Παραμονή Χριστουγέννων 2017. Μια αληθινή x-mas ιστορία.

Είναι βράδυ Κυριακής της 24^ης Δεκεμβρίου. Είναι αυτή η μέρα της χρονιάς που διηγούμαστε αληθινές χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Καθίστε αναπαυτικά. Η ιστορία μας αρχίζει.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν , σε μια άλλη “μικρή” ζωή μέρος και αυτή,  της “μεγάλης” μου ζωής που περιλαμβάνει πολλά και διάφορα,  είχα έναν υπέροχο παππού.

Έναν παππού γλυκό, ήρεμο, γενναιόδωρο στα πάντα, έναν παππού που μιλούσε σιγά για να “ακούγεται” δυνατά, έναν παππού με φλεγματικό χιούμορ, έναν παππού που μέχρι σήμερα ήταν ο πιο στωικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Και λέω στωικός γιατί αυτός ο παππούς – ο δικός μου παππούς- πέρασε πάνω από δυο δεκαετίες της ζωής του,  καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας γύρω στα 55 του χρόνια και μέχρι τα τέλη των 70 του,  που μας έφυγε για καλύτερα πράγματα, όταν δεν κοιμόταν,  ζούσε πάνω  σε αυτό το αναπηρικό καροτσάκι.

Αλλά όχι οποιοδήποτε αναπηρικό καροτσάκι.  Ο παππούς είχε ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο. Το φόρτιζε καλά – καλά από βραδύς και το πρωί αφού σηκωνόταν πλενόταν και ντυνόταν με τη βοήθεια της γιαγιάς και της δικής τους καθημερινής νοσοκόμας (παροχή από το κράτος πρόνειας της Αγγλίας φυσικά) ανέβαινε απάνω στο αμαξίδιο και ποιος τον έπιανε!

«Δαιμονισμένο» σας λέω το αμαξίδιο! Με απλά λόγια, όταν ο παππούς ανέβαινε απάνω και ξεκινούσε τις βόλτες του, μη σας πω ότι χαλαρά τα έπιανε τα 20 χιλιόμετρα την ώρα. Και δε θα ξεχάσω τις φορές που εγώ και η γιαγιά τον βλέπαμε να επιστρέφει και καθόμασταν στο παράθυρο και λέγαμε «τώρα θα κουτρουβαλιαστεί, Τζούλια ετοιμάσου, τώρα θα κουτρουβαλιαστεί, βάλε παπούτσια να τρέξεις να τον σηκώσεις, τώρα θα κουτρουβαλιαστεί- βρήκε πέτρα!» Ο παππούς μου,  δεν κουτρουβαλιάστηκε ποτέ.

Επίσης ο παππούς δεν άφησε αυτό το θέμα της υγείας του να γίνει τροχοπέδη για τη ζωή του. Καθημερινός επισκέπτης του Day Center της δικής μας περιοχής (σα να λέμε τα δικά μας ΚΑΠΗ – αλλά καμία σχέση) έπινε το δεύτερο τσάι του εκεί καθημερινά, μιλούσε με τους φίλους του – κάποιοι επίσης με αναπηρίες κάποιοι όχι, διοργάνωναν βραδιές Bridge ή Scrabble, κανόνιζαν θέατρο στο West End, 3-4 φορές το χρόνο οπωσδήποτε θα γινόταν κάποιο πάρτι με μεγαλύτερο φυσικά αυτό των Χριστουγέννων,  φυσικά βοηθούσε τη γιαγιά μου στα ψώνια, βάζοντας τις σακούλες στα χερούλια του αμαξιδίου και άλλα πολλά.

Ως παλαίμαχος της RAF έπαιρνε μέρος σε πολλές συναντήσεις απόστρατων αξιωματικών, σε συνέδρια και σε συμπόσια, σε ομιλίες, και γιορτές υπό την αιγίδα πάντα των μελών της βασιλικής οικογένειας. H αγαπημένη του patron, ήταν  φυσικά η Elizabeth Queen Mother η Βασιλομήτωρ, αφού τις περισσότερες φορές ήταν εκείνη η οικοδέσποινα . Είναι γνωστή ιστορικά η συμβολή της και η βοήθειά της στο λαό της κατά τη διάρκεια του 2^ου παγκοσμίου πολέμου και πρόσφερε τη βοήθειά της σε πρώην αξιωματικούς και απόστρατους,  όπου μπορούσε έως το τέλος της ζωής της.

