Ένας Γιώργος, φέρνει τα Χριστούγεννα.

Από τη μια νιώθω ότι το «χρωστάω» αυτό το post στη Maryl και από την άλλη είναι Παρασκευή, αλλά όχι οποιαδήποτε Παρασκευή. Είναι και Παρασκευή και Προ παραμονή των Χριστουγέννων του 2016.

Και πριν σηκωθείτε (και  πρέπει να το κάνετε και σύντομα κιόλας) και αρχίσετε σιγά -σιγά τις ετοιμασίες σας, θέλω σήμερα να σας διηγηθώ μια ιστορία.  Τα Χριστούγεννα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, είναι εποχή για ιστορίες και αύριο το βράδυ θα διαβάσετε άλλη μια, από τον Le Coeur Gothique που πιστεύω θα σας αρέσει πολύ.

Βέβαια αυτή την ιστορία ήθελα να σας τη γράψω καιρό τώρα, από  τα τέλη Σεπτεμβρίου όταν το «θρυλικό» Freedom έγινε updated από το περιοδικό Vogue, σε 2016 version και αντί για τα supermodels των 1990’s -τότε Christy Turlington, Cindy Crawford, Linda Evangelista,  Naomi Campbell,  Tatjana Patitz, – σήμερα πρωταγωνιστούν τα supermodels των 2016’s. Adriana Lima,  Joan Smalls,  Anna Ewers, Irina Shayk και Taylor Hill.

Και όσο αφορά τη Maryl, ε, έχουμε και οι δύο την ίδια τρέλα με τον George και το έχουμε πει πολλές φορές εδώ μέσα και σε κάποιο σχόλιο εδώ και αρκετό καιρό, της το είχα υποσχεθεί,  ότι μια μέρα θα την έγραφα αυτή την ιστορία.

Freedom 2016 by Vogue

Αρχές του 1990, το τραγούδι  Freedom, δεν έγινε ένα ακόμα από τα πολλά video clip της εποχής.  Άφησε ιστορία, γιατί ο genius George δεν εμφανίζεται πουθενά στο clip (απλά ακούμε τη φωνή του)  και επέλεξε να τραγουδούν με τα χείλη τους, τα πιο διάσημα super models της εποχής. Και κάπως έτσι, μας χάρισε ένα αξέχαστο στιγμιότυπο ιστορικής pop κουλτούρας, όπου η Μόδα συναντά τη μουσική.

Freedom 1992 the original

Anyway, δεν την έγραψα τότε αυτή την ιστορία που θα διαβάσετε σήμερα  για την «ιστορική» μου «συνάντηση» με τον George,  γιατί για κάποιο λόγο ένιωθα ότι δεν είχε έρθει ακόμα ο καιρός.

Και παρόλο που σήμερα είναι 23 Δεκεμβρίου και μάλλον θα φαντάζεστε ότι η ιστορία μου θα είναι από αυτές τις Χριστουγεννιάτικες, εγώ θα σας μεταφέρω στην καρδιά του Καλοκαιριού. Όχι όμως οποιουδήποτε Καλοκαιριού, για μένα τουλάχιστον. Του Καλοκαιριού του 2007 που σημαδεύτηκε από δυο γεγονότα.

Το ένα και σπουδαιότερο της ζωής μου, ήταν φυσικά η γέννηση του κυρίου Ρωμανού.

Το άλλο, ήταν η συναυλία του George Michael.

Έχω φυλάξει το απόκομμα του εισιτηρίου και βρίσκεται μέχρι σήμερα στην πόρτα του ψυγείου μου. (όπως και πολλά άλλα,  από άλλες συναυλίες)

Δε νομίζω να σας λέει κάτι, άλλο ένα απόκομμα από εισιτήριο συναυλίας, έτσι δεν είναι; Ρίξτε μια ματιά στην ημερομηνία. 26 Ιουλίου 2007. Φυσικά ούτε αυτό σας λέει κάτι. Μπορεί όμως κάτι να σας πει, αν σας πω ότι ο κύριος Ρωμανός γεννήθηκε 29 Ιουνίου 2007,  άρα στις 26 Ιουλίου του 2007,  ήταν 27 ημερών.

