Παραμονή Χριστουγέννων 2017. Μια αληθινή x-mas ιστορία.

 

 

 

Είναι βράδυ Κυριακής της 24ης Δεκεμβρίου. Είναι αυτή η μέρα της χρονιάς που διηγούμαστε αληθινές χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Καθίστε αναπαυτικά. Η ιστορία μας αρχίζει.

 

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν , σε μια άλλη “μικρή” ζωή μέρος και αυτή,  της “μεγάλης” μου ζωής που περιλαμβάνει πολλά και διάφορα,  είχα έναν υπέροχο παππού.

 

Έναν παππού γλυκό, ήρεμο, γενναιόδωρο στα πάντα, έναν παππού που μιλούσε σιγά για να “ακούγεται” δυνατά, έναν παππού με φλεγματικό χιούμορ, έναν παππού που μέχρι σήμερα ήταν ο πιο στωικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

 

Και λέω στωικός γιατί αυτός ο παππούς – ο δικός μου παππούς- πέρασε πάνω από δυο δεκαετίες της ζωής του,  καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.

 

Διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας γύρω στα 55 του χρόνια και μέχρι τα τέλη των 70 του,  που μας έφυγε για καλύτερα πράγματα, όταν δεν κοιμόταν,  ζούσε πάνω  σε αυτό το αναπηρικό καροτσάκι.

 

Αλλά όχι οποιοδήποτε αναπηρικό καροτσάκι.  Ο παππούς είχε ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο. Το φόρτιζε καλά – καλά από βραδύς και το πρωί αφού σηκωνόταν πλενόταν και ντυνόταν με τη βοήθεια της γιαγιάς και της δικής τους καθημερινής νοσοκόμας (παροχή από το κράτος πρόνειας της Αγγλίας φυσικά) ανέβαινε απάνω στο αμαξίδιο και ποιος τον έπιανε!

 

 

«Δαιμονισμένο» σας λέω το αμαξίδιο! Με απλά λόγια, όταν ο παππούς ανέβαινε απάνω και ξεκινούσε τις βόλτες του, μη σας πω ότι χαλαρά τα έπιανε τα 20 χιλιόμετρα την ώρα. Και δε θα ξεχάσω τις φορές που εγώ και η γιαγιά τον βλέπαμε να επιστρέφει και καθόμασταν στο παράθυρο και λέγαμε «τώρα θα κουτρουβαλιαστεί, Τζούλια ετοιμάσου, τώρα θα κουτρουβαλιαστεί, βάλε παπούτσια να τρέξεις να τον σηκώσεις, τώρα θα κουτρουβαλιαστεί- βρήκε πέτρα!» Ο παππούς μου,  δεν κουτρουβαλιάστηκε ποτέ.

 

 

 

 

 

Επίσης ο παππούς δεν άφησε αυτό το θέμα της υγείας του να γίνει τροχοπέδη για τη ζωή του. Καθημερινός επισκέπτης του Day Center της δικής μας περιοχής (σα να λέμε τα δικά μας ΚΑΠΗ – αλλά καμία σχέση) έπινε το δεύτερο τσάι του εκεί καθημερινά, μιλούσε με τους φίλους του – κάποιοι επίσης με αναπηρίες κάποιοι όχι, διοργάνωναν βραδιές Bridge ή Scrabble, κανόνιζαν θέατρο στο West End, 3-4 φορές το χρόνο οπωσδήποτε θα γινόταν κάποιο πάρτι με μεγαλύτερο φυσικά αυτό των Χριστουγέννων,  φυσικά βοηθούσε τη γιαγιά μου στα ψώνια, βάζοντας τις σακούλες στα χερούλια του αμαξιδίου και άλλα πολλά.

