σχήμα παλιάς χειροβομβίδας. Γομωμένης με πούδρα φυσικά. Κανείς δεν τού έδωσε σημασία στην εποχή του κι έτσι σήμερα, εμφορούμενο μάλλον από πνεύμα ρεβασισμού, απαιτεί μια μικρή περιουσία για να σάς κάνει μια επίδειξη τής εκρηκτικής του προσωπικότητας.

……….

Υγρή λαγνεία που κατοικεί σ’ένα απ’τα ομορφότερα μπουκάλια που φτιάχτηκαν ποτέ. Ρουφάει μ’έναν μαγικό κι ανεξήγητο τρόπο τον αέρα από κάθε χώρο στον οποίον εισβάλλει. Θα κάνει τα γόνατα κάθε άνδρα να τρέμουν, όχι απ’την προσμονή κάποιας σαρκικής ηδονής, αλλά απ’τον τρόμο μην τυχόν και χάσει αυτήν που το φοράει. Κι όταν τα γόνατα ενός άνδρα λυγίζουν, τι πιο φυσικό και ταιριαστό απ’το να γονατίσει μπροστά σ’αυτήν που τού τα λύγισε;

……….

Κομψότητα. Ηδυπάθεια. Τρυφηλότητα. Αναπολογητική υπερβολή. Αραχνοΰφαντο μετάξι. Απαστραπτουσες λεπίδες. Μυστικιστικοί ουρανοί. Μυρωμένες πνοές. Πρωινή δροσιά σε δάση από μπαμπού. Χιλιόχρονοι ναοί σε απρόσιτες βουνοκορφές. Πυρετικά όνειρα. Λάγνες ματιές. Συβαριτική ακολασία. Πνιγμένοι αναστεναγμοί. Oh Asja! My Asja! What are you doing to me?

Ζώντας σε μια χώρα σπαρμένη μ’εκκλησιές το ότι οι πάσης φύσεως ναοί μου είναι στολισμένοι με εικόνες είναι ό,τι πιο φυσικό. Έτσι, ο μικρός προσωπικός μου ναός των αρωμάτων δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. Γεμάτος με πολυαγαπημένες εικόνες απ’το παρελθόν να βρίσκονται παντού, προσμένοντας μια στοργική ματιά, ένα απαλό χάδι και μια τρυφερή σκέψη. Είναι το καταφύγιό μου και το μέρος όπου ξεκουράζω το βλέμμα μου. Είναι οι ακοίμητες φρουροί και θεματοφύλακες τής αρωματικής μου διακήρυξης πίστης. Είναι οι αρχαίες θεές τής αρχαίας μου γης. Είναι τα γυμνά συναισθήματα που κολυμπούν σε μια λυτρωτική θάλασσα αναμνήσεων. Είναι το είναι μου και είναι πάντοτε εκεί…

https://www.youtube.com/watch?v=R7apiYkLf0w

Le Coeur Gothique