Εργαζόμουν στην ΙΜΑΚΟ τότε ακόμα και όσο να’ ναι ως εκδοτική εταιρεία είχαμε κάποιες πληροφορίες από πρώτο χέρι, οπότε ήξερα από αρχές της  Άνοιξης κιόλας, ότι ένας από τους all time favorite τραγουδιστές μου, θα ερχόταν σίγουρα στην Αθήνα για συναυλία (για κάποιον λόγο στο Λονδίνο μονίμως μου «ξέφευγε») αλλά το θέμα ήταν ότι η κοιλιά ήταν τούρλα (καλά όχι και πολύ τούρλα, αλλά πάντως ήταν ένα ανθρωπάκι εκεί μέσα) και εγώ είχα πάθει σοκ διότι προκειμένου να μην χάσω τον Michael και με τούρλα κοιλιά θα πήγαινα και με τους ορούς από το Ιασώ μπορεί να με κυνηγούσαν οι γιατροί, έως και να γεννάω με θέα το Ολυμπιακό Στάδιο (ευτυχώς σχεδόν μεσοτοιχία με το Ιασώ, όλο και κάτι θα έβλεπα). Υπερβάλω, για να καταλάβετε πόσο πολύ ήθελα να πάω σε αυτή τη συναυλία, θα αρρώσταινα αν την έχανα.

Όλα ωραία και καλά όμως ήρθαν τα πράγματα,  γιατί ο γιατρός μου,  μου είχε πει ότι θα γεννήσω γύρω στα τέλη Ιουνίου- η ημερομηνία της συναυλίας επιτέλους ανακοινώθηκε στα σίγουρα (26-7 όπως είπαμε) και φυσικά μόλις κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια, ο μπαμπάς του κυρίου Ρωμανού έκλεισε 3. Ένα για τον ίδιο, ένα για μένα και ένα για τη μαμά μου (ούτε εκείνη ήθελε να χάσει τον Γιώργο).

Όσο για τον 27 ημερών κύριο Ρωμανό, εκείνο το βράδυ είχα την καλύτερη φύλαξη. Και τον Ντίνο τον παππού του και τη γιαγιά μου και προγιαγιά του, η οποία ήρθε από το Λονδίνο, μόλις γέννησα. Άρα no problem whatsoever (έλεγα εγώ…)

Και επιτέλους έφτασε η μέρα! Τόσο νωρίς από τις 6 που έγραφε το εισιτήριο ότι ανοίγουν οι πόρτες, δεν μπορούσα να πάω φυσικά, γιατί έπρεπε να ετοιμάσω το μωρό, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί είχαμε αριθμημένες θέσεις- δεν θα τις χάναμε. Έπρεπε να το ταΐσω (θήλαζα) να του δώσω συμπλήρωμα (δε χόρταινε με τίποτα) να το πλύνω, να το αλλάξω και να το αφήσω ήρεμο, χαρούμενο, χορτασμένο και κοιμισμένο στο λίκνο του από τις 8.30 περίπου το βραδάκι έως τις 11.00 το βράδυ που συνήθως ξανά ξύπναγε για να φάει. Και επειδή, Γιώργος ήταν αυτός, δεν ήταν και σίγουρο ότι 11.00 το βράδυ νταν, θα είχα επιστρέψει σπίτι, γι αυτό, έδωσα οδηγίες προς ναυτιλλόμενους (Ντίνο και γιαγιά) και προσοχή στις λέξεις τώρα:

«Λοιπόν παιδιά το μωρό ΣΥΝΗΘΩΣ  ξυπνάει κατά τις 11.00. Όταν ξυπνήσει δώστε του το γάλα που έχω στο πρώτο ράφι του ψυγείου, αλλά πριν, να το ζεστάνετε λίγο. Κρατήστε το λίγο στον ώμο σας να ρευτεί, κοιτάξτε αν έχει λερωθεί, αλλάξτε το και λίκνο πάλι.» (αυτό πρέπει να το επανέλαβα γύρω στις 5 φορές μέχρι τις 8 που φύγαμε από το σπίτι για το Ολυμπιακό Στάδιο)

Δε νομίζω ότι ήταν και τόσο περίπλοκο το παραπάνω- τι λέτε και εσείς?