 

Ως παλαίμαχος της RAF έπαιρνε μέρος σε πολλές συναντήσεις απόστρατων αξιωματικών, σε συνέδρια και σε συμπόσια, σε ομιλίες, και γιορτές υπό την αιγίδα πάντα των μελών της βασιλικής οικογένειας. H αγαπημένη του patron, ήταν  φυσικά η Elizabeth Queen Mother η Βασιλομήτωρ, αφού τις περισσότερες φορές ήταν εκείνη η οικοδέσποινα . Είναι γνωστή ιστορικά η συμβολή της και η βοήθειά της στο λαό της κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου και πρόσφερε τη βοήθειά της σε πρώην αξιωματικούς και απόστρατους,  όπου μπορούσε έως το τέλος της ζωής της.

 

Ο παππούς μου, στο αναπηρικό του αμαξίδιο,  συνομιλεί με την Queen Elizabeth the Queen Mother. (άγρυπνο το βλέμμα της Κυρίας επι των Τιμών…)

 

 

 

 

Τέλος ο παππούς μου,  ζούσε για τα Ελληνικά Καλοκαίρια,  όπου εφόσον μπορούσε λόγω της πρώιμης συνταξιοδότησής του,  για πολλά χρόνια πέρναγε 3 μήνες στην Εύβοια δίπλα στη θάλασσα. Εδώ μπορεί να μην είχε το ηλεκτρικό του αμαξίδιο, αλλά με τη βοήθεια της οικογένειας έκανε καθημερινά το μπάνιο του και τα απογεύματα τις βόλτες του. Έπινε τη μπυρίτσα ή το κρασάκι του, ρέμβαζε το ηλιοβασίλεμα και  είχε και εδώ πολλούς φίλους. Μιλούσε λίγα ελληνικά αλλά καταλάβαινε τα πάντα, λάτρευε την Ελλάδα και στην Ελλάδα, τον λάτρευαν όλοι.

 

Και ήρθε η ώρα για την ιστορία μας που διαδραματίστηκε πριν από αρκετά χρόνια κάποια Χριστούγεννα στο Λονδίνο.

 

 

 

 

Ήταν παραμονές  Χριστουγέννων καλή ώρα σαν σήμερα και η πιο αγαπημένη εποχή του παππού. Το έθιμο με τη γιαγιά (που δεν άλλαξε ποτέ όσα χρόνια έζησε) ήταν να βγαίνουν μαζί το πρωί της προ-παραμονής Χριστουγέννων και να διαλέγουν την γαλοπούλα τους και το Christmas ham στον δικό τους χασάπη, στον οποίο πήγαιναν 30 χρόνια (και ήξερε ότι ήθελαν το καλύτερο).  Μετά θα πήγαιναν στο M&S food hall  για τα trimmings και τα crackers και θα κατέληγαν στο pastry shop για το επιδόρπιο (apple crumble με φρέσκη κρέμα γάλακτος)

 

 

Ήμουν και εγώ εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί τους στο Λονδίνο και ενώ λάτρευα όλη αυτή τη διαδικασία και δεν την έχανα ποτέ  – για κάποιο λόγο εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να κάνω shoe shopping στην Oxford Street και όπως θα δείτε παρακάτω, έχασα το καλύτερο.

 

Μια και δυο λοιπόν ο παππούς πάνω στο αμαξίδιο,  η γιαγιά δίπλα ξεκίνησαν για την πρώτη στάση αυτή στον χασάπη.  (όλα με τα πόδια, το high street τα είχε όλα σε απόσταση μισής ώρας μεταξύ τους- τους άρεσε αυτό εξ άλλου). Βέβαια, πολύ κρύο στο Λονδίνο και εκτός από το βαρύ μπουφάν του, ο παππούς είχε και την σκωτσέζικη κουβερτούλα πάνω στα πόδια του για να τα κρατάει ζεστά (παίζει ρόλο στην ιστορία η κουβέρτα..)