Ο παππούς μου, στο αναπηρικό του αμαξίδιο,  συνομιλεί με την Queen Elizabeth the Queen Mother. (άγρυπνο το βλέμμα της Κυρίας επι των Τιμών…)

Τέλος ο παππούς μου,  ζούσε για τα Ελληνικά Καλοκαίρια,  όπου εφόσον μπορούσε λόγω της πρώιμης συνταξιοδότησής του,  για πολλά χρόνια πέρναγε 3 μήνες στην Εύβοια δίπλα στη θάλασσα. Εδώ μπορεί να μην είχε το ηλεκτρικό του αμαξίδιο, αλλά με τη βοήθεια της οικογένειας έκανε καθημερινά το μπάνιο του και τα απογεύματα τις βόλτες του. Έπινε τη μπυρίτσα ή το κρασάκι του, ρέμβαζε το ηλιοβασίλεμα και  είχε και εδώ πολλούς φίλους. Μιλούσε λίγα ελληνικά αλλά καταλάβαινε τα πάντα, λάτρευε την Ελλάδα και στην Ελλάδα, τον λάτρευαν όλοι.

Και ήρθε η ώρα για την ιστορία μας που διαδραματίστηκε πριν από αρκετά χρόνια κάποια Χριστούγεννα στο Λονδίνο.

Ήταν παραμονές  Χριστουγέννων καλή ώρα σαν σήμερα και η πιο αγαπημένη εποχή του παππού. Το έθιμο με τη γιαγιά (που δεν άλλαξε ποτέ όσα χρόνια έζησε) ήταν να βγαίνουν μαζί το πρωί της προ-παραμονής Χριστουγέννων και να διαλέγουν την γαλοπούλα τους και το Christmas ham στον δικό τους χασάπη, στον οποίο πήγαιναν 30 χρόνια (και ήξερε ότι ήθελαν το καλύτερο).  Μετά θα πήγαιναν στο M&S food hall  για τα trimmings και τα crackers και θα κατέληγαν στο pastry shop για το επιδόρπιο (apple crumble με φρέσκη κρέμα γάλακτος)

Ήμουν και εγώ εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί τους στο Λονδίνο και ενώ λάτρευα όλη αυτή τη διαδικασία και δεν την έχανα ποτέ  – για κάποιο λόγο εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να κάνω shoe shopping στην Oxford Street και όπως θα δείτε παρακάτω, έχασα το καλύτερο.

Μια και δυο λοιπόν ο παππούς πάνω στο αμαξίδιο,  η γιαγιά δίπλα ξεκίνησαν για την πρώτη στάση αυτή στον χασάπη.  (όλα με τα πόδια, το high street τα είχε όλα σε απόσταση μισής ώρας μεταξύ τους- τους άρεσε αυτό εξ άλλου). Βέβαια, πολύ κρύο στο Λονδίνο και εκτός από το βαρύ μπουφάν του, ο παππούς είχε και την σκωτσέζικη κουβερτούλα πάνω στα πόδια του για να τα κρατάει ζεστά (παίζει ρόλο στην ιστορία η κουβέρτα..)

Φτάνοντας έξω από τους Hillman Butchers είδαν ότι στο κατάστημα υπήρχε ουρά.  Εδώ να πω ότι ο παππούς κάπνιζε. Το αγαπούσε το τσιγαράκι του. Ακόμα και όταν η γιαγιά το έκοψε για πάντα, εκείνος συνέχιζε να καπνίζει μέχρι το τέλος.

Λέει ο παππούς στη γιαγιά: «Πήγαινε μέσα να δει ο George ότι ήρθαμε (George = χασάπης)  και να ετοιμάσει την γαλοπούλα και εγώ θα κάτσω λίγο έξω από το κατάστημα να καπνίσω ένα τσιγαράκι. Μόλις έρθει η σειρά μας, βγες και φώναξέ με να μπω και εγώ- γιατί σε εμπιστεύομαι για τη γαλοπούλα αλλά το Christmas ham θέλω να το δω με τα μάτια μου»

Έτσι και έγινε.

Έξω από το κατάστημα ο παππούς, μέσα στο κατάστημα η γιαγιά, άναψε το τσιγαράκι του, ξεκίνησε να το απολαμβάνει, χάζευε τον κόσμο στον δρόμο- όλοι χαρούμενοι και σε γιορτινό mood, όλοι  έκαναν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους και ξαφνικά, εκεί που χάζευε και κάπνιζε αμέριμνος πέρασε από μπροστά του μια κυρία και το επόμενο δευτερόλεπτο ο παππούς βρέθηκε με ένα πεντόλιρο πάνω στην κουβερτούλα του!