«Έλα, έλα, τώρα» απάντησαν και οι δυο. «Λες και δεν κάναμε παιδιά και εμείς! Να πας και να περάσετε όμορφα, άντε γεια σου!»

Και έτσι και κάναμε. Ήσυχοι που το βρέφος ήταν στα καλύτερα χέρια, φύγαμε και για τις επόμενες 3 ώρες «χάθηκα»  επί της ουσίας, στον κόσμο του George Michael.

Στο Ολυμπιακό Στάδιο

Αν και έχω δει σε συναυλίες πάρα πολλούς καλλιτέχνες -από Sinatra, Μadonna, Enio Moricone και όλους τους ενδιάμεσους, όπου ενδιάμεσοι όπως JLo, Shakira, Beyonce, Tina Turner, Kylie, – Bryan Ferry και Pet Shop Boys, Simply Red στο Λονδίνο, Leny και Bary White στο LA,  Blue Man Group και Celine στο Las Vegas,  παρόλα αυτά, στο Ολυμπιακό Στάδιο έζησα την  καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Μακάρι κάποια από εσάς που διαβάζει τώρα να ήταν εκεί, για να δευτερολογήσει. Τι να σας πω, τι να σας πρωτοπώ. Ότι για 2,5 ώρες το στάδιο ήταν στον αέρα; Ότι για 2,5 ώρες χόρευαν και οι 40,000 θεατές; Ότι είχαμε ανεβεί όλοι πάνω στις θέσεις μας;  Ότι όλοι τραγουδούσαμε με τον George κάθε ένα τραγούδι του, χωρίς να χάνουμε στίχο; Ότι, ούτε που θυμάμαι πόσα ανκόρ του κάναμε και εκείνος έβγαινε και ξαναέβγαινε στη σκηνή, αφού απλά δεν τον αφήναμε να φύγει μετά το τέλος  της συναυλίας; Δεν θα μιλήσω για την καλλιτεχνική mega καριέρα του George Michael. Αυτό το αφήνω στους κριτικούς που σίγουρα θα το κάνουν καλύτερα από μένα. Αυτό όμως που μπορώ να πω, είναι το ξεκάθαρο γεγονός, ότι όταν ο George ανεβαίνει στη σκηνή νιώθεις πολύ έντονα ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι να ικανοποιήσει στο έπακρο το κοινό και τους θαυμαστές του.

To πιο συγκινητικό όμως έγινε προς το τέλος. Στα vip θεωρεία εκείνο το βράδυ, καθόταν και ο κύριος Παναγιώτου. Ο κύριος Παναγιώτου είναι ο Ελληνοκύπριος πατέρας του Γεωργίου Κυριάκου Παναγιώτου, also known as,  George Michael.  Προς το τέλος της συναυλίας, ο George μπήκε για μια στιγμή μέσα στα παρασκήνια και λίγο μετά, βγήκε τυλιγμένος  με την ελληνική σημαία σαν μπέρτα. Θέλετε να σας πω τι έγινε; Πανζουρλισμός είναι η λέξη και μέσα σε δευτερόλεπτα σα να ήμασταν συνεννοημένοι μεταξύ μας 40,000 άνθρωποι αρχίσαμε όλοι μαζί να φωνάζουμε ρυθμικά το ελληνικό του όνομα: «Γιώργος!» Γιώργος! Γιώργος! Γιώργος! Και εκείνη τη στιγμή ο George σήκωσε τα μάτια του προς το θεωρείο που καθόταν ο πατέρας του και είπε:

« Πατέρα, για πρώτη φορά στην καριέρα μου σε συναυλία, επιτέλους με φωνάζουν με το αληθινό μου (real)  όνομα.»