 

Φτάνοντας έξω από τους Hillman Butchers είδαν ότι στο κατάστημα υπήρχε ουρά.  Εδώ να πω ότι ο παππούς κάπνιζε. Το αγαπούσε το τσιγαράκι του. Ακόμα και όταν η γιαγιά το έκοψε για πάντα, εκείνος συνέχιζε να καπνίζει μέχρι το τέλος.

 

Λέει ο παππούς στη γιαγιά: «Πήγαινε μέσα να δει ο George ότι ήρθαμε (George = χασάπης)  και να ετοιμάσει την γαλοπούλα και εγώ θα κάτσω λίγο έξω από το κατάστημα να καπνίσω ένα τσιγαράκι. Μόλις έρθει η σειρά μας, βγες και φώναξέ με να μπω και εγώ- γιατί σε εμπιστεύομαι για τη γαλοπούλα αλλά το Christmas ham θέλω να το δω με τα μάτια μου»

 

 

 

 

 

Έτσι και έγινε.

 

Έξω από το κατάστημα ο παππούς, μέσα στο κατάστημα η γιαγιά, άναψε το τσιγαράκι του, ξεκίνησε να το απολαμβάνει, χάζευε τον κόσμο στον δρόμο- όλοι χαρούμενοι και σε γιορτινό mood, όλοι  έκαναν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους και ξαφνικά, εκεί που χάζευε και κάπνιζε αμέριμνος πέρασε από μπροστά του μια κυρία και το επόμενο δευτερόλεπτο ο παππούς βρέθηκε με ένα πεντόλιρο πάνω στην κουβερτούλα του!

 

Φυσικά πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί και μετά το συνειδητοποίησε! Η σκέψη πέρασε σαν αστραπή μέσα στο μυαλό του! Η γυναίκα προφανώς τον είχε περάσει για ζητιάνο, καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, έξω από τον χασάπη και με χριστουγεννιάτικο, φιλανθρωπικό spirit του άφησε ένα ολόκληρο πεντόλιρο!

 

Και τότε ο παππούς είπε το παρακάτω αμίμητο, το οποίο φυσικά μέχρι σήμερα είναι άλλο ένα από τα inside jokes της οικογένειας:

 

Madame! Madame! Come back and take your money! I’m not a beggar! I’ m waiting for my Christmas Ham!!! Περιμένω το Christmas ham μου! Δηλαδή δεν περίμενε τη γιαγιά- wife, – σύζυγό του,  το Ham περίμενε να βγάλει πόδια και να τον συναντήσει έξω! Αλλά φυσικά  και όπως ήταν λογικό, τα έχασε τόσο πολύ με αυτό που του συνέβη, που από τη βιασύνη του,  αυτό βρήκε να πει εκείνη τη στιγμή…

 

Ακούει η γιαγιά τον παππού να φωνάζει (δεν φώναζε ποτέ, αλλά η φιλάνθρωπη  γυναίκα είχε αρχίσει να απομακρύνεται) τελικά τον ακούει η γυναίκα γυρνάει πίσω, βλέπει και τη γιαγιά, καταλαβαίνει το λάθος της,  ζητάει χίλια apologies, παίρνει πίσω τα λεφτά της, τελειώνει το σκηνικό.

 

Μετά από λίγες ώρες και αφού τα shopping είχαν τελειώσει, γυρνάω και εγώ στο σπίτι, όπου μου διηγούνται και οι δυο την ιστορία. Και σιγά μην έχανα την ευκαιρία να γελάσω και λίγο παραπάνω.  Ως project manager λέω στον παππού:

 

«Παππού αυτό ήταν! Την κάναμε την τύχη μας και ψαχνόμουν για καμιά μπίζνα στο Λονδίνο. Λοιπόν εσύ θα κάθεσαι έξω από χασάπηδες, μανάβηδες, super markets – δεν έχω πρόβλημα ό ,τι θες διάλεξε- εγώ θα είμαι από πίσω με ένα μικρό κουδουνάκι και θα λέω “hands for the poor- hands for the poor” θα μαζεύουμε καμία πεντακοσαριά λίρες τη μέρα, την κάναμε την τύχη μας παππού! Την κάναμε την τύχη μας!»

