Αντίο George.

Την τελευταία φορά που έκλαψα για ένα διάσημο πρόσωπο που έφυγε νωρίς ήταν για την Lady Diana Spencer. Από τότε στενοχωριόμουν μεν για διάσημα πρόσωπα που έφευγαν, αλλά δεν ξανά έκλαψα ποτέ.

Σήμερα, κλαίω για τον πολυαγαπημένο μου George Michael.

Δεν μπορώ να γράψω πολλά, πενθώ πραγματικά, νομίζω ότι κάποιος μου κάνει ένα κακόγουστο αστείο. Φέτος για κάποιο λόγο που φυσικά ούτε η ίδια δεν ξέρω, ήθελα να ολοκληρώσω την περίοδο των Χριστουγέννων με τον George Michael. 

Μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου τραγουδιστή, που ήθελα να σας διηγηθώ χρόνια τώρα, την διηγήθηκα εδώ μέσα μόλις πριν από δύο μέρες.

Ο George έφυγε χθες ανήμερα Χριστουγέννων, των Χριστουγέννων όλου αυτού του κόσμου που ο ίδιος έχει σημαδεύσει με τη φωνή του. Το δικό του Last Christmas γράφηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 2016. Λάτρευα τη φωνή του, το ταλέντο του, τα τραγούδια του, τη διάθεσή του για αυτοσαρκασμό, την πληθωρική του προσωπικότητα.

Και εγώ σήμερα νιώθω άδεια, νιώθω  ότι έχασα τον καλό μου φίλο, που τόσα πρωινά, απογεύματα, βράδια της ζωής μου,  είχα τη φωνή του στα αυτιά μου. «Βγάλε επιτέλους το cd player από το μπάνιο, πρέπει να ακούς μουσική και την ώρα που φτιάχνεις τα μαλλιά σου; Θα πάθεις καμιά ηλεκτροπληξία δεν το καταλαβαίνεις;» ήταν τα λόγια του μπαμπά μου για χρόνια και  πολλά βράδια, που λίγο πριν βγω για βραδινή διασκέδαση, την καλύτερη παρέα μου την έκανε ο George.

Και πέρα από τις τεράστιες Νο 1 επιτυχίες του, σε αυτή και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τις οποίες άκουγα και χόρευα σα να μην υπήρχε αύριο, στις πιο «δικές» μου στιγμές άκουγα τα λιγότερα γνωστά τραγούδια του, με τα αισθαντικά σαξόφωνα,  τα οποία έψαχνα σε πολύ παλιότερους δίσκους του.

I spend my nights down on the wharf
In unlit alleyways
By the church downtown
Where Sally prays

Come down sometime
We’ll share a rusty can of corn
And listen to the radio
I love you, I love you, it says

Where did your heart go
Did you put it on a train
Did you leave it in the rain
Or down in Mexico

You cry, but I don’t know
I’ve heard it all before
There it goes again, the slamming of the door

Sometimes the river calls me
And at night it calls my name
Says “put your troubles down beside me”
Things have always been the same

And rock ‘n’ roll won’t teach me
What the river said that night
I jumped into this beauty
And drifted out of sight

Where did your heart go
Did you put it on a train
Did you leave it in the rain
Or down in Mexico

Καμιά φορά με καλεί το ποτάμι. Και τις νύχτες φωνάζει το όνομά μου. Μου λέει “άσε τις στεναχώριες σου κοντά μου, τα πράγματα πάντα τα ίδια ήταν”. Και το rock and roll δεν θα με διδάξει, τι μου είπε το ποτάμι εκείνη τη νύχτα. Και εγώ πήδηξα μέσα στην ομορφιά του και παρασύρθηκα μακριά, μέχρι που χάθηκα από τα μάτια σου.

Δε μεγαλώνουμε μέρα με τη μέρα, ούτε με τον χρόνο που περνάει. Μεγαλώνουμε μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ξαφνικά σα να γίνεται μια έκρηξη μέσα μας και νιώθουμε ότι ο χρόνος,  μας έφτασε τελικά, όσο και να τον κρατούσαμε γερά κλειδωμένο για χρόνια, με όλες μας τις δυνάμεις,  με νύχια και με δόντια. Μου συνέβη σήμερα.