Σας μιλάω ειλικρινά, είναι από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Στο Μαρούσι

Όσο εγώ ζούσα αυτές τις μοναδικές στιγμές και χοροπήδαγα από τον ενθουσιασμό και τη χαρά μου, σε ένα διαμέρισμα του 4^ου ορόφου στο Μαρούσι ζούσαν και κάποιοι άλλοι μοναδικές στιγμές και μάλλον και χοροπηδητό- για εντελώς άλλο λόγο όμως. (παρακάτω όπως μας τα διηγήθηκαν οι ίδιοι την επόμενη μέρα)

Στις 10.50 το all star team, άρχισε να προετοιμάζεται για το μεγάλο event,  aka «ξύπνημα του βρέφους». Σηκώθηκαν από τον καναπέ, πήγαν στην κουζίνα, έβγαλαν το γάλα, το ζέσταναν, το πήραν μαζί τους στο σαλόνι (όπου κοιμόταν το βρέφος αμέριμνο στο λίκνο) και κάθισαν από πάνω του όρθιοι και οι δυο, με το ρολόι στο χέρι για να πάει η ώρα ΑΚΡΙΒΩΣ 11.00 όπου είχα πει εγώ, ότι ΣΥΝΗΘΩΣ ξυπνάει.  Βλέπετε ο ένας μπορεί να νόμιζε ότι μπροστά του είχε ένα ξυπνητήρι σε μορφή μωρού και η άλλη ότι θα άκουγε το Big Ben on the dot στις 11.00 sharp.

Η  εντεκάτη βραδινή ήρθε και έφυγε –δηλαδή δεν έφυγε και πολύ, κανά πεντάλεπτο έφυγε- όταν άρχισε για τα καλά, η κομέντια ντελ άρτε.

Προγιαγιά: «Ντίνο, γιατί δεν ξυπνάει το μωρό;”

Nτίνος: «Τι εννοείς; Εμένα ρωτάς; Που να ξέρω εγώ;”

Nτίνος «Μητέρα γιατί δεν ξυπνάει το μωρό; 11.00 δεν είπε η Τζούλια;”

Προγιαγιά (αρχίζει η κάπως τσιριχτή φωνή): «Αααα, γιατί δεν ξυπνάει το μωρόοοο;”

Nτίνος: “Κούνα το, κούνα το, για να ξυπνήσει!!!

Προγιαγιά: “Εγώ;  Εγώ να το κουνήσω;  Να ορίστε, το αγγίζω δεν κουνιέται…. Ααααα δες αν αναπνέει!!!!»

Ντίνος: “Ααααα, σήκωσέ το, σήκωσέ το, τι κάθεσαι; Εσύ έκανες παιδιά, πες μου τι να κάνουμε!!! Αναπνέει;;;; Αναπνέει;;;;”

Προγιαγιά «Εσύ την έκανες πιο πρόσφατα  τη δικιά σου, δες εσύ, δες εσύ, κάνε κάτι!!!!»

Και οι δύο μαζί: “Αχ αχ αχχχχχχ!!! Το μωρό, το μωρό ,το μωρό,  το χάνουμεεεεεεεεε!”

(ο κύριος Ρωμανός φυσικά κοιμόταν αμέριμνος, ήρεμα, ήσυχα και γαλήνια, μέχρι και την ώρα που έφτασα γύρω στις 11.30, δώδεκα παρά.)

Στο αυτοκίνητο της επιστροφής για το σπίτι

Χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι διαδραματιζόταν στο διαμέρισμα του Αμαρουσίου, αλλά γεμάτοι και χαρούμενοι από αυτές τις υπέροχες στιγμές, μπήκαμε οι τρεις της συναυλίας στο αυτοκίνητο, για να πάρουμε τον (σύντομο) δρόμο της επιστροφής. Το κινητό μου το είχα κοιτάξει γύρω στις 10.30 δεν είχα δει καμία κλήση- καλά ήμουν και σίγουρη ότι όλα θα ήταν μια χαρά-  και κατά τις 11.15 που μπήκαμε στο αυτοκίνητο, το έβγαλα από τη τσάντα μου για να το ξαναδώ. Και τι να δω; 25 αναπάντητες κλήσεις όλες από “Dinos”. Δεν σας κρύβω ότι φυσικά εκείνη τη στιγμή τσιτώθηκα και φυσικά τον πήρα πίσω αμέσως.