 

Για να με κοιτάει φυσικά ο παππούς εντελώς αποδοκιμαστικά – αλλά ταυτόχρονα να γελάει κάτω από τα μουστάκια του (δεν είχε αλλά λέμε). Και ήταν αυτή του η έκφραση της αποδοκιμασίας για τις τρέλες της εγγονής του,  συνυφασμένη με το κρυφό του γέλιο,  λόγω της  αγάπης που της είχε, που θα μείνει μαζί μου για πάντα.

 

 

Madame! Madame! Come back and take your money! I’m not a beggar! I’ m waiting for my Christmas Ham!!!

 

 

Η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του 2017 είναι αφιερωμένη με όλη μου την αγάπη, την αληθινή αγάπη, αυτή που έζησα εγώ η ίδια,  σε όσους ζουν με κάποια αναπηρία. Τη ζωή μας την κάνουμε όπως ακριβώς θέλουμε εμείς. Δε υπάρχει τίποτα να μας σταματήσει. Μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για κάτι άλλο,  αλλά περισσότερο τον ίδιο σας τον εαυτό.

 

 

Τέλος η ευχή μου για φέτος τα Χριστούγεννα είναι κάπως πιο συγκεκριμένη: ας προσευχηθούμε όλοι,  αυτές τις μέρες που έρχονται,  να μην υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος πάνω στο πλανήτη που να στερηθεί το φαγητό.  Όπως είπε και ο παππούς μου, “I’m waiting for my Christmas ham..”

Αν το κάνουμε αυτό,  αν προσευχηθούμε όλοι, είμαι σίγουρη η ευχή μας θα γίνει πραγματικότητα.

 

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένες και αγαπημένοι!

 

 

13 Σχόλια
  1. Καλα Χριστούγεννα να εχεις Τζουλια μου αλλα και όλη η καταπληκτική σου οικογένεια!!!
    Ήταν η καλητερη Χριστουγεννιάτικη ιστορία που διάβασα ποτε μου!!!!Χάρη σε εσένα και τη υπέροχη γραφή σου,γνώρισα μέσα απο αυτο το κείμενο το μοναδικό σούπερ παππού σου!!!!
    Θα ευχηθώ τότε και εγώ με την σειρα να μην μείνει κανένα Christmas ham!!!!! Ολα τα σπίτια να γεμίσουν με φαγητό και άλλη τόση αγάπη!!!
    Ξέρεις τώρα πια θα γίνει και το δικό μας inside joke!!!!!

  2. Καλά Χριστούγεννα! Μακάρι να πραγματοποιηθεί η ευχή σου Τζούλια μου. Περίμενα πως και πως τη φετινή ιστορία σου για να αποκτήσω αυτό το κρυφό χαμόγελο, που υποκινείται από το χιούμορ σου (κληρονομικό χάρισμα, όπως φαίνεται), αλλά και το τσίμπημα της νοσταλγίας για αυτούς που έχουν φύγει.

  3. Από τα πιο όμορφα, συγκινητικά, υπέροχα post που έχω διαβάσει. Ναι, Τζούλια ας είναι αυτή η ευχή μας για φέτος. Απλή ίσως για μας τους Δυτικούς «προνομιούχους» αλλά όχι για όλο τον πλανήτη δυστυχώς.

  4. “Εγραψες”¨πάλι κορίτσι μου.. πολύ συγκινήθηκα. Και σκέφτηκα και τον δικό μου γλυκό παππού που μας έφυγε πριν λίγα χρόνια και τι περίεργο είχε αρκετές ομοιότητες με τον δικό σου.