Φυσικά πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί και μετά το συνειδητοποίησε! Η σκέψη πέρασε σαν αστραπή μέσα στο μυαλό του! Η γυναίκα προφανώς τον είχε περάσει για ζητιάνο, καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, έξω από τον χασάπη και με χριστουγεννιάτικο, φιλανθρωπικό spirit του άφησε ένα ολόκληρο πεντόλιρο!

Και τότε ο παππούς είπε το παρακάτω αμίμητο, το οποίο φυσικά μέχρι σήμερα είναι άλλο ένα από τα inside jokes της οικογένειας:

Madame! Madame! Come back and take your money! I’m not a beggar! I’ m waiting for my Christmas Ham!!! Περιμένω το Christmas ham μου! Δηλαδή δεν περίμενε τη γιαγιά- wife, – σύζυγό του,  το Ham περίμενε να βγάλει πόδια και να τον συναντήσει έξω! Αλλά φυσικά  και όπως ήταν λογικό, τα έχασε τόσο πολύ με αυτό που του συνέβη, που από τη βιασύνη του,  αυτό βρήκε να πει εκείνη τη στιγμή…

Ακούει η γιαγιά τον παππού να φωνάζει (δεν φώναζε ποτέ, αλλά η φιλάνθρωπη  γυναίκα είχε αρχίσει να απομακρύνεται) τελικά τον ακούει η γυναίκα γυρνάει πίσω, βλέπει και τη γιαγιά, καταλαβαίνει το λάθος της,  ζητάει χίλια apologies, παίρνει πίσω τα λεφτά της, τελειώνει το σκηνικό.

Μετά από λίγες ώρες και αφού τα shopping είχαν τελειώσει, γυρνάω και εγώ στο σπίτι, όπου μου διηγούνται και οι δυο την ιστορία. Και σιγά μην έχανα την ευκαιρία να γελάσω και λίγο παραπάνω.  Ως project manager λέω στον παππού:

«Παππού αυτό ήταν! Την κάναμε την τύχη μας και ψαχνόμουν για καμιά μπίζνα στο Λονδίνο. Λοιπόν εσύ θα κάθεσαι έξω από χασάπηδες, μανάβηδες, super markets – δεν έχω πρόβλημα ό ,τι θες διάλεξε- εγώ θα είμαι από πίσω με ένα μικρό κουδουνάκι και θα λέω “hands for the poor- hands for the poor” θα μαζεύουμε καμία πεντακοσαριά λίρες τη μέρα, την κάναμε την τύχη μας παππού! Την κάναμε την τύχη μας!»

Για να με κοιτάει φυσικά ο παππούς εντελώς αποδοκιμαστικά – αλλά ταυτόχρονα να γελάει κάτω από τα μουστάκια του (δεν είχε αλλά λέμε). Και ήταν αυτή του η έκφραση της αποδοκιμασίας για τις τρέλες της εγγονής του,  συνυφασμένη με το κρυφό του γέλιο,  λόγω της  αγάπης που της είχε, που θα μείνει μαζί μου για πάντα.

Madame! Madame! Come back and take your money! I’m not a beggar! I’ m waiting for my Christmas Ham!!!

Η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του 2017 είναι αφιερωμένη με όλη μου την αγάπη, την αληθινή αγάπη, αυτή που έζησα εγώ η ίδια,  σε όσους ζουν με κάποια αναπηρία. Τη ζωή μας την κάνουμε όπως ακριβώς θέλουμε εμείς. Δε υπάρχει τίποτα να μας σταματήσει. Μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για κάτι άλλο,  αλλά περισσότερο τον ίδιο σας τον εαυτό.

Τέλος η ευχή μου για φέτος τα Χριστούγεννα είναι κάπως πιο συγκεκριμένη: ας προσευχηθούμε όλοι,  αυτές τις μέρες που έρχονται,  να μην υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος πάνω στο πλανήτη που να στερηθεί το φαγητό.  Όπως είπε και ο παππούς μου, “I’m waiting for my Christmas ham..”

Αν το κάνουμε αυτό,  αν προσευχηθούμε όλοι, είμαι σίγουρη η ευχή μας θα γίνει πραγματικότητα.

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένες και αγαπημένοι!