Η τηλεφωνική συνομιλία:

Ντίνος: (σχετικά χαμηλά ντεσιμπέλ αλλά κοφτά) Ναι.

Εγώ: Έλα μπαμπά. Όλα καλά;

Ντίνος: (τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν) Συγχαρητήρια. Ωραία ξεκινάς την καριέρα σου, ως μάνα!

Εγώ: Γιατί, τι έκανα;

Ντίνος: (τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν και άλλο) Φεύγεις και πας σε συναυλίες και αφήνεις το μωρό σου!!

Εγώ: Ε, καλά στον παππού και την προγιαγιά του το άφησα για 3 ώρες, δεν το άφησα και σε καμιά πόρτα.

Ντίνος (πλέον σχεδόν ουρλιάζει): Το μωρό ΔΕΝ ξύπνησε!!!

Εγώ:  Δηλαδή για να καταλάβω. Mε πήρες 25 φορές, για να μου πεις ότι το μωρό κοιμάται; Ε, συνήθως αυτό κάνουν τα βρέφη.

Κοιτάξτε τώρα: Αν υπήρχαν εκείνα τα παλιά τεράστια τηλέφωνα με τα ακουστικά σίγουρα θα άκουγα γκραπ, γκρουπ, κρατς, αλλά εφόσον ζούμε σε digital εποχές, απλά έπεσε νεκρική σιγή μετά το τελευταίο μου σχόλιο και ήξερα ότι φυσικά μου το είχε κλείσει στα μούτρα το τηλέφωνο, κατά το προσφιλές  συνήθειο του Τοξότη (εσείς οι Τοξοτίνες, είμαι σίγουρη το ξέρετε καλά αυτό το συνήθειο..)

Στην επιστροφή στο σπίτι, έπαιξα έξυπνα τα χαρτιά μου, για να μη συνεχιστεί το “δράμα” και ο τρόπος ήταν, το πώς θα μπαίναμε στο ασανσέρ και  άρα και με τον ίδιο τρόπο θα βγαίναμε από το ασανσέρ για να μπούμε με τη “σωστή” σειρά στο διαμέρισμα. Μπήκα πρώτη εγώ (άρα βγήκα τελευταία) δεύτερη η μαμά μου και τελευταίος ο μπαμπάς του κυρίου Ρωμανού, όπου φυσικά μπήκε πρώτος στο διαμέρισμα. Ε, στο μπαμπά του μωρού δεν μπορούσε να πει και πολλά ο δικός μου μπαμπάς, οk. H μαμά μου τα «άκουσε» λίγο από τη δική της μαμά, άρα μια χαρά και εγώ μπήκα τελευταία με βλέμμα σοβαρό, στωικό και απόμακρο (είναι κόλπο αυτό- να το κάνετε όταν θέλετε να αποφύγετε διενέξεις) και με ήρεμα βήματα έφτασα στο λίκνο πήρα το μωρό μου αγκαλιά και αποσύρθηκα στην κρεβατοκάμαρά μου όπου τελικά το μωρό ξύπνησε στις 11.45 περίπου, κάναμε την baby ιεροτελεστία και όλα μια χαρά.

(το απίστευτο στην όλη ιστορία είναι, ότι ακόμα και πριν από λίγες μέρες, που θύμισα στον Ντίνο αυτή την ιστορία, πάλι του γύρισε το μάτι, το πιστεύετε;)

Merry Christmas my all time favorite darlings!

Να περάσετε υπέροχα με πολύ πολύ πολύ αγάπη αυτά τα Χριστούγεννα!

Ένα μικρό τελευταίο. Νικήτρια του υπέροχου Paco Rabanne clutch από το mygoodcloset ήταν η Δήμητρα- Dimitra PRS. Το παρέλαβε ήδη και μας έστειλε και αυτή την όμορφη και χριστουγεννιάτικη φωτογραφία. Merry Christmas Dimitra!

Merry Christmas! See you soon!