  5. Τζούλια μου δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο με άγγιξε η πανέμορφη αυτή ιστορία σου, ίσως γιατί ο υπέροχος παππούς σου μου θύμισε τον δικό μου λατρεμένο παππού που αγαπούσα σαν πατέρα και που τον έχασα πριν 4 και κάτι χρόνια.. Η αγάπη του όμως με έναν απροσδιοριστο τρόπο ακόμα με τυλιγει! Καλά μας Χριστούγεννα και εύχομαι πέρα από υγεία που είναι το υψιστο αγαθό, να μην υπάρχουν δυστυχισμένα και πεινασμενα παιδιά στον κόσμο.. Με τα παιδιά ειδικά νιώθω πολύ ευαισθητοποιημενη..

  6. Πολύ αστεία και συγχρόνως πολύ γλυκιά η ιστορία σου Τζούλια μου!!! Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα. Να μαστε καλά και να περνάμε αυτές τις υπέροχες στιγμές με την οικογένεια μας και ανθρώπους που αγαπαμε!!!!

  7. Διάβαζα,γελούσα κι έκλαιγα ταυτόχρονα.Μακάρι να γίνει πραγματικότητα η ευχή σου Τζούλια μου.Εγώ θα ευχηθώ υγεία,αγάπη και χαρές για όλους.
    Μουτςς

  8. Καλησπερα Ομορφος ανθρωπος με πολυ αγαπη μεσα του θα ηταν ο παππους σου Η αναπηρια του δεν τον αφησε να θρεψει μεσα του ζλια για ολους τους αρτιμελεις. Χρονια σου Πολλα ομορφα με πολυ αγαπη να ειναι

  9. Διάβασα το κείμενό σου, αγαπημένη μου δασκάλα, με ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μια γελούσα με την περιγραφή του σκηνικού (ακούω και το british accent άθελά μου!) και από την άλλη γέμισα συγκίνηση – όπως κάθε φορά που διαβάζω για παππούδες και γιαγιάδες. Μου λείπει απίστευτα ο δικός μου, δεν περνά μέρα εδώ και 16 χρόνια που τον έχασα που να μην τον σκεφτώ. Και ενώ έχω τόσες πολλές αναμνήσεις μαζί του, νιώθω σαν μην τον χάρηκα καθόλου, γιατί ήμουν ακόμη στο σχολείο όταν έφυγε. Ουφ, με πήραν τα ζουμιά πάλι… Να τον θυμάσαι τον παππού σου και να τον καμαρώνεις, φαίνεται πως ήταν σπουδαίος άνθρωπος!
    Υ. Γ. Πολύ όμορφη η ευχή σου! Θα μου επιτρέψεις να προσθέσω κάτι ακόμη; Υγεία, μόνο αυτό. Να είμαστε και του χρόνου όλοι εδώ, να μη λείπει κανείς. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά βιώνω την απώλεια δικού μου ανθρώπου και είναι τόσες οι πληγές που δε λένε να κλείσουν.

  10. Χρόνια πολλά αγαπημένη!!! Εξαιρετική η ιστορία σου για άλλη μια χρονιά και ο παππούς φοβερός!!! Αυτές οι ιστορίες είαι που μας μένουν και κρατάνε ζωντανούς τους ανθρώπους που αγαπάμε πολύ!!
    Όλες οι ευχές σας να γίνουν πρεαγματικότητα bbgirls!!!!

  11. ‘Εχεις πένα Τζούλια μου,χωρίς αμφιβολία!Οι αναμνήσεις από τον παππού και τη γιαγιά είναι πάντα οι πιο γλυκιές!!Παράδειγμα προς μίμηση για το θάρρος του και τη στωικότητα του ο παππούς σου!Η ζωή είναι ωραία αρκεί να βρίσκουμε τη δύναμη να προχωράμε παρακάτω.Πάμε γι’αλλα όπω

Αφήστε το σχόλιο σας

Το e-mail δεν θα εμφανιστεί.